Lukas 2

1 En het geschiedde in diezelfde dagen, dat er een gebod uitging van den Keizer Augustus, dat de gehele wereld beschreven zou worden.

2 Deze eerste beschrijving geschiedde, als Cyrenius over Syrie stadhouder was.

3 En zij gingen allen om beschreven te worden, een iegelijk naar zijn eigen stad.

4 En Jozef ging ook op van Galilea, uit de stad Nazareth, naar Judea, tot de stad Davids, die Bethlehem genaamd wordt, (omdat hij uit het huis en geslacht van David was);

5 Om beschreven te worden met Maria, zijn ondertrouwde vrouw, welke bevrucht was.

6 En het geschiedde, als zij daar waren, dat de dagen vervuld werden, dat zij baren zoude.

7 En zij baarde haar eerstgeboren Zoon, en wond Hem in doeken, en legde Hem neder in de kribbe, omdat voor henlieden geen plaats was in de herberg.

8 En er waren herders in diezelfde landstreek, zich houdende in het veld, en hielden de nachtwacht over hun kudde.

9 En ziet, een engel des Heeren stond bij hen, en de heerlijkheid des Heeren omscheen hen, en zij vreesden met grote vreze.

10 En de engel zeide tot hen: Vreest niet, want, ziet, ik verkondig u grote blijdschap, die al den volke wezen zal;

11 Namelijk dat u heden geboren is de Zaligmaker, welke is Christus, de Heere, in de stad Davids.

12 En dit zal u het teken zijn: gij zult het Kindeken vinden in doeken gewonden, en liggende in de kribbe.

13 En van stonde aan was er met den engel een menigte des hemelsen heirlegers, prijzende God en zeggende:

14 Ere zij God in de hoogste hemelen, en vrede op aarde, in de mensen een welbehagen.

15 En het geschiedde, als de engelen van hen weggevaren waren naar de hemel, dat de herders tot elkander zeiden: Laat ons dan heengaan naar Bethlehem, en laat ons zien het woord, dat er geschied is, hetwelk de Heere ons heeft verkondigd.

16 En zij kwamen met haast, en vonden Maria en Jozef, en het Kindeken liggende in de kribbe.

17 En als zij Het gezien hadden, maakten zij alom bekend het woord, dat hun van dit Kindeken gezegd was.

18 En allen, die het hoorden, verwonderden zich over hetgeen hun gezegd werd van de herders.

19 Doch Maria bewaarde deze woorden alle te zamen, overleggende die in haar hart.

20 En de herders keerde wederom, verheerlijkende en prijzende God over alles, wat zij gehoord en gezien hadden, gelijk tot hen gesproken was.

21 En als acht dagen vervuld waren, dat men het Kindeken besnijden zou, zo werd Zijn Naam genaamd JEZUS, welke genaamd was van den engel, eer Hij in het lichaam ontvangen was.

22 En als de dagen harer reiniging vervuld waren, naar de wet van Mozes, brachten zij Hem te Jeruzalem, opdat zij Hem den Heere voorstelden;

23 (Gelijk geschreven is in de wet des Heeren: Al wat mannelijk is, dat de moeder opent, zal den Heere heilig genaamd worden.)

24 En opdat zij offerande gaven, naar hetgeen in de wet des Heeren gezegd is, een paar tortelduiven, of twee jonge duiven.

25 En ziet, er was een mens te Jeruzalem, wiens naam was Simeon; en deze mens was rechtvaardig en godvrezende; verwachtende de vertroosting Israels, en de Heilige Geest was op hem.

26 En hem was een Goddelijke openbaring gedaan door den Heiligen Geest, dat hij den dood niet zien zoude, eer hij den Christus des Heeren zou zien.

27 En hij kwam door den Geest in den tempel. En als de ouders het Kindeken Jezus inbrachten, om naar de gewoonte der wet met Hem te doen;

28 Zo nam hij Hetzelve in zijn armen, en loofde God, en zeide:

29 Nu laat Gij, Heere! Uw dienstknecht gaan in vrede naar Uw woord;

30 Want mijn ogen hebben Uw zaligheid gezien,

31 Die Gij bereid hebt voor het aangezicht van al de volken;

32 Een Licht tot verlichting der heidenen, en tot heerlijkheid van Uw volk Israel.

33 En Jozef en Zijn moeder verwonderden zich over hetgeen van Hem gezegd werd.

34 En Simeon zegende henlieden, en zeide tot Maria, Zijn moeder: Zie, Deze wordt gezet tot een val en opstanding veler in Israel, en tot een teken, dat wedersproken zal worden.

35 (En ook een zwaard zal door uw eigen ziel gaan) opdat de gedachten uit vele harten geopenbaard worden.

36 En er was Anna, een profetesse, een dochter van Fanuel, uit den stam van Aser; deze was tot groten ouderdom gekomen, welke met haar man zeven jaren had geleefd van haar maagdom af.

37 En zij was een weduwe van omtrent vier en tachtig jaren, dewelke niet week uit den tempel, met vasten en bidden, God dienende nacht en dag.

38 En deze, te dierzelfder ure daarbij komende, heeft insgelijks den Heere beleden, en sprak van Hem tot allen, die de verlossing in Jeruzalem verwachtten.

39 En als zij alles voleindigd hadden, wat naar de wet des Heeren te doen was, keerden zij weder naar Galilea, tot hun stad Nazareth.

40 En het Kindeken wies op, en werd gesterkt in den geest, en vervuld met wijsheid; en de genade Gods was over Hem.

41 En Zijn ouders reisden alle jaar naar Jeruzalem, op het feest van pascha.

42 En toen Hij twaalf jaren oud geworden was, en zij naar Jeruzalem opgegaan waren, naar de gewoonte van den feestdag;

43 En de dagen aldaar voleindigd hadden, toen zij wederkeerden, bleef het Kind Jezus te Jeruzalem, en Jozef en Zijn moeder wisten het niet.

44 Maar menende, dat Hij in het gezelschap op den weg was, gingen zij een dagreize, en zochten Hem onder de magen, en onder de bekenden.

45 En als zij Hem niet vonden, keerden zij wederom naar Jeruzalem, Hem zoekende.

46 En het geschiedde, na drie dagen, dat zij Hem vonden in den tempel, zittende in het midden der leraren, hen horende, en hen ondervragende.

47 En allen, die Hem hoorden, ontzetten zich over Zijn verstand en antwoorden.

48 En zij, Hem ziende, werden verslagen; en Zijn moeder zeide tot Hem: Kind! waarom hebt Gij ons zo gedaan? Zie, Uw vader en ik hebben U met angst gezocht.

49 En Hij zeide tot hen: Wat is het, dat gij Mij gezocht hebt? Wist gij niet, dat Ik moet zijn in de dingen Mijns Vaders?

50 En zij verstonden het woord niet, dat Hij tot hen sprak.

51 En Hij ging met hen af, en kwam te Nazareth, en was hun onderdanig. En Zijn moeder bewaarde al deze dingen in haar hart.

52 En Jezus nam toe in wijsheid, en in grootte, en in genade bij God en de mensen.

Lukas 2 Commentary

Chapter 2

The birth of Christ. (1-7) It is made known to the shepherds. (8-20) Christ presented in the temple. (21-24) Simeon prophesies concerning Jesus. (25-35) Anna prophesies concerning him. (36-40) Christ with the learned men in the temple. (41-52)

Verses 1-7 The fulness of time was now come, when God would send forth his Son, made of a woman, and made under the law. The circumstances of his birth were very mean. Christ was born at an inn; he came into the world to sojourn here for awhile, as at an inn, and to teach us to do likewise. We are become by sin like an outcast infant, helpless and forlorn; and such a one was Christ. He well knew how unwilling we are to be meanly lodged, clothed, or fed; how we desire to have our children decorated and indulged; how apt the poor are to envy the rich, and how prone the rich to disdain the poor. But when we by faith view the Son of God being made man and lying in a manger, our vanity, ambition, and envy are checked. We cannot, with this object rightly before us, seek great things for ourselves or our children.

Verses 8-20 Angels were heralds of the new-born Saviour, but they were only sent to some poor, humble, pious, industrious shepherds, who were in the business of their calling, keeping watch over their flock. We are not out of the way of Divine visits, when we are employed in an honest calling, and abide with God in it. Let God have the honour of this work; Glory to God in the highest. God's good-will to men, manifested in sending the Messiah, redounds to his praise. Other works of God are for his glory, but the redemption of the world is for his glory in the highest. God's goodwill in sending the Messiah, brought peace into this lower world. Peace is here put for all that good which flows to us from Christ's taking our nature upon him. This is a faithful saying, attested by an innumerable company of angels, and well worthy of all acceptation, That the good-will of God toward men, is glory to God in the highest, and peace on the earth. The shepherds lost no time, but came with haste to the place. They were satisfied, and made known abroad concerning this child, that he was the Saviour, even Christ the Lord. Mary carefully observed and thought upon all these things, which were so suited to enliven her holy affections. We should be more delivered from errors in judgment and practice, did we more fully ponder these things in our hearts. It is still proclaimed in our ears that to us is born a Saviour, Christ the Lord. These should be glad tidings to all.

Verses 21-24 Our Lord Jesus was not born in sin, and did not need that mortification of a corrupt nature, or that renewal unto holiness, which were signified by circumcision. This ordinance was, in his case, a pledge of his future perfect obedience to the whole law, in the midst of sufferings and temptations, even unto death for us. At the end of forty days, Mary went up to the temple to offer the appointed sacrifices for her purification. Joseph also presented the holy child Jesus, because, as a first-born son, he was to be presented to the Lord, and redeemed according to the law. Let us present our children to the Lord who gave them to us, beseeching him to redeem them from sin and death, and make them holy to himself.

Verses 25-35 The same Spirit that provided for the support of Simeon's hope, provided for his joy. Those who would see Christ must go to his temple. Here is a confession of his faith, that this Child in his arms was the Saviour, the salvation itself, the salvation of God's appointing. He bids farewell to this world. How poor does this world look to one that has Christ in his arms, and salvation in his view! See here, how comfortable is the death of a good man; he departs in peace with God, peace with his own conscience, in peace with death. Those that have welcomed Christ, may welcome death. Joseph and Mary marvelled at the things which were spoken of this Child. Simeon shows them likewise, what reason they had to rejoice with trembling. And Jesus, his doctrine, and people, are still spoken against; his truth and holiness are still denied and blasphemed; his preached word is still the touchstone of men's characters. The secret good affections in the minds of some, will be revealed by their embracing Christ; the secret corruptions of others will be revealed by their enmity to Christ. Men will be judged by the thoughts of their hearts concerning Christ. He shall be a suffering Jesus; his mother shall suffer with him, because of the nearness of her relation and affection.

Verses 36-40 There was much evil then in the church, yet God left not himself without witness. Anna always dwelt in, or at least attended at, the temple. She was always in a praying spirit; gave herself to prayer, and in all things she served God. Those to whom Christ is made known, have great reason to thank the Lord. She taught others concerning him. Let the example of the venerable saints, Simeon and Anna, give courage to those whose hoary heads are, like theirs, a crown of glory, being found in the way of righteousness. The lips soon to be silent in the grave, should be showing forth the praises of the Redeemer. In all things it became Christ to be made like unto his brethren, therefore he passed through infancy and childhood as other children, yet without sin, and with manifest proofs of the Divine nature in him. By the Spirit of God all his faculties performed their offices in a manner not seen in any one else. Other children have foolishness bound in their hearts, which appears in what they say or do, but he was filled with wisdom, by the influence of the Holy Ghost; every thing he said and did, was wisely said and wisely done, above his years. Other children show the corruption of their nature; nothing but the grace of God was upon him.

Verses 41-52 It is for the honour of Christ that children should attend on public worship. His parents did not return till they had stayed all the seven days of the feast. It is well to stay to the end of an ordinance, as becomes those who say, It is good to be here. Those that have lost their comforts in Christ, and the evidences of their having a part in him, must bethink themselves where, and when, and how they lost them, and must turn back again. Those that would recover their lost acquaintance with Christ, must go to the place in which he has put his name; there they may hope to meet him. They found him in some part of the temple, where the doctors of the law kept their schools; he was sitting there, hearkening to their instructions, proposing questions, and answering inquiries, with such wisdom, that those who heard were delighted with him. Young persons should seek the knowledge of Divine truth, attend the ministry of the gospel, and ask such questions of their elders and teachers as may tend to increase their knowledge. Those who seek Christ in sorrow, shall find him with the greater joy. Know ye not that I ought to be in my Father's house; at my Father's work; I must be about my Father's business. Herein is an example; for it becomes the children of God, in conformity to Christ, to attend their heavenly Father's business, and make all other concerns give way to it. Though he was the Son of God, yet he was subject to his earthly parents; how then will the foolish and weak sons of men answer it, who are disobedient to their parents? However we may neglect men's sayings, because they are obscure, yet we must not think so of God's sayings. That which at first is dark, may afterwards become plain and easy. The greatest and wisest, those most eminent, may learn of this admirable and Divine Child, that it is the truest greatness of soul to know our own place and office; to deny ourselves amusements and pleasures not consistent with our state and calling.