1 Kings 2

1 adpropinquaverant autem dies David ut moreretur praecepitque Salomoni filio suo dicens
2 ego ingredior viam universae terrae confortare et esto vir
3 et observa custodias Domini Dei tui ut ambules in viis eius et custodias caerimonias eius et praecepta eius et iudicia et testimonia sicut scriptum est in lege Mosi ut intellegas universa quae facis et quocumque te verteris
4 ut confirmet Dominus sermones suos quos locutus est de me dicens si custodierint filii tui viam suam et ambulaverint coram me in veritate in omni corde suo et in omni anima sua non auferetur tibi vir de solio Israhel
5 tu quoque nosti quae fecerit mihi Ioab filius Sarviae quae fecerit duobus principibus exercitus Israhel Abner filio Ner et Amasa filio Iether quos occidit et effudit sanguinem belli in pace et posuit cruorem proelii in balteo suo qui erat circa lumbos eius et in calciamento suo quod erat in pedibus eius
6 facies ergo iuxta sapientiam tuam et non deduces canitiem eius pacifice ad inferos
7 sed et filiis Berzellai Galaaditis reddes gratiam eruntque comedentes in mensa tua occurrerunt enim mihi quando fugiebam a facie Absalom fratris tui
8 habes quoque apud te Semei filium Gera filii Iemini de Baurim qui maledixit mihi maledictione pessima quando ibam ad Castra sed quia descendit mihi in occursum cum transirem Iordanem et iuravi ei per Dominum dicens non te interficiam gladio
9 tu noli pati esse eum innoxium vir autem sapiens es et scies quae facias ei deducesque canos eius cum sanguine ad infernum
10 dormivit igitur David cum patribus suis et sepultus est in civitate David
11 dies autem quibus regnavit David super Israhel quadraginta anni sunt in Hebron regnavit septem annis in Hierusalem triginta tribus
12 Salomon autem sedit super thronum David patris sui et firmatum est regnum eius nimis
13 et ingressus est Adonias filius Aggith ad Bethsabee matrem Salomonis quae dixit ei pacificusne ingressus tuus qui respondit pacificus
14 addiditque sermo mihi est ad te cui ait loquere et ille
15 tu inquit nosti quia meum erat regnum et me proposuerat omnis Israhel sibi in regem sed translatum est regnum et factum est fratris mei a Domino enim constitutum est ei
16 nunc ergo petitionem unam deprecor a te ne confundas faciem meam quae dixit ad eum loquere
17 et ille ait precor ut dicas Salomoni regi neque enim negare tibi quicquam potest ut det mihi Abisag Sunamitin uxorem
18 et ait Bethsabee bene ego loquar pro te regi
19 venit ergo Bethsabee ad regem Salomonem ut loqueretur ei pro Adonia et surrexit rex in occursum eius adoravitque eam et sedit super thronum suum positus quoque est thronus matri regis quae sedit ad dexteram eius
20 dixitque ei petitionem unam parvulam ego deprecor a te ne confundas faciem meam dixit ei rex pete mater mi neque enim fas est ut avertam faciem tuam
21 quae ait detur Abisag Sunamitis Adoniae fratri tuo uxor
22 responditque rex Salomon et dixit matri suae quare postulas Abisag Sunamitin Adoniae postula ei et regnum ipse est enim frater meus maior me et habet Abiathar sacerdotem et Ioab filium Sarviae
23 iuravit itaque rex Salomon per Dominum dicens haec faciat mihi Deus et haec addat quia contra animam suam locutus est Adonias verbum hoc
24 et nunc vivit Dominus qui firmavit me et conlocavit super solium David patris mei et qui fecit mihi domum sicut locutus est quia hodie occidetur Adonias
25 misitque rex Salomon per manum Banaiae filii Ioiadae qui interfecit eum et mortuus est
26 Abiathar quoque sacerdoti dixit rex vade in Anathot ad agrum tuum es quidem vir mortis sed hodie te non interficiam quia portasti arcam Domini Dei coram David patre meo et sustinuisti laborem in omnibus in quibus laboravit pater meus
27 eiecit ergo Salomon Abiathar ut non esset sacerdos Domini ut impleretur sermo Domini quem locutus est super domum Heli in Silo
28 venit autem nuntius ad Ioab quod Ioab declinasset post Adoniam et post Absalom non declinasset fugit ergo Ioab in tabernaculum Domini et adprehendit cornu altaris
29 nuntiatumque est regi Salomoni quod fugisset Ioab in tabernaculum Domini et esset iuxta altare misitque Salomon Banaiam filium Ioiadae dicens vade interfice eum
30 venit Banaias ad tabernaculum Domini et dixit ei haec dicit rex egredere qui ait non egrediar sed hic moriar renuntiavit Banaias regi sermonem dicens haec locutus est Ioab et haec respondit mihi
31 dixitque ei rex fac sicut locutus est et interfice eum et sepeli et amovebis sanguinem innocentem qui effusus est a Ioab a me et a domo patris mei
32 et reddat Dominus sanguinem eius super caput eius quia interfecit duos viros iustos melioresque se et occidit eos gladio patre meo David ignorante Abner filium Ner principem militiae Israhel et Amasa filium Iether principem exercitus Iuda
33 et revertetur sanguis illorum in caput Ioab et in caput seminis eius in sempiternum David autem et semini eius et domui et throno illius sit pax usque in aeternum a Domino
34 ascendit itaque Banaias filius Ioiadae et adgressus eum interfecit sepultusque est in domo sua in deserto
35 et constituit rex Banaiam filium Ioiadae pro eo super exercitum et Sadoc sacerdotem posuit pro Abiathar
36 misit quoque rex et vocavit Semei dixitque ei aedifica tibi domum in Hierusalem et habita ibi et non egredieris inde huc atque illuc
37 quacumque autem die egressus fueris et transieris torrentem Cedron scito te interficiendum sanguis tuus erit super caput tuum
38 dixitque Semei regi bonus sermo sicut locutus est dominus meus rex sic faciet servus tuus habitavit itaque Semei in Hierusalem diebus multis
39 factum est autem post annos tres ut fugerent servi Semei ad Achis filium Maacha regem Geth nuntiatumque est Semei quod servi eius essent in Geth
40 et surrexit Semei et stravit asinum suum ivitque in Geth ad Achis ad requirendos servos suos et adduxit eos de Geth
41 nuntiatum est autem Salomoni quod isset Semei in Geth de Hierusalem et redisset
42 et mittens vocavit eum dixitque illi nonne testificatus sum tibi per Dominum et praedixi tibi quacumque die egressus ieris huc et illuc scito te esse moriturum et respondisti mihi bonus sermo audivi
43 quare ergo non custodisti iusiurandum Domini et praeceptum quod praeceperam tibi
44 dixitque rex ad Semei tu nosti omne malum cuius tibi conscium est cor tuum quod fecisti David patri meo reddidit Dominus malitiam tuam in caput tuum
45 et rex Salomon benedictus et thronus David erit stabilis coram Domino usque in sempiternum
46 iussit itaque rex Banaiae filio Ioiadae qui egressus percussit eum et mortuus est

1 Kings 2 Commentary

Chapter 2

David's dying charge to Solomon. (1-4) David's charge as to Joab and others. (5-11) Solomon reigns, Adonijah aspiring to the throne is put to death. (12-25) Abiathar banished, Joab put to death. (26-34) Shimei is put to death. (35-46)

Verses 1-4 David's charge to Solomon is, to keep the charge of the Lord. The authority of a dying father is much, but nothing to that of a living God. God promised David that the Messiah should come from his descendants, and that promise was absolute; but the promise, that there should not fail of them a man on the throne of Israel, was conditional; if he walks before God in sincerity, with zeal and resolution: in order hereunto, he must take heed to his way.

Verses 5-11 These dying counsels concerning Joab and Shimei, did not come from personal anger, but for the security of Solomon's throne, which was the murders he had committed, but would readily repeat them to carry any purpose; though long reprieved, he shall be reckoned with at last. Time does not wear out the guilt of any sin, particularly of murder. Concerning Shimei, Hold him not guiltless; do not think him any true friend to thee, or thy government, or fit to be trusted; he has no less malice now than he had then. David's dying sentiments are recorded, as delivered under the influence of the Holy Ghost, ( 2 Samuel. 23:1-7 ) salvation of that glorious personage, the Messiah, whose coming he then foretold, and from whom he derived all his comforts and expectations. That passage gives a decided proof that David died under the influence of the Holy Ghost, in the exercise of faith and hope.

Verses 12-25 Solomon received Bathsheba with all the respect that was owing to a mother; but let none be asked for that which they ought not to grant. It ill becomes a good man to prefer a bad request, or to appear in a bad cause. According to eastern customs it was plain that Adonijah sought to be king, by his asking for Abishag as his wife, and Solomon could not be safe while he lived. Ambitious, turbulent spirits commonly prepare death for themselves. Many a head has been lost by catching at a crown.

Verses 26-34 Solomon's words to Abiathar, and his silence, imply that some recent conspiracies had been entered into. Those that show kindness to God's people shall have it remembered to their advantage. For this reason Solomon spares Abiathar's life, but dismisses him from his offices. In case of such sins as the blood of beasts would atone for, the altar was a refuge, but not in Joab's case. Solomon looks upward to God as the Author of peace, and forward to eternity as the perfection of it. The Lord of peace himself gives us that peace which is everlasting.

Verses 35-46 The old malignity remains in the unconverted heart, and a watchful eye should be kept on those who, like Shimei, have manifested their enmity, but have given no evidence of repentance. No engagements or dangers will restrain worldly men; they go on, though they forfeit their lives and souls. Let us remember, God will not accommodate his judgment to us. His eye is over us; and let us strive to walk as in his presence. Let our every act, word, and thought, be governed by this great truth, that the hour is quickly coming when the smallest circumstances of our lives shall be brought to light, and our eternal state be fixed by a righteous and unerring God. Thus Solomon's throne was established in peace, as the type of the Redeemer's kingdom of peace and righteousness. And it is a comfort, in reference to the enmity of the church's enemies, that, how much soever they rage, it is a vain thing they imagine. Christ's throne is established, and they cannot shake it.

Chapter Summary

INTRODUCTION TO FIRST KING 2

This chapter gives an account of the charge David gave to his son Solomon, a little before his death, to walk in the ways of the Lord, 1Ki 2:1-4; and of some instructions delivered to him concerning some particular persons he should either show favour to, or execute justice on, 1Ki 2:5-9; and the next account in it is concerning his death and burial, and the years of his reign, 1Ki 2:10,11; after which it relates an address of Bathsheba to Solomon in favour of Adonijah, which was refused, and the issue of it was his death, 1Ki 2:12-25; and the deposition of Abiathar from the priesthood, 1Ki 2:26,27; and the putting of Joab to death for his treason and murders, 1Ki 2:28-34; in whose post Benaiah was put, as Zadok was in the place of Abiathar, 1Ki 2:35; and lastly the confinement of Shimei in Jerusalem, who had cursed David, 1Ki 2:36-38; who upon transgressing the orders given him was put to death, 1Ki 2:39-46.

1 Kings 2 Commentaries

The Latin Vulgate is in the public domain.