Mattheüs 14

1 Te dierzelver tijd hoorde Herodes, de viervorst, het gerucht van Jezus;

2 En zeide tot zijn knechten: Deze is Johannes de Doper; hij is opgewekt van de doden, en daarom werken die krachten in Hem.

3 Want Herodes had Johannes gevangen genomen, en hem gebonden, en in den kerker gezet, om Herodias' wil, de huisvrouw van Filippus, zijn broeder.

4 Want Johannes zeide tot hem: Het is u niet geoorloofd haar te hebben.

5 En willende hem doden, vreesde hij het volk, omdat zij hem hielden voor een profeet.

6 Maar als de dag der geboorte van Herodes gehouden werd, danste de dochter van Herodias in het midden van hen, en zij behaagde aan Herodes.

7 Waarom hij haar met ede beloofde te geven, wat zij ook eisen zou.

8 En zij, te voren onderricht zijnde van haar moeder, zeide: Geef mij hier in een schotel het hoofd van Johannes den Doper.

9 En de koning werd bedroefd; doch om de eden, en degenen, die met hem aanzaten, gebood hij, dat het haar zou gegeven worden;

10 En zond heen, en onthoofdde Johannes in den kerker.

11 En zijn hoofd werd gebracht in een schotel, en het dochtertje gegeven; en zij droeg het tot haar moeder.

12 En zijn discipelen kwamen, en namen het lichaam weg, en begroeven hetzelve; en gingen en boodschapten het Jezus.

13 En als Jezus dit hoorde, vertrok Hij van daar te scheep, naar een woeste plaats alleen; en de scharen, dat horende, zijn Hem te voet gevolgd uit de steden.

14 En Jezus uitgaande, zag een grote schare, en werd innerlijk met ontferming over hen bewogen, en genas hun kranken.

15 En als het nu avond werd, kwamen Zijn discipelen tot Hem, zeggende: Deze plaats is woest, en de tijd is nu voorbijgegaan; laat de scharen van U, opdat zij heengaan in de vlekken en zichzelven spijs kopen.

16 Maar Jezus zeide tot hen: Het is hun niet van node heen te gaan, geeft gij hun te eten.

17 Doch zij zeiden tot Hem: Wij hebben hier niet, dan vijf broden en twee vissen.

18 En Hij zeide: Brengt Mij dezelve hier.

19 En Hij beval de scharen neder te zitten op het gras, en nam de vijf broden en de twee vissen, en opwaarts ziende naar den hemel, zegende dezelve; en als Hij ze gebroken had, gaf Hij de broden den discipelen, en de discipelen aan de scharen.

20 En zij aten allen en werden verzadigd, en zij namen op, het overschot der brokken, twaalf volle korven.

21 Die nu gegeten hadden, waren omtrent vijf duizend mannen, zonder de vrouwen en kinderen.

22 En terstond dwong Jezus Zijn discipelen in het schip te gaan, en voor Hem af te varen naar de andere zijde, terwijl Hij de scharen van Zich zou laten.

23 En als Hij nu de scharen van Zich gelaten had, klom Hij op den berg alleen, om te bidden. En als het nu avond was geworden, zo was Hij daar alleen.

24 En het schip was nu midden in de zee, zijnde in nood van de baren; want de wind was hun tegen.

25 Maar ter vierde wake des nachts kwam Jezus af tot hen, wandelende op de zee.

26 En de discipelen, ziende Hem op de zee wandelen, werden ontroerd, zeggende: Het is een spooksel! En zij schreeuwden van vrees.

27 Maar terstond sprak Jezus hen aan, zeggende: Zijt goedsmoeds, Ik ben het, vreest niet.

28 En Petrus antwoordde Hem, en zeide: Heere! indien Gij het zijt, zo gebied mij tot U te komen op het water.

29 En Hij zeide: Kom. En Petrus klom neder van het schip, en wandelde op het water, om tot Jezus te komen.

30 Maar ziende den sterken wind, werd hij bevreesd, en als hij begon neder te zinken, riep hij, zeggende: Heere, behoud mij!

31 En Jezus, terstond de hand uitstekende, greep hem aan, en zeide tot hem: Gij kleingelovige! waarom hebt gij gewankeld?

32 En als zij in het schip geklommen waren, stilde de wind.

33 Die nu in het schip waren, kwamen en aanbaden Hem, zeggende: Waarlijk, Gij zijt Gods Zoon!

34 En overgevaren zijnde, kwamen zij in het land Gennesaret.

35 En als de mannen van die plaats Hem werden kennende, zonden zij in dat gehele omliggende land, en brachten tot Hem allen, die kwalijk gesteld waren;

36 En baden Hem, dat zij alleenlijk den zoom Zijns kleeds zouden mogen aanraken; en zovelen als Hem aanraakten, werden gezond.

Mattheüs 14 Commentary

Chapter 14

Death of John the Baptist. (1-12) Five thousand people miraculously fed. (13-21) Jesus walks upon the sea. (22-33) Jesus healing the sick. (34-36)

Verses 1-12 The terror and reproach of conscience, which Herod, like other daring offenders, could not shake off, are proofs and warnings of a future judgment, and of future misery to them. But there may be the terror of convictions, where there is not the truth of conversion. When men pretend to favour the gospel, yet live in evil, we must not favour their self-delusion, but must deliver our consciences as John did. The world may call this rudeness and blind zeal. False professors, or timid Christians, may censure it as want of civility; but the most powerful enemies can go no further than the Lord sees good to permit. Herod feared that the putting of John to death might raise a rebellion among the people, which it did not; but he never feared it might stir up his own conscience against him, which it did. Men fear being hanged for what they do not fear being damned for. And times of carnal mirth and jollity are convenient times for carrying on bad designs against God's people. Herod would profusely reward a worthless dance, while imprisonment and death were the recompence of the man of God who sought the salvation of his soul. But there was real malice to John beneath his consent, or else Herod would have found ways to get clear of his promise. When the under shepherds are smitten, the sheep need not be scattered while they have the Great Shepherd to go to. And it is better to be drawn to Christ by want and loss, than not to come to him at all.

Verses 13-21 When Christ and his word withdraw, it is best for us to follow, seeking the means of grace for our souls before any worldly advantages. The presence of Christ and his gospel, makes a desert not only tolerable, but desirable. This little supply of bread was increased by Christ's creating power, till the whole multitude were satisfied. In seeking the welfare of men's souls, we should have compassion on their bodies likewise. Let us also remember always to crave a blessing on our meals, and learn to avoid all waste, as frugality is the proper source of liberality. See in this miracle an emblem of the Bread of life, which came down from heaven to sustain our perishing souls. The provisions of Christ's gospel appear mean and scanty to the world, yet they satisfy all that feed on him in their hearts by faith with thanksgiving.

Verses 22-33 Those are not Christ's followers who cannot enjoy being alone with God and their own hearts. It is good, upon special occasions, and when we find our hearts enlarged, to continue long in secret prayer, and in pouring out our hearts before the Lord. It is no new thing for Christ's disciples to meet with storms in the way of duty, but he thereby shows himself with the more grace to them and for them. He can take what way he pleases to save his people. But even appearances of deliverance sometimes occasion trouble and perplexity to God's people, from mistakes about Christ. Nothing ought to affright those that have Christ near them, and know he is theirs; not death itself. Peter walked upon the water, not for diversion or to boast of it, but to go to Jesus; and in that he was thus wonderfully borne up. Special supports are promised, and are to be expected, but only in spiritual pursuits; nor can we ever come to Jesus, unless we are upheld by his power. Christ bade Peter come, not only that he might walk upon the water, and so know his Lord's power, but that he might know his own weakness. And the Lord often lets his servants have their choice, to humble and prove them, and to show the greatness of his power and grace. When we look off from Christ, and look at the greatness of opposing difficulties, we shall begin to fall; but when we call to him, he will stretch out his arm, and save us. Christ is the great Saviour; those who would be saved, must come to him, and cry to him, for salvation; we are never brought to this, till we find ourselves sinking: the sense of need drives us to him. He rebuked Peter. Could we but believe more, we should suffer less. The weakness of faith, and the prevailing of our doubts, displease our Lord Jesus, for there is no good reason why Christ's disciples should be of a doubtful mind. Even in a stormy day he is to them a very present help. None but the world's Creator could multiply the loaves, none but its Governor could tread upon the waters of the sea: the disciples yield to the evidence, and confess their faith. They were suitably affected, and worshipped Christ. He that comes to God, must believe; and he that believes in God, will come, ( Hebrews 11:6 ) .

Verses 34-36 Whithersoever Christ went, he was doing good. They brought unto him all that were diseased. They came humbly beseeching him to help them. The experiences of others may direct and encourage us in seeking for Christ. As many as touched, were made perfectly whole. Those whom Christ heals, he heals perfectly. Were men more acquainted with Christ, and with the diseased state of their souls, they would flock to receive his healing influences. The healing virtue was not in the finger, but in their faith; or rather, it was in Christ, whom their faith took hold upon.