Psalmen 31

1 Een psalm van David, voor den opperzangmeester.

2 Op U, o HEERE! betrouw ik, laat mij niet beschaamd worden in eeuwigheid; help mij uit door Uw gerechtigheid.

3 Neig Uw oor tot mij, red mij haastelijk; wees mij tot een sterke Rotssteen, tot een zeer vast Huis, om mij te behouden.

4 Want Gij zijt mijn Steenrots en mijn Burg; leid mij dan, en voer mij, om Uws Naams wil.

5 Doe mij uitgaan uit het net, dat zij voor mij verborgen hebben, want Gij zijt mijn Sterkte.

6 In Uw hand beveel ik mijn geest; Gij hebt mij verlost, HEERE, Gij, God der waarheid!

7 Ik haat degenen, die op valse ijdelheden acht nemen, en ik betrouw op den HEERE.

8 Ik zal mij verheugen en verblijden in Uw goedertierenheid, omdat Gij mijn ellende hebt aangezien, en mijn ziel in benauwdheden gekend;

9 En mij niet hebt overgeleverd in de hand des vijands; Gij hebt mijn voeten doen staan in de ruimte.

10 Wees mij genadig, HEERE! want mij is bange; van verdriet is doorknaagd mijn oog, mijn ziel en mijn buik.

11 Want mijn leven is verteerd van droefenis, en mijn jaren van zuchten; mijn kracht is vervallen door mijn ongerechtigheid, en mijn beenderen zijn doorknaagd.

12 Vanwege al mijn wederpartijders ben ik, ook mijn naburen, grotelijks tot een smaad geworden, en mijn bekenden tot een schrik; die mij op de straten zien, vlieden van mij weg.

13 Ik ben uit het hart vergeten als een dode; ik ben geworden als een bedorven vat.

14 Want ik hoorde de naspraak van velen; vreze is van rondom, dewijl zij te zamen tegen mij raadslaan; zij denken mijn ziel te nemen.

15 Maar ik vertrouw op U, o HEERE! Ik zeg: Gij zijt mijn God.

16 Mijn tijden zijn in Uw hand; red mij van de hand mijner vijanden, en van mijn vervolgers.

17 Laat Uw aangezicht over Uw knecht lichten; verlos mij door Uw goedertierenheid.

18 HEERE! laat mij niet beschaamd worden, want ik roep U aan; laat de goddelozen beschaamd worden, laat hen zwijgen in het graf.

19 Laat de valse lippen stom worden, die hard spreken tegen den rechtvaardige, in hoogmoed en verachting.

20 O, hoe groot is Uw goed, dat Gij weggelegd hebt voor degenen, die U vrezen; dat Gij gewrocht hebt voor degenen, die op U betrouwen, in de tegenwoordigheid der mensenkinderen!

21 Gij verbergt hen in het verborgene Uws aangezichts voor de hoogmoedigheden des mans; Gij versteekt hen in een hut voor de twist der tongen.

22 Geloofd zij de HEERE, want Hij heeft Zijn goedertierenheid aan mij wonderlijk gemaakt, mij voerende als in een vaste stad.

23 Ik zeide wel in mijn haasten: Ik ben afgesneden van voor Uw ogen; dan nog hoordet Gij de stem mijner smekingen, als ik tot U riep.

24 Hebt den HEERE lief, gij, al Zijn gunstgenoten! want de HEERE behoedt de gelovigen, en vergeldt overvloediglijk dengene, die hoogmoed bedrijft. [ (Psalms 31:25) Zijt sterk, en Hij zal ulieder hart versterken, allen gij, die op den HEERE hoopt! ]

Psalmen 31 Commentary

Chapter 31

Confidence in God. (1-8) Prayer in trouble. (9-18) Praise for God's goodness. (19-24)

Verses 1-8 Faith and prayer must go together, for the prayer of faith is the prevailing prayer. David gave up his soul in a special manner to God. And with the words, ver. 5, our Lord Jesus yielded up his last breath on the cross, and made his soul a free-will offering for sin, laying down his life as a ransom. But David is here as a man in distress and trouble. And his great care is about his soul, his spirit, his better part. Many think that while perplexed about their worldly affairs, and their cares multiply, they may be excused if they neglect their souls; but we are the more concerned to look to our souls, that, though the outward man perish, the inward man may suffer no damage. The redemption of the soul is so precious, that it must have ceased for ever, if Christ had not undertaken it. Having relied on God's mercy, he will be glad and rejoice in it. God looks upon our souls, when we are in trouble, to see whether they are humbled for sin, and made better by the affliction. Every believer will meet with such dangers and deliverances, until he is delivered from death, his last enemy.

Verses 9-18 David's troubles made him a man of sorrows. Herein he was a type of Christ, who was acquainted with grief. David acknowledged that his afflictions were merited by his own sins, but Christ suffered for ours. David's friends durst not give him any assistance. Let us not think it strange if thus deserted, but make sure of a Friend in heaven who will not fail. God will be sure to order and dispose all for the best, to all those who commit their spirits also into his hand. The time of life is in God's hands, to lengthen or shorten, make bitter or sweet, according to the counsel of his will. The way of man is not in himself, nor in our friend's hands, nor in our enemies' hands, but in God's. In this faith and confidence he prays that the Lord would save him for his mercies's sake, and not for any merit of his own. He prophesies the silencing of those that reproach and speak evil of the people of God. There is a day coming, when the Lord will execute judgment upon them. In the mean time, we should engage ourselves by well-doing, if possible, to silence the ignorance of foolish men.

Verses 19-24 Instead of yielding to impatience or despondency under our troubles, we should turn our thoughts to the goodness of the Lord towards those who fear and trust in Him. All comes to sinners through the wondrous gift of the only-begotten Son of God, to be the atonement for their sins. Let not any yield to unbelief, or think, under discouraging circumstances, that they are cut off from before the eyes of the Lord, and left to the pride of men. Lord, pardon our complaints and fears; increase our faith, patience, love, and gratitude; teach us to rejoice in tribulation and in hope. The deliverance of Christ, with the destruction of his enemies, ought to strengthen and comfort the hearts of believers under all their afflictions here below, that having suffered courageously with their Master, they may triumphantly enter into his joy and glory.

Chapter Summary

To the chief Musician, a Psalm of David. This psalm, according to Arama, was composed by David when in Keilah; but, according to Kimchi and others, when the Ziphites proposed to deliver him up into the hands of Saul; and who, upon their solicitations, came down and surrounded him with his army, from whom in haste he made his escape, and to which he is thought to refer in Psalm 31:22. Theodoret supposes it was written by David when he fled from Absalom, and that it has some respect in it to his sin against Uriah, in that verse.