Klaagliederen 1

1 Aleph. Hoe zit die stad zo eenzaam, die vol volks was, zij is als een weduwe geworden, zij, die groot was onder de heidenen, een vorstin onder de landschappen, is cijnsbaar geworden.

2 Beth. Zij weent steeds des nachts, en haar tranen lopen over haar kinnebakken; zij heeft geen trooster onder al haar liefhebbers; al haar vrienden hebben trouwelooslijk met haar gehandeld, zij zijn haar tot vijanden geworden.

3 Gimel. Juda is in gevangenis gegaan vanwege de ellende, en vanwege de veelheid der dienstbaarheid; zij woont onder de heidenen, zij vindt geen rust; al haar vervolgers achterhalen ze tussen de engten.

4 Daleth. De wegen Sions treuren, omdat niemand op het feest komt; al haar poorten zijn woest, haar priesters zuchten: haar jonkvrouwen zijn bedroefd, en zij zelve is in bitterheid.

5 He. Haar tegenpartijders zijn ten hoofd geworden, haar vijanden zijn gerust; omdat haar de HEERE bedroefd heeft, vanwege de veelheid harer overtredingen; haar kinderkens gaan henen in de gevangenis voor het aangezicht des tegenpartijders.

6 Vau. En van de dochter Sions is al haar sieraad weggegaan; haar vorsten zijn als de herten, die geen weide vinden, en zij gaan krachteloos henen voor het aangezicht des vervolgers.

7 Zain. Jeruzalem is, in de dagen harer ellende en harer veelvuldige ballingschap, indachtig aan al haar gewenste dingen, die zij van oude dagen af gehad heeft; dewijl haar volk door de hand des tegenpartijders valt, en zij geen helper heeft; de tegenpartijders zien haar aan, zij spotten met haar rustdagen.

8 Cheth. Jeruzalem heeft zwaarlijk gezondigd, daarom is zij als een afgezonderde vrouw geworden; allen, die haar eerden, achten haar onwaard, dewijl zij haar naaktheid gezien hebben; zij zucht ook, en zij is achterwaarts gekeerd.

9 Teth. Haar onreinheid is in haar zomen, zij heeft niet gedacht aan haar uiterste, daarom is zij wonderbaarlijk omlaag gedaald; zij heeft geen trooster. HEERE, zie mijn ellende aan, want de vijand maakt zich groot.

10 Jod. De tegenpartijder heeft zijn hand aan al haar gewenste dingen uitgebreid; immers heeft zij aangezien, dat de heidenen in haar heiligdom gingen, waarvan Gij geboden hadt, dat zij in Uw gemeente niet komen zouden.

11 Caph. Al haar volk zucht, brood zoekende, zij hebben hun gewenste dingen voor spijs gegeven, om de ziel te verkwikken. Zie, HEERE, en aanschouw, dat ik onwaard geworden ben.

12 Lamed. Gaat het ulieden niet aan, gij allen, die over weg gaat? Schouwt het aan en ziet, of er een smart zij gelijk mijn smart, die mij aangedaan is, waarmede de HEERE mij bedroefd heeft ten dage der hittigheid Zijns toorns.

13 Mem. Van de hoogte heeft Hij een vuur in mijn beenderen gezonden, waarover Hij geheerst heeft; Hij heeft voor mijn voeten een net uitgebreid, Hij heeft mij achterwaarts doen keren, Hij heeft mij woest en ziek gemaakt den gansen dag.

14 Nun. Het juk mijner overtredingen is aangebonden door Zijn hand, zij zijn samengevlochten, zij zijn op mijn hals geklommen; Hij heeft mijn kracht doen vervallen; de HEERE heeft mij in hun handen gegeven, ik kan niet opstaan.

15 Samech. De Heere heeft al mijn sterken in het midden van mij vertreden; Hij heeft een bijeenkomst over mij uitgeroepen, om mijn jongelingen te verbreken; de Heere heeft de wijnpers der jonkvrouw, der dochter van Juda, getreden.

16 Ain. Om dezer dingen wille ween ik; mijn oog, mijn oog vliet af van water, omdat de trooster, die mijn ziel zou verkwikken, verre van mij is; mijn kinderen zijn verwoest, omdat de vijand de overhand heeft.

17 Pe. Sion breidt haar handen uit, daar is geen trooster voor haar; de HEERE heeft van Jakob geboden, dat die rondom hem zijn, zijn tegenpartijders zouden zijn; Jeruzalem is als een afgezonderde vrouw onder hen.

18 Tsade. De HEERE is rechtvaardig, want ik ben Zijn mond wederspannig geweest; hoort toch, alle gij volken, en ziet mijn smart; mijn jonkvrouwen en mijn jongelingen zijn in de gevangenis gegaan.

19 Koph. Ik riep tot mijn liefhebbers, maar zij hebben mij bedrogen; mijn priesters en mijn oudsten hebben in de stad den geest gegeven, als zij spijze voor zich zochten, opdat zij hun ziel mochten verkwikken.

20 Resch. Aanzie, HEERE, want mij is bange; mijn ingewand is beroerd, mijn hart heeft zich omgekeerd in het binnenste van mij, want ik ben zeer wederspannig geweest; van buiten heeft mij het zwaard van kinderen beroofd, van binnen is als de dood.

21 Schin. Zij horen, dat ik zucht, maar ik heb geen trooster; al mijn vijanden horen mijn kwaad; en zij zijn vrolijk, dat Gij het gedaan hebt; als Gij den dag zult voortgebracht hebben, dien Gij uitgeroepen hebt, zo zullen zij zijn, gelijk ik ben.

22 Thau. Laat al hun kwaad voor Uw aangezicht komen, en doe hun, gelijk als Gij mij gedaan hebt vanwege al mijn overtredingen; want mijn zuchtingen zijn vele, en mijn hart is mat.

Klaagliederen 1 Commentary

Chapter 1

It is evident that Jeremiah was the author of the Lamentations which bear his name. The book was not written till after the destruction of Jerusalem by the Chaldeans. May we be led to consider sin as the cause of all our calamities, and under trials exercise submission, repentance, faith, and prayer, with the hope of promised deliverance through God's mercy.

The miserable state of Jerusalem, the just consequences of its sins. (1-11) Jerusalem represented as a captive female, lamenting, and seeking the mercy of God. (12-22)

Verses 1-11 The prophet sometimes speaks in his own person; at other times Jerusalem, as a distressed female, is the speaker, or some of the Jews. The description shows the miseries of the Jewish nation. Jerusalem became a captive and a slave, by reason of the greatness of her sins; and had no rest from suffering. If we allow sin, our greatest adversary, to have dominion over us, justly will other enemies also be suffered to have dominion. The people endured the extremities of famine and distress. In this sad condition Jerusalem acknowledged her sin, and entreated the Lord to look upon her case. This is the only way to make ourselves easy under our burdens; for it is the just anger of the Lord for man's transgressions, that has filled the earth with sorrows, lamentations, sickness, and death.

Verses 12-22 Jerusalem, sitting dejected on the ground, calls on those that passed by, to consider whether her example did not concern them. Her outward sufferings were great, but her inward sufferings were harder to bear, through the sense of guilt. Sorrow for sin must be great sorrow, and must affect the soul. Here we see the evil of sin, and may take warning to flee from the wrath to come. Whatever may be learned from the sufferings of Jerusalem, far more may be learned from the sufferings of Christ. Does he not from the cross speak to every one of us? Does he not say, Is it nothing to you, all ye that pass by? Let all our sorrows lead us to the cross of Christ, lead us to mark his example, and cheerfully to follow him.

Chapter Summary

INTRODUCTION TO LAMENTATIONS

This book very properly follows the prophecy of Jeremiah, not only because wrote by him, but because of the subject matter of it, the deplorable case of the Jews upon the destruction of their city; and has been reckoned indeed as making one book with it; so Dean Prideaux {a} supposes it was reckoned by Josephus {b}, according to the number of the books of the Old Testament, which he gives; but it does not stand in this order in all printed Hebrew Bibles, especially in those published by the Jews; where it is placed in the Hagiographa, and among the five Megilloth; or with the books of Ruth, Esther, Ecclesiastes, and Solomon's Song, read at their festivals, as this on their public fast, on the ninth of Ab, for the destruction of their city; because they fancy it was not written by the gift of prophecy, but by the Holy Ghost, between which they make a distinction; and therefore remove it from the prophets; but this is the most natural place for it. It is sometimes called by the Jews "Echa", from the first word of it, which signifies "how"; and sometimes "Kinoth", "Lamentations", from the subject of it; and so by the Septuagint version "Threni", which signifies the same; and which is followed by the Vulgate Latin, and others, and by us. That Jeremiah was the writer of it is not questioned; nor is the divine authority of it doubted of. The precise place and time where and when he wrote it is not certain: some say he wrote it in a cave or den near Jerusalem; and Adrichomius {c} makes mention of a place, called

``the Prophet Jeremiah's pit, where he sat in the bitterness of his soul, grieving and weeping; and lamented and described the destruction of Jerusalem made by the Chaldeans, in a fourfold alphabet in metre; where Helena the empress, according to Nicephorus, built some wonderful works;''

but it rather seems that he wrote these Lamentations after he was carried away with the rest of the captives to Ramah, and dismissed to Mizpah, at one or other of these places. It is written in Hebrew metre, though now little understood; and the first four chapters in an alphabetical manner; every verse beginning in order with the letters of the alphabet; and in the third chapter it is done three times over; three verses together beginning with the same letter: this seems to be done to make it more agreeable, and to help the memory. Jarchi thinks that this is the same book, which, having been publicly read by Baruch, was cut to pieces by King Jehoiakim, and cast into the fire {d} and burnt; which consisted of the first, second, and fourth chapters, and to which was afterwards added the third chapter; but it is without any reason or foundation; seeing that contained all Jeremiah's prophecies, not only against Israel and Judah, but against all the nations, Jer 32:2; which this book has nothing of; nor even the words, which are particularly said to be in that, respecting the destruction of Jerusalem by the king of Babylon, Jer 32:29; Josephus {e} seems to have been of opinion that this book of Lamentations was written by Jeremy on account of the death of Josiah, 2Ch 35:25; and in which he is followed by many; but the lamentation made in this book is not for a single person only, but for a city, and even for the whole nation of the Jews; nor is there anything suitable to Josiah, and his case; what seems most plausible is in La 4:20; and that better agrees with Zedekiah than with him. It appears plainly to be written after the destruction of the city and temple, and the sad desolation made in the land of Judea, because of the sins of the priests and people; and the design of it is to lament these things; to bring them to repentance and humiliation for their sins, and to give some comfortable hope that God will be merciful to them, and restore them again to their former privileges, for which the prophet prays. The introduction to it, in the Septuagint, Vulgate Latin, and Arabic versions, is,

``and it came to pass after Israel was carried captive, and Jerusalem laid waste, Jeremiah sat weeping, and delivered out this lamentation over Jerusalem; and said,''

what follows.

{a} Connexion, par. 1. p. 332. {b} Contr. Apion. l. 1. sect. 8. {c} Theatrum Terrae Sanctae, p. 174. No. 224. {d} Vid. T. Bab. Moed Katon, fol. 26. 1. {e} Antiqu. l. 10. c. 5. sect. 1.

\\INTRODUCTION TO LAMENTATIONS 1\\

This chapter contains a complaint of the miseries of the city of Jerusalem, and the nation of the Jews; first by the Prophet Jeremiah, then by the Jewish people; and is concluded with a prayer of theirs. The prophet deplores the state of the city, now depopulated and become tributary, which had been full of people, and ruled over others; but now in a very mournful condition, and forsaken and ill used by her lovers and friends, turned her enemies, La 1:1,2; and next the state of the whole nation; being carried captive for their sins among the Heathens; having no rest, being overtaken by their persecutors, La 1:3; but what most of all afflicted him was the state of Zion; her ways mourning; her solemn feasts neglected; her gates desolate; her priests sighing, and virgins afflicted; her adversaries prosperous; her beauty departed; her sabbaths mocked; her nakedness seen; and all her pleasant things in the sanctuary seized on by the adversary; and all this because of her many transgressions, grievous sins, and great pollution and vileness, which are confessed, La 1:4-11; then the people themselves, or the prophet representing them, lament their case, and call upon others to sympathize with them, La 1:12; observing the sad desolation made by the hand of the Lord upon them for their iniquities, La 1:13-15; on account of which great sorrow is expressed; and their case is represented as the more distressing, that they had no comforter, La 1:16,17; then follows a prayer to God, in which his righteousness in doing or suffering all this is acknowledged, and mercy is entreated for themselves, and judgments on their enemies, La 1:18-22.