Exodus 19

1 In de derde maand, na het uittrekken der kinderen Israels uit Egypteland, ten zelfden dage kwamen zij in de woestijn Sinai.

2 Want zij togen uit Rafidim, en kwamen in de woestijn Sinai, en zij legerden zich in de woestijn; Israel nu legerde zich aldaar tegenover dien berg.

3 En Mozes klom op tot God. En de HEERE riep tot hem van den berg, zeggende: Aldus zult gij tot het huis van Jakob spreken, en den kinderen Israels verkondigen:

4 Gijlieden hebt gezien, wat Ik den Egyptenaren gedaan heb; hoe Ik u op vleugelen der arenden gedragen en u tot Mij gebracht hebt.

5 Nu dan, indien gij naarstiglijk Mijner stem zult gehoorzamen, en Mijn verbond houden, zo zult gij Mijn eigendom zijn uit alle volken, want de ganse aarde is Mijn;

6 En gij zult Mij een priesterlijk koninkrijk, en een heilig volk zijn. Dit zijn de woorden, die gij tot de kinderen Israels spreken zult.

7 En Mozes kwam en riep de oudsten des volks, en stelde voor hun aangezichten al deze woorden, die de HEERE hem geboden had.

8 Toen antwoordde al het volk gelijkelijk, en zeide: Al wat de HEERE gesproken heeft, zullen wij doen! En Mozes bracht de woorden des volks weder tot den HEERE.

9 En de HEERE zeide tot Mozes: Zie, Ik zal tot u komen in een dikke wolk, opdat het volk hore, als Ik met u spreek, en dat zij ook eeuwiglijk aan u geloven. Want Mozes had de HEERE de woorden des volks verkondigd.

10 Ook zeide de HEERE tot Mozes: Ga tot het volk, en heilig hen heden en morgen, en dat zij hun klederen wassen,

11 En bereid zijn tegen den derden dag; want op den derden dag zal de HEERE voor de ogen van al het volk afkomen, op den berg Sinai.

12 En bepaal het volk rondom, zeggende: Wacht u op den berg te klimmen, en deszelfs einde aan te roeren; al wie den berg aanroert, zal zekerlijk gedood worden.

13 Geen hand zal hem aanroeren, maar hij zal zekerlijk gestenigd, of zekerlijk doorschoten worden; hetzij een beest, hetzij een man, hij zal niet leven. Als de ramshoorn langzaam gaat, zullen zij op den berg klimmen.

14 Toen ging Mozes van den berg af tot het volk, en hij heiligde het volk; en zij wiesen hun klederen.

15 En hij zeide tot het volk: Weest gereed tegen den derden dag, en nadert niet tot de vrouw.

16 En het geschiedde op den derden dag, toen het morgen was, dat er op den berg donderen en bliksemen waren, en een zware wolk, en het geluid ener zeer sterke bazuin, zodat al het volk verschrikte, dat in het leger was.

17 En Mozes leidde het volk uit het leger, Gode tegemoet; en zij stonden aan het onderste des bergs.

18 En de ganse berg Sinai rookte, omdat de HEERE op denzelven nederkwam in vuur; en zijn rook ging op, als de rook van een oven; en de ganse berg beefde zeer.

19 Toen het geluid der bazuin gaande was, en zeer sterk werd, sprak Mozes; en God antwoordde hem met een stem.

20 Als de HEERE nedergekomen was op den berg Sinai, op de spits des bergs, zo riep de HEERE Mozes op de spits des bergs; en Mozes klom op.

21 En de HEERE zeide tot Mozes: Ga af, betuig dit volk, dat zij niet doorbreken tot den HEERE, om te zien, en velen van hen vallen.

22 Daartoe zullen ook de priesters, die tot den HEERE naderen, zich heiligen, dat de HEERE niet tegen hen uitbreke.

23 Toen zeide Mozes tot den HEERE: Het volk zal op den berg Sinai niet kunnen klimmen, want Gij hebt ons betuigd, zeggende: Bepaal den berg, en heilig hem.

24 De HEERE dan zeide tot hem: Ga heen, klim af, daarna zult gij, en Aaron met u, opklimmen; doch dat de priesters en het volk niet doorbreken, om op te klimmen tot den HEERE, dat Hij tegen hen niet uitbreke.

25 Toen klom Mozes af tot het volk, en zeide het hun aan.

Exodus 19 Commentary

Chapter 19

The people come to Sinai, God's message to them, and their answer. (1-8) The people directed to prepare to hear the law. (9-15) The presence of God on Sinai. (16-25)

Verses 1-8 Moses was called up the mountain, and was employed as the messenger of this covenant. The Maker and first Mover of the covenant, is God himself. This blessed charter was granted out of God's own free grace. The covenant here mentioned was the national covenant, by which the Israelites were a people under the government of Jehovah. It was a type of the new covenant made with true believers in Christ Jesus; but, like other types, it was only a shadow of good things to come. As a nation they broke this covenant; therefore the Lord declared that he would make a new covenant with Israel, writing his law, not upon tables of stone, but in their hearts, ( Jeremiah 31:33 , Hebrews 8:7-10 ) . The covenant spoken of in these places as ready to vanish away, is the national covenant with Israel, which they forfeited by their sins. Unless we carefully attend to this, we shall fall into mistakes while reading the Old Testament. We must not suppose that the nation of the Jews were under the covenant of works, which knows nothing of repentance, faith in a Mediator, forgiveness of sins, or grace; nor yet that the whole nation of Israel bore the character, and possessed the privileges of true believers, as being actually sharers in the covenant of grace. They were all under a dispensation of mercy; they had outward privileges and advantages for salvation; but, like professing Christians, most rested therein, and went no further. Israel consented to the conditions. They answered as one man, All that the Lord hath spoken we will do. Oh that there had been such a heart in them! Moses, as a mediator, returned the words of the people to God. Thus Christ, the Mediator, as a Prophet, reveals God's will to us, his precepts and promises; and then, as a Priest, offers up to God our spiritual sacrifices, not only of prayer and praise, but of devout affections, and pious resolutions, the work of his own Spirit in us.

Verses 9-15 The solemn manner in which the law was delivered, was to impress the people with a right sense of the Divine majesty. Also to convince them of their own guilt, and to show that they could not stand in judgment before God by their own obedience. In the law, the sinner discovers what he ought to be, what he is, and what he wants. There he learns the nature, necessity, and glory of redemption, and of being made holy. Having been taught to flee to Christ, and to love him, the law is the rule of his obedience and faith.

Verses 16-25 Never was there such a sermon preached, before or since, as this which was preached to the church in the wilderness. It might be supposed that the terrors would have checked presumption and curiosity in the people; but the hard heart of an unawakened sinner can trifle with the most terrible threatenings and judgments. In drawing near to God, we must never forget his holiness and greatness, nor our own meanness and pollution. We cannot stand in judgment before him according to his righteous law. The convinced transgressor asks, What must I do to be saved? and he hears the voice, Believe in the Lord Jesus Christ, and thou shalt be saved. The Holy Ghost, who made the law to convince of sin, now takes of the things of Christ, and shows them to us. In the gospel we read, Christ hath redeemed us from the curse of the law, being made a curse for us. We have redemption through his blood, even the forgiveness of sins. Through him we are justified from all things, from which we could not be justified by the law of Moses. But the Divine law is binding as a rule of life. The Son of God came down from heaven, and suffered poverty, shame, agony, and death, not only to redeem us from its curse, but to bind us more closely to keep its commands.

Chapter Summary

INTRODUCTION TO EXODUS 19

In this chapter we have an account of the coming of the children of Israel to Mount Sinai, Ex 19:1,2, of the covenant made with them there, the proposal on the part of God, and their acceptance of it, Ex 19:3-8, the previous notice God gave three days before of his appearance on the mount, the orders for their preparation to meet him, and the execution of them, Ex 19:9-15, the awful and tremendous appearance of God upon the mount, Ex 19:6-20 and the strict charge given, that neither people nor priests should come near and gaze, only Moses and Aaron with him were to come up, bounds being set to prevent the rest, Ex 19:21-24, and the chapter is closed with observing, that Moses went down from the mount, and delivered to the people what the Lord spoke to and by him, Ex 19:25.