Johannes 17

1 Dit heeft Jezus gesproken, en Hij hief Zijn ogen op naar den hemel, en zeide: Vader, de ure is gekomen, verheerlijk Uw Zoon, opdat ook Uw Zoon U verheerlijke.

2 Gelijkerwijs Gij Hem macht gegeven hebt over alle vlees, opdat al wat Gij Hem gegeven hebt, Hij hun het eeuwige leven geve.

3 En dit is het eeuwige leven, dat zij U kennen, den enigen waarachtigen God, en Jezus Christus, Dien Gij gezonden hebt.

4 Ik heb U verheerlijkt op de aarde; Ik heb voleindigd het werk, dat Gij Mij gegeven hebt om te doen;

5 En nu verheerlijk Mij, Gij Vader, bij Uzelven, met de heerlijkheid, die Ik bij U had, eer de wereld was.

6 Ik heb Uw Naam geopenbaard den mensen, die Gij Mij uit de wereld gegeven hebt. Zij waren Uw, en Gij hebt Mij dezelve gegeven; en zij hebben Uw woord bewaard.

7 Nu hebben zij bekend, dat alles, wat Gij Mij gegeven hebt, van U is.

8 Want de woorden, die Gij Mij gegeven hebt, heb Ik hun gegeven, en zij hebben ze ontvangen, en zij hebben waarlijk bekend, dat Ik van U uitgegaan ben, en hebben geloofd, dat Gij Mij gezonden hebt.

9 Ik bid voor hen; Ik bid niet voor de wereld, maar voor degenen, die Gij Mij gegeven hebt, want zij zijn Uw.

10 En al het Mijne is Uw, en het Uwe is Mijn; en Ik ben in hen verheerlijkt.

11 En Ik ben niet meer in de wereld, maar deze zijn in de wereld, en Ik kome tot U, Heilige Vader, bewaar ze in Uw Naam, die Gij Mij gegeven hebt, opdat zij een zijn, gelijk als Wij.

12 Toen Ik met hen in de wereld was, bewaarde Ik ze in Uw Naam. Die Gij Mij gegeven hebt, heb Ik bewaard, en niemand uit hen is verloren gegaan, dan de zoon der verderfenis, opdat de Schrift vervuld worde.

13 Maar nu kom Ik tot U, en spreek dit in de wereld, opdat zij Mijn blijdschap vervuld mogen hebben in zichzelven.

14 Ik heb hun Uw woord gegeven; en de wereld heeft ze gehaat, omdat zij van de wereld niet zijn, gelijk als Ik van de wereld niet ben.

15 Ik bid niet, dat Gij hen uit de wereld wegneemt, maar dat Gij hen bewaart van den boze.

16 Zij zijn niet van de wereld, gelijkerwijs Ik van de wereld niet ben.

17 Heilig ze in Uw waarheid; Uw woord is de waarheid.

18 Gelijkerwijs Gij Mij gezonden hebt in de wereld, alzo heb Ik hen ook in de wereld gezonden.

19 En Ik heilige Mijzelven voor hen, opdat ook zij geheiligd mogen zijn in waarheid.

20 En Ik bid niet alleen voor dezen, maar ook voor degenen, die door hun woord in Mij geloven zullen.

21 Opdat zij allen een zijn, gelijkerwijs Gij, Vader, in Mij, en Ik in U, dat ook zij in Ons een zijn; opdat de wereld gelove, dat Gij Mij gezonden hebt.

22 En Ik heb hun de heerlijkheid gegeven, die Gij Mij gegeven hebt; opdat zij een zijn, gelijk als Wij Een zijn;

23 Ik in hen, en Gij in Mij; opdat zij volmaakt zijn in een, en opdat de wereld bekenne, dat Gij Mij gezonden hebt, en hen liefgehad hebt, gelijk Gij Mij liefgehad hebt.

24 Vader, Ik wil, dat waar Ik ben, ook die bij Mij zijn, die Gij Mij gegeven hebt; opdat zij Mijn heerlijkheid mogen aanschouwen, die Gij Mij gegeven hebt; want Gij hebt Mij liefgehad, voor de grondlegging der wereld.

25 Rechtvaardige Vader, de wereld heeft U niet gekend; maar Ik heb U gekend, en dezen hebben bekend, dat Gij Mij gezonden hebt.

26 En Ik heb hun Uw Naam bekend gemaakt, en zal Hem bekend maken; opdat de liefde, waarmede Gij Mij liefgehad hebt, in hen zij, en Ik in hen.

Johannes 17 Commentary

Chapter 17

Christ's prayer for himself. (1-5) His prayer for his disciples. (6-10) His prayer. (11-26)

Verses 1-5 Our Lord prayed as a man, and as the Mediator of his people; yet he spoke with majesty and authority, as one with and equal to the Father. Eternal life could not be given to believers, unless Christ, their Surety, both glorified the Father, and was glorified of him. This is the sinner's way to eternal life, and when this knowledge shall be made perfect, holiness and happiness will be fully enjoyed. The holiness and happiness of the redeemed, are especially that glory of Christ, and of his Father, which was the joy set before him, for which he endured the cross and despised the shame; this glory was the end of the sorrow of his soul, and in obtaining it he was fully satisfied. Thus we are taught that our glorifying God is needed as an evidence of our interest in Christ, through whom eternal life is God's free gift.

6-10. Christ prays for those that are his. Thou gavest them me, as sheep to the shepherd, to be kept; as a patient to the physician, to be cured; as children to a tutor, to be taught: thus he will deliver up his charge. It is a great satisfaction to us, in our reliance upon Christ, that he, all he is and has, and all he said and did, all he is doing and will do, are of God. Christ offered this prayer for his people alone as believers; not for the world at large. Yet no one who desires to come to the Father, and is conscious that he is unworthy to come in his own name, need be discouraged by the Saviour's declaration, for he is both able and willing to save to the uttermost, all that come unto God by him. Earnest convictions and desires, are hopeful tokens of a work already wrought in a man; they begin to evidence that he has been chosen unto salvation, through sanctification of the Spirit and belief of the truth. They are thine; wilt thou not provide for thine own? Wilt thou not secure them? Observe the foundation on which this plea is grounded, All mine are thine, and thine are mine. This speaks the Father and Son to be one. All mine are thine. The Son owns none for his, that are not devoted to the service of the Father.

Verses 11-16 Christ does not pray that they might be rich and great in the world, but that they might be kept from sin, strengthened for their duty, and brought safe to heaven. The prosperity of the soul is the best prosperity. He pleaded with his holy Father, that he would keep them by his power and for his glory, that they might be united in affection and labours, even according to the union of the Father and the Son. He did not pray that his disciples should be removed out of the world, that they might escape the rage of men, for they had a great work to do for the glory of God, and the benefit of mankind. But he prayed that the Father would keep them from the evil, from being corrupted by the world, the remains of sin in their hearts, and from the power and craft of Satan. So that they might pass through the world as through an enemy's country, as he had done. They are not left here to pursue the same objects as the men around them, but to glorify God, and to serve their generation. The Spirit of God in true Christians is opposed to the spirit of the world.

Verses 17-19 Christ next prayed for the disciples, that they might not only be kept from evil, but made good. It is the prayer of Jesus for all that are his, that they may be made holy. Even disciples must pray for sanctifying grace. The means of giving this grace is, "through thy truth, thy word is truth." Sanctify them, set them apart for thyself and thy service. Own them in the office; let thy hand go with them. Jesus entirely devoted himself to his undertaking, and all the parts of it, especially the offering up himself without spot unto God, by the eternal Spirit. The real holiness of all true Christians is the fruit of Christ's death, by which the gift of the Holy Ghost was purchased; he gave himself for his church, to sanctify it. If our views have not this effect on us, they are not Divine truth, or we do not receive them by a living and a working faith, but as mere notions.

Verses 20-23 Our Lord especially prayed, that all believers might be as one body under one head, animated by one soul, by their union with Christ and the Father in him, through the Holy Spirit dwelling in them. The more they dispute about lesser things, the more they throw doubts upon Christianity. Let us endeavour to keep the unity of the Spirit in the bond of peace, praying that all believers may be more and more united in one mind and one judgment. Thus shall we convince the world of the truth and excellence of our religion, and find more sweet communion with God and his saints.

Verses 24-26 Christ, as one with the Father, claimed on behalf of all that had been given to him, and should in due time believe on him, that they should be brought to heaven; and that there the whole company of the redeemed might behold his glory as their beloved Friend and Brother, and therein find happiness. He had declared and would further declare the name or character of God, by his doctrine and his Spirit, that, being one with him, the love of the Father to him might abide with them also. Thus, being joined to Him by one Spirit, they might be filled with all the fulness of God, and enjoy a blessedness of which we can form no right idea in our present state.