Psalmen 89

1 Een onderwijzing van Ethan, den Ezrahiet.

2 Ik zal de goedertierenheid des HEEREN eeuwiglijk zingen; ik zal Uw waarheid met mijn mond bekend maken, van geslacht tot geslacht.

3 Want ik heb gezegd: Uw goedertierenheid zal eeuwiglijk gebouwd worden; in de hemelen zelve hebt Gij Uw waarheid bevestigd, zeggende:

4 Ik heb een verbond gemaakt met Mijn uitverkorene; Ik heb Mijn knecht David gezworen:

5 Ik zal uw zaad tot in eeuwigheid bevestigen, en uw troon opbouwen van geslacht tot geslacht. Sela.

6 Dies loven de hemelen Uw wonderen, o HEERE! ook is Uw getrouwheid in de gemeente der heiligen.

7 Want wie mag in den hemel tegen den HEERE geschat worden? Wie is den HEERE gelijk, onder de kinderen der sterken?

8 God is grotelijks geducht in den raad der heiligen, en vreselijk boven allen, die rondom Hem zijn.

9 O HEERE, God der heirscharen! wie is als Gij, grootmachtig, o HEERE! en Uw getrouwheid is rondom U.

10 Gij heerst over de opgeblazenheid der zee; wanneer haar baren zich verheffen, zo stilt Gij ze.

11 Gij hebt Rahab verbrijzeld als een verslagene; Gij hebt Uw vijanden verstrooid met den arm Uwer sterkte.

12 De hemel is Uwe, ook is de aarde Uwe; de wereld en haar volheid, die hebt Gij gegrond.

13 Het noorden en het zuiden, die hebt Gij geschapen; Thabor en Hermon juichen in Uw Naam.

14 Gij hebt een arm met macht; Uw hand is sterk, Uw rechterhand is hoog.

15 Gerechtigheid en gericht zijn de vastigheid Uws troons; goedertierenheid en waarheid gaan voor Uw aanschijn henen.

16 Welgelukzalig is het volk, hetwelk het geklank kent; o HEERE! zij zullen in het licht Uws aanschijns wandelen.

17 Zij zullen zich den gansen dag verheugen in Uw Naam, en door Uw gerechtigheid verhoogd worden.

18 Want Gij zijt de heerlijkheid hunner sterkte; en door Uw welbehagen zal onze hoorn verhoogd worden.

19 Want ons schild is van den HEERE, en onze koning is van den Heilige Israels.

20 Toen hebt Gij in een gezicht gesproken van Uw heilige, en gezegd: Ik heb hulp besteld bij een held; Ik heb een verkorene uit het volk verhoogd.

21 Ik heb David, Mijn knecht, gevonden; met Mijn heilige olie heb Ik hem gezalfd;

22 Met welken Mijn hand vast blijven zal; ook zal hem Mijn arm versterken.

23 De vijand zal hem niet dringen, en de zoon der ongerechtigheid zal hem niet onderdrukken.

24 Maar Ik zal zijn wederpartijders verpletteren voor zijn aangezicht, en die hem haten, zal Ik plagen.

25 En Mijn getrouwheid en Mijn goedertierenheid zullen met hem zijn; en zijn hoorn zal in Mijn Naam verhoogd worden.

26 En Ik zal zijn hand in de zee zetten, en zijn rechterhand in de rivieren.

27 Hij zal Mij noemen: Gij zijt mijn Vader! mijn God, en de Rotssteen mijns heils!

28 Ook zal Ik hem ten eerstgeborenen zoon stellen, ten hoogste over de koningen der aarde.

29 Ik zal hem Mijn goedertierenheid in eeuwigheid houden, en Mijn verbond zal hem vast blijven.

30 En Ik zal zijn zaad in eeuwigheid zetten, en zijn troon als de dagen der hemelen.

31 Indien zijn kinderen Mijn wet verlaten, en in Mijn rechten niet wandelen;

32 Indien zij Mijn inzettingen ontheiligen, en Mijn geboden niet houden;

33 Zo zal Ik hun overtreding met de roede bezoeken, en hun ongerechtigheid met plagen.

34 Maar Mijn goedertierenheid zal Ik van hem niet wegnemen, en in Mijn getrouwheid niet feilen.

35 Ik zal Mijn verbond niet ontheiligen, en hetgeen uit Mijn lippen gegaan is, zal Ik niet veranderen.

36 Ik heb eens gezworen bij Mijn heiligheid: Zo Ik aan David liege!

37 Zijn zaad zal in der eeuwigheid zijn, en zijn troon zal voor Mij zijn gelijk de zon.

38 Hij zal eeuwiglijk bevestigd worden, gelijk de maan; en de Getuige in den hemel is getrouw. Sela.

39 Maar Gij hebt hem verstoten en verworpen; Gij zijt verbolgen geworden tegen Uw gezalfde.

40 Gij hebt het verbond Uws knechts te niet gedaan; Gij hebt zijn kroon ontheiligd tegen de aarde.

41 Gij hebt al zijn muren doorgebroken; Gij hebt zijn vestingen nedergeworpen.

42 Allen, die den weg voorbijgingen, hebben hem beroofd; zijn naburen is hij tot een smaad geweest.

43 Gij hebt de rechterhand zijner wederpartijders verhoogd; Gij hebt al zijn vijanden verblijd.

44 Gij hebt ook de scherpte zijns zwaards omgekeerd, en hebt hem niet staande gehouden in den strijd.

45 Gij hebt zijn schoonheid doen ophouden; en Gij hebt zijn troon ter aarde nedergestoten.

46 Gij hebt de dagen zijner jeugd verkort; Gij hebt hem met schaamte overdekt. Sela.

47 Hoe lang, o HEERE! zult Gij U steeds verbergen, zal Uw grimmigheid branden als een vuur?

48 Gedenk van hoedanige eeuw ik ben; waarom zoudt Gij aller mensenkinderen tevergeefs geschapen hebben?

49 Wat man leeft er, die den dood niet zien zal, die zijn ziel zal bevrijden van het geweld des grafs? Sela.

50 HEERE! waar zijn Uw vorige goedertierenheden, die Gij David gezworen hebt bij Uw trouw?

51 Gedenk, HEERE! aan de smaad Uwer knechten, dien ik in mijn boezem draag, van alle grote volken.

52 Waarmede, o HEERE! Uw vijanden smaden, waarmede zij de voetstappen Uws gezalfden smaden. [ (Psalms 89:53) Geloofd zij de HEERE in eeuwigheid! Amen, ja, amen. ]

PREVIOUS Psalmen 88 NEXT Psalmen 90

Psalmen 89 Commentary

Chapter 89

God's mercy and truth, and his covenant. (1-4) The glory and perfection of God. (5-14) The happiness of those in communion with him. (15-18) God's covenant with David, as a type of Christ. (19-37) A calamitous state lamented, Prayer for redress. (38-52)

Verses 1-4 Though our expectations may be disappointed, yet God's promises are established in the heavens, in his eternal counsels; they are out of the reach of opposers in hell and earth. And faith in the boundless mercy and everlasting truth of God, may bring comfort even in the deepest trials.

Verses 5-14 The more God's works are known, the more they are admired. And to praise the Lord, is to acknowledge him to be such a one that there is none like him. Surely then we should feel and express reverence when we worship God. But how little of this appears in our congregations, and how much cause have we to humble ourselves on this account! That almighty power which smote Egypt, will scatter the enemies of the church, while all who trust in God's mercy will rejoice in his name; for mercy and truth direct all he does. His counsels from eternity, and their consequences to eternity, are all justice and judgment.

Verses 15-18 Happy are those who so know the joyful sound of the gospel as to obey it; who experience its power upon their hearts, and bring forth the fruit of it in their lives. Though believers are nothing in themselves, yet having all in Christ Jesus, they may rejoice in his name. May the Lord enable us to do so. The joy of the Lord is the strength of his people; whereas unbelief dispirits ourselves and discourages others. Though it steals upon us under a semblance of humility, yet it is the very essence of pride. Christ is the Holy One of Israel; and in him was that peculiar people more blessed than in any other blessing.

Verses 19-37 The Lord anointed David with the holy oil, not only as an emblem of the graces and gifts he received, but as a type of Christ, the King Priest, and Prophet, anointed with the Holy Ghost without measure. David after his anointing, was persecuted, but none could gain advantage against him. Yet all this was a faint shadow of the Redeemer's sufferings, deliverance, glory, and authority, in whom alone these predictions and promises are fully brought to pass. He is the mighty God. This is the Redeemer appointed for us, who alone is able to complete the work of our salvation. Let us seek an interest in these blessings, by the witness of the Holy Spirit in our hearts. As the Lord corrected the posterity of David for their transgressions, so his people shall be corrected for their sins. Yet it is but a rod, not a sword; it is to correct, not to destroy. It is a rod in the hand of God, who is wise, and knows what he does; gracious, and will do what is best. It is a rod which they shall never feel, but when there is need. As the sun and moon remain in heaven, whatever changes there seem to be in them, and again appear in due season; so the covenant of grace made in Christ, whatever alteration seems to come to it, should not be questioned.

Verses 38-52 Sometimes it is not easy to reconcile God's providences with his promises, yet we are sure that God's works fulfil his word. When the great Anointed One, Christ himself, was upon the cross, God seemed to have cast him off, yet did not make void his covenant, for that was established for ever. The honour of the house of David was lost. Thrones and crowns are often laid in the dust; but there is a crown of glory reserved for Christ's spiritual seed, which fadeth not away. From all this complaint learn what work sin makes with families, noble families, with families in which religion has appeared. They plead with God for mercy. God's unchangeableness and faithfulness assure us that He will not cast off those whom he has chosen and covenanted with. They were reproached for serving him. The scoffers of the latter days, in like manner, reproach the footsteps of the Messiah when ( 2 Peter. 3:3 2 Peter. 3:4 ) records of the Lord's dealings with the family of David, show us his dealings with his church, and with believers. Their afflictions and distresses may be grievous, but he will not finally cast them off. Self-deceivers abuse this doctrine, and others by a careless walk bring themselves into darkness and distress; yet let the true believer rely on it for encouragement in the path of duty, and in bearing the cross. The psalm ends with praise, even after this sad complaint. Those who give God thanks for what he has done, may give him thanks for what he will do. God will follow those with his mercies, who follow him with praises.

Taken from Matthew Henry Commentary on the Whole Bible (Concise)

Chapter Summary

Maschil of Ethan the Ezrahite. Who this Ethan was is not certain. Kimchi takes him to be the same with Ethan the wise man, a grandson of Judah, 1 Kings 4:31. But seeing he lived some hundreds of years before the times of David, it is not likely that he should be the writer of this psalm; for David is made mention of in it, which could not be, unless it can be thought to be by a spirit of prophecy; which indeed is the opinion of Doctor Lightfoot {k}, who takes this Ethan to be the penman of this psalm; and who "from the promise, Genesis 15:1 sings joyfully the deliverance (of Israel); that the raging of the Red sea should be ruled, Psalm 89:9, and Rahab, or Egypt, should be broken in pieces, Psalm 89:10, and that the people should hear the joyful sound of the law, Psalm 89:15, and as for the name of David in it, this, he says, might be done prophetically; as Samuel is thought to be named by Moses, Psalm 99:6, which psalm is held to be made by him; or else might be put into it, in later times, by some divine penman, endued with the same gift of prophecy, who might improve the ground work of this psalm laid by Ethan, and set it to an higher key; namely, that whereas he treated only of bodily deliverance from Egypt, it is wound up so high as to reach the spiritual delivery by Christ; and therefore David is often named, from whence he should come."

There was another Ethan, a singer, in David's time; and it is more probable that he is the person, who might live to the times of Rehoboam, and see the decline of David's family, and the revolt of the ten tribes from it; or perhaps it was one of this name who lived in the times of the Babylonish captivity, and saw the low estate that David's family were come into; to which agrees the latter part of this psalm; and, in order to comfort the people of God, he wrote this psalm, showing that the covenant and promises of God, made with David, nevertheless stood firm, and would be accomplished: the title of the Septuagint version calls him Etham the Israelite; and the Arabic version Nathan the Israelite: the Targum makes him to be Abraham, paraphrasing it "a good understanding, which was said by the hand of Abraham, that came from the east."

But whoever was the penman of this psalm, it is "maschil," an instructive psalm, a psalm causing to understand; it treats concerning the covenant of grace, and the promises of it; and concerning the mercy and faithfulness of God, in making and keeping the same; and concerning the Messiah and his seed, his church and people; and the stability and duration of all these: many passages in it are applied to the Messiah by Jewish writers, ancient and modern; and Psalm 89:20 is manifestly referred to in Acts 13:22.

Taken from John Gill's Exposition of the Bible