Mattheüs 22

1 En Jezus, antwoordende, sprak tot hen wederom door gelijkenissen, zeggende:

2 Het Koninkrijk der hemelen is gelijk een zeker koning, die zijn zoon een bruiloft bereid had;

3 En zond zijn dienstknechten uit, om de genoden ter bruiloft te roepen; en zij wilden niet komen.

4 Wederom zond hij andere dienstknechten uit, zeggende: Zegt den genoden: Ziet, ik heb mijn middagmaal bereid; mijn ossen, en de gemeste beesten zijn geslacht, en alle dingen zijn gereed; komt tot de bruiloft.

5 Maar zij, zulks niet achtende, zijn heengegaan, deze tot zijn akker, gene tot zijn koopmanschap.

6 En de anderen grepen zijn dienstknechten, deden hun smaadheid aan, en doodden hen.

7 Als nu de koning dat hoorde, werd hij toornig, en zijn krijgsheiren zendende, heeft die doodslagers vernield, en hun stad in brand gestoken.

8 Toen zeide hij tot zijn dienstknechten: De bruiloft is wel bereid, doch de genoden waren het niet waardig.

9 Daarom gaat op de uitgangen der wegen, en zovelen als gij er zult vinden, roept ze tot de bruiloft.

10 En dezelve dienstknechten, uitgaande op de wegen, vergaderden allen, die zij vonden, beiden kwaden en goeden; en de bruiloft werd vervuld met aanzittende gasten.

11 En als de koning ingegaan was, om de aanzittende gasten te overzien, zag hij aldaar een mens, niet gekleed zijnde met een bruiloftskleed;

12 En zeide tot hem: Vriend! hoe zijt gij hier ingekomen, geen bruiloftskleed aan hebbende? En hij verstomde.

13 Toen zeide de koning tot de dienaars: Bindt zijn handen en voeten, neemt hem weg, en werpt hem uit in de buitenste duisternis; daar zal zijn wening en knersing der tanden.

14 Want velen zijn geroepen, maar weinigen uitverkoren.

15 Toen gingen de Farizeen heen, en hielden te zamen raad, hoe zij Hem verstrikken zouden in Zijn rede.

16 En zij zonden uit tot Hem hun discipelen, met de Herodianen, zeggende: Meester! wij weten, dat Gij waarachtig zijt, en de weg Gods in der waarheid leert, en naar niemand vraagt; want Gij ziet den persoon der mensen niet aan;

17 Zeg ons dan: wat dunkt U? Is het geoorloofd, den keizer schatting te geven of niet?

18 Maar Jezus, bekennende hun boosheid, zeide:

19 Gij geveinsden, wat verzoekt gij Mij? Toont Mij de schattingpenning. En zij brachten Hem een penning.

20 En Hij zeide tot hen: Wiens is dit beeld en het opschrift?

21 Zij zeiden tot Hem: Des keizers. Toen zeide Hij tot hen: Geeft dan den keizer, dat des keizers is, en Gode, dat Gods is.

22 En zij, dit horende, verwonderden zich, en Hem verlatende, zijn zij weggegaan.

23 Te dienzelfden dage kwamen tot Hem de Sadduceen, die zeggen, dat er geen opstanding is, en vraagden Hem,

24 Zeggende: Meester! Mozes heeft gezegd: Indien iemand sterft, geen kinderen hebbende, zo zal zijn broeder deszelfs vrouw trouwen, en zijn broeder zaad verwekken.

25 Nu waren er bij ons zeven broeders; en de eerste, een vrouw getrouwd hebbende, stierf; en dewijl hij geen zaad had, zo liet hij zijn vrouw voor zijn broeder.

26 Desgelijks ook de tweede, en de derde, tot de zevende toe.

27 Ten laatste na allen, is ook de vrouw gestorven.

28 In de opstanding dan, wiens vrouw zal zij wezen van die zeven, want zij hebben ze allen gehad?

29 Maar Jezus antwoordde en zeide tot hen: Gij dwaalt, niet wetende de Schriften, noch de kracht Gods.

30 Want in de opstanding nemen zij niet ten huwelijk, noch worden ten huwelijk uitgegeven; maar zij zijn als engelen Gods in de hemel.

31 En wat aangaat de opstanding der doden, hebt gij niet gelezen, hetgeen van God tot ulieden gesproken is, Die daar zegt:

32 Ik ben de God Abrahams, en de God Izaks, en de God Jakobs! God is niet een God der doden, maar der levenden.

33 En de scharen, dit horende, werden verslagen over Zijn leer.

34 En de Farizeen, gehoord hebbende, dat Hij de Sadduceen den mond gestopt had, zijn te zamen bijeenvergaderd.

35 En een uit hen, zijnde een Wetgeleerde, heeft gevraagd, Hem verzoekende, en zeggende:

36 Meester! welk is het grote gebod in de wet?

37 En Jezus zeide tot hem: Gij zult liefhebben den Heere, uw God, met geheel uw hart, en met geheel uw ziel, en met geheel uw verstand.

38 Dit is het eerste en het grote gebod.

39 En het tweede aan dit gelijk, is: Gij zult uw naaste liefhebben als uzelven.

40 Aan deze twee geboden hangt de ganse wet en de profeten.

41 Als nu de Farizeen samenvergaderd waren, vraagde hun Jezus,

42 En zeide: Wat dunkt u van den Christus? Wiens Zoon is Hij? Zij zeiden tot Hem: Davids Zoon.

43 Hij zeide tot hen: Hoe noemt Hem dan David, in de Geest, zijn Heere? zeggende:

44 De Heere heeft gezegd tot Mijn Heere: Zit aan Mijn rechter hand, totdat Ik Uw vijanden zal gezet hebben tot een voetbank Uwer voeten.

45 Indien Hem dan David noemt zijn Heere, hoe is Hij zijn Zoon?

46 En niemand kon Hem een woord antwoorden; noch iemand durfde Hem van dien dag aan iets meer vragen.

Mattheüs 22 Commentary

Chapter 22

The parable of the marriage feast. (1-14) The Pharisees question Jesus as to the tribute. (15-22) The question of the Sadducees as to the resurrection. (23-33) The substance of the commandments. (34-40) Jesus questions the Pharisees. (41-46)

Verses 1-14 The provision made for perishing souls in the gospel, is represented by a royal feast made by a king, with eastern liberality, on the marriage of his son. Our merciful God has not only provided food, but a royal feast, for the perishing souls of his rebellious creatures. There is enough and to spare, of every thing that can add to our present comfort and everlasting happiness, in the salvation of his Son Jesus Christ. The guests first invited were the Jews. When the prophets of the Old Testament prevailed not, nor John the Baptist, nor Christ himself, who told them the kingdom of God was at hand, the apostles and ministers of the gospel were sent, after Christ's resurrection, to tell them it was come, and to persuade them to accept the offer. The reason why sinners come not to Christ and salvation by him, is, not because they cannot, but because they will not. Making light of Christ, and of the great salvation wrought out by him, is the damning sin of the world. They were careless. Multitudes perish for ever through mere carelessness, who show no direct aversion, but are careless as to their souls. Also the business and profit of worldly employments hinder many in closing with the Saviour. Both farmers and merchants must be diligent; but whatever we have of the world in our hands, our care must be to keep it out of our hearts, lest it come between us and Christ. The utter ruin coming upon the Jewish church and nation, is here represented. Persecution of Christ's faithful ministers fills up the measure of guilt of any people. The offer of Christ and salvation to the Gentiles was not expected; it was such a surprise as it would be to wayfaring men, to be invited to a royal wedding-feast. The design of the gospel is to gather souls to Christ; all the children of God scattered abroad, Joh. 10:16 Joh. 11:52 . The case of hypocrites is represented by the guest that had not on a wedding-garment. It concerns all to prepare for the scrutiny; and those, and those only, who put on the Lord Jesus, who have a Christian temper of mind, who live by faith in Christ, and to whom he is all in all, have the wedding-garment. The imputed righteousness of Christ, and the sanctification of the Spirit, are both alike necessary. No man has the wedding-garment by nature, or can form it for himself. The day is coming, when hypocrites will be called to account for all their presumptuous intruding into gospel ordinances, and usurpation of gospel privileges. Take him away. Those that walk unworthy of Christianity, forfeit all the happiness they presumptuously claimed. Our Saviour here passes out of the parable into that which it teaches. Hypocrites go by the light of the gospel itself down to utter darkness. Many are called to the wedding-feast, that is, to salvation, but few have the wedding-garment, the righteousness of Christ, the sanctification of the Spirit. Then let us examine ourselves whether we are in the faith, and seek to be approved by the King.

Verses 15-22 The Pharisees sent their disciples with the Herodians, a party among the Jews, who were for full subjection to the Roman emperor. Though opposed to each other, they joined against Christ. What they said of Christ was right; whether they knew it or not, blessed be God we know it. Jesus Christ was a faithful Teacher, and a bold reprover. Christ saw their wickedness. Whatever mask the hypocrite puts on, our Lord Jesus sees through it. Christ did not interpose as a judge in matters of this nature, for his kingdom is not of this world, but he enjoins peaceable subjection to the powers that be. His adversaries were reproved, and his disciples were taught that the Christian religion is no enemy to civil government. Christ is, and will be, the wonder, not only of his friends, but of his enemies. They admire his wisdom, but will not be guided by it; his power, but will not submit to it.

Verses 23-33 The doctrines of Christ displeased the infidel Sadducees, as well as the Pharisees and Herodians. He carried the great truths of the resurrection and a future state, further than they had yet been reveled. There is no arguing from the state of things in this world, as to what will take place hereafter. Let truth be set in a clear light, and it appears in full strength. Having thus silenced them, our Lord proceeded to show the truth of the doctrine of the resurrection from the books of Moses. God declared to Moses that he was the God of the patriarchs, who had died long before; this shows that they were then in a state of being, capable of enjoying his favour, and proves that the doctrine of the resurrection is clearly taught in the Old Testament as well as in the New. But this doctrine was kept for a more full revelation, after the resurrection of Christ, who was the first-fruits of them that slept. All errors arise from not knowing the Scriptures and the power of God. In this world death takes away one after another, and so ends all earthly hopes, joys, sorrows, and connexions. How wretched are those who look for nothing better beyond the grave!

Verses 34-40 An interpreter of the law asked our Lord a question, to try, not so much his knowledge, as his judgment. The love of God is the first and great commandment, and the sum of all the commands of the first table. Our love of God must be sincere, not in word and tongue only. All our love is too little to bestow upon him, therefore all the powers of the soul must be engaged for him, and carried out toward him. To love our neighbour as ourselves, is the second great commandment. There is a self-love which is corrupt, and the root of the greatest sins, and it must be put off and mortified; but there is a self-love which is the rule of the greatest duty: we must have a due concern for the welfare of our own souls and bodies. And we must love our neighbour as truly and sincerely as we love ourselves; in many cases we must deny ourselves for the good of others. By these two commandments let our hearts be formed as by a mould.

Verses 41-46 When Christ baffled his enemies, he asked what thoughts they had of the promised Messiah? How he could be the Son of David and yet his Lord? He quotes ( Psalms 110:1 ) . If the Christ was to be a mere man, who would not exist till many ages after David's death, how could his forefather call him Lord? The Pharisees could not answer it. Nor can any solve the difficulty except he allows the Messiah to be the Son of God, and David's Lord equally with the Father. He took upon him human nature, and so became God manifested in the flesh; in this sense he is the Son of man and the Son of David. It behoves us above all things seriously to inquire, "What think we of Christ?" Is he altogether glorious in our eyes, and precious to our hearts? May Christ be our joy, our confidence, our all. May we daily be made more like to him, and more devoted to his service.