2 Samuël 1

1 Voorts geschiedde het na Sauls dood, als David van den slag der Amalekieten was wedergekomen, en David twee dagen te Ziklag gebleven was;

2 Zo geschiedde het op den derden dag, dat, ziet, uit het heirleger van Saul, een man kwam, wiens klederen gescheurd waren, en aarde was op zijn hoofd; en het geschiedde, als hij tot David kwam, zo viel hij ter aarde en boog zich neder.

3 En David zeide tot hem: Van waar komt gij? En hij zeide tot hem: Ik ben ontkomen uit het heirleger van Israel.

4 Voorts zeide David tot hem: Wat is de zaak? Verhaal het mij toch. En hij zeide, dat het volk uit den strijd gevloden was, en dat er ook velen van het volk gevallen en gestorven waren, dat ook Saul en zijn zoon Jonathan dood waren.

5 En David zeide tot den jongen, die hem de boodschap bracht: Hoe weet gij, dat Saul dood is, en zijn zoon Jonathan?

6 Toen zeide de jongen, die hem de boodschap bracht: Ik kwam bij geval op het gebergte van Gilboa; en ziet, Saul leunde op zijn spies; en ziet, de wagens en ritmeesters hielden dicht op hem.

7 Zo zag hij achter zich om, en zag mij, en hij riep mij, en ik zeide: Zie, hier ben ik.

8 En hij zeide tot mij: Wie zijt gij? En ik zeide tot hem: Ik ben een Amalekiet.

9 Toen zeide hij tot mij: Sta toch bij mij, en dood mij; want deze malienkolder heeft mij opgehouden; want mijn leven is nog gans in mij.

10 Zo stond ik bij hem, en doodde hem; want ik wist, dat hij na zijn val niet leven zou; en ik nam de kroon, die op zijn hoofd was, en het armgesmijde, dat aan zijn arm was, en heb ze hier tot mijn heer gebracht.

11 Toen vatte David zijn klederen en scheurde ze; desgelijks ook al de mannen, die met hem waren.

12 En zij weeklaagden, en weenden, en vastten tot op den avond, over Saul en over Jonathan, zijn zoon, en over het volk des HEEREN, en over het huis Israels, omdat zij door het zwaard gevallen waren.

13 Voorts zeide David tot den jongen, die hem de boodschap gebracht had: Van waar zijt gij? En hij zeide: Ik ben de zoon van een vreemden man, van een Amalekiet.

14 En David zeide tot hem: Hoe, hebt gij niet gevreesd uw hand uit te strekken, om den gezalfde des HEEREN te verderven.

15 En David riep een van de jongens, en zeide: Treed toe, val op hem aan. En hij sloeg hem, dat hij stierf.

16 En David zeide tot hem: Uw bloed zij op uw hoofd; want uw mond heeft tegen u getuigd, zeggende: ik heb den gezalfde des HEEREN gedood.

17 David nu klaagde deze klage over Saul en over Jonathan, zijn zoon;

18 Als hij gezegd had, dat men den kinderen van Juda den boog zou leren; ziet, het is geschreven in het boek des Oprechten.

19 O Sieraad van Israel, op uw hoogten is hij verslagen; hoe zijn de helden gevallen!

20 Verkondigt het niet te Gath, boodschapt het niet op de straten van Askelon; opdat de dochters der Filistijnen zich niet verblijden, opdat de dochters der onbesnedenen niet opspringen van vreugde.

21 Gij, bergen van Gilboa, noch dauw noch regen moet zijn op u, noch velden der hefofferen; want aldaar is der helden schild smadelijk weggeworpen, het schild van Saul, alsof hij niet gezalfd ware geweest met olie.

22 Van het bloed der verslagenen, van het vette der helden, werd Jonathans boog niet achterwaarts gedreven; en Sauls zwaard keerde niet ledig weder.

23 Saul en Jonathan, die beminden, en die liefelijken in hun leven, zijn ook in hun dood niet gescheiden; zij waren lichter dan arenden, zij waren sterker dan leeuwen.

24 Gij, dochteren Israels, weent over Saul; die u kleedde met scharlaken, met weelde; die u sieraad van goud deed dragen over uw kleding.

25 Hoe zijn de helden gevallen in het midden van den strijd! Jonathan is verslagen op uw hoogten!

26 Ik ben benauwd om uwentwil, mijn broeder Jonathan! Gij waart mij zeer liefelijk; uw liefde was mij wonderlijker dan liefde der vrouwen.

27 Hoe zijn de helden gevallen, en de krijgswapenen verloren!

2 Samuël 1 Commentary

Chapter 1

This book is the history of the reign of king David. It relates his victories, the growth of the prosperity of Israel, and his reformation of the state of religion. With these events are recorded the grievous sins he committed, and the family as well as public troubles with which he was punished. We here meet with many things worthy of imitation, and many that are written for our warning. The history of king David is given in Scripture with much faithfulness, and from it he appears, to those who fairly balance his many virtues and excellent qualities against his faults, to have been a great and good man.

Tidings brought to David of the death of Saul. (1-10) The Amalekite is put to death. (11-16) David's lamentation for Saul and Jonathan. (17-27)

Verses 1-10 The blow which opened David's way to the throne was given about the time he had been sorely distressed. Those who commit their concerns to the Lord, will quietly abide his will. It shows that he desired not Saul's death, and he was not impatient to come to the throne.

Verses 11-16 David was sincere in his mourning for Saul; and all with him humbled themselves under the hand of God, laid so heavily upon Israel by this defeat. The man who brought the tidings, David put to death, as a murderer of his prince. David herein did not do unjustly; the Amalekite confessed the crime. If he did as he said, he deserved to die for treason; and his lying to David, if indeed it were a lie, proved, as sooner or later that sin will prove, lying against himself. Hereby David showed himself zealous for public justice, without regard to his own private interest.

Verses 17-27 Kasheth, or "the bow," probably was the title of this mournful, funeral song. David does not commend Saul for what he was not; and says nothing of his piety or goodness. Jonathan was a dutiful son, Saul an affectionate father, therefore dear to each other. David had reason to say, that Jonathan's love to him was wonderful. Next to the love between Christ and his people, that affection which springs form it, produces the strongest friendship. The trouble of the Lord's people, and triumphs of his enemies, will always grieve true believers, whatever advantages they may obtain by them.

Chapter Summary

INTRODUCTION TO SECOND SAMUEL

This book, in many copies of the Hebrew Bible, is carried on without any new title put unto it; the reason of it is, because, by some, this, with the preceding, has been reckoned but one book: hence the Jews say {a}, Samuel wrote his book, not his books; in others it is called Samuel Second; and by the Vulgate Latin the Second Book of Samuel, which we call the Second of Kings; though why his name should be put to it at all I see not, since it neither concerns him, nor could it be written by him, being an history of events after his death. The Greek version calls it the Second of Kings; and the Syriac version, the Second Book of the Kings of Israel; whereas there is but one king of Israel it makes mention of, and of whose actions only it is an history; and therefore with greater propriety it is called, as the Arabic version, the Book of David the Prophet, of whose reign, from the beginning to the end of it, it gives an account: wherefore Isidore {b} thinks it was written by David; and if so, it has this mark of simplicity and integrity, that the writer does not spare himself, nor conceal his own faults, and particularly that very capital one, the affair of Bathsheba, and also his numbering of the people; but it is most probable that it was written by Nathan and Gad {c}, see 1Ch 29:29; but whoever was the penman of it, there is no doubt to be made of its being written by inspiration, or that it is canonical; which has never been questioned, since there stands in it a famous prophecy concerning the building of the temple by a son of David, which had an exact accomplishment, 2Sa 7:12,13; as well as of the family of David, for a great while to come, which also was fulfilled, 2Sa 7:19; and an eminent passage concerning the Messiah, the son of David, and of his divine sonship, 2Sa 7:14; quoted by the Apostle Paul in proof of it, Heb 1:5. It contains an history of about forty years, for so long David reigned, seven years and six months in Hebron, over Judah, and thirty three years in Jerusalem, over all Israel and Judah; and this book relates his last words.

{a} T. Bab. Bava Bathra, fol. 14. 2. {b} Origin. l. 6. c. 2. {c} Alting. Theolog. Hist. loc. 2. p. 86.

\\INTRODUCTION TO SECOND SAMUEL 1\\

This chapter contains an account of the death of Saul and Jonathan, as related to David by an Amalekite, 2Sa 1:1-10; of the sorrow he and his men were filled with at the news of it, 2Sa 1:11,12; of his order to put to death the messenger that brought the tidings, for his concern in the death of Saul, according to his own testimony, 2Sa 1:13-16; and of a lamentation composed by David on this occasion, 2Sa 1:17-27.