Nehemia 2:3

3 En ik zeide tot de koning: De koning leve in eeuwigheid! Hoe zou mijn aangezicht niet treurig zijn, daar de stad, de plaats der begravenissen mijner vaderen, woest is, en haar poorten met vuur verteerd zijn?

Nehemia 2:3 Meaning and Commentary

Nehemiah 2:3

And I said unto the king, let the king live for ever
Which some think he said to take off the king's suspicion of his having a design upon his life, though it seems to be a common salutation of the kings in those times, see ( Daniel 6:6 Daniel 6:21 ) ,

why should not my countenance be sad, when the city, the place of my
fathers' sepulchres, [lieth] waste, and the gates thereof are
consumed with fire?
a man's native place, and where his ancestors lie interred, being always reckoned near and dear, the king and his nobles could not object to his being concerned for the desolations thereof.

Nehemia 2:3 In-Context

1 Toen geschiedde het in de maand Nisan, in het twintigste jaar van den koning Arthahsasta, als er wijn voor zijn aangezicht was, dat ik den wijn opnam, en gaf hem den koning; nu was ik nooit treurig geweest voor zijn aangezicht.

2 Zo zeide de koning tot mij: Waarom is uw aangezicht treurig, zo gij toch niet krank zijt? Dit is niet dan treurigheid des harten. Toen vreesde ik gans zeer.

3 En ik zeide tot de koning: De koning leve in eeuwigheid! Hoe zou mijn aangezicht niet treurig zijn, daar de stad, de plaats der begravenissen mijner vaderen, woest is, en haar poorten met vuur verteerd zijn?

4 En de koning zeide tot mij: Wat verzoekt gij nu? Toen bad ik tot God van den hemel.

5 En ik zeide tot den koning: Zo het den koning goeddunkt, en zo uw knecht voor uw aangezicht aangenaam is, dat gij mij zendt naar Juda, naar de stad der begravenissen mijner vaderen, dat ik ze bouwe.