Romeinen 11

1 Ik zeg dan: Heeft God Zijn volk verstoten? Dat zij verre; want ik ben ook een Israeliet, uit het zaad Abrahams, van den stam Benjamin.

2 God heeft Zijn volk niet verstoten, hetwelk Hij te voren gekend heeft. Of weet gij niet, wat de Schrift zegt van Elia, hoe hij God aanspreekt tegen Israel, zeggende:

3 Heere! zij hebben Uw profeten gedood, en Uw altaren omgeworpen; en ik ben alleen overgebleven en zij zoeken mijn ziel.

4 Maar wat zegt tot hem het Goddelijk antwoord? Ik heb Mijzelven nog zeven duizend mannen overgelaten, die de knie voor het beeld van Baal niet gebogen hebben.

5 Alzo is er dan ook in dezen tegenwoordigen tijd een overblijfsel geworden, naar de verkiezing der genade.

6 En indien het door genade is, zo is het niet meer uit de werken; anderszins is de genade geen genade meer; en indien het is uit de werken, zo is het geen genade meer; anderszins is het werk geen werk meer.

7 Wat dan? Hetgeen Israel zoekt, dat heeft het niet verkregen; maar de uitverkorenen hebben het verkregen, en de anderen zijn verhard geworden.

8 (Gelijk geschreven is: God heeft hun gegeven een geest des diepen slaaps; ogen om niet te zien, en oren om niet te horen) tot op den huidigen dag.

9 En David zegt: Hun tafel worde tot een strik, en tot een val, en tot een aanstoot, en tot een vergelding voor hen.

10 Dat hun ogen verduisterd worden, om niet te zien; en verkrom hun rug allen tijd.

11 Zo zeg ik dan: Hebben zij gestruikeld, opdat zij vallen zouden? Dat zij verre; maar door hun val is de zaligheid den heidenen geworden, om hen tot jaloersheid te verwekken.

12 En indien hun val de rijkdom is der wereld, en hun vermindering de rijkdom der heidenen, hoeveel te meer hun volheid!

13 Want ik spreek tot u, heidenen, voor zoveel ik der heidenen apostel ben; ik maak mijn bediening heerlijk;

14 Of ik enigszins mijn vlees tot jaloersheid verwekken, en enigen uit hen behouden mocht.

15 Want indien hun verwerping de verzoening is der wereld, wat zal de aanneming wezen, anders dan het leven uit de doden?

16 En indien de eerstelingen heilig zijn, zo is ook het deeg heilig, en indien de wortel heilig is, zo zijn ook de takken heilig.

17 En zo enige der takken afgebroken zijn, en gij, een wilde olijfboom zijnde, in derzelver plaats zijt ingeent, en des wortels en der vettigheid des olijfbooms mede deelachtig zijt geworden,

18 Zo roem niet tegen de takken; en indien gij daartegen roemt, gij draagt den wortel niet, maar de wortel u.

19 Gij zult dan zeggen: De takken zijn afgebroken, opdat ik zou ingeent worden.

20 Het is wel; zij zijn door ongeloof afgebroken, en gij staat door het geloof. Zijt niet hooggevoelende, maar vrees.

21 Want is het, dat God de natuurlijke takken niet gespaard heeft, zie toe, dat Hij ook mogelijk u niet spare.

22 Zie dan de goedertierenheid en de strengheid van God; de strengheid wel over degenen, die gevallen zijn, maar de goedertierenheid over u, indien gij in de goedertierenheid blijft; anderszins zult ook gij afgehouwen worden.

23 Maar ook zij, indien zij in het ongeloof niet blijven, zullen ingeent worden; want God is machtig om dezelve weder in te enten.

24 Want indien gij afgehouwen zijt uit den olijfboom, die van nature wild was, en tegen nature in den goeden olijfboom ingeent; hoeveel te meer zullen deze, die natuurlijke takken zijn, in hun eigen olijfboom geent worden?

25 Want ik wil niet, broeders, dat u deze verborgenheid onbekend zij (opdat gij niet wijs zijt, bij uzelven), dat de verharding voor een deel over Israel gekomen is, totdat de volheid der heidenen zal ingegaan zijn.

26 En alzo zal geheel Israel zalig worden; gelijk geschreven is: De Verlosser zal uit Sion komen en zal de goddeloosheden afwenden van Jakob.

27 En dit is hun een verbond van Mij, als Ik hun zonden zal wegnemen.

28 Zo zijn zij wel vijanden aangaande het Evangelie, om uwentwil, maar aangaande de verkiezing zijn zij beminden, om der vaderen wil;

29 Want de genadegiften en de roeping Gods zijn onberouwelijk.

30 Want gelijkerwijs ook gijlieden eertijds Gode ongehoorzaam geweest zijt, maar nu barmhartigheid verkregen hebt door dezer ongehoorzaamheid;

31 Alzo zijn ook dezen nu ongehoorzaam geweest, opdat ook zij door uw barmhartigheid zouden barmhartigheid verkrijgen.

32 Want God heeft hen allen onder de ongehoorzaamheid besloten, opdat Hij hun allen zou barmhartig zijn.

33 O diepte des rijkdoms, beide der wijsheid en der kennis Gods, hoe ondoorzoekelijk zijn Zijn oordelen, en onnaspeurlijk Zijn wegen!

34 Want wie heeft den zin des Heeren gekend? Of wie is Zijn raadsman geweest?

35 Of wie heeft Hem eerst gegeven, en het zal hem wedervergolden worden?

36 Want uit Hem, en door Hem, en tot Hem zijn alle dingen. Hem zij de heerlijkheid in der eeuwigheid. Amen.

Romeinen 11 Commentary

Chapter 11

The rejection of the Jews is not universal. (1-10) God overruled their unbelief for making the Gentiles partakers of gospel privileges. (11-21) The Gentiles cautioned against pride and unbelief, The Jews shall be called as a nation, and brought into God's visible covenant again. (22-32) A solemn adoring of the wisdom, goodness, and justice of God. (33-36)

Verses 1-10 There was a chosen remnant of believing Jews, who had righteousness and life by faith in Jesus Christ. These were kept according to the election of grace. If then this election was of grace, it could not be of works, either performed or foreseen. Every truly good disposition in a fallen creature must be the effect, therefore it cannot be the cause, of the grace of God bestowed on him. Salvation from the first to the last must be either of grace or of debt. These things are so directly contrary to each other that they cannot be blended together. God glorifies his grace by changing the hearts and tempers of the rebellious. How then should they wonder and praise him! The Jewish nation were as in a deep sleep, without knowledge of their danger, or concern about it; having no sense of their need of the Saviour, or of their being upon the borders of eternal ruin. David, having by the Spirit foretold the sufferings of Christ from his own people, the Jews, foretells the dreadful judgments of God upon them for it, ( Psalms 69 ) . This teaches us how to understand other prayers of David against his enemies; they are prophecies of the judgments of God, not expressions of his own anger. Divine curses will work long; and we have our eyes darkened, if we are bowed down in worldly-mindedness.

Verses 11-21 The gospel is the greatest riches of every place where it is. As therefore the righteous rejection of the unbelieving Jews, was the occasion of so large a multitude of the Gentiles being reconciled to God, and at peace with him; the future receiving of the Jews into the church would be such a change, as would resemble a general resurrection of the dead in sin to a life of righteousness. Abraham was as the root of the church. The Jews continued branches of this tree till, as a nation, they rejected the Messiah; after that, their relation to Abraham and to God was, as it were, cut off. The Gentiles were grafted into this tree in their room; being admitted into the church of God. Multitudes were made heirs of Abraham's faith, holiness and blessedness. It is the natural state of every one of us, to be wild by nature. Conversion is as the grafting in of wild branches into the good olive. The wild olive was often ingrafted into the fruitful one when it began to decay, and this not only brought forth fruit, but caused the decaying olive to revive and flourish. The Gentiles, of free grace, had been grafted in to share advantages. They ought therefore to beware of self-confidence, and every kind of pride or ambition; lest, having only a dead faith, and an empty profession, they should turn from God, and forfeit their privileges. If we stand at all, it is by faith; we are guilty and helpless in ourselves, and are to be humble, watchful, afraid of self-deception, or of being overcome by temptation. Not only are we at first justified by faith, but kept to the end in that justified state by faith only; yet, by a faith which is not alone, but which worketh by love to God and man.

Verses 22-32 Of all judgments, spiritual judgments are the sorest; of these the apostle is here speaking. The restoration of the Jews is, in the course of things, far less improbable than the call of the Gentiles to be the children of Abraham; and though others now possess these privileges, it will not hinder their being admitted again. By rejecting the gospel, and by their indignation at its being preached to the Gentiles, the Jews were become enemies to God; yet they are still to be favoured for the sake of their pious fathers. Though at present they are enemies to the gospel, for their hatred to the Gentiles; yet, when God's time is come, that will no longer exist, and God's love to their fathers will be remembered. True grace seeks not to confine God's favour. Those who find mercy themselves, should endeavour that through their mercy others also may obtain mercy. Not that the Jews will be restored to have their priesthood, and temple, and ceremonies again; an end is put to all these; but they are to be brought to believe in Christ, the true become one sheep-fold with the Gentiles, under Christ the Great Shepherd. The captivities of Israel, their dispersion, and their being shut out from the church, are emblems of the believer's corrections for doing wrong; and the continued care of the Lord towards that people, and the final mercy and blessed restoration intended for them, show the patience and love of God.

Verses 33-36 The apostle Paul knew the mysteries of the kingdom of God as well as ever any man; yet he confesses himself at a loss; and despairing to find the bottom, he humbly sits down at the brink, and adores the depth. Those who know most in this imperfect state, feel their own weakness most. There is not only depth in the Divine counsels, but riches; abundance of that which is precious and valuable. The Divine counsels are complete; they have not only depth and height, but breadth and length, Eph. 3:18 , and that passing knowledge. There is that vast distance and disproportion between God and man, between the Creator and the creature, which for ever shuts us from knowledge of his ways. What man shall teach God how to govern the world? The apostle adores the sovereignty of the Divine counsels. All things in heaven and earth, especially those which relate to our salvation, that belong to our peace, are all of him by way of creation, through him by way of providence, that they may be to him in their end. Of God, as the Spring and Fountain of all; through Christ, to God, as the end. These include all God's relations to his creatures; if all are of Him, and through Him, all should be to Him, and for Him. Whatever begins, let God's glory be the end: especially let us adore him when we talk of the Divine counsels and actings. The saints in heaven never dispute, but always praise.