Handelingen 18

1 En na dezen scheidde Paulus van Athene en kwam te Korinthe;

2 En vond een zekeren Jood, met name Aquila, van geboorte uit Pontus, die onlangs van Italie gekomen was, en Priscilla, zijn vrouw, (omdat Claudius bevolen had, dat al de Joden uit Rome vertrekken zouden), en hij ging tot hen;

3 En omdat hij van hetzelfde handwerk was, bleef hij bij hen, en wrocht; want zij waren tentenmakers van handwerk.

4 En hij handelde op elken sabbat in de synagoge, en bewoog tot het geloof Joden en Grieken.

5 En als Silas en Timotheus van Macedonie afgekomen waren, werd Paulus door den Geest gedrongen, betuigende den Joden, dat Jezus is de Christus.

6 Maar als zij wederstonden en lasterden, schudde hij zijn klederen af, en zeide tot hen: Uw bloed zij op uw hoofd; ik ben rein; en van nu voortaan zal ik tot de heidenen heengaan.

7 En van daar gegaan zijnde, kwam hij in het huis van een man, met name Justus, die God diende, wiens huis paalde aan de synagoge.

8 En Crispus, de overste der synagoge, geloofde aan den Heere met geheel zijn huis; en velen van de Korinthiers, hem horende, geloofden, en werden gedoopt.

9 En de Heere zeide tot Paulus door een gezicht in den nacht: Zijt niet bevreesd, maar spreek en zwijg niet.

10 Want Ik ben met u, en niemand zal de hand aan u leggen om u kwaad te doen; want Ik heb veel volks in deze stad.

11 En hij onthield zich aldaar een jaar en zes maanden, lerende onder hen het Woord Gods.

12 Maar als Gallio stadhouder van Achaje was, stonden de Joden eendrachtelijk tegen Paulus op, en brachten hem voor den rechterstoel.

13 Zeggende: Deze raadt den mensen aan, dat zij God zouden dienen tegen de wet.

14 En als Paulus zijn mond zou opendoen, zeide Gallio tot de Joden: Zo er enig ongelijk, of kwaad stuk begaan ware, o Joden, zo zou ik met reden ulieden verdragen;

15 Maar indien er geschil is over een woord, en namen, en over de wet, die onder u is, zo zult gij zelven toezien; want ik wil over deze dingen geen rechter zijn.

16 En hij dreef hen weg van den rechterstoel.

17 Maar al de Grieken namen Sosthenes, den overste der synagoge, en sloegen hem voor den rechterstoel; en Gallio trok zich geen van deze dingen aan.

18 En als Paulus er nog vele dagen gebleven was, nam hij afscheid van de broederen, en scheepte van daar naar Syrie; en Priscilla en Aquila met hem, zijn hoofd te Kenchreen geschoren hebbende; want hij had een gelofte gedaan.

19 En hij kwam te Efeze aan, en liet hen aldaar; maar hij ging in de synagoge, en handelde met de Joden.

20 En als zij baden, dat hij langer bij hen blijven zoude, bewilligde hij het niet.

21 Maar hij nam afscheid van hen, zeggende: Ik moet ganselijk het toekomende feest te Jeruzalem houden; doch ik zal tot u wederkeren, zo God wil. En hij voer weg van Efeze.

22 En als hij te Cesarea was gekomen, ging hij op naar Jeruzalem, en de Gemeente gegroet hebbende, ging hij af naar Antiochie.

23 En als hij aldaar enige tijd geweest was, ging hij weg, en doorreisde vervolgens het land van Galatie en Frygie, versterkende al de discipelen.

24 En een zeker Jood, met name Apollos, van geboorte een Alexandrier, een welsprekend man, kwam te Efeze, machtig zijnde in de Schriften.

25 Deze was in den weg des Heeren onderwezen; en vurig zijnde van geest, sprak hij en leerde naarstiglijk de zaken des Heeren, wetende alleenlijk den doop van Johannes.

26 En deze begon vrijmoediglijk te spreken in de synagoge. En als hem Aquila en Priscilla gehoord hadden, namen zij hem tot zich, en legden hem den weg Gods bescheidenlijker uit.

27 En als hij wilde naar Achaje reizen, de broeders, hem vermaand hebbende, schreven aan de discipelen, dat zij hem ontvangen zouden; welke, daar gekomen zijnde, heeft veel toegebracht aan degenen, die geloofden door de genade.

28 Want hij overtuigde de Joden met groten ernst in het openbaar, bewijzende door de Schriften, dat Jezus de Christus was.

Handelingen 18 Commentary

Chapter 18

Paul at Corinth, with Aquila and Priscilla. (1-6) He continues to preach at Corinth. (7-11) Paul before Gallio. (12-17) He visits Jerusalem. (18-23) Apollos teaches at Ephesus and in Achaia. (24-28)

Verses 1-6 Though Paul was entitled to support from the churches he planted, and from the people to whom he preached, yet he worked at his calling. An honest trade, by which a man may get his bread, is not to be looked upon with contempt by any. It was the custom of the Jews to bring up their children to some trade, though they gave them learning or estates. Paul was careful to prevent prejudices, even the most unreasonable. The love of Christ is the best bond of the saints; and the communings of the saints with each other, sweeten labour, contempt, and even persecution. Most of the Jews persisted in contradicting the gospel of Christ, and blasphemed. They would not believe themselves, and did all they could to keep others from believing. Paul hereupon left them. He did not give over his work; for though Israel be not gathered, Christ and his gospel shall be glorious. The Jews could not complain, for they had the first offer. When some oppose the gospel, we must turn to others. Grief that many persist in unbelief should not prevent gratitude for the conversion of some to Christ.

Verses 7-11 The Lord knows those that are his, yea, and those that shall be his; for it is by his work upon them that they become his. Let us not despair concerning any place, when even in wicked Corinth Christ had much people. He will gather in his chosen flock from the places where they are scattered Thus encouraged, the apostle continued at Corinth, and a numerous and flourishing church grew up.

Verses 12-17 Paul was about to show that he did not teach men to worship God contrary to law; but the judge would not allow the Jews to complain to him of what was not within his office. It was right in Gallio that he left the Jews to themselves in matters relating to their religion, but yet would not let them, under pretence of that, persecute another. But it was wrong to speak slightly of a law and religion which he might have known to be of God, and which he ought to have acquainted himself with. In what way God is to be worshipped, whether Jesus be the Messiah, and whether the gospel be a Divine revelation, are not questions of words and names, they are questions of vast importance. Gallio spoke as if he boasted of his ignorance of the Scriptures, as if the law of God was beneath his notice. Gallio cared for none of these things. If he cared not for the affronts of bad men, it was commendable; but if he concerned not himself for the abuses done to good men, his indifference was carried too far. And those who see and hear of the sufferings of God's people, and have no feeling with them, or care for them, who do not pity and pray for them, are of the same spirit as Gallio, who cared for none of these things.

Verses 18-23 While Paul found he laboured not in vain, he continued labouring. Our times are in God's hand; we purpose, but he disposes; therefore we must make all promises with submission to the will of God; not only if providence permits, but if God does not otherwise direct our motions. A very good refreshment it is to a faithful minister, to have for awhile the society of his brethren. Disciples are compassed about with infirmity; ministers must do what they can to strengthen them, by directing them to Christ, who is their Strength. Let us earnestly seek, in our several places, to promote the cause of Christ, forming plans that appear to us most proper, but relying on the Lord to bring them to pass if he sees good.

Verses 24-28 Apollos taught in the gospel of Christ, as far as John's ministry would carry him, and no further. We cannot but think he had heard of Christ's death and resurrection, but he was not informed as to the mystery of them. Though he had not the miraculous gifts of the Spirit, as the apostles, he made use of the gifts he had. The dispensation of the Spirit, whatever the measure of it may be, is given to every man to profit withal. He was a lively, affectionate preacher; fervent in spirit. He was full of zeal for the glory of God and the salvation of precious souls. Here was a complete man of God, thoroughly furnished for his work. Aquila and Priscilla encouraged his ministry, by attendance upon it. They did not despise Apollos themselves, or undervalue him to others; but considered the disadvantages he had laboured under. And having themselves got knowledge in the truths of the gospel by their long intercourse with Paul, they told what they knew to him. Young scholars may gain a great deal by converse with old Christians. Those who do believe through grace, yet still need help. As long as they are in this world, there are remainders of unbelief, and something lacking in their faith to be perfected, and the work of faith to be fulfilled. If the Jews were convinced that Jesus is Christ, even their own law would teach them to hear him. The business of ministers is to preach Christ. Not only to preach the truth, but to prove and defend it, with meekness, yet with power.