Handelingen 9

1 En Saulus, blazende nog dreiging en moord tegen de discipelen des Heeren, ging tot de hogepriester,

2 En begeerde brieven van hem naar Damaskus, aan de synagogen, opdat, zo hij enigen, die van dien weg waren, vond, hij dezelve, beiden mannen en vrouwen, zou gebonden brengen naar Jeruzalem.

3 En als hij reisde, is het geschied, dat hij nabij Damaskus kwam, en hem omscheen snellijk een licht van den hemel;

4 En ter aarde gevallen zijnde, hoorde hij een stem, die tot hem zeide: Saul, Saul! wat vervolgt gij Mij?

5 En hij zeide: Wie zijt Gij, Heere? En de Heere zeide: Ik ben Jezus, Dien gij vervolgt. Het is u hard, de verzenen tegen de prikkels te slaan.

6 En hij, bevende en verbaasd zijnde, zeide: Heere, wat wilt Gij, dat ik doen zal? En de Heere zeide tot hem: Sta op, en ga in de stad, en u zal aldaar gezegd worden, wat gij doen moet.

7 En de mannen, die met hem over weg reisden, stonden verbaasd, horende wel de stem, maar niemand ziende.

8 En Saulus stond op van de aarde; en als hij zijn ogen opendeed, zag hij niemand. En zij, hem bij de hand leidende, brachten hem te Damaskus.

9 En hij was drie dagen, dat hij niet zag, en at niet, en dronk niet.

10 En er was een zeker discipel te Damaskus, met name Ananias; en de Heere zeide tot hem in een gezicht: Ananias! En hij zeide: Zie, hier ben ik, Heere!

11 En de Heere zeide tot hem: Sta op, en ga in de straat, genaamd de Rechte, en vraag in het huis van Judas naar een, met name Saulus, van Tarsen; want zie, hij bidt.

12 En hij heeft in een gezicht gezien, dat een man, met name Ananias, inkwam, en hem de hand oplegde, opdat hij wederom ziende werd.

13 En Ananias antwoordde: Heere! ik heb uit velen gehoord van dezen man, hoeveel kwaad hij Uw heiligen in Jeruzalem gedaan heeft;

14 En heeft hier macht van de overpriesters, om te binden allen, die Uw Naam aanroepen.

15 Maar de Heere zeide tot hem: Ga heen; want deze is Mij een uitverkoren vat, om Mijn Naam te dragen voor de heidenen, en de koningen, en de kinderen Israels.

16 Want Ik zal hem tonen, hoeveel hij lijden moet om Mijn Naam.

17 En Ananias ging heen en kwam in het huis; en de handen op hem leggende, zeide hij: Saul, broeder! de Heere heeft mij gezonden, namelijk Jezus, Die u verschenen is op den weg, dien gij kwaamt, opdat gij weder ziende en met den Heiligen Geest vervuld zoudt worden.

18 En terstond vielen af van zijn ogen gelijk als schellen, en hij werd terstond wederom ziende; en stond op, en werd gedoopt.

19 En als hij spijze genomen had, werd hij versterkt. En Saulus was sommige dagen bij de discipelen, die te Damaskus waren.

20 En hij predikte terstond Christus in de synagogen, dat Hij de Zoon van God is.

21 En zij ontzetten zich allen, die het hoorden, en zeiden: Is deze niet degene, die te Jeruzalem verstoorde, wie dezen Naam aanriepen, en die daarom hier gekomen is, opdat hij dezelve gebonden zou brengen tot de overpriesters?

22 Doch Saulus werd meer en meer bekrachtigd, en overtuigde de Joden, die te Damaskus woonden, bewijzende, dat deze de Christus is.

23 En als vele dagen verlopen waren, zo hielden de Joden te zamen raad, om hem te doden.

24 Maar hun lage werd Saulus bekend; en zij bewaarden de poorten, beide des daags en des nachts, opdat zij hem doden mochten.

25 Doch de discipelen namen hem des nachts, en lieten hem neder door den muur, hem aflatende in een mand.

26 Saulus nu, te Jeruzalem gekomen zijnde, poogde zich bij de discipelen te voegen; maar zij vreesden hem allen, niet gelovende, dat hij een discipel was.

27 Maar Barnabas, hem tot zich nemende, leidde hem tot de apostelen, en verhaalde hun, hoe hij op den weg den Heere gezien had, en dat Hij tot hem gesproken had; en hoe hij te Damaskus vrijmoediglijk gesproken had in den Naam van Jezus.

28 En hij was met hen ingaande en uitgaande te Jeruzalem;

29 En vrijmoediglijk sprekende in den Naam van den Heere Jezus, sprak hij ook, en handelde tegen de Griekse Joden; maar deze trachtten hem te doden.

30 Doch de broeders, dit verstaande geleidden hem tot Cesarea, en zonden hem af naar Tarsen.

31 De Gemeenten dan, door geheel Judea, en Galilea, en Samaria, hadden vrede, en werden gesticht; en wandelende in de vreze des Heeren, en de vertroosting des Heiligen Geestes, werden vermenigvuldigd.

32 En het geschiedde, als Petrus alom doortrok, dat hij ook afkwam tot de heiligen, die te Lydda woonden.

33 En aldaar vond hij een zeker mens, met name Eneas, die acht jaren te bed gelegen had, welke geraakt was.

34 En Petrus zeide tot hem: Eneas! Jezus Christus maakt u gezond; sta op en spreid uzelven het bed. En hij stond terstond op.

35 En zij zagen hem allen, die te Lydda en Sarona woonden, dewelke zich bekeerden tot den Heere.

36 En te Joppe was een zekere discipelin, met name Tabitha, hetwelk overgezet zijnde, is gezegd Dorkas. Deze was vol van goede werken en aalmoezen, die zij deed.

37 En het geschiedde in die dagen, dat zij krank werd en stierf; en als zij haar gewassen hadden, legden zij haar in de opperzaal.

38 En alzo Lydda nabij Joppe was, de discipelen, horende, dat Petrus aldaar was, zonden twee mannen tot hem, biddende, dat hij niet zou vertoeven tot hen over te komen.

39 En Petrus stond op, en ging met hen; welken zij, als hij daar gekomen was, in de opperzaal leidden. En al de weduwen stonden bij hem, wenende, en tonende de rokken en klederen, die Dorkas gemaakt had, als zij bij haar was.

40 Maar Petrus, hebbende hen allen uitgedreven, knielde neder en bad: en zich kerende tot het lichaam, zeide hij: Tabitha, sta op! En zij deed haar ogen open, en Petrus gezien hebbende, zat zij over einde.

41 En hij gaf haar de hand, en richtte haar op, en de heiligen en de weduwen geroepen hebbende, stelde hij haar levend voor hen.

42 En dit werd bekend door geheel Joppe, en velen geloofden in den Heere.

43 En het geschiedde, dat hij vele dagen te Joppe bleef, bij een zekeren Simon, een lederbereider.

Handelingen 9 Commentary

Chapter 9

The conversion of Saul. (1-9) Saul converted preaches Christ. (10-22) Saul is persecuted at Damascus, and goes to Jerusalem. (23-31) Cure of Eneas. (32-35) Dorcas raised to life. (36-43)

Verses 1-9 So ill informed was Saul, that he thought he ought to do all he could against the name of Christ, and that he did God service thereby; he seemed to breathe in this as in his element. Let us not despair of renewing grace for the conversion of the greatest sinners, nor let such despair of the pardoning mercy of God for the greatest sin. It is a signal token of Divine favour, if God, by the inward working of his grace, or the outward events of his providence, stops us from prosecuting or executing sinful purposes. Saul saw that Just One, ch. ( Acts 22:14 , 26:13 ) . How near to us is the unseen world! It is but for God to draw aside the veil, and objects are presented to the view, compared with which, whatever is most admired on earth is mean and contemptible. Saul submitted without reserve, desirous to know what the Lord Jesus would have him to do. Christ's discoveries of himself to poor souls are humbling; they lay them very low, in mean thoughts of themselves. For three days Saul took no food, and it pleased God to leave him for that time without relief. His sins were now set in order before him; he was in the dark concerning his own spiritual state, and wounded in spirit for sin. When a sinner is brought to a proper sense of his own state and conduct, he will cast himself wholly on the mercy of the Saviour, asking what he would have him to do. God will direct the humbled sinner, and though he does not often bring transgressors to joy and peace in believing, without sorrows and distress of conscience, under which the soul is deeply engaged as to eternal things, yet happy are those who sow in tears, for they shall reap in joy.

Verses 10-22 A good work was begun in Saul, when he was brought to Christ's feet with those words, Lord, what wilt thou have me to do? And never did Christ leave any who were brought to that. Behold, the proud Pharisee, the unmerciful oppressor, the daring blasphemer, prayeth! And thus it is even now, and with the proud infidel, or the abandoned sinner. What happy tidings are these to all who understand the nature and power of prayer, of such prayer as the humbled sinner presents for the blessings of free salvation! Now he began to pray after another manner than he had done; before, he said his prayers, now, he prayed them. Regenerating grace sets people on praying; you may as well find a living man without breath, as a living Christian without prayer. Yet even eminent disciples, like Ananias, sometimes stagger at the commands of the Lord. But it is the Lord's glory to surpass our scanty expectations, and show that those are vessels of his mercy whom we are apt to consider as objects of his vengeance. The teaching of the Holy Spirit takes away the scales of ignorance and pride from the understanding; then the sinner becomes a new creature, and endeavours to recommend the anointed Saviour, the Son of God, to his former companions.

Verses 23-31 When we enter into the way of God, we must look for trials; but the Lord knows how to deliver the godly, and will, with the temptation, also make a way to escape. Though Saul's conversion was and is a proof of the truth of Christianity, yet it could not, of itself, convert one soul at enmity with the truth; for nothing can produce true faith, but that power which new-creates the heart. Believers are apt to be too suspicious of those against whom they have prejudices. The world is full of deceit, and it is necessary to be cautious, but we must exercise ( 1 Corinthians. 13:5 ) true believers; and he will bring them to his people, and often gives them opportunities of bearing testimony to his truth, before those who once witnessed their hatred to it. Christ now appeared to Saul, and ordered him to go quickly out of Jerusalem, for he must be sent to the Gentiles: see ch. 22:21 . Christ's witnesses cannot be slain till they have finished their testimony. The persecutions were stayed. The professors of the gospel walked uprightly, and enjoyed much comfort from the Holy Ghost, in the hope and peace of the gospel, and others were won over to them. They lived upon the comfort of the Holy Ghost, not only in the days of trouble and affliction, but in days of rest and prosperity. Those are most likely to walk cheerfully, who walk circumspectly.

Verses 32-35 Christians are saints, or holy people; not only the eminent ones, as Saint Peter and Saint Paul, but every sincere professor of the faith of Christ. Christ chose patients whose diseases were incurable in the course of nature, to show how desperate was the case of fallen mankind. When we were wholly without strength, as this poor man, he sent his word to heal us. Peter does not pretend to heal by any power of his own, but directs Eneas to look up to Christ for help. Let none say, that because it is Christ, who, by the power of his grace, works all our works in us, therefore we have no work, no duty to do; for though Jesus Christ makes thee whole, yet thou must arise, and use the power he gives thee.

Verses 36-43 Many are full of good words, who are empty and barren in good works; but Tabitha was a great doer, no great talker. Christians who have not property to give in charity, may yet be able to do acts of charity, working with their hands, or walking with their feet, for the good of others. Those are certainly best praised whose own works praise them, whether the words of others do so or not. But such are ungrateful indeed, who have kindness shown them, and will not acknowledge it, by showing the kindness that is done them. While we live upon the fulness of Christ for our whole salvation, we should desire to be full of good works, for the honour of his name, and for the benefit of his saints. Such characters as Dorcas are useful where they dwell, as showing the excellency of the word of truth by their lives. How mean then the cares of the numerous females who seek no distinction but outward decoration, and who waste their lives in the trifling pursuits of dress and vanity! Power went along with the word, and Dorcas came to life. Thus in the raising of dead souls to spiritual life, the first sign of life is the opening of the eyes of the mind. Here we see that the Lord can make up every loss; that he overrules every event for the good of those who trust in him, and for the glory of his name.