Exodus 15

1 Toen zong Mozes en de kinderen Israels de HEERE dit lied, en spraken, zeggende: Ik zal den HEERE zingen; want Hij is hogelijk verheven! Het paard en zijn ruiter heeft Hij in de zee geworpen.

2 De HEERE is mijn Kracht en Lied, en Hij is mij tot een Heil geweest; deze is mijn God; daarom zal ik Hem een liefelijke woning maken; Hij is mijns vaders God, dies zal ik Hem verheffen!

3 De HEERE is een krijgsman; HEERE is Zijn Naam!

4 Hij heeft Farao's wagenen en zijn heir in de zee geworpen; en de keure zijner hoofdlieden zijn verdronken in de Schelfzee.

5 De afgronden hebben hen bedekt; zij zijn in de diepten gezonken als een steen.

6 O HEERE! Uw rechterhand is verheerlijkt geworden in macht; Uw rechterhand, o HEERE! heeft den vijand verbroken!

7 En door Uw grote hoogheid hebt Gij, die tegen U opstonden, omgeworpen; Gij hebt Uw brandenden toorn uitgezonden, die hen verteerd heeft als een stoppel.

8 En door het geblaas van Uw neus zijn de wateren opgehoopt geworden; de stromen hebben overeind gestaan, als een hoop; de afgronden zijn stof geworden in het hart der zee.

9 De vijand zeide: Ik zal vervolgen, ik zal achterhalen, ik zal den buit delen, mijn ziel zal van hen vervuld worden, ik zal mijn zwaard uittrekken, mijn hand zal hen uitroeien.

10 Gij hebt met Uw wind geblazen; de zee heeft hen gedekt, zij zonken onder als lood in geweldige wateren!

11 O HEERE! wie is als Gij onder de goden? wie is als Gij, verheerlijkt in heiligheid, vreselijk in lofzangen, doende wonder?

12 Gij hebt Uw rechterhand uitgestrekt, de aarde heeft hen verslonden!

13 Gij leiddet door Uw weldadigheid dit volk, dat Gij verlost hebt; Gij voert hen zachtkens door Uw sterkte tot de liefelijke woning Uwer heiligheid.

14 De volken hebben het gehoord, zij zullen sidderen; weedom heeft de ingezetenen van Palestina bevangen.

15 Dan zullen de vorsten van Edom verbaasd wezen; beving zal de machtigen der Moabieten bevangen; al de ingezetenen van Kanaan zullen versmelten!

16 Verschrikking en vrees zal op hen vallen; door de grootheid van Uw arm zullen zij verstommen, als een steen, totdat Uw volk, HEERE! henen doorkome; totdat dit volk henen doorkome, dat Gij verworven hebt.

17 Die zult Gij inbrengen, en planten hen op den berg Uwer erfenis, ter plaatse, welke Gij, o HEERE! gemaakt hebt tot Uw woning, het heiligdom, hetwelk Uw handen gesticht hebben, o HEERE!

18 De HEERE zal in eeuwigheid en geduriglijk regeren!

19 Want Farao's paard, met zijn wagen, met zijn ruiters, zijn in de zee gekomen, en de HEERE heeft de wateren der zee over hen doen wederkeren; maar de kinderen Israels zijn op het droge in het midden van de zee gegaan.

20 En Mirjam, de profetes, Aarons zuster, nam een trommel in haar hand; en al de vrouwen gingen uit, haar na, met trommelen en met reien.

21 Toen antwoordde Mirjam hunlieden: Zingt den HEERE; want Hij is hogelijk verheven! Hij heeft het paard met zijn ruiter in de zee gestort!

22 Hierna deed Mozes de Israelieten voortreizen van de Schelfzee af; en zij trokken uit tot in de woestijn Sur, en zij gingen drie dagen in de woestijn, en vonden geen water.

23 Toen kwamen zij te Mara; doch zij konden het water van Mara niet drinken, want het was bitter; daarom werd derzelver naam genoemd Mara.

24 Toen murmureerde het volk tegen Mozes, zeggende: Wat zullen wij drinken?

25 Hij dan riep tot den HEERE; en de HEERE wees hem een hout, dat wierp hij in dat water; toen werd het water zoet. Aldaar stelde Hij het volk een inzetting en recht, en aldaar verzocht Hij hetzelve,

26 En zeide: Is het, dat gij met ernst naar de stem des HEEREN uws Gods horen zult, en doen, wat recht is in Zijn ogen, en uw oren neigt tot Zijn geboden, en houdt al Zijn inzettingen; zo zal Ik geen van de krankheden op u leggen, die Ik op Egypteland gelegd heb; want Ik ben de HEERE, uw Heelmeester!

27 Toen kwamen zij te Elim, en daar waren twaalf waterfonteinen, en zeventig palmbomen; en zij legerden zich aldaar aan de wateren.

Exodus 15 Commentary

Chapter 15

The song of Moses for the deliverance of Israel. (1-21) The bitter waters at Marah, The Israelites come to Elim. (22-27)

Verses 1-21 This song is the most ancient we know of. It is a holy song, to the honour of God, to exalt his name, and celebrate his praise, and his only, not in the least to magnify any man. Holiness to the Lord is in every part of it. It may be considered as typical, and prophetical of the final destruction of the enemies of the church. Happy the people whose God is the Lord. They have work to do, temptations to grapple with, and afflictions to bear, and are weak in themselves; but his grace is their strength. They are often in sorrow, but in him they have comfort; he is their song. Sin, and death, and hell threaten them, but he is, and will be their salvation. The Lord is a God of almighty power, and woe to those that strive with their Maker! He is a God of matchless perfection; he is glorious in holiness; his holiness is his glory. His holiness appears in the hatred of sin, and his wrath against obstinate sinners. It appears in the deliverance of Israel, and his faithfulness to his own promise. He is fearful in praises; that which is matter of praise to the servants of God, is very dreadful to his enemies. He is doing wonders, things out of the common course of nature; wondrous to those in whose favour they are wrought, who are so unworthy, that they had no reason to expect them. There were wonders of power and wonders of grace; in both, God was to be humbly adored.

Verses 22-27 In the wilderness of Shur the Israelites had no water. At Marah they had water, but it was bitter; so that they could not drink it. God can make bitter to us that from which we promise ourselves most, and often does so in the wilderness of this world, that our wants, and disappointments in the creature, may drive us to the Creator, in whose favour alone true comfort is to be had. In this distress the people fretted, and quarrelled with Moses. Hypocrites may show high affections, and appear earnest in religious exercises, but in the time of temptation they fall away. Even true believers, in seasons of sharp trial, will be tempted to fret, distrust, and murmur. But in every trial we should cast our care upon the Lord, and pour out our hearts before him. We shall then find that a submissive will, a peaceful conscience, and the comforts of the Holy Ghost, will render the bitterest trial tolerable, yea, pleasant. Moses did what the people had neglected to do; he cried unto the Lord. And God provided graciously for them. He directed Moses to a tree which he cast into the waters, when, at once, they were made sweet. Some make this tree typical of the cross of Christ, which sweetens the bitter waters of affliction to all the faithful, and enables them to rejoice in tribulation. But a rebellious Israelite shall fare no better than a rebellious Egyptian. The threatening is implied only, the promise is expressed. God is the great Physician. If we are kept well, it is he that keeps us; if we are made well, it is he that recovers us. He is our life and the length of our days. Let us not forget that we are kept from destruction, and delivered from our enemies, to be the Lord's servants. At Elim they had good water, and enough of it. Though God may, for a time, order his people to encamp by the bitter waters of Marah, that shall not always be their lot. Let us not faint at tribulations.

Chapter Summary

INTRODUCTION TO EXODUS 15

This chapter contains the song of Moses, and of the children of Israel, on the banks of the Red sea; in which they celebrate their passage through it, the destruction of Pharaoh and his host in it, and the glory of the divine perfections displayed therein, interspersed with prophetic hints of things future, Ex 15:1-19 which same song was sung by the women, with Miriam at the head of them, attended with timbrels and dances, Ex 15:20,21, an account is given of the march of the children of Israel from the Red sea to the wilderness of Shur, and of the bitter waters found at Marah, which occasioned a murmuring, and of their being made sweet by casting a tree into them, Ex 15:22-25 when they were told by the Lord, that if they would yield obedience to his commandments, they should be free from the diseases the Egyptians had been afflicted with, Ex 15:26, and the chapter is concluded with their coming to Elim, where they found twelve wells of water, and seventy palm trees, and there encamped, Ex 15:27.