Jesaja 10

1 Wee dengenen, die ongerechte inzettingen inzetten, en den schrijvers, die moeite voorschrijven;

2 Om de armen van het recht af te wenden, en om het recht der ellendigen Mijns volks te roven, opdat de weduwen hun buit worden, en opdat zij de wezen mogen plunderen!

3 Maar wat zult gijlieden doen ten dage der bezoeking, en der verwoesting, die van verre komen zal? Tot wien zult gij vlieden om hulp, en waar zult gij uw heerlijkheid laten?

4 Dat elkeen zich niet zou buigen onder de gevangenen, en vallen onder de gedoden? Om dit alles keert Zijn toorn zich niet af, maar Zijn hand is nog uitgestrekt.

5 Wee den Assyrier, die de roede Mijns toorns is, en Mijn grimmigheid is een stok in hun hand!

6 Ik zal hem zenden tegen een huichelachtig volk, en Ik zal hem bevel geven tegen het volk Mijner verbolgenheid; opdat hij den roof rove, en plundere de plundering, en stelle het ter vertreding, gelijk het slijk der straten.

7 Hoewel hij het zo niet meent, en zijn hart alzo niet denkt, maar hij zal in zijn hart hebben te verdelgen, en uit te roeien niet weinige volken.

8 Want hij zegt: Zijn niet mijn vorsten al te zamen koningen?

9 Is niet Kalno gelijk Karchemis? Is Hamath niet gelijk Arfad? Is niet Samaria gelijk Damaskus?

10 Gelijk als mijn hand gevonden heeft de koninkrijken der afgoden, ofschoon hun gesneden beelden beter zijn, dan die van Jeruzalem, en dan die van Samaria;

11 Gelijk als ik gedaan heb aan Samaria en aan haar afgoden, zou ik alzo niet kunnen doen aan Jeruzalem en aan haar afgoden?

12 Want het zal geschieden, als de HEERE een einde zal gemaakt hebben van al Zijn werk op den berg Sion en te Jeruzalem, dan zal Ik te huis zoeken de vrucht van de grootsheid des harten van den koning van Assyrie, en de pracht van de hoogheid zijner ogen.

13 Omdat hij gezegd heeft: Door de kracht mijner hand heb ik het gedaan, en door mijn wijsheid, want ik ben verstandig; en ik heb de landpalen der volken weggenomen, en heb hun voorraad geroofd, en heb als een geweldige de inwoners doen nederdalen;

14 En mijn hand heeft gevonden het vermogen der volken, als een nest, en ik heb het ganse aardrijk samengeraapt, gelijk men de eieren die verlaten zijn, samenraapt; en er is niemand geweest, die een vleugel verroerde, of den bek opendeed, of piepte.

15 Zal een bijl zich beroemen tegen dien, die daarmede houwt? Zal een zaag pochen tegen dien, die ze trekt? Alsof een staf bewoog degenen, die hem opheffen? Als men een stok opheft, is het geen hout?

16 Daarom zal de Heere HEERE der heirscharen onder zijn vetten een magerheid zenden; en onder zijn heerlijkheid zal Hij een brand doen branden, als den brand des vuurs.

17 Want het Licht van Israel zal tot een vuur zijn, en zijn Heilige tot een vlam, welke in brand steken en verteren zal zijn doornen en zijn distelen, op een dag.

18 Ook zal Hij verteren de heerlijkheid zijns wouds en zijns vruchtbaren velds; van de ziel af, tot het vlees toe; en hij zal zijn, gelijk als wanneer een vaandrager versmelt.

19 En de overgebleven bomen zijns wouds zullen weinig in getal zijn, ja, een jongen zou ze opschrijven.

20 En het zal geschieden te dien dage, dat het overblijfsel van Israel, en de ontkomenen van het huis Jakobs niet meer steunen zullen op dien, die ze geslagen heeft; maar zij zullen steunen op den HEERE, den Heilige Israels, oprechtelijk.

21 Het overblijfsel zal wederkeren, het overblijfsel van Jakob, tot den sterken God!

22 Want ofschoon uw volk, o Israel! is gelijk het zand der zee, zo zal toch maar het overblijfsel daarvan wederkeren; de verdelging is vastelijk besloten, overvloeiende met gerechtigheid.

23 Want een verdelging, die vastelijk besloten is, zal de Heere HEERE der heirscharen doen in het midden dezes gansen lands.

24 Daarom zegt de Heere HEERE der heirscharen alzo: Vreest niet, gij Mijn volk, dat te Sion woont! voor Assur, als hij u met de roede zal slaan, en hij zijn staf tegen u zal opheffen, naar de wijze der Egyptenaren;

25 Want nog een klein weinig, zo zal volbracht worden de gramschap, en Mijn toorn tot hun vernieling.

26 Want de HEERE der heirscharen zal tegen hem een gesel verwekken, gelijk de slachting van Midian was aan de rots van Oreb; en gelijk Zijn staf over de zee was, denwelken Hij verheffen zal, naar de wijze der Egyptenaren.

27 En het zal geschieden ten zelfden dage, dat zijn last zal afwijken van uw schouder, en zijn juk van uw hals; en het juk zal verdorven worden, om des Gezalfden wil.

28 Hij komt te Ajath, hij trekt door Migron; te Michmas legt hij zijn gereedschap af.

29 Zij trekken door den doorgang, te Geba houden zij hun vernachting; Rama beeft, Gibea Sauls vlucht.

30 Roep luide met uw stem, gij dochter van Gallim! laat ze horen tot Lais toe, o ellendige Anathoth!

31 Madmena vliedt weg, de inwoners van Gebim vluchten met hopen.

32 Nog een dag blijft hij te Nob; hij zal zijn hand bewegen tegen den berg der dochter van Sion, den heuvel van Jeruzalem.

33 Doch ziet, de Heere HEERE der heirscharen zal met geweld de takken afkappen, en die hoog van gestalte zijn, zullen nedergehouwen worden; en de verhevenen zullen vernederd worden.

34 En Hij zal met ijzer de verwarde struiken des wouds omhouwen; en de Libanon zal vallen door den Heerlijke.

Jesaja 10 Commentary

Chapter 10

Woes against proud oppressors. (1-4) The Assyrian but an instrument in the hand of God for the punishment of his people. (5-19) The deliverance from him. (20-34)

Verses 1-4 These verses are to be joined with the foregoing chapter. Woe to the superior powers that devise and decree unrighteous decrees! And woe to the inferior officers that draw them up, and enter them on record! But what will sinners do? Whither will they flee?

Verses 5-19 See what a change sin made. The king of Assyria, in his pride, thought to act by his own will. The tyrants of the world are tools of Providence. God designs to correct his people for their hypocrisy, and bring them nearer to him; but is that Sennacherib's design? No; he designs to gratify his own covetousness and ambition. The Assyrian boasts what great things he has done to other nations, by his own policy and power. He knows not that it is God who makes him what he is, and puts the staff into his hand. He had done all this with ease; none moved the wing, or cried as birds do when their nests are rifled. Because he conquered Samaria, he thinks Jerusalem would fall of course. It was lamentable that Jerusalem should have set up graven images, and we cannot wonder that she was excelled in them by the heathen. But is it not equally foolish for Christians to emulate the people of the world in vanities, instead of keeping to things which are their special honour? For a tool to boast, or to strive against him that formed it, would not be more out of the way, than for Sennacherib to vaunt himself against Jehovah. When God brings his people into trouble, it is to bring sin to their remembrance, and humble them, and to awaken them to a sense of their duty; this must be the fruit, even the taking away of sin. When these points are gained by the affliction, it shall be removed in mercy. This attempt upon Zion and Jerusalem should come to nothing. God will be as a fire to consume the workers of iniquity, both soul and body. The desolation should be as when a standard-bearer fainteth, and those who follow are put to confusion. Who is able to stand before this great and holy Lord God?

Verses 20-34 By our afflictions we may learn not to make creatures our confidence. Those only can with comfort stay upon God, who return to him in truth, not in pretence and profession only. God will justly bring this wasting away on a provoking people, but will graciously set bounds to it. It is against the mind and will of God, that his people, whatever happens, should give way to fear. God's anger against his people is but for a moment; and when that is turned from us, we need not fear the fury of man. The rod with which he corrected his people, shall not only be laid aside, but thrown into the fire. To encourage God's people, the prophet puts them in mind of what God had formerly done against the enemies of his church. God's people shall be delivered from the Assyrians. Some think it looks to the deliverance of the Jews out of their captivity; and further yet, to the redemption of believers from the tyranny of sin and Satan. And this, "because of the anointing;" for his people Israel's sake, the believers among them that had received the unction of Divine grace. And for the sake of the Messiah, the Anointed of God. Here is, ver. ( 28-34 ) , a prophetical description of Sennacherib's march towards Jerusalem, when he threatened to destroy that city. Then the Lord, in whom Hezekiah trusted, cut down his army like the hewing of a forest. Let us apply what is here written, to like matters in other ages of the church of Christ. Because of the anointing of our great Redeemer, the yoke of every antichrist must be broken from off his church: and if our souls partake of the unction of the Holy Spirit, complete and eternal deliverances will be secured to us.

Chapter Summary

INTRODUCTION TO ISAIAH 10

This chapter contains denunciations of punishment, first on the governors of the Jewish nation, and then upon the Assyrians; a woe is denounced on the makers and imposers of bad laws, whereby the poor and the needy, the widows and the fatherless, were deprived of their right, Isa 10:1,2 which woe or punishment is explained to be a desolation of their country by the Assyrians, that should come afar off, and which they could not escape; under whom they should bow and fall; and yet there should not be an end of their punishment, Isa 10:3,4 next follows a prophecy of the destruction of the Assyrians themselves, for the comfort of God's people; in which is observed, that the Assyrian monarch was an instrument in the hand of the Lord to chastise his people, and therefore is called the rod and staff of his wrath and indignation, Isa 10:5 the people are described against whom he was sent, and the end for which is mentioned, Isa 10:6 though this was not his intention, nor did he design to stop here, but to destroy and cut off many other nations, Isa 10:7 which he hoped to do from the magnificence of his princes, who were as kings, and from the conquests he had made of kingdoms, and their chief cities, Isa 10:8-11 wherefore, when the Lord had done what he designed to do by him among his people the Jews, he was determined to punish him, because of the pride of his heart, and the haughtiness of his looks, and his boasting of his strength and wisdom, and of his robberies and plunders, without opposition; which boasting was as foolish as if an axe, a saw, a rod, and a staff, should boast, magnify, move, and lift up themselves against the person that made use of them, Isa 10:12-15 which punishment is said to come from the Lord, and is expressed by leanness, and by a consuming and devouring fire; for which reason his army is compared to thorns and briers, to a forest, and a fruitful field, which should be destroyed at once; so that what of the trees remained should be so few as to be numbered by a child, Isa 10:16-19 and, for the further consolation of the people of God, it is observed, that in the times following the destruction of the Assyrian monarchy, a remnant of the people of Israel should be converted, and no more lean upon an arm of flesh, but upon the Lord Christ, the Holy One of Israel; even a remnant only; for though that people were very numerous, yet a remnant, according to the election of grace, should be saved, when it was the determinate counsel of God, and according to his righteous judgment, to destroy the far greater part of them, for their perverseness and obstinacy, Isa 10:20-23 wherefore the people of God are exhorted not to be afraid of the Assyrian, though chastised by him; since in a little time the anger of the Lord would cease in his destruction, which should be after the manner of the Egyptians at the Red sea, and as the slaughter of Midian at the rock of Oreb; whereby they would be free from his burden and yoke, because of the anointed King that should reign, or the King Messiah, Isa 10:24-27 and then follows a description of the expedition of the king of Assyria into Judea, by making mention of the several places through which he should pass with terror to the inhabitants, until he should come to Jerusalem, against which he should shake his hand, Isa 10:28-32 and then, under the similes of lopping a bough, and cutting down the thickets of a forest, and the trees of Lebanon, is predicted the destruction of his army and its generals by an angel, Isa 10:33,34.