Genesis 50

1 Toen viel Jozef op zijns vaders aangezicht, en hij weende over hem, en kuste hem.

2 En Jozef gebood zijn knechten, den medicijnmeesters, dat zij zijn vader balsemen zouden; en de medicijnmeesters balsemden Israel.

3 En veertig dagen werden aan hem vervuld; want alzo werden vervuld de dagen dergenen, die gebalsemd werden; en de Egyptenaars beweenden hem zeventig dagen.

4 Als nu de dagen zijns bewenens over waren, zo sprak Jozef tot het huis van Farao, zeggende: Indien ik nu genade gevonden heb in uw ogen, spreekt toch voor de oren van Farao, zeggende:

5 Mijn vader heeft mij doen zweren, zeggende: Zie, ik sterf; in mijn graf, dat ik mij in het land Kanaan gegraven heb, daar zult gij mij begraven! Nu dan, laat mij toch optrekken, dat ik mijn vader begrave, dan zal ik wederkomen.

6 En Farao zeide: Trek op en begraaf uw vader, gelijk als hij u heeft doen zweren.

7 En Jozef toog op, om zijn vader te begraven; en met hem togen op alle Farao's knechten, de oudsten van zijn huis, en al de oudsten des lands van Egypte;

8 Daartoe het ganse huis van Jozef, en zijn broeders, en het huis zijns vaders; alleen hun kleine kinderen, en hun schapen, en hun runderen lieten zij in het land Gosen.

9 En met hem togen op, zo wagenen als ruiteren; en het was een zeer zwaar heir.

10 Toen zij nu aan het plein van het doornbos kwamen, dat aan gene zijde van de Jordaan is, hielden zij daar een grote en zeer zware rouwklage; en hij maakte zijn vader een rouw van zeven dagen.

11 Als de inwoners des lands, de Kanaanieten, dien rouw zagen op het plein van het doornbos, zo zeiden zij: Dit is een zware rouw der Egyptenaren; daarom noemde men haar naam Abel-Mizraim, die aan het veer van de Jordaan is.

12 En zijn zonen deden hem, gelijk als hij hun geboden had;

13 Want zijn zonen voerden hem in het land Kanaan, en begroeven hem in de spelonk des akkers van Machpela, welke Abraham met den akker gekocht had tot een erfbegrafenis van Efron, den Hethiet, tegenover Mamre.

14 Daarna keerde Jozef weder in Egypte, hij en zijn broeders, en allen, die met hem opgetogen waren, om zijn vader te begraven, nadat hij zijn vader begraven had.

15 Toen Jozefs broeders zagen, dat hun vader dood was, zo zeiden zij: Misschien zal ons Jozef haten, en hij zal ons gewisselijk vergelden al het kwaad, dat wij hem aangedaan hebben.

16 Daarom ontboden zij aan Jozef, zeggende: Uw vader heeft bevolen voor zijn dood, zeggende:

17 Zo zult gij tot Jozef zeggen: Ei, vergeef toch de overtreding uwer broederen, en hun zonde; want zij hebben u kwaad aangedaan; maar nu vergeef toch de overtreding der dienaren van den God uws vaders! En Jozef weende, als zij tot hem spraken.

18 Daarna kwamen ook zijn broeders, en vielen voor hem neder, en zeiden: Zie, wij zijn u tot knechten!

19 En Jozef zeide tot hen: Vreest niet; want ben ik in de plaats van God?

20 Gijlieden wel, gij hebt kwaad tegen mij gedacht; doch God heeft dat ten goede gedacht; opdat Hij deed, gelijk het te dezen dage is, om een groot volk in het leven te behouden.

21 Nu dan, vreest niet! Ik zal u en uw kleine kinderen onderhouden. Zo troostte hij hen, en sprak naar hun hart.

22 Jozef dan woonde in Egypte, hij en het huis zijns vaders; en Jozef leefde honderd en tien jaren.

23 En Jozef zag van Efraim kinderen, van het derde gelid; ook werden de zonen van Machir, den zoon van Manasse, op Jozefs knieen geboren.

24 En Jozef zeide tot zijn broederen: Ik sterf; maar God zal u gewisselijk bezoeken, en Hij zal u doen optrekken uit dit land, in het land, hetwelk hij aan Abraham, Izak en Jakob gezworen heeft.

25 En Jozef deed de zonen van Israel zweren, zeggende: God zal u gewisselijk bezoeken, zo zult gij mijn beenderen van hier opvoeren!

26 En Jozef stierf, honderd en tien jaren oud zijnde; en zij balsemden hem, en men legde hem in een kist in Egypte.

Genesis 50 Commentary

Chapter 50

The mourning for Jacob. (1-6) His funeral. (7-14) Joseph's brethren crave his pardon, He comforts them. (15-21) Joseph's direction concerning his bones, His death. (22-26)

Verses 1-6 Though pious relatives and friends have lived to a good old age, and we are confident they are gone to glory, yet we may regret our own loss, and pay respect to their memory by lamenting them. Grace does not destroy, but it purifies, moderates, and regulates natural affection. The departed soul is out of the reach of any tokens of our affection; but it is proper to show respect to the body, of which we look for a glorious and joyful resurrection, whatever may become of its remains in this world. Thus Joseph showed his faith in God, and love to his father. He ordered the body to be embalmed, or wrapped up with spices, to preserve it. See how vile our bodies are, when the soul has forsaken them; they will in a very little time become noisome, and offensive.

Verses 7-14 Jacob's body was attended, not only by his own family, but by the great men of Egypt. Now that they were better acquainted with the Hebrews, they began to respect them. Professors of religion should endeavour by wisdom and love to remove the prejudices many have against them. Standers-by took notice of it as a grievous mourning. The death of good men is a loss to any place, and ought to be greatly lamented.

Verses 15-21 Various motives might cause the sons of Jacob to continue in Egypt, notwithstanding the prophetic vision Abraham had of their bondage there. Judging of Joseph from the general temper of human nature, they thought he would now avenge himself on those who hated and injured him without cause. Not being able to resist, or to flee away, they attempted to soften him by humbling themselves. They pleaded with him as the servants of Jacob's God. Joseph was much affected at seeing this complete fulfilment of his dreams. He directs them not to fear him, but to fear God; to humble themselves before the Lord, and to seek the Divine forgiveness. He assures them of his own kindness to them. See what an excellent spirit Joseph was of, and learn of him to render good for evil. He comforted them, and, to banish all their fears, he spake kindly to them. Broken spirits must be bound up and encouraged. Those we love and forgive, we must not only do well for, but speak kindly to.

Verses 22-26 Joseph having honoured his father, his days were long in the land, which, for the present, God had given him. When he saw his death approaching, he comforted his brethren with the assurance of their return to Canaan in due time. We must comfort others with the same comforts with which we have been comforted of God, and encourage them to rest on the promises which are our support. For a confession of his own faith, and a confirmation of theirs, he charges them to keep his remains unburied till that glorious day, when they should be settled in the land of promise. Thus Joseph, by faith in the doctrine of the resurrection, and the promise of Canaan, gave commandment concerning his bones. This would keep up their expectation of a speedy departure from Egypt, and keep Canaan continually in their minds. This would also attach Joseph's posterity to their brethren. The death, as well as the life of this eminent saint, was truly excellent; both furnish us with strong encouragement to persevere in the service of God. How happy to set our early in the heavenly race, to continue stedfastly, and to finish the course with joy! This Joseph did, this we also may do. Even when the pains of death are upon us, if we have trusted in Him upon whom the patriarchs, prophets, and apostles depended, we need not fear to say, "My flesh and my heart faileth, but God is the strength of my heart, and my portion for ever."

Chapter Summary

INTRODUCTION TO GENESIS 50

This chapter contains a short account of what happened from the death of Jacob to the death of Joseph, and is chiefly concerned with the funeral of Jacob; it first gives an account how Joseph was affected with his father's death, of his orders to the physicians to embalm him, and of the time of their embalming him, and of the Egyptians mourning for him, Ge 50:1-3, next of his request to Pharaoh to give him leave to go and bury his father in Canaan, and his grant of it, Ge 50:4-6 and then of the grand funeral procession thither, the mourning made for Jacob, and his interment according to his orders, Ge 50:7-13 upon the return of Joseph and his brethren to Egypt, they fearing his resentment of their former usage of him, entreat him to forgive them; which they said they did at the direction of their father, to which Joseph readily agreed, and comforted them, and spoke kindly to them, and bid them not fear any hurt from him, for whatever were their intention, God meant it, and had overruled it for good, Ge 50:14-21 and the chapter is concluded with an account of Joseph's age and death, and of his posterity he saw before his death, and of the charge he gave to his brethren to carry his bones with them, when they should depart from Egypt, Ge 50:22-26.