Lukas 15

1 En al de tollenaars en de zondaars naderden tot Hem, om Hem te horen.

2 En de Farizeen en de Schriftgeleerden murmureerden, zeggende: Deze ontvangt de zondaars, en eet met hen.

3 En Hij sprak tot hen deze gelijkenis, zeggende:

4 Wat mens onder u, hebbende honderd schapen; en een van die verliezende, verlaat niet de negen en negentig in de woestijn, en gaat naar het verlorene, totdat hij hetzelve vinde?

5 En als hij het gevonden heeft, legt hij het op zijn schouders, verblijd zijnde.

6 En te huis komende, roept hij de vrienden en de geburen samen, zeggende tot hen: Weest blijde met mij; want ik heb mijn schaap gevonden, dat verloren was.

7 Ik zeg ulieden, dat er alzo blijdschap zal zijn in den hemel over een zondaar, die zich bekeert, meer dan over negen en negentig rechtvaardigen, die de bekering niet van node hebben.

8 Of wat vrouw, hebbende tien penningen, indien zij een penning verliest, ontsteekt niet een kaars, en keert het huis met bezemen, en zoekt naarstiglijk, totdat zij dien vindt?

9 En als zij dien gevonden heeft, roept zij de vriendinnen en de geburinnen samen, zeggende: Weest blijde met mij; want ik heb den penning gevonden, dien ik verloren had.

10 Alzo, zeg Ik ulieden, is er blijdschap voor de engelen Gods over een zondaar, die zich bekeert.

11 En Hij zeide: Een zeker mens had twee zonen.

12 En de jongste van hen zeide tot den vader: Vader, geef mij het deel des goeds, dat mij toekomt. En hij deelde hun het goed.

13 En niet vele dagen daarna, de jongste zoon, alles bijeenvergaderd hebbende, is weggereisd in een ver gelegen land, en heeft aldaar zijn goed doorgebracht, levende overdadiglijk.

14 En als hij het alles verteerd had, werd er een grote hongersnood in datzelve land, en hij begon gebrek te lijden.

15 En hij ging heen, en voegde zich bij een van de burgers deszelven lands; en die zond hem op zijn land om de zwijnen te weiden.

16 En hij begeerde zijn buik te vullen met den draf, dien de zwijnen aten; en niemand gaf hem dien.

17 En tot zichzelven gekomen zijnde, zeide hij: Hoe vele huurlingen mijns vaders hebben overvloed van brood, en ik verga van honger!

18 Ik zal opstaan en tot mijn vader gaan, en ik zal tot hem zeggen: Vader, ik heb gezondigd tegen den Hemel, en voor u;

19 En ik ben niet meer waardig uw zoon genaamd te worden; maak mij als een van uw huurlingen.

20 En opstaande, ging hij naar zijn vader. En als hij nog ver van hem was, zag hem zijn vader, en werd met innerlijke ontferming bewogen; en toe lopende, viel hem om zijn hals, en kuste hem.

21 En de zoon zeide tot hem: Vader, ik heb gezondigd tegen den Hemel, en voor u, en ben niet meer waardig uw zoon genaamd te worden.

22 Maar de vader zeide tot zijn dienstknechten: Brengt hier voor het beste kleed, en doet het hem aan, en geeft hem een ring aan zijn hand, en schoenen aan de voeten;

23 En brengt het gemeste kalf, en slacht het; en laat ons eten en vrolijk zijn.

24 Want deze mijn zoon was dood, en is weder levend geworden; en hij was verloren, en is gevonden! En zij begonnen vrolijk te zijn.

25 En zijn oudste zoon was in het veld; en als hij kwam, en het huis genaakte, hoorde hij het gezang en het gerei,

26 En tot zich geroepen hebbende een van de knechten, vraagde, wat dat mocht zijn.

27 En deze zeide tot hem: Uw broeder is gekomen, en uw vader heeft het gemeste kalf geslacht, omdat hij hem gezond weder ontvangen heeft.

28 Maar hij werd toornig, en wilde niet ingaan. Zo ging dan zijn vader uit, en bad hem.

29 Doch hij, antwoordende, zeide tot den vader: Zie, ik dien u nu zo vele jaren, en heb nooit uw gebod overtreden, en gij hebt mij nooit een bokje gegeven, opdat ik met mijn vrienden mocht vrolijk zijn.

30 Maar als deze uw zoon gekomen is, die uw goed met hoeren doorgebracht heeft, zo hebt gij hem het gemeste kalf geslacht.

31 En hij zeide tot hem: Kind, gij zijt altijd bij mij, en al het mijne is uwe.

32 Men behoorde dan vrolijk en blijde te zijn; want deze uw broeder was dood, en is weder levend geworden; en hij was verloren, en is gevonden.

Lukas 15 Commentary

Chapter 15

Parables of the lost sheep, and the piece of silver. (1-10) The prodigal son, his wickedness and distress. (11-16) His repentance and pardon. (17-24) The elder brother offended. (25-32)

Verses 1-10 The parable of the lost sheep is very applicable to the great work of man's redemption. The lost sheep represents the sinner as departed from God, and exposed to certain ruin if not brought back to him, yet not desirous to return. Christ is earnest in bringing sinners home. In the parable of the lost piece of silver, that which is lost, is one piece, of small value compared with the rest. Yet the woman seeks diligently till she finds it. This represents the various means and methods God makes use of to bring lost souls home to himself, and the Saviour's joy on their return to him. How careful then should we be that our repentance is unto salvation!

Verses 11-16 The parable of the prodigal son shows the nature of repentance, and the Lord's readiness to welcome and bless all who return to him. It fully sets forth the riches of gospel grace; and it has been, and will be, while the world stands, of unspeakable use to poor sinners, to direct and to encourage them in repenting and returning to God. It is bad, and the beginning of worse, when men look upon God's gifts as debts due to them. The great folly of sinners, and that which ruins them, is, being content in their life-time to receive their good things. Our first parents ruined themselves and all their race, by a foolish ambition to be independent, and this is at the bottom of sinners' persisting in their sin. We may all discern some features of our own characters in that of the prodigal son. A sinful state is of departure and distance from God. A sinful state is a spending state: wilful sinners misemploy their thoughts and the powers of their souls, mispend their time and all their opportunities. A sinful state is a wanting state. Sinners want necessaries for their souls; they have neither food nor raiment for them, nor any provision for hereafter. A sinful state is a vile, slavish state. The business of the devil's servants is to make provision for the flesh, to fulfil the lusts thereof, and that is no better than feeding swine. A sinful state is a state constant discontent. The wealth of the world and the pleasures of the senses will not even satisfy our bodies; but what are they to precious souls! A sinful state is a state which cannot look for relief from any creature. In vain do we cry to the world and to the flesh; they have that which will poison a soul, but have nothing to give which will feed and nourish it. A sinful state is a state of death. A sinner is dead in trespasses and sins, destitute of spiritual life. A sinful state is a lost state. Souls that are separated from God, if his mercy prevent not, will soon be lost for ever. The prodigal's wretched state, only faintly shadows forth the awful ruin of man by sin. Yet how few are sensible of their own state and character!

Verses 17-24 Having viewed the prodigal in his abject state of misery, we are next to consider his recovery from it. This begins by his coming to himself. That is a turning point in the sinner's conversion. The Lord opens his eyes, and convinces him of sin; then he views himself and every object, in a different light from what he did before. Thus the convinced sinner perceives that the meanest servant of God is happier than he is. To look unto God as a Father, and our Father, will be of great use in our repentance and return to him. The prodigal arose, nor stopped till he reached his home. Thus the repenting sinner resolutely quits the bondage of Satan and his lusts, and returns to God by prayer, notwithstanding fears and discouragements. The Lord meets him with unexpected tokens of his forgiving love. Again; the reception of the humbled sinner is like that of the prodigal. He is clothed in the robe of the Redeemer's righteousness, made partaker of the Spirit of adoption, prepared by peace of conscience and gospel grace to walk in the ways of holiness, and feasted with Divine consolations. Principles of grace and holiness are wrought in him, to do, as well as to will.

Verses 25-32 In the latter part of this parable we have the character of the Pharisees, though not of them alone. It sets forth the kindness of the Lord, and the proud manner in which his gracious kindness is often received. The Jews, in general, showed the same spirit towards the converted Gentiles; and numbers in every age object to the gospel and its preachers, on the same ground. What must that temper be, which stirs up a man to despise and abhor those for whom the Saviour shed his precious blood, who are objects of the Father's choice, and temples of the Holy Ghost! This springs from pride, self-preference, and ignorance of a man's own heart. The mercy and grace of our God in Christ, shine almost as bright in his tender and gentle bearing with peevish saints, as his receiving prodigal sinners upon their repentance. It is the unspeakable happiness of all the children of God, who keep close to their Father's house, that they are, and shall be ever with him. Happy will it be for those who thankfully accept Christ's invitation.