Daniël 6:14

14 Toen antwoordden zij, en zeiden voor den koning: Daniel, een van de gevankelijk weggevoerden uit Juda heeft, o koning! op u geen acht gesteld, noch op het gebod dat gij getekend hebt; maar hij bidt op drie tijden 's daags zijn gebed.

Daniël 6:14 Meaning and Commentary

Daniel 6:14

Then the king, when he heard these words, was sore displeased
with himself
Or "at it" ^F5; or "with him"; with Daniel, not so much for what he had done, but that he had not done it with more caution, or more privately, that it might not have been known: or rather, as we render it, "with himself", that he should so rashly sign the decree, without considering the consequences of it; for he now found that he was circumvented by his princes, and that their design was not his honour and glory, but the destruction of Daniel: or the sense in general is, that what he heard was very disagreeable, afflictive, and distressing to him: and set his heart on Daniel to deliver him;
he resolved, if possible, to do it; he applied his mind to it; he turned his thoughts wholly that way, and contrived all ways and means to effect it: R. Mattathiah, in Saadiah, interprets the phrase of his offering money as a ransom for his life: and he laboured till the going down of the sun to save him;
from the will of the princes, and from the jaws of the lions: very probably it was early in the morning these princes found Daniel at prayer, who went immediately to the king with their accusation; so that he was all day labouring with all his might and main to find out ways and means to save his darling favourite; he studied to put such a sense upon his decree, that it might not reach Daniel's case; he strove to make the princes easy, and to persuade them to drop the affair, and not insist on the execution of the decree.

---

FOOTNOTES:

F5 (yhwle) "super eo", Montanus; "super ipsum", De Dieu.

Daniël 6:14 In-Context

12 Toen kwamen die mannen met hopen, en zij vonden Daniel biddende en smekende voor zijn God.

13 Toen kwamen zij nader, en spraken voor den koning van het gebod des konings: Hebt gij niet een gebod getekend, dat alle man, die in dertig dagen van enigen god of mens iets verzoeken zou, behalve van u, o koning! in den kuil der leeuwen zou geworpen worden? De koning antwoordde en zeide: Het is een vaste rede, naar de wet der Meden en Perzen, die niet mag wederroepen worden.

14 Toen antwoordden zij, en zeiden voor den koning: Daniel, een van de gevankelijk weggevoerden uit Juda heeft, o koning! op u geen acht gesteld, noch op het gebod dat gij getekend hebt; maar hij bidt op drie tijden 's daags zijn gebed.

15 Toen de koning deze rede hoorde, was hij zeer bedroefd bij zichzelven, en hij stelde het hart op Daniel om hem te verlossen; ja, tot den ondergang der zon toe bemoeide hij zich, om hem te redden.

16 Toen kwamen die mannen met hopen tot den koning, en zij zeiden tot den koning: Weet, o koning! dat der Meden en der Perzen wet is, dat geen gebod noch ordonnantie, die de koning verordend heeft, mag veranderd worden.