Genesis 14

1 En het geschiedde in de dagen van Amrafel, de koning van Sinear, van Arioch, de koning van Ellasar, van Kedor-Laomer, de koning van Elam, en van Tideal, den koning der volken;

2 Dat zij krijg voerden met Bera, koning van Sodom, en met Birsa, koning van Gomorra, Sinab, koning van Adama, en Semeber, koning van Zeboim, en de koning van Bela, dat is Zoar.

3 Deze allen voegden zich samen in het dal Siddim, dat is de Zoutzee.

4 Twaalf jaren hadden zij Kedor-Laomer gediend; maar in het dertiende jaar vielen zij af.

5 Zo kwam Kedor-Laomer in het veertiende jaar, en de koningen, die met hem waren, en sloegen de Refaiten in Asteroth-Karnaim, en de Zuzieten in Ham, en de Emieten in Schave-Kiriathaim;

6 En de Horieten op hun gebergte Seir, tot aan het effen veld van Paran, hetwelk aan de woestijn is.

7 Daarna keerden zij wederom, en kwamen tot En-Mispat, dat is Kades, en sloegen al het land der Amalekieten, en ook den Amoriet, die te Hazezon-Thamar woonde.

8 Toen toog de koning van Sodom uit, en de koning van Gomorra, en de koning van Adama, en de koning van Zeboim, en de koning van Bela, dat is Zoar; en zij stelden tegen hen slagorden in het dal Siddim,

9 Tegen Kedor-Laomer, den koning van Elam, en Tideal, den koning der volken, en Amrafel, den koning van Sinear, en Arioch, den koning van Ellasar; vier koningen tegen vijf.

10 Het dal nu van Siddim was vol lijmputten; en de koningen van Sodom en Gomorra vluchtten, en vielen aldaar; en de overgeblevenen vluchtten naar het gebergte.

11 En zij namen al de have van Sodom en Gomorra, en al hun spijze, en trokken weg.

12 Ook namen zij Lot, den zoon van Abrams broeder, en zijn have, en trokken weg; want hij woonde in Sodom.

13 Toen kwam er een, die ontkomen was, en boodschapte het aan Abram, den Hebreer, die woonachtig was aan de eikenbossen van Mamre, den Amoriet, broeder van Eskol, en broeder van Aner, welke Abrams bondgenoten waren.

14 Als Abram hoorde, dat zijn broeder gevangen was, zo wapende hij zijn onderwezenen, de ingeborenen van zijn huis, driehonderd en achttien, en hij jaagde hen na tot Dan toe.

15 En hij verdeelde zich tegen hen des nachts, hij en zijn knechten, en sloeg ze; en hij jaagde hen na tot Hoba toe, hetwelk is ter linkerhand van Damaskus.

16 En hij bracht alle have weder, en ook Lot zijn broeder en deszelfs have bracht hij weder, als ook de vrouwen, en het volk.

17 En de koning van Sodom toog uit, hem tegemoet (nadat hij wedergekeerd was van het slaan van Kedor-Laomer, en van de koningen, die met hem waren), tot het dal Schave, dat is, het dal des konings.

18 En Melchizedek, koning van Salem, bracht voort brood en wijn; en hij was een priester des allerhoogsten Gods.

19 En hij zegende hem, en zeide: Gezegend zij Abram Gode, de Allerhoogste, Die hemel en aarde bezit!

20 En gezegend zij de allerhoogste God, Die uw vijanden in uw hand geleverd heeft! En hij gaf hem de tiende van alles.

21 En de koning van Sodom zeide tot Abram: Geef mij de zielen; maar neem de have voor u.

22 Doch Abram zeide tot den koning van Sodom: Ik heb mijn hand opgeheven tot den HEERE, den allerhoogste God, Die hemel en aarde bezit;

23 Zo ik van een draad aan tot een schoenriem toe, ja, zo ik van alles, dat het uwe is, iets neme! opdat gij niet zegt: Ik heb Abram rijk gemaakt!

24 Het zij buiten mij; alleen wat de jongelingen verteerd hebben, en het deel dezer mannen, die met mij getogen zijn, Aner, Eskol en Mamre, laat die hun deel nemen!

Genesis 14 Commentary

Chapter 14

The battle of the kings, Lot is taken prisoner. (1-12) Abram rescues Lot. (13-16) Melchizedek blesses Abram. (17-20) Abram restores the spoil. (21-24)

Verses 1-12 The wars of nations make great figure in history, but we should not have had the record of this war if Abram and Lot had not been concerned. Out of covetousness, Lot had settled in fruitful, but wicked Sodom. Its inhabitants were the most ripe for vengeance of all the descendants of Canaan. The invaders were from Chaldea and Persia, then only small kingdoms. They took Lot among the rest, and his goods. Though he was righteous, and Abram's brother's son, yet he was with the rest in this trouble. Neither our own piety, nor our relation to the favourites of Heaven, will be our security when God's judgments are abroad. Many an honest man fares the worse for his wicked neighbours: it is our wisdom to separate, or at least to ( 2 Corinthians. 6:17 ) of Abram should have been a companion and a disciple of Abram. If he chose to dwell in Sodom, he must thank himself if he share in Sodom's losses. When we go out of the way of our duty, we put ourselves from under God's protection, and cannot expect that the choice made by our lusts, should end to our comfort. They took Lot's goods; it is just with God to deprive us of enjoyments, by which we suffer ourselves to be deprived of the enjoyment of him.

Verses 13-16 Abram takes this opportunity to give a real proof of his being truly friendly to Lot. We ought to be ready to succour those in distress, especially relations and friends. And though others may have been wanting in their duty to us, yet we must not neglect our duty to them. Abram rescued the captives. As we have opportunity, we must do good to all.

Verses 17-20 Melchizedek is spoken of as a king of Salem, supposed to be the place afterwards called Jerusalem, and it is generally thought that he was only a man. The words of the apostle, Heb. 7:3 , state only, that the sacred history has said nothing of his ancestors. The silence of the Scriptures on this, is to raise our thoughts to Him, whose generation cannot be declared. Bread and wine were suitable refreshment for the weary followers of Abram; and it is remarkable that Christ appointed the same as the memorials of his body and blood, which are meat and drink indeed to the soul. Melchizedek blessed Abram from God. He blessed God from Abram. We ought to give thanks for other's mercies as for our own. Jesus Christ, our great High Priest, is the Mediator both of our prayers and praises, and not only offers up ours, but his own for us. Abram gave him the tenth of the spoils, ( Hebrews 7:4 ) . When we have received some great mercy from God, it is very fit we should express our thankfulness by some special act of pious charity. Jesus Christ, our great Melchisedek, is to have homage done him, and to be humbly acknowledged as our King and Priest; not only the tithe of all, but all we have, must be given up to him.

Verses 21-24 Observe the king of Sodom's grateful offer to Abram, Give me the souls, and take thou the substance. Gratitude teaches us to recompense to the utmost of our power, those that have undergone fatigues, run hazards, and been at expense for our service and benefit. Abram generously refused this offer. He accompanies his refusal with a good reason, Lest thou shouldest say, I have made Abram rich: which would reflect upon the promise promise and covenant of God, as if He would not have enriched Abraham without the spoils of Sodom. The people of God must, for their credit's sake, take heed of doing any thing that looks mean or mercenary, or that savors of covetousness and self-seeking. Abraham can trust the Possessor of Heaven and earth to provide for him.

Chapter Summary

INTRODUCTION TO GENESIS 14

This chapter gives an account of a war that was waged, and a battle fought between four kings on one side, and five on the other, and of the occasion and issue of it, who were the first kings, and this the first battle the Scriptures speak of, Ge 14:1-11; Lot and his goods being taken and carried off, with those of Sodom, by the conquerors, Abram hearing of it armed his men, and pursued after them, and overtook and overcame them, and rescued Lot and his goods, with others, and returned, Ge 14:12-16; when he was met by the kings of Sodom and Salem, who congratulated him on his victory, Ge 14:17-19; and what passed between him, and those great personages, is related, Ge 14:20-24.