Job 14

1 De mens, van een vrouw geboren, is kort van dagen, en zat van onrust.

2 Hij komt voort als een bloem, en wordt afgesneden; ook vlucht hij als een schaduw, en bestaat niet.

3 Nog doet Gij Uw ogen over zulk een open; en Gij betrekt mij in het gericht met U.

4 Wie zal een reine geven uit den onreine? Niet een.

5 Dewijl zijn dagen bestemd zijn, het getal zijner maanden bij U is, en Gij zijn bepalingen gemaakt hebt, die hij niet overgaan zal;

6 Wend U van hem af, dat hij rust hebbe, totdat hij als een dagloner aan zijn dag een welgevallen hebbe.

7 Want voor een boom, als hij afgehouwen wordt, is er verwachting, dat hij zich nog zal veranderen, en zijn scheut niet zal ophouden.

8 Indien zijn wortel in de aarde veroudert, en zijn stam in het stof versterft;

9 Hij zal van den reuk der wateren weder uitspruiten, en zal een tak maken, gelijk een plant.

10 Maar een man sterft, als hij verzwakt is, en de mens geeft den geest, waar is hij dan?

11 De wateren verlopen uit een meer, en een rivier droogt uit en verdort;

12 Alzo ligt de mens neder, en staat niet op; totdat de hemelen niet meer zijn, zullen zij niet opwaken, noch uit hun slaap opgewekt worden.

13 Och, of Gij mij in het graf verstaakt, mij verborgt, totdat Uw toorn zich afkeerde; dat Gij mij een bepaling steldet, en mijner gedachtig waart!

14 Als een man gestorven is, zal hij weder leven? Ik zou al de dagen mijns strijds hopen, totdat mijn verandering komen zou.

15 Dat Gij zoudt roepen, en ik U zou antwoorden, dat Gij tot het werk Uwer handen zoudt begerig zijn.

16 Maar nu telt Gij mijn treden; Gij bewaart mij niet om mijner zonden wil.

17 Mijn overtreding is in een bundeltje verzegeld, en Gij pakt mijn ongerechtigheid opeen.

18 En voorwaar, een berg vallende vergaat, en een rots wordt versteld uit haar plaats;

19 De wateren vermalen de stenen, het stof der aarde overstelpt het gewas, dat van zelf daaruit voortkomt; alzo verderft Gij de verwachting des mensen.

20 Gij overweldigt hem in eeuwigheid, en hij gaat heen; veranderende zijn gelaat, zo zendt Gij hem weg.

21 Zijn kinderen komen tot eer, en hij weet het niet; of zij worden klein, en hij let niet op hen.

22 Maar zijn vlees, nog aan hem zijnde, heeft smart; en zijn ziel, in hem zijnde, heeft rouw.

Job 14 Commentary

Chapter 14

Job speaks of man's life. (1-6) Of man's death. (7-15) By sin man is subject to corruption. (16-22)

Verses 1-6 Job enlarges upon the condition of man, addressing himself also to God. Every man of Adam's fallen race is short-lived. All his show of beauty, happiness, and splendour falls before the stroke of sickness or death, as the flower before the scythe; or passes away like the shadow. How is it possible for a man's conduct to be sinless, when his heart is by nature unclean? Here is a clear proof that Job understood and believed the doctrine of original sin. He seems to have intended it as a plea, why the Lord should not deal with him according to his own works, but according to His mercy and grace. It is determined, in the counsel and decree of God, how long we shall live. Our times are in his hands, the powers of nature act under him; in him we live and move. And it is very useful to reflect seriously on the shortness and uncertainty of human life, and the fading nature of all earthly enjoyments. But it is still more important to look at the cause, and remedy of these evils. Until we are born of the Spirit, no spiritually good thing dwells in us, or can proceed from us. Even the little good in the regenerate is defiled with sin. We should therefore humble ourselves before God, and cast ourselves wholly on the mercy of God, through our Divine Surety. We should daily seek the renewing of the Holy Ghost, and look to heaven as the only place of perfect holiness and happiness.

Verses 7-15 Though a tree is cut down, yet, in a moist situation, shoots come forth, and grow up as a newly planted tree. But when man is cut off by death, he is for ever removed from his place in this world. The life of man may fitly be compared to the waters of a land flood, which spread far, but soon dry up. All Job's expressions here show his belief in the great doctrine of the resurrection. Job's friends proving miserable comforters, he pleases himself with the expectation of a change. If our sins are forgiven, and our hearts renewed to holiness, heaven will be the rest of our souls, while our bodies are hidden in the grave from the malice of our enemies, feeling no more pain from our corruptions, or our corrections.

Verses 16-22 Job's faith and hope spake, and grace appeared to revive; but depravity again prevailed. He represents God as carrying matters to extremity against him. The Lord must prevail against all who contend with him. God may send disease and pain, we may lose all comfort in those near and dear to us, every hope of earthly happiness may be destroyed, but God will receive the believer into realms of eternal happiness. But what a change awaits the prosperous unbeliever! How will he answer when God shall call him to his tribunal? The Lord is yet upon a mercy-seat, ready to be gracious. Oh that sinners would be wise, that they would consider their latter end! While man's flesh is upon him, that is, the body he is so loth to lay down, it shall have pain; and while his soul is within him, that is, the spirit he is so loth to resign, it shall mourn. Dying work is hard work; dying pangs often are sore pangs. It is folly for men to defer repentance to a death-bed, and to have that to do which is the one thing needful, when unfit to do anything.

Chapter Summary

INTRODUCTION TO JOB 14

Job, having turned himself from his friends to God, continues his address to him in this chapter; wherein he discourses of the frailty of man, the shortness of his life, the troubles that are in it, the sinfulness of it, and its limited duration, beyond which it cannot continue; all which he makes use of with God, that he would not therefore deal rigorously with him, but have pity on him, and cease from severely afflicting him, till he came to the end of his days, which could not be long, Job 14:1-6; he observes of a tree, when it is cut down to the root, yea, when the root is become old, and the stock dies, it will, by means of being watered, bud and sprout again, and produce boughs and branches; but man, like the failing waters of the sea, and the decayed and dried up flood, when he dies, rises not, till the heavens be no more, Job 14:7-12; and then he wishes to be hid in the grave till that time, and expresses hope and belief of the resurrection of the dead, Job 14:13-15; and goes on to complain of the strict notice God took of his sins, of his severe dealings with men, destroying their hope in life, and removing them by death; so that they see and know not the case and circumstances of their children they leave behind, and while they live have continual pain and sorrow, Job 14:16-22.