Exodus 10:5

5 En zij zullen het gezicht des lands bedekken, alzo dat men de aarde niet zal kunnen zien; en zij zullen afeten het overige van hetgeen ontkomen is, hetgeen ulieden overgebleven was van den hagel; zij zullen ook al het geboomte afeten, dat ulieden uit het veld voortkomt.

Exodus 10:5 Meaning and Commentary

Exodus 10:5

And they shall cover the face of the earth, that one cannot be
able to see the earth
Or, "cover the eye of the earth" ^F26; either the appearance and colour of the earth, so as they could not be discerned for the multitude of the locusts on it; so the word is used in ( Numbers 11:7 ) or the eye of man looking upon the earth, which would not be able to see it, because the locusts would be between his eye and the earth. The Targum of Onkelos is,

``and shall cover the eye of the sun of the earth,''

so that its rays shall not reach the earth; and so Abarbinel interprets it of the sun, which is the light of the earth, when it casts forth its rays, as the eye upon the object that is seen; and the meaning is, that the locusts should be so thick between the heavens and the earth, that the eye of the earth, which is the sun, could not see or cast its rays upon it, as in ( Exodus 10:15 ) , and so Pliny says ^F1, that locusts came sometimes in such multitudes as to darken the sun:

and they shall eat the residue of that which is escaped, which
remaineth unto you from the hail;
particularly the wheat and the rye, or rice, which was not grown, ( Exodus 9:32 ) and the herb or grass of the land, ( Exodus 10:12 )

and shall eat every tree which groweth for you out of the field;
such fruit trees as escaped the hail, and such boughs and branches of them which were not broken off by it, ( Exodus 10:15 ) and locusts will indeed eat trees themselves, the bark of them, and gnaw everything, even the doors of houses, as Pliny ^F2 relates.

---

FOOTNOTES:

F26 (Urah Nye) "oculum terrae", Montanus, Piscator; so Ainsworth.
F1 Nat. Hist. l. 11. c. 29.
F2 Nat. Hist. l. 11. c. 29.

Exodus 10:5 In-Context

3 Zo gingen Mozes en Aaron tot Farao, en zeiden tot hem: Zo zegt de HEERE, de God der Hebreen: Hoe lang weigert gij u voor Mijn aangezicht te verootmoedigen? Laat Mijn volk trekken, dat zij Mij dienen.

4 Want indien gij weigert Mijn volk te laten trekken, zie, zo zal Ik morgen sprinkhanen in uw landpale brengen.

5 En zij zullen het gezicht des lands bedekken, alzo dat men de aarde niet zal kunnen zien; en zij zullen afeten het overige van hetgeen ontkomen is, hetgeen ulieden overgebleven was van den hagel; zij zullen ook al het geboomte afeten, dat ulieden uit het veld voortkomt.

6 En zij zullen vervullen uw huizen, en de huizen van al uw knechten, en de huizen van alle Egyptenaren; dewelke uw vaders, noch de vaderen uwer vaders gezien hebben, van dien dag af, dat zij op den aardbodem geweest zijn, tot op dezen dag. En hij keerde zich om, en ging uit van Farao.

7 En de knechten van Farao zeiden tot hem: Hoe lang zal ons deze tot een strik zijn, laat de mannen trekken, dat zij den HEERE hun God dienen! weet gij nog niet, dat Egypte verloren is?