Genesis 47

1 Toen kwam Jozef en boodschapte Farao, en zeide: Mijn vader en mijn broeders, en hun schapen, en hun runderen, met alles wat zij hebben, zijn gekomen uit het land Kanaan, en zie, zij zijn in het land Gosen.

2 En hij nam een deel zijner broederen, te weten vijf mannen, en hij stelde hen voor Farao's aangezicht.

3 Toen zeide Farao tot zijn broederen: Wat is uw hantering? En zij zeiden tot Farao: Uw knechten zijn schaapherders, zo wij als onze vaders.

4 Voorts zeiden zij tot Farao: Wij zijn gekomen, om als vreemdelingen in dit land te wonen; want er is geen weide voor de schapen, die uw knechten hebben, dewijl de honger zwaar is in het land Kanaan; en nu, laat toch uw knechten in het land Gosen wonen!

5 Toen sprak Farao tot Jozef, zeggende: Uw vader en uw broeders zijn tot u gekomen;

6 Egypteland is voor uw aangezicht; doe uw vader en uw broeders in het beste van het land wonen; laat hen in het land Gosen wonen, en zo gij weet, dat er onder hen kloeke mannen zijn, zo zet hen tot veemeesters over hetgeen ik heb.

7 En Jozef bracht zijn vader Jakob mede, en stelde hem voor Farao's aangezicht; en Jakob zegende Farao.

8 En Farao zeide tot Jakob: Hoe vele zijn de dagen der jaren uws levens!

9 En Jakob zeide tot Farao: De dagen der jaren mijner vreemdelingschappen zijn honderd en dertig jaren; weinig en kwaad zijn de dagen der jaren mijns levens geweest, en hebben niet bereikt de dagen van de jaren des levens mijner vaderen, in de dagen hunner vreemdelingschappen.

10 En Jakob zegende Farao, en ging uit van Farao's aangezicht.

11 En Jozef bestelde voor Jakob en zijn broederen woningen, en hij gaf hun een bezitting in Egypteland, in het beste van het land, in het land Rameses, gelijk als Farao geboden had.

12 En Jozef onderhield zijn vader, en zijn broeders, en het ganse huis zijns vaders, met brood, tot den mond der kinderkens toe.

13 En er was geen brood in het ganse land; want de honger was zeer zwaar: zodat het land van Egypte en het land Kanaan raasden vanwege dien honger.

14 Toen verzamelde Jozef al het geld, dat in Egypteland en in het land Kanaan gevonden werd, voor het koren, dat zij kochten; en Jozef bracht dat geld in Farao's huis.

15 Als nu het geld uit Egypteland en uit het land Kanaan verdaan was, kwamen al de Egyptenaars tot Jozef, zeggende: Geef ons brood; want waarom zouden wij in uw tegenwoordigheid sterven? want het geld ontbreekt;

16 En Jozef zeide: Geeft uw vee, zo zal ik het u geven voor uw vee, indien het geld ontbreekt.

17 Toen brachten zij hun vee tot Jozef; en Jozef gaf hun brood voor paarden en voor het vee der schapen, en voor het vee der runderen, en voor ezels; en hij voedde hen met brood, datzelve jaar, voor al hun vee.

18 Toen datzelve jaar voleind was, zo kwamen zij tot hem in het tweede jaar, en zeiden tot hem: Wij zullen het voor mijn heer niet verbergen, alzo het geld verdaan is, en de bezitting der beesten gekomen aan mijn heer, zo is er niets anders overgebleven voor het aangezichts mijns heren, dan ons lichaam en ons land.

19 Waarom zullen wij voor uw ogen sterven, zo wij als ons land? Koop ons en ons land voor brood; zo zullen wij en ons land Farao dienstbaar zijn; en geef zaad, opdat wij leven en niet sterven, en het land niet woest worde!

20 Alzo kocht Jozef het gehele land van Egypte voor Farao; want de Egyptenaars verkochten een ieder zijn akker, dewijl de honger sterk over hen geworden was; zo werd het land Farao's eigen.

21 En aangaande het volk, dat zette hij over in de steden, van het ene uiterste der palen van Egypte, tot aan het andere uiterste deszelven.

22 Alleen het land der priesteren kocht hij niet, want de priesters hadden een bescheiden deel van Farao, en zij aten hun bescheiden deel, hetwelk hun Farao gegeven had; daarom verkochten zij hun land niet.

23 Toen zeide Jozef tot het volk: Ziet, ik heb heden u en uw land gekocht voor Farao; ziet, daar is zaad voor u, opdat gij het land bezaait.

24 Doch met de inkomsten zal het geschieden, dat gij aan Farao het vijfde deel zult geven, en de vier delen zullen voor u zijn, tot zaad des velds, en tot uw spijze en van degenen, die in uw huizen zijn, en om te eten voor uw kinderkens.

25 En zij zeiden: Gij hebt ons leven behouden; laat ons genade vinden in de ogen mijns heren, en wij zullen Farao's knechten zijn.

26 Jozef dan stelde ditzelve in tot een wet, tot dezen dag, over het land van Egypte, dat Farao het vijfde deel zou hebben; behalve dat alleen het land der priesteren van Farao niet werd.

27 Zo woonde Israel in het land van Egypte, in het land Gosen; en zij stelden zich tot bezitters daarin, en zij werden vruchtbaar en vermeerderden zeer.

28 En Jakob leefde in het land van Egypte zeventien jaar; zodat de dagen van Jakob, de jaren zijns levens, geweest zijn honderd zeven en veertig jaren.

29 Als nu de dagen van Israel naderden, dat hij sterven zou, zo riep hij zijn zoon Jozef, en zeide tot hem: Indien ik nu genade gevonden heb in uw ogen, zo leg toch uw hand onder mijn heup, en doe weldadigheid en trouw aan mij, en begraaf mij toch niet in Egypte;

30 Maar dat ik bij mijn vaderen ligge; hierom zult gij mij uit Egypte voeren, en mij in hun graf begraven. En hij zeide: Ik zal doen naar uw woord!

31 En hij zeide: Zweer mij! en hij zwoer hem. En Israel boog zich ten hoofde van het bed.

Genesis 47 Commentary

Chapter 47

Joseph presents his brethren to Pharaoh. (1-6) Jacob blesses Pharaoh. (7-12) Joseph's dealings with the Egyptians during the famine. (13-26) Jacob's age. His desire to be buried in Canaan. (27--31)

Verses 1-6 Though Joseph was a great man, especially in Egypt, yet he owned his brethren. Let the rich and great in the world not overlook or despise poor relations. Our Lord Jesus is not ashamed to call us brethren. In answer to Pharaoh's inquiry, What is your calling? they told him that they were shepherds, adding that they were come to sojourn in the land for a time, while the famine prevailed in Canaan. Pharaoh offered to employ them as shepherds, provided they were active men. Whatever our business or employment is, we should aim to excel in it, and to prove ourselves clever and industrious.

Verses 7-12 With the gravity of old age, the piety of a true believer, and the authority of a patriarch and a prophet, Jacob besought the Lord to bestow a blessing upon Pharaoh. He acted as a man not ashamed of his religion; and who would express gratitude to the benefactor of himself and his family. We have here a very uncommon answer given to a very common question. Jacob calls his life a pilgrimage; the sojourning of a stranger in a foreign country, or his journey home to his own country. He was not at home upon earth; his habitation, his inheritance, his treasures were in heaven. He reckons his life by days; even by days life is soon reckoned, and we are not sure of the continuance of it for a day. Let us therefore number our days. His days were few. Though he had now lived one hundred and thirty years, they seemed but a few days, in comparison with the days of eternity, and the eternal state. They were evil; this is true concerning man. He is of few days and full of trouble; since his days are evil, it is well they are few. Jacob's life had been made up of evil days. Old age came sooner upon him than it had done upon some of his fathers. As the young man should not be proud of his strength or beauty, so the old man should not be proud of his age, and his hoary hairs, though others justly reverence them; for those who are accounted very old, attain not to the years of the patriarchs. The hoary head is only a crown of glory, when found in the way of righteousness. Such an answer could not fail to impress the heart of Pharaoh, by reminding him that worldly prosperity and happiness could not last long, and was not enough to satisfy. After a life of vanity and vexation, man goes down into the grave, equally from the throne as the cottage. Nothing can make us happy, but the prospect of an everlasting home in heaven, after our short and weary pilgrimage on earth.

Verses 13-26 Care being taken of Jacob and his family, which mercy was especially designed by Providence in Joseph's advancement, an account is given of the saving the kingdom of Egypt from ruin. There was no bread, and the people were ready to die. See how we depend upon God's providence. All our wealth would not keep us from starving, if rain were withheld for two or three years. See how much we are at God's mercy, and let us keep ourselves always in his love. Also see how much we smart by our own want of care. If all the Egyptians had laid up corn for themselves in the seven years of plenty, they had not been in these straits; but they regarded not the warning. Silver and gold would not feed them: they must have corn. All that a man hath will he give for his life. We cannot judge this matter by modern rules. It is plain that the Egyptians regarded Joseph as a public benefactor. The whole is consistent with Joseph's character, acting between Pharaoh and his subjects, in the fear of God. The Egyptians confessed concerning Joseph, Thou hast saved our lives. What multitudes will gratefully say to Jesus, at the last day, Thou hast saved our souls from the most tremendous destruction, and in the season of uttermost distress! The Egyptians parted with all their property, and even their liberty, for the saving of their lives: can it then be too much for us to count all but loss, and part with all, at His command, and for His sake, who will both save our souls, and give us an hundredfold, even here, in this present world? Surely if saved by Christ, we shall be willing to become his servants.

Verses 27-31 At last the time drew nigh that Israel must die. Israel, a prince with God, had power over the Angel, and prevailed, yet must die. Joseph supplied him with bread, that he might not die by famine, but that did not secure him from dying by age or sickness. He died by degrees; his candle gradually burnt down to the socket, so that he saw the time drawing nigh. It is an advantage to see the approach of death, before we feel it, that we may be quickened to do, with all our might, what our hands find to do. However, death is not far from any of us. Jacob's care, as he saw the day approach, was about his burial; not the pomp of it, but he would be buried in Canaan, because it was the land of promise. It was a type of heaven, that better country, which he declared plainly he expected, ( Hebrews 11:14 ) . Nothing will better help to make a death-bed easy, than the certain prospect of rest in the heavenly Canaan after death. When this was done, Israel bowed himself upon the bed's head, worshipping God, as it is explained, see ( Hebrews 11:21 ) , giving God thanks for all his favours; in feebleness thus supporting himself, expressing his willingness to leave the world. Even those who lived on Joseph's provision, and Jacob who was so dear to him, must die. But Christ Jesus gives us the true bread, that we may eat and live for ever. To Him let us come and yield ourselves, and when we draw near to death, he who supported us through life, will meet us and assure us of everlasting salvation.

Chapter Summary

INTRODUCTION TO GENESIS 47

This chapter gives an account of the presentation of five of Joseph's brethren, and then of his father, to Pharaoh, and of what passed between them, Ge 47:1-10; of Joseph's settlement of them, according to the direction of Pharaoh, in the land of Rameses in Goshen, and of his provision for them there, Ge 47:11,12; of his getting into his hands, for Pharaoh, the money, cattle, and lands, of the Egyptians, excepting the lands belonging to the priests, for corn he had supplied them with, Ge 47:13-22; of his giving them seed to sow with, on condition of Pharaoh's having a fifth part of the produce, Ge 47:23-26, of the increase of Jacob's substance in Egypt, and that of his children; of the time of his living there, and his approaching death, when he called Joseph to him, and obliged him by an oath to bury him in the burying place of his fathers, Ge 47:27-31.