Jesaja 14

1 Want de HEERE zal Zich over Jakob ontfermen, en Hij zal Israel nog verkiezen, en Hij zal hen in hun land zetten; en de vreemdeling zal zich tot hen vervoegen, en zij zullen het huis van Jakob aanhangen.

2 En de volken zullen hen aannemen, en in hun plaats brengen; en het huis Israels zal hen erfelijk bezitten in het land des HEEREN tot knechten en tot maagden; en zij zullen gevangen houden degenen, die hen gevangen hielden, en zij zullen heersen over hun drijvers.

3 En het zal geschieden ten dage, wanneer u de HEERE rust geven zal van uw smart, en van uw beroering, en van de harde dienstbaarheid, waarin men u heeft doen dienen;

4 Dan zult gij deze spreuk opnemen tegen den koning van Babel, en zeggen: Hoe houdt de drijver op? Hoe houdt de goudene op?

5 De HEERE heeft den stok der goddelozen gebroken, den scepter der heersers.

6 Die de volken plaagde in verbolgenheid met een plaag zonder ophouden, die in toorn over de heidenen heerste, die wordt vervolgd, zonder dat het iemand afweren kan.

7 De ganse aarde rust, zij is stil; zij maken groot geschal met gejuich.

8 Ook verheugen zich de dennen over u, en de cederen van Libanon, zeggende: Sinds dat gij daar nederligt, komt niemand tegen ons op, die ons afhouwe.

9 De hel van onderen was beroerd om uwentwil, om u tegemoet te gaan, als gij kwaamt; zij wekt om uwentwil de doden op, al de bokken der aarde; zij doet al de koningen der heidenen van hun tronen opstaan.

10 Die altegader zullen antwoorden, en tot u zeggen: Gij zijt ook krank geworden, gelijk wij, gij zijt ons gelijk geworden.

11 Uw hovaardij is in de hel nedergestort, met het geklank uwer luiten; de maden zullen onder u gestrooid worden, en de wormen zullen u bedekken.

12 Hoe zijt gij uit den hemel gevallen, o morgenster, gij zoon des dageraads! hoe zijt gij ter aarde nedergehouwen, gij, die de heidenen krenktet!

13 En zeidet in uw hart: Ik zal ten hemel opklimmen, ik zal mijn troon boven de sterren Gods verhogen; en ik zal mij zetten op den berg der samenkomst aan de zijden van het noorden.

14 Ik zal boven de hoogten der wolken klimmen, ik zal den Allerhoogste gelijk worden.

15 Ja, in de hel zult gij nedergestoten worden, aan de zijden van den kuil!

16 Die u zien zullen, zullen u aanschouwen, zij zullen op u letten, en zeggen: Is dat die man, die de aarde beroerde, die de koninkrijken deed beven?

17 Die de wereld als een woestijn stelde, en derzelver steden verstoorde, die zijn gevangenen niet liet los gaan naar huis toe?

18 Al de koningen der heidenen, zij allen liggen neder met eer, een iegelijk in zijn huis;

19 Maar gij zijt verworpen van uw graf, als een gruwelijke scheut, als een kleed der gedoden, die met het zwaard doorstoken zijn; als die nederdalen in een steenkuil, als een vertreden dood lichaam.

20 Gij zult bij dezelve niet gevoegd worden in de begrafenis; want gij hebt uw land verdorven, en uw volk gedood; het zaad der boosdoeners zal in der eeuwigheid niet genoemd worden.

21 Maakt de slachting voor zijn kinderen gereed, om hunner vaderen ongerechtigheid wil; dat zij niet opstaan, en de aarde erven, en de wereld vervullen met steden;

22 Want Ik zal tegen hen opstaan, spreekt de HEERE der heirscharen, en Ik zal van Babel uitroeien den naam en het overblijfsel, en den zoon en den zoonszoon, spreekt de HEERE.

23 En Ik zal hen stellen tot een erve der nachtuilen, en tot waterpoelen; en Ik zal hen met een bezem des verderfs uitvagen, spreekt de HEERE der heirscharen.

24 De HEERE der heirscharen heeft gezworen, zeggende: Indien niet, gelijk Ik gedacht heb, het alzo geschiede, en gelijk Ik beraadslaagd heb, het bestaan zal!

25 Dat Ik Assur in Mijn land zal verbreken, en hem op Mijn bergen vertreden; opdat zijn juk van hen afwijke, en zijn last van hun schouder wijke.

26 Dit is de raadslag, die beraadslaagd is over dat ganse land; en dit is de hand, die uitgestrekt is over alle volken.

27 Want de HEERE der heirscharen heeft het in Zijn raad besloten, wie zal het dan breken? en Zijn hand is uitgestrekt, wie zal ze dan keren?

28 In het jaar, toen de koning Achaz stierf, geschiedde deze last.

29 Verheug u niet, gij gans Palestina! dat de roede die u sloeg, gebroken is; want uit de wortel der slang zal een basilisk voortkomen, en haar vrucht zal een vurige vliegende draak zijn.

30 En de eerstgeborenen der armen zullen weiden, en de nooddruftigen zullen zeker nederliggen; uw wortel daarentegen zal Ik door den honger doden, en uw overblijfsel zal hij ombrengen.

31 Huil, gij poort, schreeuw, gij stad! gij zijt gesmolten, gij gans Palestina! want van het noorden komt een rook, en er is geen eenzame in zijn samenkomsten.

32 Wat zal men dan antwoorden den boden des volks? Dat de HEERE Sion gegrond heeft, opdat de bedrukten Zijns volks een toevlucht daarin hebben zouden.

Jesaja 14 Commentary

Chapter 14

The destruction of Babylon, and the death of its proud monarch. (1-23) Assurance of the destruction of Assyria. (24-27) The destruction of the Philistines. (28-32)

Verses 1-23 The whole plan of Divine Providence is arranged with a view to the good of the people of God. A settlement in the land of promise is of God's mercy. Let the church receive those whom God receives. God's people, wherever their lot is cast, should endeavour to recommend religion by a right and winning conversation. Those that would not be reconciled to them, should be humbled by them. This may be applied to the success of the gospel, when those were brought to obey it who had opposed it. God himself undertakes to work a blessed change. They shall have rest from their sorrow and fear, the sense of their present burdens, and the dread of worse. Babylon abounded in riches. The king of Babylon having the absolute command of so much wealth, by the help of it ruled the nations. This refers especially to the people of the Jews; and it filled up the measure of the king of Babylon's sins. Tyrants sacrifice their true interest to their lusts and passions. It is gracious ambition to covet to be like the Most Holy, for he has said, Be ye holy, for I am holy; but it is sinful ambition to aim to be like the Most High, for he has said, He who exalts himself shall be abased. The devil thus drew our first parents to sin. Utter ruin should be brought upon him. Those that will not cease to sin, God will make to cease. He should be slain, and go down to the grave; this is the common fate of tyrants. True glory, that is, true grace, will go up with the soul to heaven, but vain pomp will go down with the body to the grave; there is an end of it. To be denied burial, if for righteousness' sake, may be rejoiced in, ( Matthew 5:12 ) . But if the just punishment of sin, it denotes that impenitent sinners shall rise to everlasting shame and contempt. Many triumphs should be in his fall. God will reckon with those that disturb the peace of mankind. The receiving the king of Babylon into the regions of the dead, shows there is a world of spirits, to which the souls of men remove at death. And that souls have converse with each other, though we have none with them; and that death and hell will be death and hell indeed, to all who fall unholy, from the height of this world's pomps, and the fulness of its pleasures. Learn from all this, that the seed of evil-doers shall never be renowned. The royal city is to be ruined and forsaken. Thus the utter destruction of the New Testament Babylon is illustrated, ( Revelation 18:2 ) . When a people will not be made clean with the besom of reformation, what can they expect but to be swept off the face of the earth with the besom of destruction?

Verses 24-27 Let those that make themselves a yoke and a burden to God's people, see what they are to expect. Let those that are the called according to God's purpose, comfort themselves, that whatever God has purposed, it shall stand. The Lord of hosts has purposed to break the Assyrian's yoke; his hand is stretched out to execute this purpose; who has power to turn it back? By such dispensations of providence, the Almighty shows in the most convincing manner, that sin is hateful in his sight.

Verses 28-32 Assurance is given of the destruction of the Philistines and their power, by famine and war. Hezekiah would be more terrible to them than Uzziah had been. Instead of rejoicing, there would be lamentation, for the whole land would be ruined. Such destruction will come upon the proud and rebellious, but the Lord founded Zion for a refuge to poor sinners, who flee from the wrath to come, and trust in his mercy through Christ Jesus. Let us tell all around of our comforts and security, and exhort them to seek the same refuge and salvation.

Chapter Summary

INTRODUCTION TO ISAIAH 14

This chapter contains prophecies of the restoration of the Jews, of the fall of the king of Babylon, and the destruction of the Assyrian empire, and of the ruin of Palestine. The moving cause of the restoration of the Jews, and their settlement in their own land, is the distinguishing mercy of God towards them; the accomplishment of it, proselytes joined unto them; the means, people of other nations, who should bring them into it, and whom they should possess and rule over; and the consequence of it, rest from sorrow, fear, and hard bondage, Isa 14:1-3 upon which they are introduced as taking up a proverb, or a triumphant song, concerning the king of Babylon, wondering at his fall, and ascribing it to the Lord, Isa 14:4,5 representing the inhabitants of the earth, and great men of it, as at peace, and rest, and rejoicing, who before were continually disturbed, and smitten by him, Isa 14:6-8 introducing the dead, and those in hell, meeting him, and welcoming him into their regions, with taunts and jeers; upbraiding him with his weakness, shame, and disgrace he was come into; putting him in mind of his former pomp and splendour, pride, arrogance, and haughtiness, Isa 14:9-15 spectators are brought in, as amazed at the low, mean, and despicable condition he was brought into, considering what he had done in the world, in kingdoms and cities, but was now denied a burial, when other kings lay in their pompous sepulchres, Isa 14:16-20 and then it is foretold that that whole royal family should be cut off, and Babylon, the metropolis of his kingdom, should be utterly destroyed, Isa 14:21-23 all which was settled and fixed by the purpose of God, which could not be made void, Isa 14:24-27 and next follows a prophecy of the destruction of Palestine; the date of the prophecy is given Isa 14:28 the inhabitants of Palestine are bid not to rejoice at the death of one of the kings of Judah, since another should arise, who would be fatal to them, Isa 14:29 and while the Jews would be in safety, they would be destroyed by famine and war, Isa 14:30,31 from all which it would appear, and it might be told the messengers of the nations, or any inquiring persons, that Zion is of the Lord's founding, and under his care and protection, and that his people have great reason and encouragement to trust in him, Isa 14:32.