Psalmen 59

1 Een gouden kleinood van David, voor den opperzangmeester, Altascheth; toen Saul gezonden had, die zijn huis bewaren zouden, om hem te doden.

2 Red mij van mijn vijanden, o mijn God! stel mij in een hoog vertrek voor degenen, die tegen mij opstaan.

3 Red mij van de werkers der ongerechtigheid, en verlos mij van de mannen des bloeds.

4 Want zie, zij leggen mijner ziel lagen; sterken rotten zich tegen mij; zonder mijn overtreding, en zonder mijn zonde, o HEERE!

5 Zij lopen en bereiden zich zonder mijn misdaad; waak op mij tegemoet, en zie.

6 Ja, Gij HEERE, God der heirscharen, God Israels! ontwaak, om al deze heidenen te bezoeken; wees niemand van hen genadig, die trouwelooslijk ongerechtigheid bedrijven. Sela.

7 Tegen den avond keren zij weder, zij tieren als een hond, en zij gaan rondom de stad.

8 Zie, zij storten overvloediglijk uit met hun mond; zwaarden zijn op hun lippen; want wie hoort het?

9 Maar Gij, HEERE! zult hen belachen; Gij zult alle heidenen bespotten.

10 Tegen zijn sterkte zal ik op U wachten; want God is mijn Hoog Vertrek.

11 De God mijner goedertierenheid zal mij voorkomen; God zal mij op mijn verspieders doen zien.

12 Dood hen niet, opdat mijn volk het niet vergete; doe hen omzwerven door Uw macht, en werp hen neder, o Heere, ons Schild!

13 Om de zonde huns monds, om het woord hunner lippen; en laat hen gevangen worden in hun hoogmoed; en om den vloek, en om de leugen, die zij vertellen.

14 Verteer hen in grimmigheid; verteer hen, dat zij er niet zijn, en laat hen weten, dat God heerser is in Jakob, ja, tot aan de einden der aarde. Sela.

15 Laat hen dan tegen de avond wederkeren, laat hen tieren als een hond, en rondom de stad gaan;

16 Laat hen zelfs omzwerven om spijs; en laat hen vernachten, al zijn zij niet verzadigd.

17 Maar ik zal Uw sterkte zingen, en des morgens Uw goedertierenheid vrolijk roemen, omdat Gij mij een Hoog Vertrek zijt geweest, en een Toevlucht ten dage, als mij bange was. [ (Psalms 59:18) Van U, o mijn Sterkte! zal ik psalmzingen; want God is mijn Hoog Vertrek, de God mijner goedertierenheid. ]

Psalmen 59 Commentary

Chapter 59

David prays for deliverance from his enemies. (1-7) He foresees their destruction. (8-17)

Verses 1-7 In these words we hear the voice of David when a prisoner in his own house; the voice of Christ when surrounded by his merciless enemies; the voice of the church when under bondage in the world; and the voice of the Christian when under temptation, affliction, and persecution. And thus earnestly should we pray daily, to be defended and delivered from our spiritual enemies, the temptations of Satan, and the corruptions of our own hearts. We should fear suffering as evil-doers, but not be ashamed of the hatred of workers of iniquity. It is not strange, if those regard not what they themselves say, who have made themselves believe that God regards not what they say. And where there is no fear of God, there is nothing to secure proper regard to man.

Verses 8-17 It is our wisdom and duty, in times of danger and difficulty, to wait upon God; for he is our defence, in whom we shall be safe. It is very comfortable to us, in prayer, to look to God as the God of our mercy, the Author of all good in us, and the Giver of all good to us. The wicked can never be satisfied, which is the greatest misery in a poor condition. A contented man, if he has not what he would have, yet he does not quarrel with Providence, nor fret within himself. It is not poverty, but discontent that makes a man unhappy. David would praise God because he had many times, and all along, found Him his refuge in the day of trouble. He that is all this to us, is certainly worthy of our best affections, praises, and services. The trials of his people will end in joy and praise. When the night of affliction is over, they will sing of the Lord's power and mercy in the morning. Let believers now, in assured faith and hope, praise Him for those mercies, for which they will rejoice and praise him for ever.

Chapter Summary

To the chief Musician, Altaschith, Michtam of David; when Saul sent, and they watched the house to kill him. The history of Saul's sending messengers to watch the house of David, and to kill him when he rose in the morning, is in 1 Samuel 19:11; which was the occasion of his writing this psalm; though the title of the Syriac version of it is, "David said or composed this, when he heard that the priests were slain by Saul:" and in the same is added, "but unto us it declares the conversion of the Gentiles to the faith, and the rejection of the Jews." And which perhaps is designed in Psalm 59:5; and some interpreters are of opinion that the whole psalm is to be understood of Christ, of whom David was a type, especially in his sufferings; and there are some things in it which better agree with him than with David, as particularly his being without sin, Psalm 59:3.