2 Koningen 4

1 Een vrouw nu uit de vrouwen van de zonen der profeten riep tot Elisa, zeggende: Uw knecht, mijn man, is gestorven, en gij weet, dat uw knecht den HEERE was vrezende; nu is de schuldheer gekomen, om mijn beide kinderen voor zich tot knechten te nemen.

2 En Elisa zeide tot haar: Wat zal ik u doen? Geef mij te kennen, wat gij in het huis hebt. En zij zeide: Uw dienstmaagd heeft niet met al in het huis, dan een kruik met olie.

3 Toen zeide hij: Ga, eis voor u vaten van buiten, van al uw naburen ledige vaten; maak er niet weinig te hebben.

4 Kom dan in, en sluit de deur voor u en voor uw zonen toe; daarna giet in al die vaten, en zet weg, dat vol is.

5 Zo ging zij van hem, en sloot de deur voor zich en voor haar zonen toe; die brachten haar de vaten toe, en zij goot in.

6 En het geschiedde, als die vaten vol waren, dat zij tot haar zoon zeide: Breng mij nog een vat aan; maar hij zeide tot haar: Er is geen vat meer. En de olie stond stil.

7 Toen kwam zij, en gaf het den man Gods te kennen; en hij zeide: Ga heen, verkoop de olie, en betaal uw schuldheer; gij dan met uw zonen, leef bij het overige.

8 Het geschiedde ook op een dag, als Elisa naar Sunem doortrok, dat aldaar een grote vrouw was, dewelke hem aanhield om brood te eten. Voorts geschiedde het, zo dikwijls hij doortrok, week hij daarin, om brood te eten.

9 En zij zeide tot haar man: Zie nu, ik heb gemerkt, dat deze man Gods heilig is, die bij ons altoos doortrekt.

10 Laat ons toch een kleine opperkamer van een wand maken, en laat ons daar voor hem zetten een bed, en tafel, en stoel, en kandelaar; zo zal het geschieden, wanneer hij tot ons komt, dat hij daar inwijke.

11 En het geschiedde op een dag, dat hij daar kwam; en hij week in die opperkamer, en legde zich daar neder.

12 Toen zeide hij tot zijn jongen Gehazi: Roep deze Sunamietische. En als hij ze geroepen had, stond zij voor zijn aangezicht.

13 (Want hij had hem gezegd: Zeg nu tot haar: Zie, gij zijt zorgvuldig voor ons geweest, met al deze zorgvuldigheid; wat is er voor u te doen? Is er iets om voor u te spreken tot den koning, of tot den krijgsoverste? En zij had gezegd: Ik woon in het midden mijns volks.

14 Toen had hij gezegd: Wat is er dan voor haar te doen? En Gehazi had gezegd: Zij heeft toch geen zoon, en haar man is oud.

15 Daarom had hij gezegd: Roep haar. En als hij ze geroepen had, stond zij in de deur.)

16 En hij zeide: Op dezen gezetten tijd, omtrent dezen tijd des levens zult gij een zoon omhelzen. En zij zeide: Neen, mijn heer, gij, man Gods, lieg tegen uw dienstmaagd niet.

17 En de vrouw werd zwanger, en baarde een zoon op dien gezette tijd, omtrent den tijd des levens, dien Elisa tot haar gesproken had.

18 Toen nu het kind groot werd, geschiedde het op een dag, dat het uitging tot zijn vader, tot de maaiers.

19 En het zeide tot zijn vader: Mijn hoofd, mijn hoofd! Hij dan zeide tot een jongen: Draag hem tot zijn moeder.

20 En hij droeg hem, en bracht hem tot zijn moeder. En hij zat op haar knieen tot aan den middag toe; toen stierf hij.

21 En zij ging op, en legde hem op het bed van den man Gods; daarna sloot zij voor hem toe, en ging uit.

22 En zij riep om haar man, en zeide: Zend mij toch een van de jongens, en een van de ezelinnen, dat ik tot den man Gods lope, en wederkomen.

23 En hij zeide: Waarom gaat gij heden tot hem? Het is geen nieuwe maan, noch sabbat. En zij zeide: Het zal wel zijn.

24 Toen zadelde zij de ezelin, en zeide tot haar jongen: Drijf, en ga voort; houd mij niet op voort te rijden, tenzij dan dat ik het u zegge.

25 Alzo toog zij heen, en kwam tot den man Gods, tot den berg Karmel. En het geschiedde, als de man Gods haar van tegenover zag, dat hij tot Gehazi, zijn jongen zeide: Zie, daar is de Sunamietische.

26 Nu loop toch haar tegemoet, en zeg tot haar: Is het wel met u? Is het wel met uw man? Is het wel met uw kind? En zij zeide: Het is wel.

27 Toen zij nu tot den man Gods op den berg kwam, vatte zij zijn voeten. Maar Gehazi trad toe, om haar af te stoten. Doch de man Gods zeide: Laat ze geworden; want haar ziel is in haar bitterlijk bedroefd, en de HEERE heeft het voor mij verborgen, en mij niet verkondigd.

28 En zij zeide: Heb ik een zoon van mijn heer begeerd? Zeide ik niet: Bedrieg mij niet?

29 En hij zeide tot Gehazi: Gord uw lenden, en neem mijn staf in uw hand, en ga henen; zo gij iemand vindt, groet hem niet; en zo u iemand groet, antwoord hem niet; en leg mijn staf op het aangezicht van den jongen.

30 Doch de moeder van den jongen zeide: Zo waarachtig als de HEERE leeft en uw ziel leeft, ik zal u niet verlaten! Hij stond dan op, en volgde haar na.

31 Gehazi nu was voor hun aangezicht doorgegaan; en hij legde den staf op het aangezicht van den jongen; doch er was geen stem, noch opmerking. Zo keerde hij weder hem tegemoet, en bracht hem boodschap, zeggende: De jongen is niet ontwaakt.

32 En toen Elisa in het huis kwam, ziet, zo was de jongen dood, zijnde gelegd op zijn bed.

33 Zo ging hij in, en sloot de deur voor hen beiden toe, en bad tot den HEERE.

34 En hij klom op, en legde zich neder op het kind, en leggende zijn mond op deszelfs mond, en zijn ogen op zijn ogen, en zijn handen op zijn handen, breidde zich over hem uit. En het vlees des kinds werd warm.

35 Daarna kwam hij weder, en wandelde in het huis eens herwaarts, en eens derwaarts, en klom weder op, en breidde zich over hem uit; en de jongen niesde tot zevenmaal toe; daarna deed de jongen zijn ogen open.

36 En hij riep Gehazi, en zeide: Roep deze Sunamietische. En hij riep ze, en zij kwam tot hem; en hij zeide: Neem uw zoon op.

37 Zo kwam zij, en viel voor zijn voeten, en boog zich ter aarde, en zij nam haar zoon op, en ging uit.

38 Als nu Elisa weder te Gilgal kwam, zo was er honger in dat land, en de zonen der profeten zaten voor zijn aangezicht; en hij zeide tot zijn jongen: Zet den groten pot aan, en zied moes voor de zonen der profeten.

39 Toen ging er een uit in het veld, om moeskruiden te lezen, en hij vond een wilden wijnstok, en las daarvan, zijn kleed vol wilde kolokwinten, en kwam, en sneed ze in den moespot; want zij kenden ze niet.

40 Daarna schepten zij voor de mannen op om te eten; en het geschiedde, als zij aten van dat moes, dat zij riepen en zeiden: Man Gods, de dood is in den pot! En zij konden het niet eten.

41 Maar hij zeide: Brengt dan meel; en hij wierp het in den pot; en hij zeide: Schep voor het volk op, dat zij eten. Toen was er niets kwaads in den pot.

42 En er kwam een man van Baal-Salisa, en bracht den man Gods broden der eerstelingen, twintig gerstebroden, en groene aren in haar hulzen; en hij zeide: Geef aan het volk, dat zij eten.

43 Doch zijn dienaar zeide: Wat zou ik dat aan honderd mannen voorzetten? En hij zeide: Geef aan het volk, dat zij eten; want alzo zegt de HEERE: Men zal eten en overhouden.

44 Zo zette hij het hun voor, en zij aten, en zij hielden over, naar het woord des HEEREN.

2 Koningen 4 Commentary

Chapter 4

Elisha multiplies the widow's oil. (1-7) The Shunammite obtains a son. (8-17) The Shunammite's son restored to life. (18-37) The miracle of healing the pottage, and of feeding the sons of the prophets. (38-44)

Verses 1-7 Elisha's miracles were acts of real charity: Christ's were so; not only great wonders, but great favours to those for whom they were wrought. God magnifies his goodness with his power. Elisha readily received a poor widow's complaint. Those that leave their families under a load of debt, know not what trouble they cause. It is the duty of all who profess to follow the Lord, while they trust to God for daily bread, not to tempt him by carelessness or extravagance, nor to contract debts; for nothing tends more to bring reproach upon the gospel, or distresses their families more when they are gone. Elisha put the widow in a way to pay her debt, and to maintain herself and her family. This was done by miracle, but so as to show what is the best method to assist those who are in distress, which is, to help them to improve by their own industry what little they have. The oil, sent by miracle, continued flowing as long as she had empty vessels to receive it. We are never straitened in God, or in the riches of his grace; all our straitness is in ourselves. It is our faith that fails, not his promise. He gives more than we ask: were there more vessels, there is enough in God to fill them; enough for all, enough for each; and the Redeemer's all-sufficiency will only be stayed from the supplying the wants of sinners and saving their souls, when no more apply to him for salvation. The widow must pay her debt with the money she received for her oil. Though her creditors were too hard with her, yet they must be paid, even before she made any provision for her children. It is one of the main laws of the Christian religion, that we pay every just debt, and give every one his own, though we leave ever so little for ourselves; and this, not of constraint, but for conscience' sake. Those who bear an honest mind, cannot with pleasure eat their daily bread, unless it be their own bread. She and her children must live upon the rest; that is, upon the money received for the oil, with which they must put themselves into a way to get an honest livelihood. We cannot now expect miracles, yet we may expect mercies, if we wait on God, and seek to him. Let widows in particular depend upon him. He that has all hearts in his hand, can, without a miracle, send as effectual a supply.

Verses 8-17 Elisha was well thought of by the king of Israel for his late services; a good man can take as much pleasure in serving others, as in raising himself. But the Shunammite needed not any good offices of this kind. It is a happiness to dwell among our own people, that love and respect us, and to whom we are able to do good. It would be well with many, if they did but know when they are really well off. The Lord sees the secret wish which is suppressed in obedience to his will, and he will hear the prayers of his servants in behalf of their benefactors, by sending unasked-for and unexpected mercies; nor must the professions of men of God be supposed to be delusive like those of men of the world.

Verses 18-37 Here is the sudden death of the child. All the mother's tenderness cannot keep alive a child of promise, a child of prayer, one given in love. But how admirably does the prudent, pious mother, guard her lips under this sudden affliction! Not one peevish word escapes from her. Such confidence had she of God's goodness, that she was ready to believe that he would restore what he had now taken away. O woman, great is thy faith! He that wrought it, would not disappoint it. The sorrowful mother begged leave of her husband to go to the prophet at once. She had not thought it enough to have Elisha's help sometimes in her own family, but, though a woman of rank, attended on public worship. It well becomes the men of God, to inquire about the welfare of their friends and their families. The answer was, It is well. All well, and yet the child dead in the house! Yes! All is well that God does; all is well with them that are gone, if they are gone to heaven; and all well with us that stay behind, if, by the affliction, we are furthered in our way thither. When any creature-comfort is taken from us, it is well if we can say, through grace, that we did not set our hearts too much upon it; for if we did, we have reason to fear it was given in anger, and taken away in wrath. Elisha cried unto God in faith; and the beloved son was restored alive to his mother. Those who would convey spiritual life to dead souls, must feel deeply for their case, and labour fervently in prayer for them. Though the minister cannot give Divine life to his fellow-sinners, he must use every means, with as much earnestness as if he could do so.

Verses 38-44 There was a famine of bread, but not of hearing the word of God, for Elisha had the sons of the prophets sitting before him, to hear his wisdom. Elisha made hurtful food to become safe and wholesome. If a mess of pottage be all our dinner, remember that this great prophet had no better for himself and his guests. The table often becomes a snare, and that which should be for our welfare, proves a trap: this is a good reason why we should not feed ourselves without fear. When we are receiving the supports and comforts of life, we must keep up an expectation of death, and a fear of sin. We must acknowledge God's goodness in making our food wholesome and nourishing; I am the Lord that healeth thee. Elisha also made a little food go a great way. Having freely received, he freely gave. God has promised his church, that he will abundantly bless her provision, and satisfy her poor with bread, ( Psalms 132:15 ) ; whom he feeds, he fills; and what he blesses, comes to much. Christ's feeding his hearers was a miracle far beyond this, but both teach us that those who wait upon God in the way of duty, may hope to be supplied by Divine Providence.

Chapter Summary

INTRODUCTION TO 2 KINGS 4

This chapter treats of the miracles of Elisha, of his multiplying a poor widow's pot of oil for the payment of her husband's debts, 2Ki 4:1-7 of obtaining a son for a Shunamitish woman, who had been very hospitable to him, 2Ki 4:8-17, of his raising up her son to life when dead, 2Ki 4:18-37, of his curing the deadly pottage made of wild gourds, 2Ki 4:38-41, and of his feeding one hundred men with twenty barley loaves, 2Ki 4:42-44.