Psalmen 41

1 Een psalm van David, voor den opperzangmeester.

2 Welgelukzalig is hij, die zich verstandiglijk gedraagt jegens een ellendige; de HEERE zal hem bevrijden ten dage des kwaads.

3 De HEERE zal hem bewaren, en zal hem bij het leven behouden; hij zal op aarde gelukzalig gemaakt worden. Geef hem ook niet over in zijner vijanden begeerte.

4 De HEERE zal hem ondersteunen op het ziekbed; in zijn krankheid verandert Gij zijn ganse leger.

5 Ik zeide: O HEERE! wees mij genadig; genees mijn ziel, want ik heb tegen U gezondigd.

6 Mijn vijanden spreken kwaad van mij, zeggende: Wanneer zal hij sterven, en zijn naam vergaan?

7 En zo iemand van hen komt, om mij te zien, hij spreekt valsheid; zijn hart vergadert zich onrecht; gaat hij uit naar buiten, hij spreekt er van.

8 Al mijn haters mompelen te zamen tegen mij; ze bedenken tegen mij, hetgeen mij kwaad is, zeggende:

9 Een Belialsstuk kleeft hem aan; en hij, die nederligt, zal niet weder opstaan.

10 Zelfs de man mijns vredes, op welken ik vertrouwde, die mijn brood at, heeft de verzenen tegen mij grotelijks verheven.

11 Maar Gij, o HEERE! wees mij genadig, en richt mij op; en ik zal het hun vergelden.

12 Hierbij weet ik, dat Gij lust aan mij hebt, dat mijn vijand over mij niet zal juichen.

13 Want mij aangaande, Gij onderhoudt mij in mijn oprechtigheid, en Gij stelt mij voor Uw aangezicht in eeuwigheid. [ (Psalms 41:14) Geloofd zij de HEERE, de God Israels, van eeuwigheid en tot in eeuwigheid! Amen, ja, amen. ]

Psalmen 41 Commentary

Chapter 41

God's care for his people. (1-4) The treachery of David's enemies. (5-13)

Verses 1-4 The people of God are not free from poverty, sickness, or outward affliction, but the Lord will consider their case, and send due supplies. From his Lord's example the believer learns to consider his poor and afflicted brethren. This branch of godliness is usually recompensed with temporal blessings. But nothing is so distressing to the contrite believer, as a fear or sense of the Divine displeasure, or of sin in his heart. Sin is the sickness of the soul; pardoning mercy heals it, renewing grace heals it, and for this spiritual healing we should be more earnest than for bodily health.

Verses 5-13 We complain, and justly, of the want of sincerity, and that there is scarcely any true friendship to be found among men; but the former days were no better. One particularly, in whom David had reposed great confidence, took part with his enemies. And let us not think it strange, if we receive evil from those we suppose to be friends. Have not we ourselves thus broken our words toward God? We eat of his bread daily, yet lift up the heel against him. But though we may not take pleasure in the fall of our enemies, we may take pleasure in the making vain their designs. When we can discern the Lord's favour in any mercy, personal or public, that doubles it. If the grace of God did not take constant care of us, we should not be upheld. But let us, while on earth, give heartfelt assent to those praises which the redeemed on earth and in heaven render to their God and Saviour.

Chapter Summary

To the chief Musician, a Psalm of David. In this psalm is a prophecy concerning Christ, and concerning Judas Iscariot, as runs part of the title in the Syriac version; and in the Arabic version it is called a prophecy concerning the incarnation, and the salutation of Judas; and certain it is that Psalm 41:9 is to be understood of him, and of his betraying Christ into the hands of his enemies, since it is cited and applied to him by our Lord himself, John 13:18; so that having such a sure rule of interpretation, we may safely venture to explain the whole psalm of Christ, which treats both of his humiliation and exaltation; for it neither agrees with David wholly, nor with Hezekiah, to whom some ascribe it, as Theodoret remarks.