Lukas 3

1 En in het vijftiende jaar der regering van den keizer Tiberius, als Pontius Pilatus stadhouder was over Judea, en Herodes een viervorst over Galilea, en Filippus, zijn broeder, een viervorst over Iturea en over het land Trachonitis, en Lysanias een viervorst over Abilene;

2 Onder de hogepriesters Annas en Kajafas, geschiedde het woord Gods tot Johannes, den zoon van Zacharias, in de woestijn.

3 En hij kwam in al het omliggende land der Jordaan, predikende den doop der bekering tot vergeving der zonden.

4 Gelijk geschreven is in het boek der woorden van Jesaja, den profeet, zeggende: De stem des roependen in de woestijn: Bereidt den weg des Heeren, maakt Zijn paden recht!

5 Alle dal zal gevuld worden, en alle berg en heuvel zal vernederd worden, en de kromme wegen zullen tot een rechten weg worden, en de oneffen tot effen wegen.

6 En alle vlees zal de zaligheid Gods zien.

7 Hij zeide dan tot de scharen, die uitkwamen, om van hem gedoopt te worden: Gij adderengebroedsels, wie heeft u aangewezen te vlieden van den toekomenden toorn?

8 Brengt dan vruchten voort der bekering waardig; en begint niet te zeggen bij uzelven: Wij hebben Abraham tot een vader; want ik zeg u, dat God zelfs uit deze stenen Abraham kinderen kan verwekken.

9 En de bijl ligt ook alrede aan den wortel der bomen; alle boom dan, die geen goede vrucht voortbrengt, wordt uitgehouwen, en in het vuur geworpen.

10 En de scharen vraagden hem, zeggende: Wat zullen wij dan doen?

11 En hij, antwoordende, zeide tot hen: Die twee rokken heeft, dele hem mede, die geen heeft; en die spijze heeft, doe desgelijks.

12 En er kwamen ook tollenaars om gedoopt te worden, en zeiden tot hem: Meester! wat zullen wij doen?

13 En hij zeide tot hen: Eist niet meer, dan hetgeen u gezet is.

14 En hem vraagden ook de krijgslieden, zeggende: En wij, wat zullen wij doen? En hij zeide tot hen: Doet niemand overlast, en ontvreemdt niemand het zijne met bedrog, en laat u vergenoegen met uw bezoldigingen.

15 En als het volk verwachtte, en allen in hun harten overleiden van Johannes, of hij niet mogelijk de Christus ware;

16 Zo antwoordde Johannes aan allen, zeggende: Ik doop u wel met water; maar Hij komt, Die sterker is dan ik, Wien ik niet waardig ben den riem van Zijn schoenen te ontbinden; Deze zal u dopen met den Heiligen Geest en met vuur;

17 Wiens wan in Zijn hand is, en Hij zal Zijn dorsvloer doorzuiveren, en de tarwe zal Hij in Zijn schuur samenbrengen; maar het kaf zal Hij met onuitblusselijk vuur verbranden.

18 Hij dan, ook nog vele andere dingen vermanende, verkondigde den volke het Evangelie.

19 Maar als Herodes, de viervorst van hem bestraft werd, om Herodias' wil, de vrouw van Filippus, zijn broeder, en over alle boze stukken, die Herodes deed,

20 Zo heeft hij ook dit nog boven alles daar toegedaan, dat hij Johannes in de gevangenis gesloten heeft.

21 En het geschiedde, toen al het volk gedoopt werd, en Jezus ook gedoopt was, en bad, dat de hemel geopend werd;

22 En dat de Heilige Geest op Hem nederdaalde, in lichamelijke gedaante, gelijk een duif; en dat er een stem geschiedde uit den hemel, zeggende: Gij zijt Mijn geliefde Zoon, in U heb Ik Mijn welbehagen!

23 En Hij, Jezus, begon omtrent dertig jaren oud te wezen, zijnde (alzo men meende) de zoon van Jozef, den zoon van Heli,

24 Den zoon van Matthat, den zoon van Levi, den zoon van Melchi, den zoon van Janna, den zoon van Jozef,

25 Den zoon van Mattathias, den zoon van Amos, den zoon van Naum, den zoon van Esli, den zoon van Naggai,

26 Den zoon van Maath, den zoon van Mattathias, den zoon van Semei, den zoon van Jozef, den zoon van Juda,

27 Den zoon van Johannes, den zoon van Rhesa, den zoon van Zorobabel, den zoon van Salathiel, den zoon van Neri,

28 Den zoon van Melchi, den zoon van Addi, den zoon van Kosam, den zoon van Elmodam, den zoon van Er,

29 Den zoon van Joses, den zoon van Eliezer, den zoon van Jorim, den zoon van Matthat, den zoon van Levi,

30 Den zoon van Simeon, den zoon van Juda, den zoon van Jozef, den zoon van Jonan, den zoon van Eljakim,

31 Den zoon van Meleas, den zoon van Mainan, den zoon van Mattatha, den zoon van Nathan, den zoon van David,

32 Den zoon van Jesse, den zoon van Obed, den zoon van Booz, den zoon van Salmon, den zoon van Nahasson,

33 Den zoon van Aminadab, den zoon van Aram, den zoon van Esrom, den zoon van Fares, den zoon van Juda,

34 Den zoon van Jakob, den zoon van Izak, den zoon van Abraham, den zoon van Thara, den zoon van Nachor,

35 Den zoon van Saruch, den zoon van Ragau, den zoon van Falek, den zoon van Heber, den zoon van Sala,

36 Den zoon van Kainan, den zoon van Arfaxad, den zoon van Sem, den zoon van Noe, den zoon van Lamech,

37 Den zoon van Mathusala, den zoon van Enoch, den zoon van Jared, den zoon van Malaleel, den zoon van Kainan,

38 Den zoon van Enos, den zoon van Seth, den zoon van Adam, den zoon van God.

Lukas 3 Commentary

Chapter 3

John the Baptist's ministry. (1-14) John the Baptist testifies concerning Christ. (15-20) The baptism of Christ. (21,22) The genealogy of Christ. (23-38)

Verses 1-14 The scope and design of John's ministry were, to bring the people from their sins, and to their Saviour. He came preaching, not a sect, or party, but a profession; the sign or ceremony was washing with water. By the words here used John preached the necessity of repentance, in order to the remission of sins, and that the baptism of water was an outward sign of that inward cleansing and renewal of heart, which attend, or are the effects of true repentance, as well as a profession of it. Here is the fulfilling of the Scriptures, ( Isaiah 40:3 ) , in the ministry of John. When way is made for the gospel into the heart, by taking down high thoughts, and bringing them into obedience to Christ, by levelling the soul, and removing all that hinders us in the way of Christ and his grace, then preparation is made to welcome the salvation of God. Here are general warnings and exhortations which John gave. The guilty, corrupted race of mankind is become a generation of vipers; hateful to God, and hating one another. There is no way of fleeing from the wrath to come, but by repentance; and by the change of our way the change of our mind must be shown. If we are not really holy, both in heart and life, our profession of religion and relation to God and his church, will stand us in no stead at all; the sorer will our destruction be, if we do not bring forth fruits meet for repentance. John the Baptist gave instructions to several sorts of persons. Those that profess and promise repentance, must show it by reformation, according to their places and conditions. The gospel requires mercy, not sacrifice; and its design is, to engage us to do all the good we can, and to be just to all men. And the same principle which leads men to forego unjust gain, leads to restore that which is gained by wrong. John tells the soldiers their duty. Men should be cautioned against the temptations of their employments. These answers declared the present duty of the inquirers, and at once formed a test of their sincerity. As none can or will accept Christ's salvation without true repentance, so the evidence and effects of this repentance are here marked out.

Verses 15-20 John the Baptist disowned being himself the Christ, but confirmed the people in their expectations of the long-promised Messiah. He could only exhort them to repent, and assure them of forgiveness upon repentance; but he could not work repentance in them, nor confer remission on them. Thus highly does it become us to speak of Christ, and thus humbly of ourselves. John can do no more than baptize with water, in token that they ought to purify and cleanse themselves; but Christ can, and will baptize with the Holy Ghost; he can give the Spirit, to cleanse and purify the heart, not only as water washes off the dirt on the outside, but as fire clears out the dross that is within, and melts down the metal, that it may be cast into a new mould. John was an affectionate preacher; he was beseeching; he pressed things home upon his hearers. He was a practical preacher; quickening them to their duty, and directing them in it. He was a popular preacher; he addressed the people, according to their capacity. He was an evangelical preacher. In all his exhortations, he directed people to Christ. When we press duty upon people, we must direct them to Christ, both for righteousness and strength. He was a copious preacher; he shunned not to declare the whole counsel of God. But a full stop was put to John's preaching when he was in the midst of his usefulness. Herod being reproved by him for many evils, shut up John in prison. Those who injure the faithful servants of God, add still greater guilt to their other sins.

Verses 21-22 Christ did not confess sin, as others did, for he had none to confess; but he prayed, as others did, and kept up communion with his Father. Observe, all the three voices from heaven, by which the Father bare witness to the Son, were pronounced while he was praying, or soon after, Lu. 9:35 ; Joh. 12:28 . The Holy Ghost descended in a bodily shape like a dove upon him, and there came a voice from heaven, from God the Father, from the excellent glory. Thus was a proof of the Holy Trinity, of the Three Persons in the Godhead, given at the baptism of Christ.

Verses 23-38 Matthew's list of the forefathers of Jesus showed that Christ was the son of Abraham, in whom all the families of the earth are blessed, and heir to the throne of David; but Luke shows that Jesus was the Seed of the woman that should break the serpent's head, and traces the line up to Adam, beginning with Eli, or Heli, the father, not of Joseph, but of Mary. The seeming differences between the two evangelists in these lists of names have been removed by learned men. But our salvation does not depend upon our being able to solve these difficulties, nor is the Divine authority of the Gospels at all weakened by them. The list of names ends thus, "Who was the son of Adam, the son of God;" that is, the offspring of God by creation. Christ was both the son of Adam and the Son of God, that he might be a proper Mediator between God and the sons of Adam, and might bring the sons of Adam to be, through him, the sons of God. All flesh, as descended from the first Adam, is as grass, and withers as the flower of the field; but he who partakes of the Holy Spirit of life from the Second Adam, has that eternal happiness, which by the gospel is preached unto us.