Job 36

1 Elihu ging nog voort, en zeide:

2 Verbeid mij een weinig, en ik zal u aanwijzen, dat er nog redenen voor God zijn.

3 Ik zal mijn gevoelen van verre ophalen, en mijn Schepper gerechtigheid toewijzen.

4 Want voorwaar, mijn woorden zullen geen valsheid zijn; een, die oprecht is van gevoelen, is bij u.

5 Zie, God is geweldig, nochtans versmaadt Hij niet; geweldig is Hij in kracht des harten.

6 Hij laat den goddeloze niet leven, en het recht der ellendigen beschikt Hij.

7 Hij onttrekt Zijn ogen niet van den rechtvaardige, maar met de koningen zijn zij in den troon; daar zet Hij hen voor altoos, en zij worden verheven.

8 En zo zij, gebonden zijnde in boeien, vast gehouden worden met banden der ellende;

9 Dan geeft Hij hun hun werk te kennen, en hun overtredingen, omdat zij de overhand genomen hebben;

10 En Hij openbaart het voor hunlieder oor ter tucht, en zegt, dat zij zich van de ongerechtigheid bekeren zouden.

11 Indien zij horen, en Hem dienen, zo zullen zij hun dagen eindigen in het goede, en hun jaren in liefelijkheden.

12 Maar zo zij niet horen, zo gaan zij door het zwaard door, en zij geven den geest zonder kennis.

13 En die met het hart huichelachtig zijn, leggen toorn op; zij roepen niet, als Hij hen gebonden heeft.

14 Hun ziel zal in de jonkheid sterven, en hun leven onder de schandjongens.

15 Hij zal den ellendige in zijn ellende vrijmaken, en in de onderdrukking zal Hij het voor hunlieder oor openbaren.

16 Alzo zou Hij ook u afgekeerd hebben van den mond des angstes tot de ruimte, onder dewelke geen benauwing zou geweest zijn; en het gerecht uwer tafel zou vol vettigheid geweest zijn.

17 Maar gij hebt het gericht des goddelozen vervuld; het gericht en het recht houden u vast.

18 Omdat er grimmigheid is, wacht u, dat Hij u misschien niet met een klop wegstote; zodat u een groot rantsoen er niet zou afbrengen.

19 Zou Hij uw rijkdom achten, dat gij niet in benauwdheid zoudt zijn; of enige versterkingen van kracht?

20 Haak niet naar dien nacht, als de volken van hun plaats opgenomen worden.

21 Wacht u, wend u niet tot ongerechtigheid; overmits gij ze in dezen verkoren heb, uit oorzake van de ellende.

22 Zie, God verhoogt door Zijn kracht; wie is een Leraar, gelijk Hij?

23 Wie heeft Hem gesteld over Zijn weg? Of wie heeft gezegd: Gij hebt onrecht gedaan?

24 Gedenk, dat gij Zijn werk groot maakt, hetwelk de lieden aanschouwen.

25 Alle mensen zien het aan; de mens schouwt het van verre.

26 Zie, God is groot, en wij begrijpen het niet; er is ook geen onderzoeking van het getal Zijner jaren.

27 Want Hij trekt de druppelen der wateren op, die den regen na zijn damp uitgieten;

28 Welke de wolken uitgieten, en over den mens overvloediglijk afdruipen.

29 Kan men ook verstaan de uitbreidingen der wolken, en de krakingen Zijner hutte?

30 Zie, Hij breidt over hem Zijn licht uit, en de wortelen der zee bedekt Hij.

31 Want daardoor richt Hij de volken; Hij geeft spijze ten overvloede.

32 Met handen bedekt Hij het licht, en doet aan hetzelve verbod door dengene, die tussen doorkomt.

33 Daarvan verkondigt Zijn geklater, en het vee; ook van den opgaanden damp

Job 36 Commentary

Chapter 36

Elihu desires Job's attention. (1-4) The methods in which God deals with men. (5-14) Elihu counsels Job. (15-23) The wonders in the works of creation. (24-33)

Verses 1-4 Elihu only maintained that the affliction was sent for his trial; and lengthened because Job was not yet thoroughly humbled under it. He sought to ascribe righteousness to his Maker; to clear this truth, that God is righteous in all his ways. Such knowledge must be learned from the word and Spirit of God, for naturally we are estranged from it. The fitness of Elihu's discourse to the dispute between Job and his friends is plain. It pointed out to Job the true reason of those trials with which he had been pointed out to Job the true reason of those trials with which he had been visited. It taught that God had acted in mercy towards him, and the spiritual benefit he was to derive from them. It corrected the mistake of his friends, and showed that Job's calamities were for good.

Verses 5-14 Elihu here shows that God acts as righteous Governor. He is always ready to defend those that are injured. If our eye is ever toward God in duty, his eye will be ever upon us in mercy, and, when we are at the lowest, will not overlook us. God intends, when he afflicts us, to discover past sins to us, and to bring them to our remembrance. Also, to dispose our hearts to be taught: affliction makes people willing to learn, through the grace of God working with and by it. And further, to deter us from sinning for the future. It is a command, to have no more to do with sin. If we faithfully serve God, we have the promise of the life that now is, and the comforts of it, as far as is for God's glory and our good: and who would desire them any further? We have the possession of inward pleasures, the great peace which those have that love God's law. If the affliction fail in its work, let men expect the furnace to be heated till they are consumed. Those that die without knowledge, die without grace, and are undone for ever. See the nature of hypocrisy; it lies in the heart: that is for the world and the flesh, while perhaps the outside seems to be for God and religion. Whether sinners die in youth, or live long to heap up wrath, their case is dreadful. The souls of the wicked live after death, but it is in everlasting misery.

Verses 15-23 Elihu shows that Job caused the continuance of his own trouble. He cautions him not to persist in frowardness. Even good men need to be kept to their duty by the fear of God's wrath; the wisest and best have enough in them to deserve his stroke. Let not Job continue his unjust quarrel with God and his providence. And let us never dare to think favourably of sin, never indulge it, nor allow ourselves in it. Elihu thinks Job needed this caution, he having chosen rather to gratify his pride and humour by contending with God, than to mortify them by submitting, and accepting the punishment. It is absurd for us to think to teach Him who is himself the Fountain of light, truth, knowledge, and instruction. He teaches by the Bible, and that is the best book; teaches by his Son, and he is the best Master. He is just in all proceedings.

Verses 24-33 Elihu endeavours to fill Job with high thought of God, and so to persuade him into cheerful submission to his providence. Man may see God's works, and is capable of discerning his hand in them, which the beasts are not, therefore they ought to give him the glory. But while the worker of iniquity ought to tremble, the true believer should rejoice. Children should hear with pleasure their Father's voice, even when he speaks in terror to his enemies. There is no light but there may be a cloud to intercept it. The light of the favour of God, the light of his countenance, the most blessed light of all, even that light has many a cloud. The clouds of our sins cause the Lord to his face, and hinder the light of his loving-kindness from shining on our souls.

Chapter Summary

INTRODUCTION TO JOB 36

This chapter, with the following, contains Elihu's fourth and last discourse, the principal view of which is to vindicate the righteousness of God; which is done by observing the dealings of God with men in his providence, according to their different characters, and from the wonderful works wrought by him in a sovereign manner, and for the benefit of his creatures. This chapter is introduced with a preface, the design of which is to gain attention, Job 36:1-4; the different dealings of God with men are observed, and the different issue of them, and the different ends answered thereby, Job 36:5-15; and it is suggested to Job, that had he attended to the design of the providence he was under, and had submitted to it patiently, things would have been otherwise with him; and therefore Elihu proceeds to give him some advice, which, if taken, would be for his own good, and the glory of God, Job 36:16-25; and closes the chapter by observing the unsearchable greatness of God, as appears by the works of nature wrought by him, Job 36:26-33.