Haggaï 1:5

5 Dit is die stad, die opspringt van vreugde, die zeker woont, die in haar hart zegt: Ik ben het, en buiten mij is geen meer; hoe is zij geworden tot woestheid, een rustplaats van het gedierte! Een ieder, die daardoor trekt, zal ze aanfluiten, hij zal zijn hand bewegen.

Haggaï 1:5 Meaning and Commentary

Haggai 1:5

Now therefore thus saith the Lord of hosts
The Lord God omniscient and omnipotent, that saw all their actions, and could punish for them; since they were so careful of their own houses, and adorning them, and so careless of his house; he would have them now sit down, and seriously think of these things, and of what he should further observe unto them: Consider your ways;
their sinful ways, and repent of them, and forsake them, particularly their ingratitude before observed; and their civil ways, their common ways of life; their labour, work, and business, they were continually employed in; and observe the event of them; what success they had, what these issued in; whether there were not some visible tokens of the divine displeasure on them, which rendered all their attempts to support and enrich themselves and families vain, and of no effect: and they would do well to consider to what all this was to be imputed; whether it was not chiefly owing to this, their neglect of the house of God; and this he would have considered, not in a slight cursory way; but with great earnestness, diligence, and application of mind: "put", or "set your hearts upon your ways" ^F16; so it may be literally rendered.

---

FOOTNOTES:

F16 (Mkbbl wmyv) "ponite corda vestra", V. L.; "ponite cor vestrum", Burkius.

Haggaï 1:5 In-Context

3 Dit is die stad, die opspringt van vreugde, die zeker woont, die in haar hart zegt: Ik ben het, en buiten mij is geen meer; hoe is zij geworden tot woestheid, een rustplaats van het gedierte! Een ieder, die daardoor trekt, zal ze aanfluiten, hij zal zijn hand bewegen.

4 Dit is die stad, die opspringt van vreugde, die zeker woont, die in haar hart zegt: Ik ben het, en buiten mij is geen meer; hoe is zij geworden tot woestheid, een rustplaats van het gedierte! Een ieder, die daardoor trekt, zal ze aanfluiten, hij zal zijn hand bewegen.

5 Dit is die stad, die opspringt van vreugde, die zeker woont, die in haar hart zegt: Ik ben het, en buiten mij is geen meer; hoe is zij geworden tot woestheid, een rustplaats van het gedierte! Een ieder, die daardoor trekt, zal ze aanfluiten, hij zal zijn hand bewegen.

6 Dit is die stad, die opspringt van vreugde, die zeker woont, die in haar hart zegt: Ik ben het, en buiten mij is geen meer; hoe is zij geworden tot woestheid, een rustplaats van het gedierte! Een ieder, die daardoor trekt, zal ze aanfluiten, hij zal zijn hand bewegen.

7 Dit is die stad, die opspringt van vreugde, die zeker woont, die in haar hart zegt: Ik ben het, en buiten mij is geen meer; hoe is zij geworden tot woestheid, een rustplaats van het gedierte! Een ieder, die daardoor trekt, zal ze aanfluiten, hij zal zijn hand bewegen.