2 Samuël 24

1 En de toorn des HEEREN voer voort te ontsteken tegen Israel; en Hij porde David aan tegen henlieden, zeggende: Ga, tel Israel en Juda.

2 De koning dan zeide tot Joab, den krijgsoverste, die bij hem was: Trek nu om, door alle stammen van Israel, van Dan tot Ber-seba toe, en tel het volk, opdat ik het getal des volks wete.

3 Toen zeide Joab tot den koning: Nu doe de HEERE, uw God, tot dit volk, zoals deze en die nu zijn, honderdmaal meer, dat de ogen van mijn heer den koning het aanzien; maar waarom heeft mijn heer de koning lust tot deze zaak?

4 Doch des konings woord nam de overhand tegen Joab, en tegen de oversten des heirs. Alzo toog Joab uit, met de oversten des heirs, van des konings aangezicht, om het volk Israel te tellen.

5 En zij gingen over de Jordaan, en legerden zich bij Aroer, ter rechterhand der stad, die in het midden is van de beek van Gad, en aan Jaezer.

6 Voorts kwamen zij in Gilead, en in het lage land Hodsi; ook kwamen zij tot Dan-Jaan, en rondom bij Sidon.

7 En zij kwamen tot de vesting van Tyrus, en alle steden der Hevieten en der Kanaanieten; en zij kwamen uit aan het zuiden van Juda te Ber-seba.

8 Alzo togen zij om door het ganse land; en ten einde van negen maanden en twintig dagen kwamen zij te Jeruzalem.

9 En Joab gaf de som van het getelde volk aan den koning; en in Israel waren achthonderd duizend strijdbare mannen, die het zwaard uittrokken, en de mannen van Juda waren vijfhonderd duizend man.

10 En Davids hart sloeg hem, nadat hij het volk geteld had; en David zeide tot den HEERE: Ik heb zeer gezondigd in hetgeen ik gedaan heb; maar nu, o HEERE, neem toch de misdaad Uws knechts weg, want ik heb zeer zottelijk gedaan.

11 Als nu David des morgens opstond, zo geschiedde het woord des HEEREN tot den profeet Gad, Davids ziener, zeggende:

12 Ga heen, en spreek tot David: Alzo zegt de HEERE: Drie dingen draag Ik u voor; verkies u een uit die, dat Ik u doe.

13 Zo kwam Gad tot David, en maakte het hem bekend, en zeide tot hem: Zal u een honger van zeven jaren in uw land komen? Of wilt gij drie maanden vlieden voor het aangezicht uwer vijanden, dat die u vervolgen? Of dat er drie dagen pestilentie in uw land zij? Merk nu, en zie toe, wat antwoord ik Dien zal wederbrengen, Die mij gezonden heeft.

14 Toen zeide David tot Gad: Mij is zeer bange; laat ons toch in de hand des HEEREN vallen, want Zijn barmhartigheden zijn vele, maar laat mij in de hand van mensen niet vallen.

15 Toen gaf de HEERE een pestilentie in Israel, van den morgen af tot den gezetten tijd toe; en er stierven van het volk, van Dan tot Ber-seba toe, zeventig duizend mannen.

16 Toen nu de engel zijn hand uitstrekte over Jeruzalem, om haar te verderven, berouwde het den HEERE over dat kwaad, en Hij zeide tot den engel, die het verderf onder het volk maakte: Het is genoeg, trek uw hand nu af. De engel des HEEREN nu was bij den dorsvloer van Arauna, den Jebusiet.

17 En David, als hij den engel zag, die het volk sloeg, sprak tot den HEERE, en zeide: Zie ik, ik heb gezondigd, en ik, ik heb onrecht gehandeld, maar wat hebben deze schapen gedaan? Uw hand zij toch tegen mij en tegen mijns vaders huis.

18 En Gad kwam tot David op dienzelfden dag, en zeide tot hem: Ga op, richt den HEERE een altaar op, op den dorsvloer van Arauna, den Jebusiet.

19 Alzo ging David op naar het woord van Gad, gelijk als de HEERE geboden had.

20 En Arauna zag toe, en zag den koning en zijn knechten tot zich overkomen; zo ging Arauna uit, en boog zich voor den koning met zijn aangezicht ter aarde.

21 En Arauna zeide: Waarom komt mijn heer de koning tot zijn knecht? En David zeide: Om dezen dorsvloer van u te kopen, om den HEERE een altaar te bouwen, opdat deze plage opgehouden worde van over het volk.

22 Toen zeide Arauna tot David: Mijn heer de koning neme en offere, wat goed is in zijn ogen; zie, daar de runderen ten brandoffer, en de sleden en het rundertuig tot hout.

23 Dit alles gaf Arauna, de koning, aan den koning. Voorts zeide Arauna tot den koning: De HEERE uw God neme een welgevallen in u!

24 Doch de koning zeide tot Arauna: Neen, maar ik zal het zekerlijk van u kopen voor den prijs; want ik zal den HEERE, mijn God, niet offeren brandofferen om niet. Alzo kocht David den dorsvloer en de runderen voor vijftig zilveren sikkelen.

25 En David bouwde aldaar den HEERE een altaar, en offerde brandofferen en dankofferen. Alzo werd de HEERE den lande verbeden, en deze plage van over Israel opgehouden.

2 Samuël 24 Commentary

Chapter 24

David numbers the people. (1-9) He chooses the pestilence. (10-15) The staying the pestilence. (16,17) David's sacrifice, The plague removed. (18-25)

Verses 1-9 For the people's sin David was left to act wrong, and in his chastisement they received punishment. This example throws light upon God's government of the world, and furnishes a useful lesson. The pride of David's heart, was his sin in numbering of the people. He thought thereby to appear the more formidable, trusting in an arm of flesh more than he should have done, and though he had written so much of trusting in God only. God judges not of sin as we do. What appears to us harmless, or, at least, but a small offence, may be a great sin in the eye of God, who discerns the thoughts and intents of the heart. Even ungodly men can discern evil tempers and wrong conduct in believers, of which they themselves often remain unconscious. But God seldom allows those whom he loves the pleasures they sinfully covet.

Verses 10-15 It is well, when a man has sinned, if he has a heart within to smite him for it. If we confess our sins, we may pray in faith that God would forgive them, and take away, by pardoning mercy, that sin which we cast away by sincere repentance. What we make the matter of our pride, it is just in God to take from us, or make bitter to us, and make it our punishment. This must be such a punishment as the people have a large share in, for though it was David's sin that opened the sluice, the sins of the people all contributed to the flood. In this difficulty, David chose a judgment which came immediately from God, whose mercies he knew to be very great, rather than from men, who would have triumphed in the miseries of Israel, and have been thereby hardened in their idolatry. He chose the pestilence; he and his family would be as much exposed to it as the poorest Israelite; and he would continue for a shorter time under the Divine rebuke, however severe it was. The rapid destruction by the pestilence shows how easily God can bring down the proudest sinners, and how much we owe daily to the Divine patience.

Verses 16-17 Perhaps there was more wickedness, especially more pride, and that was the sin now chastised, in Jerusalem than elsewhere, therefore the hand of the destroyer is stretched out upon that city; but the Lord repented him of the evil, changed not his mind, but his way. In the very place where Abraham was stayed from slaying his son, this angel, by a like countermand, was stayed from destroying Jerusalem. It is for the sake of the great Sacrifice, that our forfeited lives are preserved from the destroying angel. And in David is the spirit of a true shepherd of the people, offering himself as a sacrifice to God, for the salvation of his subjects.

Verses 18-25 God's encouraging us to offer to him spiritual sacrifices, is an evidence of his reconciling us to himself. David purchased the ground to build the altar. God hates robbery for burnt-offering. Those know not what religion is, who chiefly care to make it cheap and easy to themselves, and who are best pleased with that which costs them least pains or money. For what have we our substance, but to honour God with it; and how can it be better bestowed? See the building of the altar, and the offering proper sacrifices upon it. Burnt-offerings to the glory of God's justice; peace-offerings to the glory of his mercy. Christ is our Altar, our Sacrifice; in him alone we may expect to escape his wrath, and to find favour with God. Death is destroying all around, in so many forms, and so suddenly, that it is madness not to expect and prepare for the close of life.

Chapter Summary

INTRODUCTION TO SECOND SAMUEL 24

In this chapter an account is given of David's numbering of the people, 2Sa 24:1-9; of the sense he had of his sin, and of his acknowledgment of it; and of the Lord's displeasure at it, who sent the prophet Gad to him, to propose three things to him, one of which he was to choose as a punishment for it, 2Sa 24:10-13; when he chose the pestilence, which carried off a great number of the people, 2Sa 24:14-17; and David was directed to build an altar to the Lord in the threshingfloor of Araunah the Jebusite, with whom he agreed for it, and built one on it, and offered upon it, and so the plague was stayed, 2Sa 24:18-25.