Ezechiël 6

1 En het woord des HEEREN geschiedde tot mij, zeggende:

2 Mensenkind, zet uw aangezicht tegen de bergen Israels, en profeteer tegen dezelve;

3 En zeg: Gij bergen Israels, hoort het woord des Heeren HEEREN! Zo zegt de Heere HEERE tot de bergen en tot de heuvelen, tot de beken en tot de dalen: Ziet, Ik, Ik breng over u het zwaard, en Ik zal uw hoogten verderven.

4 Daartoe zullen uw altaren verwoest, en uw zonnebeelden verbroken worden; en Ik zal uw verslagenen nedervellen voor het aangezicht uwer drekgoden.

5 En Ik zal de dode lichamen der kinderen Israels voor het aangezicht hunner drekgoden leggen, en Ik zal uw beenderen rondom uw altaren strooien.

6 In al uw woningen zullen de steden verwoest en de hoogten tot wildernis worden, opdat uw altaren woest en eenzaam zijn, en uw drekgoden verbroken worden en ophouden, en uw zonnebeelden afgehouwen, en uw werken uitgedelgd worden.

7 En de verslagenen zullen in het midden van u liggen, opdat gij weet, dat Ik de HEERE ben.

8 Ik zal dan nog een overblijfsel laten, als gij enigen zult hebben, die het zwaard ontkomen onder de heidenen, wanneer gij in de landen zult verstrooid worden.

9 Dan zullen uw ontkomenen Mijner gedenken onder de heidenen, waar zij gevankelijk zullen geworden zijn, omdat Ik verbroken ben door hun hoerachtig hart, dat van Mij afgeweken is, en door hun ogen, die hun drekgoden nahoereren; en zij zullen een walging aan zichzelven hebben over de boosheden, die zij in al hun gruwelen gedaan hebben.

10 En zij zullen weten, dat Ik de HEERE ben; Ik heb niet tevergeefs gesproken, van hun dit kwaad aan te doen.

11 Zo zegt de Heere HEERE: Sla met uw hand, en stamp met uw voet, en zeg: Ach, over alle gruwelen der boosheden van het huis Israels; want zij zullen door het zwaard, door den honger en door de pestilentie vallen.

12 Die verre af is, zal door de pest sterven, en die nabij is, zal door het zwaard vallen; maar die overgebleven en belegerd is, zal door honger sterven; alzo zal Ik Mijn grimmigheid tegen hen volbrengen.

13 Dan zult gij weten, dat Ik de HEERE ben, als hun verslagenen in het midden hunner drekgoden rondom hun altaren wezen zullen op alle hoge heuvelen, op alle toppen der bergen, en onder allen groenen boom, en onder alle dichte eiken, de plaats, alwaar zij al hun drekgoden liefelijken reuk maakten.

14 Daarom zal Ik Mijn hand over hen uitstrekken, en zal het land woest maken, ja, woester dan de woestijn naar Diblath henen, in al hun woningen; en zij zullen bevinden, dat Ik de HEERE ben.

Ezechiël 6 Commentary

Chapter 6

The Divine judgments for idolatry. (1-7) A remnant shall be saved. (8-10) The calamities are to be lamented. (11-14)

1-7. War desolates persons, places, and things esteemed most sacred. God ruins idolatries even by the hands of idolaters. It is just with God to make that a desolation, which we make an idol. The superstitions to which many trust for safety, often cause their ruin. And the day is at hand, when idols and idolatry will be as thoroughly destroyed from the professedly Christian church as they were from among the Jews.

Verses 8-10 A remnant of Israel should be left; at length they should remember the Lord, their obligations to him, and rebellion against him. True penitents see sin to be that abominable thing which the Lord hates. Those who truly loathe sin, loathe themselves because of sin. They give glory to God by their repentance. Whatever brings men to remember Him, and their sins against him, should be regarded as a blessing.

Verses 11-14 It is our duty to be affected, not only with our own sins and sufferings, but to look with compassion upon the miseries wicked people bring upon themselves. Sin is a desolating thing; therefore, stand in awe, and sin not. If we know the worth of souls, and the danger to which unbelievers are exposed, we shall deem every sinner who takes refuge in Jesus from the wrath to come, an abundant recompence for all contempt or opposition we may meet with.

Chapter Summary

INTRODUCTION TO EZEKIEL 6

This chapter contains a prophecy of the desolation of the whole land of Israel, and a promise that a remnant should escape, with a lamentation for the sad destruction, signified by some gestures of the prophet. The order to the prophet to deliver out the prophecy is in Eze 6:1,2; the several parts of the land of Israel or Judea, to which the prophecy is directed, are signified by mountains, hills, rivers, and valleys, on which the sword should be brought, Eze 6:3; the desolation is described, and the cause of it suggested, the idolatry of the people, Eze 6:4-7; the promise of a remnant that should escape, who should remember the Lord, loath themselves for their sins, acknowledge him, and that his word was not in vain, is in Eze 6:8-10; the lamentation, signified by the prophet's smiting with his hand, and stamping with his foot, for the sins of the people, and the judgments that should come upon them, is in Eze 6:11; a particular enumeration of these judgments follows, and of the places where they should be executed, Eze 6:12; the end of them was to bring them to the knowledge and acknowledgment of the Lord, against whom they had sinned and offended by their idolatry, as the places where their slain fell would show, Eze 6:13; and the chapter is concluded with a resolution to bring this desolation on them, Eze 6:14.