Numberi 21

1 Als de Kanaaniet, de koning van Harad, wonende tegen het zuiden, hoorde, dat Israel door den weg der verspieders kwam, zo streed hij tegen Israel, en hij voerde enige gevangenen uit denzelven gevankelijk weg.

2 Toen beloofde Israel den HEERE een gelofte, en zeide: Indien Gij dit volk geheel in mijn hand geeft, zo zal ik hun steden verbannen.

3 De HEERE dan verhoorde de stem van Israel, en gaf de Kanaanieten over; en hij verbande hen en hun steden; en hij noemde den naam dier plaats Horma.

4 Toen reisden zij van den berg Hor, op den weg der Schelfzee, dat zij om het land der Edomieten heentogen; doch de ziel des volks werd verdrietig op dezen weg.

5 En het volk sprak tegen God en tegen Mozes: Waarom hebt gijlieden ons doen optrekken uit Egypte, opdat wij sterven zouden in de woestijn? Want hier is geen brood, ook geen water, en onze ziel walgt over dit zeer lichte brood.

6 Toen zond de HEERE vurige slangen onder het volk, die beten het volk; en er stierf veel volks van Israel.

7 Daarom kwam het volk tot Mozes, en zij zeiden: Wij hebben gezondigd, omdat wij tegen den HEERE en tegen u gesproken hebben; bid den HEERE, dat Hij deze slangen van ons wegneme. Toen bad Mozes voor het volk.

8 En de HEERE zeide tot Mozes: Maak u een vurige slang, en stel ze op een stang; en het zal geschieden, dat al wie gebeten is, als hij haar aanziet, zo zal hij leven.

9 En Mozes maakte een koperen slang, en stelde ze op een stang; en het geschiedde, als een slang iemand beet, zo zag hij de koperen slang aan, en hij bleef levend.

10 Toen verreisden de kinderen Israels, en zij legerden zich te Oboth.

11 Daarna reisden zij van Oboth, en legerden zich aan de heuvelen van Abarim in de woestijn, die tegenover Moab is, tegen den opgang der zon.

12 Van daar reisden zij, en legerden zich bij de beek Zered.

13 Van daar reisden zij, en legerden zich aan deze zijde van de Arnon, welke in de woestijn is, uitgaande uit de landpalen der Amorieten; want de Arnon is de landpale van Moab, tussen Moab en tussen de Amorieten.

14 (Daarom wordt gezegd in het boek van de oorlogen des HEEREN: Tegen Waheb, in een wervelwind, en tegen de beken Arnon,

15 En den afloop der beken, die zich naar de gelegenheid van Ar wendt, en leent aan de landpale van Moab.)

16 En van daar reisden zij naar Beer. Dit is de put, van welken de HEERE tot Mozes zeide: Verzamel het volk, zo zal Ik hun water geven.

17 (Toen zong Israel dit lied: Spring op, gij put, zingt daarvan bij beurte!

18 Gij put, dien de vorsten gegraven hebben, dien de edelen des volks gedolven hebben, door den wetgever, met hun staven.) En van de woestijn reisden zij naar Mattana;

19 En van Mattana tot Nahaliel; en van Nahaliel tot Bamoth;

20 En van Bamoth tot het dal, dat in het veld van Moab is, aan de hoogte van Pisga, en dat tegen de wildernis ziet.

21 Toen zond Israel boden tot Sihon, den koning der Amorieten, zeggende:

22 Laat mij door uw land trekken. Wij zullen niet afwijken in de akkers, noch in de wijngaarden; wij zullen het water der putten niet drinken; wij zullen op den koninklijken weg gaan, totdat wij uw landpale doorgetogen zijn.

23 Doch Sihon liet Israel niet toe, door zijn landpale te trekken; maar Sihon vergaderde al zijn volk, en hij ging uit, Israel tegemoet, naar de woestijn, en hij kwam te Jahza, en streed tegen Israel;

24 Maar Israel sloeg hem met de scherpte des zwaards, en nam zijn land in erfelijke bezitting, van de Arnon af tot de Jabbok toe, tot aan de kinderen Ammons; want de landpale der kinderen Ammons was vast.

25 Alzo nam Israel al deze steden in; en Israel woonde in al de steden der Amorieten, te Hesbon, en in al haar onderhorige plaatsen.

26 Want Hesbon was de stad van Sihon, den koning der Amorieten; en hij had gestreden tegen den vorigen koning der Moabieten, en hij had al zijn land uit zijn hand genomen, tot aan de Arnon.

27 Daarom zeggen zij, die spreekwoorden gebruiken: Komt tot Hesbon; men bouwe en bevestige de stad van Sihon!

28 Want er is een vuur uitgegaan uit Hesbon; een vlam uit de stad van Sihon; zij heeft verteerd Ar der Moabieten, en de heren der hoogten van de Arnon.

29 Wee u, Moab! Gij, volk Kamoz zijt verloren! Hij heeft zijn zonen, die ontliepen, en zijn dochters in de gevangenis geleverd aan Sihon, den koning der Amorieten.

30 En wij hebben hen nedergeveld! Hesbon is verloren tot Dibon toe; en wij hebben hen verwoest tot Nofat toe, welke tot Medeba toe reikt.

31 Alzo woonde Israel in het land van den Amoriet.

32 Daarna zond Mozes om Jaezer te verspieden; en zij namen haar onderhorige plaatsen in; en hij dreef de Amorieten, die er waren, uit de bezitting.

33 Toen wendden zij zich en trokken op den weg van Basan; en Og, de koning van Basan, ging uit hen tegemoet, hij en al zijn volk, tot den strijd, en Edrei.

34 De HEERE nu zeide tot Mozes: Vrees hem niet; want Ik heb hem in uw hand gegeven, en al zijn volk, ook zijn land; en gij zult hem doen, gelijk als gij Sihon, den koning der Amorieten, die te Hesbon woonde, gedaan hebt.

35 En zij sloegen hem, en zijn zonen, en al zijn volk, alzo dat hem niemand overbleef; en zij namen zijn land in erfelijke bezitting.

Numberi 21 Commentary

Chapter 21

The Canaanites of Arad destroyed. (1-3) The people murmuring, are plagued with fiery serpents, They repenting, are healed through the brazen serpent. (4-9) Further journeys of the Israelites. (10-20) Sihon and Og overcome, Their land possessed. (21-35)

Verses 1-3 Before the people began their march round the country of Edom, the king of Arad, a Canaanite, who inhabited the southern part of the country, attacked them in the wilderness, and took some prisoners. This was to lead the Israelites to look more thoroughly to the Lord.

Verses 4-9 The children of Israel were wearied by a long march round the land of Edom. They speak discontentedly of what God had done for them, and distrustfully of what he would do. What will they be pleased with, whom manna will not please? Let not the contempt which some cast on the word of God, make us value it less. It is the bread of life, substantial bread, and will nourish those who by faith feed upon it, to eternal life, whoever may call it light bread. We see the righteous judgment God brought upon them for murmuring. He sent fiery serpents among them, which bit or stung many to death. It is to be feared that they would not have owned the sin, if they had not felt the smart; but they relent under the rod. And God made a wonderful provision for their relief. The Jews themselves say it was not the sight of the brazen serpent that cured; but in looking up to it, they looked up to God as the Lord that healed them. There was much gospel in this. Our Saviour declared, ( john 3:14 john 3:15 ) , that as Moses lifted up the serpent in the wilderness, so the Son of man must be lifted up, that whatsoever believeth in him, should not perish. Compare their disease and ours. Sin bites like a serpent, and stings like an adder. Compare the application of their remedy and ours. They looked and lived, and we, if we believe, shall not perish. It is by faith that we look unto Jesus, ( Hebrews 12:2 ) . Whosoever looked, however desperate his case, or feeble his sight, or distant his place, was certainly and perfectly cured. The Lord can relieve us from dangers and distresses, by means which human reason never would have devised. Oh that the venom of the old serpent, inflaming men's passions, and causing them to commit sins which end in their eternal destruction, were as sensibly felt, and the danger as plainly seen, as the Israelites felt pain from the bite of the fiery serpents, and feared the death which followed! Then none would shut their eyes to Christ, or turn from his gospel. Then a crucified Saviour would be so valued, that all things else would be accounted loss for him; then, without delay, and with earnestness and simplicity, all would apply to him in the appointed way, crying, Lord, save us; we perish! Nor would any abuse the freeness of Christ's salvation, while they reckoned the price which it cost him.

Verses 10-20 We have here the removes of the children of Israel, till they came to the plains of Moab, from whence they passed over Jordan into Canaan. The end of their pilgrimage was near. "They set forward." It were well if we did thus; and the nearer we come to heaven, were so much the more active and abundant in the work of the Lord. The wonderful success God granted to his people, is here spoken of, and, among the rest, their actions on the river Arnon, at Vaheb in Suphah, and other places on that river. In every stage of our lives, nay, in every step, we should notice what God has wrought for us; what he did at such a time, and what in such a place, ought to be distinctly remembered. God blessed his people with a supply of water. When we come to heaven, we shall remove to the well of life, the fountain of living waters. They received it with joy and thankfulness, which made the mercy doubly sweet. With joy must we draw water out of the wells of salvation, ( Isaiah 12:3 ) . As the brazen serpent was a figure of Christ, who is lifted up for our cure, so is this well a figure of the Spirit, who is poured forth for our comfort, and from whom flow to us rivers of living waters, ( john 7:38 john 7:39 ) . Does this well spring up in our souls? If so, we should take the comfort to ourselves, and give the glory to God. God promised to give water, but they must open the ground. God's favours must be expected in the use of such means as are within our power, but still the power is only of God.

Verses 21-35 Sihon went with his forces against Israel, out of his own borders, without provocation, and so ran upon his own ruin. The enemies of God's church often perish by the counsels they think most wisely taken. Og, king of Bashan, instead of being warned by the fate of his neighbours, to make peace with Israel, makes war with them, which proves in like manner his destruction. Wicked men do their utmost to secure themselves and their possessions against the judgments of God; but all in vain, when the day comes on which they must fall. God gave Israel success, while Moses was with them, that he might see the beginning of the glorious work, though he must not live to see it finished. This was, in comparison, but as the day of small things, yet it was an earnest of great things. We must prepare for fresh conflicts and enemies. We must make no peace or truce with the powers of darkness, nor even treat with them; nor should we expect any pause in our contest. But, trusting in God, and obeying his commands, we shall be more than conquerors over every enemy.

Chapter Summary

INTRODUCTION TO NUMBERS 21

This chapter gives an account of the defeat of King Arad, the Canaanite, Nu 21:1-3 of the murmurings of the children of Israel, because of difficulties in travelling round, the land of Edom, for which they were punished with fiery serpents, Nu 21:4-6 and how that upon their repentance a brazen serpent was ordered to be made, and to be erected on a pole, that whoever looked to it might live, Nu 21:7-9 and of the several journeys and stations of the children of Israel, until they came to the land of the Amorites, Nu 21:10-20, when they sent a message to Sihon their king, to desire him to grant them a passage through his country; but he refusing, they fought with him, smote him, and possessed his land, concerning which many proverbial sayings were used, Nu 21:21-32 and the chapter is concluded with the defeat of Og, king of Bashan, Nu 21:33-35.