Job 21

1 Maar Job antwoordde en zeide:

2 Hoort aandachtelijk mijn rede, en laat dit zijn uw vertroostingen.

3 Verdraagt mij, en ik zal spreken; en nadat ik gesproken zal hebben, spot dan.

4 Is (mij aangaande) mijn klacht tot den mens? Doch of het zo ware, waarom zou mijn geest niet verdrietig zijn?

5 Ziet mij aan, en wordt verbaasd, en legt de hand op den mond.

6 Ja, wanneer ik daaraan gedenk, zo word ik beroerd, en mijn vlees heeft een gruwen gevat.

7 Waarom leven de goddelozen, worden oud, ja, worden geweldig in vermogen?

8 Hun zaad is bestendig met hen voor hun aangezicht, en hun spruiten zijn voor hun ogen.

9 Hun huizen hebben vrede zonder vreze, en de roede Gods is op hen niet.

10 Zijn stier bespringt, en mist niet; zijn koe kalft, en misdraagt niet.

11 Hun jonge kinderen zenden zij uit als een kudde, en hun kinderen huppelen.

12 Zij heffen op met de trommel en de harp, en zij verblijden zich op het geluid des orgels.

13 In het goede verslijten zij hun dagen; en in een ogenblik dalen zij in het graf.

14 Nochtans zeggen zij tot God: Wijk van ons, want aan de kennis Uwer wegen hebben wij geen lust.

15 Wat is de Almachtige, dat wij Hem zouden dienen? En wat baat zullen wij hebben, dat wij Hem aanlopen zouden?

16 Doch ziet, hun goed is niet in hun hand; de raad der goddelozen is verre van mij.

17 Hoe dikwijls geschiedt het, dat de lamp der goddelozen uitgeblust wordt, en hun verderf hun overkomt; dat God hun smarten uitdeelt in Zijn toorn!

18 Dat zij gelijk stro worden voor den wind, en gelijk kaf, dat de wervelwind wegsteelt;

19 Dat God Zijn geweld weglegt, voor Zijn kinderen, hem vergeldt, dat hij het gewaar wordt;

20 Dat zijn ogen zijn ondergang zien, en hij drinkt van de grimmigheid des Almachtigen!

21 Want wat lust zou hij na zich aan zijn huis hebben, als het getal zijner maanden afgesneden is?

22 Zal men God wetenschap leren, daar Hij de hogen richt?

23 Deze sterft in de kracht zijner volkomenheid, daar hij gans stil en gerust was;

24 Zijn melkvaten waren vol melk, en het merg zijner benen was bevochtigd.

25 De ander daarentegen sterft met een bittere ziel, en hij heeft van het goede niet gegeten.

26 Zij liggen te zamen neder in het stof, en het gewormte overdekt ze.

27 Ziet, ik weet ulieder gedachten, en de boze verdichtselen, waarmede gij tegen mij geweld doet.

28 Want gij zult zeggen: Waar is het huis van den prins, en waar is de tent van de woningen der goddelozen?

29 Hebt gijlieden niet gevraagd de voorbijgaanden op den weg, en kent gij hun tekenen niet?

30 Dat de boze onttrokken wordt ten dage des verderfs; dat zij ten dage der verbolgenheden ontvoerd worden.

31 Wie zal hem in het aangezicht zijn weg vertonen? Als hij wat doet, wie zal hem vergelden?

32 Eindelijk wordt hij naar de graven gebracht, en is gedurig in den aardhoop.

33 De kluiten des dals zijn hem zoet, en hij trekt na zich alle mensen; en dergenen, die voor hem geweest zijn, is geen getal.

34 Hoe vertroost gij mij dan met ijdelheid, dewijl in uw antwoorden overtreding overig is?

Job 21 Commentary

Chapter 21

Job entreats attention. (1-6) The prosperity of the wicked. (7-16) The dealings of God's providence. (17-26) The judgement of the wicked is in the world to come. (27-34)

Verses 1-6 Job comes closer to the question in dispute. This was, Whether outward prosperity is a mark of the true church, and the true members of it, so that ruin of a man's prosperity proves him a hypocrite? This they asserted, but Job denied. If they looked upon him, they might see misery enough to demand compassion, and their bold interpretations of this mysterious providence should be turned into silent wonder.

Verses 7-16 Job says, Remarkable judgments are sometimes brought upon notorious sinners, but not always. Wherefore is it so? This is the day of God's patience; and, in some way or other, he makes use of the prosperity of the wicked to serve his own counsels, while it ripens them for ruin; but the chief reason is, because he will make it appear there is another world. These prospering sinners make light of God and religion, as if because they have so much of this world, they had no need to look after another. But religion is not a vain thing. If it be so to us, we may thank ourselves for resting on the outside of it. Job shows their folly.

Verses 17-26 Job had described the prosperity of wicked people; in these verses he opposes this to what his friends had maintained about their certain ruin in this life. He reconciles this to the holiness and justice of God. Even while they prosper thus, they are light and worthless, of no account with God, or with wise men. In the height of their pomp and power, there is but a step between them and ruin. Job refers the difference Providence makes between one wicked man and another, into the wisdom of God. He is Judge of all the earth, and he will do right. So vast is the disproportion between time and eternity, that if hell be the lot of every sinner at last, it makes little difference if one goes singing thither, and another sighing. If one wicked man die in a palace, and another in a dungeon, the worm that dies not, and the fire that is not quenched, will be the same to them. Thus differences in this world are not worth perplexing ourselves about.

Verses 27-34 Job opposes the opinion of his friends, That the wicked are sure to fall into visible and remarkable ruin, and none but the wicked; upon which principle they condemned Job as wicked. Turn to whom you will, you will find that the punishment of sinners is designed more for the other world than for this, ( Jude 1:14 Jude 1:15 ) . The sinner is here supposed to live in a great deal of power. The sinner shall have a splendid funeral: a poor thing for any man to be proud of the prospect of. He shall have a stately monument. And a valley with springs of water to keep the turf green, was accounted an honourable burial place among eastern people; but such things are vain distinctions. Death closes his prosperity. It is but a poor encouragement to die, that others have died before us. That which makes a man die with true courage, is, with faith to remember that Jesus Christ died and was laid in the grave, not only before us, but for us. That He hath gone before us, and died for us, who is alive and liveth for us, is true consolation in the hour of death.

Chapter Summary

INTRODUCTION TO JOB 21

This chapter contains Job's reply to Zophar's preceding discourse, in which, after a preface exciting attention to what he was about to say, Job 21:1-6; he describes by various instances the prosperity of wicked men, even of the most impious and atheistical, and which continues with them as long as they live, contrary to what Zophar had asserted in Job 20:5, Job 21:7-15; as for himself, he disapproved of such wicked men as much as any, and owns that destruction comes upon them sooner or later, and on their posterity also, Job 21:16-21; but as God is a God of knowledge, and needs no instruction from any, and is a sovereign Being, he deals with men in different ways; some die in great ease, and peace, and prosperity, and others in bitterness and distress, but both are alike brought to the dust, Job 21:22-26; and whereas he was aware of their censures of him, and their objections to what he had said, he allows that the wicked are reserved to the day of destruction, which is future, and in the mean while lie in the grave, where all must follow; yet they are not repaid or rewarded in this life, that remains to be done in another world, Job 21:27-33; and concludes, that their consolation with respect to him was vain, and falsehood was in their answers, Job 21:34.