Deuteronomium 29:19

19 En het geschiede, als hij de woorden dezes vloeks hoort, dat hij zichzelven zegene in zijn hart, zeggende: Ik zal vrede hebben, wanneer ik schoon naar mijns harten goeddunken zal wandelen, om den dronkene te doen tot den dorstige.

Deuteronomium 29:19 Meaning and Commentary

Deuteronomy 29:19

And it cometh to pass, when he heareth the words of this
curse
That is, the man before compared to a root bearing bitter herbs, when he should hear the curses pronounced by the law against such persons as himself:

that he bless himself in his heart;
inwardly pronounce himself blessed, thinking himself secure from the curse of the law, and flattering himself it will never reach him nor come upon him:

saying, I shall have peace;
all happiness and prosperity, in soul, body, and estate; inward peace of mind now, and eternal peace hereafter:

though I walk in the imagination of my heart;
in worshipping idols which he vainly and wickedly imagined to be gods; to the worship of which his wicked heart prompted him, and he was resolutely and stubbornly bent upon, and in which he continued:

to add drunkenness to thirst;
as a thirsty man to quench his thirst drinks, and adds to that, or drinks yet more and more until he is drunken; so a man inclined to idolatry, that has a secret desire after it, thirsts after such stolen or forbidden waters, and drinks of them, adds thereunto, drinks again and again until he is drunk with the wine of fornication, or idolatry, as it is called ( Revelation 17:2 ) ; so the Targums of Onkelos and Jonathan understand the words of adding sin to sin, particularly of adding sins of ignorance to pride, or to presumptuous ones. Wicked men, deceivers and deceived, always grow worse and worse, increasing to more ungodliness, and yet promise themselves peace and impunity, ( 1 Thessalonians 5:3 ) .

Deuteronomium 29:19 In-Context

17 En gij hebt gezien hun verfoeiselen, en hun drekgoden, hout en steen, zilver en goud, die bij hen waren.

18 Dat onder ulieden niet zij een man, of vrouw, of huisgezin, of stam, die zijn hart heden wende van den HEERE, onzen God, om te gaan dienen de goden dezer volken; dat onder ulieden niet zij een wortel, die gal en alsem drage;

19 En het geschiede, als hij de woorden dezes vloeks hoort, dat hij zichzelven zegene in zijn hart, zeggende: Ik zal vrede hebben, wanneer ik schoon naar mijns harten goeddunken zal wandelen, om den dronkene te doen tot den dorstige.

20 De HEERE zal hem niet willen vergeven; maar alsdan zal des HEEREN toorn en ijver roken over denzelven man, en al de vloek, die in dit boek geschreven is, zal op hem liggen; en de HEERE zal zijn naam van onder den hemel uitdelgen.

21 En de HEERE zal hem ten kwade afscheiden van al de stammen Israels, naar alle vloeken des verbonds, dat in het boek dezer wet geschreven is.