Richtere 2

1 En een Engel des HEEREN kwam opwaarts van Gilgal tot Bochim, en Hij zeide: Ik heb ulieden uit Egypte opgevoerd, en u gebracht in het land, dat Ik uw vaderen gezworen heb, en gezegd: Ik zal Mijn verbond met ulieden niet verbreken in eeuwigheid.

2 En ulieden aangaande, gij zult geen verbond maken met de inwoners dezes lands; hun altaren zult gij afbreken. Maar gij zijt Mijner stem niet gehoorzaam geweest; waarom hebt gij dit gedaan?

3 Daarom heb Ik ook gezegd: Ik zal hen voor uw aangezicht niet uitdrijven; maar zij zullen u aan de zijden zijn, en hun goden zullen u tot een strik zijn.

4 En het geschiedde, als de Engel des HEEREN deze woorden tot alle kinderen Israels gesproken had, zo hief het volk zijn stem op en weende.

5 Daarom noemden zij den naam dier plaats Bochim; en zij offerden aldaar den HEERE.

6 Als Jozua het volk had laten gaan, zo waren de kinderen Israels heengegaan, een ieder tot zijn erfdeel, om het land erfelijk te bezitten.

7 En het volk diende den HEERE, al de dagen van Jozua, en al de dagen der oudsten, die lang geleefd hadden na Jozua; die gezien hadden al dat grote werk des HEEREN, dat Hij aan Israel gedaan had.

8 Maar als Jozua, de zoon van Nun, de knecht des HEEREN, gestorven was, honderd en tien jaren oud zijnde;

9 En zij hem begraven hadden in de landpale zijns erfdeels, te Timnath-Heres, op een berg van Efraim, tegen het noorden van den berg Gaas;

10 En al datzelve geslacht ook tot zijn vaderen vergaderd was; zo stond er een ander geslacht na hen op, dat den HEERE niet kende, noch ook het werk, dat Hij aan Israel gedaan had.

11 Toen deden de kinderen Israels, dat kwaad was in de ogen des HEEREN, en zij dienden de Baals.

12 En zij verlieten den HEERE, hunner vaderen God, Die hen uit Egypteland had uitgevoerd, en volgden andere goden na, van de goden der volken, die rondom hen waren, en bogen zich voor die, en zij verwekten den HEERE tot toorn.

13 Want zij verlieten den HEERE, en dienden de Baal en Astharoth.

14 Zo ontstak des HEEREN toorn tegen Israel, en Hij gaf hen in de hand der rovers, die hen beroofden; en Hij verkocht hen in de hand hunner vijanden rondom; en zij konden niet meer bestaan voor het aangezicht hunner vijanden.

15 Overal, waarheen zij uittogen, was de hand des HEEREN tegen hen, ten kwade, gelijk als de HEERE gesproken, en gelijk als de HEERE gezworen had; en hun was zeer bang.

16 En de HEERE verwekte richteren, die hen verlosten uit de hand dergenen, die hen beroofden;

17 Doch zij hoorden ook niet naar hun richteren, maar hoereerden andere goden na, en bogen zich voor die; haast weken zij af van den weg, dien hun vaders gewandeld hadden, horende de geboden des HEEREN; alzo deden zij niet.

18 En wanneer de HEERE hun richteren verwekte, zo was de HEERE met den richter, en verloste hen uit de hand hunner vijanden, al de dagen des richters; want het berouwde den HEERE, huns zuchtens halve vanwege degenen, die hen drongen en die hen drukten.

19 Maar het geschiedde met het versterven des richters, dat zij omkeerden, en verdierven het meer dan hun vaderen, navolgende andere goden, dezelve dienende, en zich voor die buigende; zij lieten niets vallen van hun werken, noch van dezen harden weg.

20 Daarom ontstak de toorn des HEEREN tegen Israel, dat Hij zeide: Omdat dit volk Mijn verbond heeft overtreden, dat Ik hun vaderen geboden heb, en zij naar Mijn stem niet gehoord hebben;

21 Zo zal Ik ook niet voortvaren voor hun aangezicht iemand uit de bezitting te verdrijven, van de heidenen, die Jozua heeft achtergelaten, als hij stierf;

22 Opdat Ik Israel door hen verzoeke, of zij den weg des HEEREN zullen houden, om daarin te wandelen, gelijk als hun vaderen gehouden hebben, of niet.

23 Alzo liet de HEERE deze heidenen blijven, dat Hij hen niet haastelijk uit de bezitting verdreef; die Hij in de hand van Jozua niet had overgegeven.

Richtere 2 Commentary

Chapter 2

The angel of the Lord rebukes the people. (1-5) The wickedness of the new generation after Joshua. (6-23)

Verses 1-5 It was the great Angel of the covenant, the Word, the Son of God, who spake with Divine authority as Jehovah, and now called them to account for their disobedience. God sets forth what he had done for Israel, and what he had promised. Those who throw off communion with God, and have fellowship with the unfruitful works of darkness, know not what they do now, and will have nothing to say for themselves in the day of account shortly. They must expect to suffer for this their folly. Those deceive themselves who expect advantages from friendship with God's enemies. God often makes men's sin their punishment; and thorns and snares are in the way of the froward, who will walk contrary to God. The people wept, crying out against their own folly and ingratitude. They trembled at the word, and not without cause. It is a wonder sinners can ever read the Bible with dry eyes. Had they kept close to God and their duty, no voice but that of singing had been heard in their congregation; but by their sin and folly they made other work for themselves, and nothing is to be heard but the voice of weeping. The worship of God, in its own nature, is joy, praise, and thanksgiving; our sins alone render weeping needful. It is pleasing to see men weep for their sins; but our tears, prayers, and even amendment, cannot atone for sin.

Verses 6-23 We have a general idea of the course of things in Israel, during the time of the Judges. The nation made themselves as mean and miserable by forsaking God, as they would have been great and happy if they had continued faithful to him. Their punishment answered to the evil they had done. They served the gods of the nations round about them, even the meanest, and God made them serve the princes of the nations round about them, even the meanest. Those who have found God true to his promises, may be sure that he will be as true to his threatenings. He might in justice have abandoned them, but he could not for pity do it. The Lord was with the judges when he raised them up, and so they became saviours. In the days of the greatest distress of the church, there shall be some whom God will find or make fit to help it. The Israelites were not thoroughly reformed; so mad were they upon their idols, and so obstinately bent to backslide. Thus those who have forsaken the good ways of God, which they have once known and professed, commonly grow most daring and desperate in sin, and have their hearts hardened. Their punishment was, that the Canaanites were spared, and so they were beaten with their own rod. Men cherish and indulge their corrupt appetites and passions; therefore God justly leaves them to themselves, under the power of their sins, which will be their ruin. God has told us how deceitful and desperately wicked our hearts are, but we are not willing to believe it, until by making bold with temptation we find it true by sad experience. We need to examine how matters stand with ourselves, and to pray without ceasing, that we may be rooted and grounded in love, and that Christ may dwell in our hearts by faith. Let us declare war against every sin, and follow after holiness all our days.

Chapter Summary

INTRODUCTION TO JUDGES 2

This chapter gives an account of an angel of the Lord appearing and rebuking the children of Israel for their present misconduct, Jud 2:1-5; of their good behaviour under Joshua, and the elders that outlived him, Jud 2:6-10; and of their idolatries they fell into afterwards, which greatly provoked the Lord to anger, Jud 2:11-15; and of the goodness of God to them nevertheless, in raising up judges to deliver them out of the hands of their enemies, of which there are many instances in the following chapter, Jud 2:16-18; and yet that how, upon the demise of such persons, they relapsed into idolatry which caused the anger of God to be hot against them, and to determine not to drive out the Canaanites utterly from them, but to leave them among them to try them, Jud 2:19-23.