Ezechiël 18

1 Verder geschiedde des HEEREN woord tot mij, zeggende:

2 Wat is ulieden, dat gij dit spreekwoord gebruikt van het land Israels, zeggende: De vaders hebben onrijpe druiven gegeten, en de tanden der kinderen zijn stomp geworden?

3 Zo waarachtig als Ik leef, spreekt de Heere HEERE, zo het ulieden meer gebeuren zal, dit spreekwoord in Israel te gebruiken!

4 Ziet, alle zielen zijn Mijne; gelijk de ziel des vaders, alzo ook de ziel des zoons, zijn Mijne; de ziel, die zondigt, die zal sterven.

5 Wanneer nu iemand rechtvaardig is, en doet recht en gerechtigheid;

6 Niet eet op de bergen, en zijn ogen niet opheft tot de drekgoden van het huis Israels; noch de huisvrouw zijns naasten verontreinigt, noch tot de afgezonderde vrouw nadert;

7 En niemand verdrukt, den schuldenaar zijn pand wedergeeft, geen roof rooft, den hongerige zijn brood geeft, en den naakte met kleding bedekt;

8 Niet geeft op woeker, noch overwinst neemt, zijn hand van onrecht afkeert, waarachtig recht tussen den een en den anderen oefent;

9 In Mijn inzettingen wandelt, en Mijn rechten onderhoudt, om trouwelijk te handelen; die rechtvaardige zal gewisselijk leven, spreekt de Heere HEERE.

10 Heeft hij nu een zoon gewonnen, die een inbreker is, die bloed vergiet, die zijn broeder doet een van deze dingen;

11 En die al die dingen niet doet; maar eet ook op de bergen, en verontreinigt de huisvrouw zijns naasten;

12 Verdrukt den ellendige en den nooddruftige, rooft veel roofs, geeft het pand niet weder, en heft zijn ogen op tot de drekgoden, doet gruwel;

13 Geeft op woeker, en neemt overwinst; zou die leven? Hij zal niet leven, al die gruwelen heeft hij gedaan; hij zal voorzeker gedood worden; zijn bloed zal op hem zijn!

14 Ziet nu, heeft hij een zoon gewonnen, die al de zonden zijn vaders, die hij doet, aanziet, en toeziet, dat hij dergelijke niet doet;

15 Niet eet op de bergen, noch zijn ogen opheft tot de drekgoden van het huis Israels, de huisvrouw zijns naasten niet verontreinigt;

16 En niemand verdrukt, het pand niet behoudt, en geen roof rooft, zijn brood den hongerige geeft, en den naakte met kleding bedekt;

17 Zijn hand van den ellendige afhoudt, geen woeker noch overwinst neemt, Mijn rechten doet, en in Mijn inzettingen wandelt; die zal niet sterven om de ongerechtigheid zijns vaders; hij zal gewisselijk leven.

18 Zijn vader, dewijl hij met onderdrukking onderdrukt heeft, des broeders goed geroofd heeft, en gedaan heeft, dat niet goed was in het midden zijner volken; ziet daar, hij zal sterven in zijn ongerechtigheid.

19 Maar gijlieden zegt: Waarom draagt de zoon niet de ongerechtigheid des vaders? Immers zal de zoon, die recht en gerechtigheid gedaan heeft, en al Mijn inzettingen onderhouden, en die gedaan heeft, gewisselijk leven.

20 De ziel, die zondigt, die zal sterven; de zoon zal niet dragen de ongerechtigheid des vaders, en de vader zal niet dragen de ongerechtigheid des zoons; de gerechtigheid des rechtvaardigen zal op hem zijn, en de goddeloosheid des goddelozen zal op hem zijn.

21 Maar wanneer de goddeloze zich bekeert van al zijn zonden, die hij gedaan heeft, en al Mijn inzettingen onderhoudt, en doet recht en gerechtigheid, hij zal gewisselijk leven, hij zal niet sterven.

22 Al zijn overtredingen, die hij gedaan heeft, zullen hem niet gedacht worden; in zijn gerechtigheid, die hij gedaan heeft, zal hij leven.

23 Zou Ik enigzins lust hebben aan den dood des goddelozen, spreekt de Heere HEERE; is het niet, als hij zich bekeert van zijn wegen, dat hij leve?

24 Maar als de rechtvaardige zich afkeert van zijn gerechtigheid, en onrecht doet, doende naar al de gruwelen, die de goddeloze doet, zou die leven? Al zijn gerechtigheden, die hij gedaan heeft, zullen niet gedacht worden; in zijn overtreding, waardoor hij overtreden heeft, en in zijn zonde, die hij gezondigd heeft, in die zal hij sterven.

25 Nog zegt gijlieden: De weg des HEEREN is niet recht; hoort nu, o huis Israels! is Mijn weg niet recht? Zijn niet uw wegen onrecht?

26 Als de rechtvaardige zich afkeert van zijn gerechtigheid, en onrecht doet, en sterft in dezelve, hij zal in zijn onrecht, dat hij gedaan heeft, sterven.

27 Maar als de goddeloze zich bekeert van zijn goddeloosheid, die hij gedaan heeft, en doet recht en gerechtigheid, die zal zijn ziel in het leven behouden;

28 Dewijl hij toeziet, en zich bekeert van al zijn overtredingen, die hij gedaan heeft, hij zal gewisselijk leven, hij zal niet sterven.

29 Evenwel zegt het huis Israels: De weg des Heeren is niet recht. Zouden Mijn wegen, o huis Israels, niet recht zijn? Zijn niet uw wegen onrecht?

30 Daarom zal Ik u richten, o huis Israels! een ieder naar zijn wegen, spreekt de Heere HEERE, keert weder, en bekeert u van al uw overtredingen, zo zal de ongerechtigheid u niet tot een aanstoot worden.

31 Werpt van u weg al uw overtredingen, waardoor gij overtreden hebt, en maakt u een nieuw hart en een nieuwen geest; want waarom zoudt gij sterven, o huis Israels?

32 Want Ik heb geen lust aan den dood des stervenden, spreekt de Heere HEERE; daarom bekeert u en leeft.

Ezechiël 18 Commentary

Chapter 18

God has no respect of persons. (1-20) The Divine providence is vindicated. (21-29) A gracious invitation to repentance. (30-32)

Verses 1-20 The soul that sinneth it shall die. As to eternity, every man was, is, and will be dealt with, as his conduct shows him to have been under the old covenant of works, or the new covenant of grace. Whatever outward sufferings come upon men through the sins of others, they deserve for their own sins all they suffer; and the Lord overrules every event for the eternal good of believers. All souls are in the hand of the great Creator: he will deal with them in justice or mercy; nor will any perish for the sins of another, who is not in some sense worthy of death for his own. We all have sinned, and our souls must be lost, if God deal with us according to his holy law; but we are invited to come to Christ. If a man who had shown his faith by his works, had a wicked son, whose character and conduct were the reverse of his parent's, could it be expected he should escape the Divine vengeance on account of his father's piety? Surely not. And should a wicked man have a son who walked before God as righteous, this man would not perish for his father's sins. If the son was not free from evils in this life, still he should be partaker of salvation. The question here is not about the meritorious ground of justification, but about the Lord's dealings with the righteous and the wicked.

Verses 21-29 The wicked man would be saved, if he turned from his evil ways. The true penitent is a true believer. None of his former transgressions shall be mentioned unto him, but in the righteousness which he has done, as the fruit of faith and the effect of conversion, he shall surely live. The question is not whether the truly righteous ever become apostates. It is certain that many who for a time were thought to be righteous, do so, ( ezekiel 18:26-27 ) sin is forgiven, it is blotted out, it is remembered no more. In their righteousness they shall live; not for their righteousness, as if that were an atonement for their sins, but in their righteousness, which is one of the blessings purchased by the Mediator. What encouragement a repenting, returning sinner has to hope for pardon and life according to this promise! In verse ( 28 ) is the beginning and progress of repentance. True believers watch and pray, and continue to the end, and they are saved. In all our disputes with God, he is in the right, and we are in the wrong.

Verses 30-32 The Lord will judge each of the Israelites according to his ways. On this is grounded an exhortation to repent, and to make them a new heart and a new spirit. God does not command what cannot be done, but admonishes us to do what is in our power, and to pray for what is not. Ordinances and means are appointed, directions and promises are given, that those who desire this change may seek it from God.

Chapter Summary

INTRODUCTION TO EZEKIEL 18

This chapter contains an answer to an objection of the Jews to the dealings of God with them in a providential way. The objection is expressed in a proverb of common use among them, and complained of as being without cause, Eze 18:1,2; however, for the future, no occasion should be given them to use it; for, though God could justify his proceedings upon the foot of his sovereignty, all souls being his; yet he was determined none but the sinner himself should suffer, Eze 18:3,4; and puts various cases for the illustration and vindication of his proceedings; as that a just man, who is described by his proper characters, as abstaining from several sins specified, and doing what is right and good, should surely live, Eze 18:5-9; but that the son of such a just man, being the reverse of his father's character, should surely die, Eze 18:10-13; and again, the son of such a wicked man, observing the heinousness of his father's sins, and abstaining from them, though his father should die in his iniquities, he should not die for them, but live, Eze 18:14-18; by which it appears that the dealings of God with the Jews were not according to the proverb used by them, but quite agreeable to his resolution; that the sinner, be he a father or a son, shall die for his own sins; and that the righteous man's righteousness shall be upon him, and the wicked man's sin upon him, and accordingly both shall be dealt with, Eze 18:19,20; which is further illustrated by a wicked man's turning from his sinful course, and doing righteousness, and living in that righteousness he has done; which is more agreeable to God that he should live, and not die in sin, Eze 18:21-23; and by a righteous man turning from his righteousness, and living a vicious life, and dying in it, Eze 18:24; from both which instances this conclusion follows, that God is to be justified; and that his ways are equal, and the Jews' ways were unequal, and their complaint unjust, Eze 18:25; and the same instances are repeated in a different order, and the same conclusion formed, Eze 18:26-29; upon which the Lord determines to judge them according to their own ways, their personal actions, good or bad; and exhorts them to repentance and reformation; and closes with a pathetic expostulation, with them, Eze 18:30-32.