Deuteronomium 32

1 Neig de oren, gij hemel, en ik zal spreken; en de aarde hore de redenen mijns monds.

2 Mijn leer druipe als een regen, mijn rede vloeie als een dauw; als een stofregen op de grasscheutjes, en als druppelen op het kruid.

3 Want ik zal den Naam des HEEREN uitroepen; geeft onzen God grootheid!

4 Hij is de Rotssteen, Wiens werk volkomen is; want al Zijn wegen zijn gerichte. God is waarheid, en is geen onrecht; rechtvaardig en recht is Hij.

5 Hij heeft het tegen Hem verdorven; het zijn Zijn kinderen niet; de schandvlek is hun; het is een verkeerd en verdraaid geslacht.

6 Zult gij dit den HEERE vergelden, gij, dwaas en onwijs volk! Is Hij niet uw Vader, Die u verkregen, Die u gemaakt en u bevestigd heeft?

7 Gedenk aan de dagen van ouds; merk op de jaren van elk geslacht; vraag uw vader, die zal het u bekend maken, uw ouden, en zij zullen het u zeggen.

8 Toen de Allerhoogste aan de volken de erfenis uitdeelde, toen Hij Adams kinderen vaneen scheidde, heeft Hij de landpalen der volken gesteld naar het getal der kinderen Israels.

9 Want des HEEREN deel is Zijn volk, Jakob is het snoer Zijner erve.

10 Hij vond hem in een land der woestijn, en in een woeste huilende wildernis; Hij voerde hem rondom, Hij onderwees hem, Hij bewaarde hem als Zijn oogappel.

11 Gelijk een arend zijn nest opwekt, over zijn jongen zweeft, zijn vleugelen uitbreidt, ze neemt en ze draagt op zijn vlerken;

12 Zo leidde hem de HEERE alleen, en er was geen vreemd god met hem.

13 Hij deed hem rijden op de hoogten der aarde, dat hij at de inkomsten des velds; en Hij deed hem honig zuigen uit de steenrots, en olie uit den kei der rots;

14 Boter van koeien, en melk van klein vee, met het vet der lammeren en der rammen, die in Bazan weiden, en der bokken, met het vette der nieren van tarwe; en het druivenbloed, reinen wijn, hebt gij gedronken.

15 Als nu Jeschurun vet werd, zo sloeg hij achteruit (gij zijt vet, gij zijt dik, ja, met vet overdekt geworden!); en hij liet God varen, Die hem gemaakt heeft, en versmaadde den Rotssteen zijns heils.

16 Zij hebben Hem tot ijver verwekt door vreemde goden; door gruwelen hebben zij Hem tot toorn verwekt.

17 Zij hebben aan de duivelen geofferd, niet aan God; aan de goden, die zij niet kenden; nieuwe, die van nabij gekomen waren, voor dewelke uw vaders niet geschrikt hebben.

18 Den Rotssteen, Die u gegenereerd heeft, hebt gij vergeten; en gij hebt in vergetenis gesteld den God, Die u gebaard heeft.

19 Als het de HEERE zag, zo versmaadde Hij hen, uit toornigheid tegen zijn zonen en zijn dochteren.

20 En Hij zeide: Ik zal Mijn aangezicht van hen verbergen; Ik zal zien, welk hunlieder einde zal wezen; want zij zijn een gans verkeerd geslacht, kinderen, in welke geen trouw is.

21 Zij hebben Mij tot ijver verwekt door hetgeen geen God is; zij hebben Mij tot toorn verwekt door hun ijdelheden; Ik dan zal hen tot ijver verwekken door diegenen, die geen volk zijn; door een dwaas volk zal Ik hen tot toorn verwekken.

22 Want een vuur is aangestoken in Mijn toorn, en zal bernen tot in de onderste hel, en zal het land met zijn inkomst verteren, en de gronden der bergen in vlam zetten.

23 Ik zal kwaden over hen hopen; Mijn pijlen zal Ik op hen verschieten.

24 Uitgeteerd zullen zij zijn van honger, opgegeten van den karbonkel en bitter verderf; en Ik zal de tanden der beesten onder hen schikken, met vurig venijn van slangen des stofs.

25 Van buiten zal het zwaard beroven, en uit de binnenkameren de verschrikking; ook den jongeling, ook de jonge dochter, het zuigende kind met den grijzen man.

26 Ik zeide: In alle hoeken zoude Ik hen verstrooien; Ik zoude hun gedachtenis van onder de mensen doen ophouden;

27 Ten ware, dat Ik de toornigheid des vijands schroomde, dat niet hun tegenpartijen zich vreemd mochten houden; dat zij niet mochten zeggen: Onze hand is hoog geweest; de HEERE heeft dit alles niet gewrocht.

28 Want zij zijn een volk, dat door raadslagen verloren gaat, en er is geen verstand in hen.

29 O, dat zij wijs waren; zij zouden dit vernemen, zij zouden op hun einde merken.

30 Hoe zoude een enige duizend jagen, en twee tien duizend doen vluchten, ten ware, dat hunlieder Rotssteen hen verkocht, en de HEERE hen overgeleverd had?

31 Want hun rotssteen is niet gelijk onze Rotssteen, zelfs onze vijanden rechters zijnde.

32 Want hun wijnstok is uit den wijnstok van Sodom, en uit de velden van Gomorra; hun wijndruiven zijn vergiftige wijndruiven; zij hebben bittere bezien.

33 Hun wijn is vurig drakenvenijn, en een wreed adderenvergift.

34 Is dat niet bij Mij opgesloten, verzegeld in Mijn schatten?

35 Mijn is de wraak en de vergelding, ten tijde als hunlieder voet zal wankelen; want de dag huns ondergangs is nabij, en de dingen, die hun zullen gebeuren, haasten.

36 Want de HEERE zal aan Zijn volk recht doen, en het zal Hem over Zijn knechten berouwen; want Hij zal zien, dat de hand is weggegaan, en de beslotene en verlatene niets is.

37 Dan zal Hij zeggen: Waar zijn hun goden; de rotssteen, op welken zij betrouwden?

38 Welker slachtofferen vet zij aten, welker drankofferen wijn zij dronken; dat zij opstaan en u helpen, dat er verberging voor u zij.

39 Ziet nu, dat Ik, Ik Die ben, en geen God met Mij, Ik dood en maak levend; Ik versla en Ik heel; en er is niemand, die uit Mijn hand redt!

40 Want Ik zal Mijn hand naar den hemel opheffen, en Ik zal zeggen: Ik leef in eeuwigheid!

41 Indien Ik Mijn glinsterend zwaard wette, en Mijn hand ten gerichte grijpt, zo zal Ik wraak op Mijn tegenpartijen doen wederkeren, en Mijn hateren vergelden.

42 Ik zal Mijn pijlen dronken maken van bloed, en Mijn zwaard zal vlees eten; van het bloed des verslagenen en des gevangenen, van het hoofd af zullen er wraken des vijands zijn.

43 Juicht, gij heidenen, met Zijn volk! want Hij zal het bloed Zijner knechten wreken; en Hij zal de wraak op Zijn tegenpartijen doen wederkeren, en verzoenen Zijn land en Zijn volk.

44 En Mozes kwam, en sprak al de woorden dezes lieds voor de oren des volks, hij en Hosea, de zoon van Nun.

45 Als nu Mozes geeindigd had al die woorden tot gans Israel te spreken;

46 Zo zeide hij tot hen: Zet uw hart op al de woorden, die ik heden onder ulieden betuige, dat gij ze uw kinderen gebieden zult, dat zij waarnemen te doen al de woorden dezer wet.

47 Want dat is geen vergeefs woord voor ulieden; maar het is uw leven; en door ditzelve woord zult gij de dagen verlengen op het land, waar gij over de Jordaan naar toe gaat, om dat te erven.

48 Daarna sprak de HEERE tot Mozes, op dienzelfden dag, zeggende:

49 Klim op den berg Abarim (deze is de berg Nebo, die in het land van Moab is, die tegenover Jericho is), en zie het land Kanaan, dat Ik den kinderen Israels tot een bezitting geven zal;

50 En sterf op dien berg, waarheen gij opklimmen zult, en word vergaderd tot uw volken; gelijk als uw broeder Aaron stierf op den berg Hor, en werd tot zijn volken vergaderd.

51 Omdat gijlieden u tegen Mij vergrepen hebt, in het midden der kinderen Israels, aan het twistwater te Kades, in de woestijn Zin; omdat gij Mij niet geheiligd hebt in het midden der kinderen Israels.

52 Want van tegenover zult gij dat land zien, maar daarheen niet inkomen, in het land, dat Ik den kinderen Israels geven zal.

Deuteronomium 32 Commentary

Chapter 32

The song of Moses. (1,2) The character of God, The character of Israel. (3-6) The great things God had done for Israel. (7-14) The wickedness of Israel. (19-25) The judgments which would come upon them for their sins. (15-18) Deserved vengeance withheld. (26-38) God's deliverance for his people. (39-43) The exhortation with which the song was delivered. (44-47) Moses to go up mount Nebo to die. (48-52)

Verses 1-2 Moses begins with a solemn appeal to heaven and earth, concerning the truth and importance of what he was about to say. His doctrine is the gospel, the speech of God, the doctrine of Christ; the doctrine of grace and mercy through him, and of life and salvation by him.

Verses 3-6 "He is a Rock." This is the first time God is called so in Scripture. The expression denotes that the Divine power, faithfulness, and love, as revealed in Christ and the gospel, form a foundation which cannot be changed or moved, on which we may build our hopes of happiness. And under his protection we may find refuge from all our enemies, and in all our troubles; as the rocks in those countries sheltered from the burning rays of the sun, and from tempests, or were fortresses from the enemy. "His work is perfect:" that of redemption and salvation, in which there is a display of all the Divine perfection, complete in all its parts. All God's dealings with his creatures are regulated by wisdom which cannot err, and perfect justice. He is indeed just and right; he takes care that none shall lose by him. A high charge is exhibited against Israel. Even God's children have their spots, while in this imperfect state; for if we say we have no sin, no spot, we deceive ourselves. But the sin of Israel was not habitual, notorious, unrepented sin; which is a certain mark of the children of Satan. They were fools to forsake their mercies for lying vanities. All wilful sinners, especially sinners in Israel, are unwise and ungrateful.

Verses 7-14 Moses gives particular instances of God's kindness and concern for them. The eagle's care for her young is a beautiful emblem of Christ's love, who came between Divine justice and our guilty souls, and bare our sins in his own body on the tree. And by the preached gospel, and the influences of the Holy Spirit, He stirs up and prevails upon sinners to leave Satan's bondage. ( deuteronomy 32:13-14 ) their spiritual enemies, sin, Satan, and the world, in and through Christ. Also of their safety and triumph in him; of their happy frames of soul, when they are above the world, and the things of it. This will be the blessed case of spiritual Israel in every sense in the latter day.

Verses 15-18 Here are two instances of the wickedness of Israel, each was apostacy from God. These people were called Jeshurun, "an upright people," so some; "a seeing people," so others: but they soon lost the reputation both of their knowledge and of their righteousness. They indulged their appetites, as if they had nothing to do but to make provision for the flesh to fulfil the lusts of it. Those who make a god of themselves, and a god of their bellies, in pride and wantonness, and cannot bear to be told of it, thereby forsake God, and show they esteem him lightly. There is but one way of a sinner's acceptance and sanctification, however different modes of irreligion, or false religion, may show that favourable regard for other ways, which is often miscalled candid. How mad are idolaters, who forsake the Rock of salvation, to run themselves upon the rock of perdition!

Verses 19-25 The revolt of Israel was described in the foregoing verses, and here follow the resolves of Divine justice as to them. We deceive ourselves, if we think that God will be mocked by a faithless people. Sin makes us hateful in the sight of the holy God. See what mischief sin does, and reckon those to be fools that mock at it.

Verses 26-38 The idolatry and rebellions of Israel deserved, and the justice of God seemed to demand, that they should be rooted out. But He spared Israel, and continues them still to be living witnesses of the truth of the Bible, and to silence unbelievers. They are preserved for wise and holy purposes and the prophecies give us some idea what those purposes are. The Lord will never disgrace the throne of his glory. It is great wisdom, and will help much to the return of sinners to God, seriously to consider their latter end, or the future state. It is here meant particularly of what God foretold by Moses, about this people in the latter days; but it may be applied generally. Oh that men would consider the happiness they will lose, and the misery they will certainly plunge into, if they go on in their trespasses! What will be in the end thereof? ( Jeremiah 5:31 ) . For the Lord will in due time bring down the enemies of the church, in displeasure against their wickedness. When sinners deem themselves most secure, they suddenly fall into destruction. And God's time to appear for the deliverance of his people, is when things are at the worst with them. But those who trust to any rock but God, will find it fail them when they most need it. The rejection of the Messiah by the Jewish nation, is the continuance of their ancient idolatry, apostacy, and rebellion. They shall be brought to humble themselves before the Lord, to repent of their sins, and to trust in their long-rejected Mediator for salvation. Then he will deliver them, and make their prosperity great.

Verses 39-43 This conclusion of the song speaks, 1. Glory to God. No escape can be made from his power. 2. It speaks terror to his enemies. Terror indeed to those who hate him. The wrath of God is here revealed from heaven against them. 3. It speaks comfort to his own people. The song concludes with words of joy. Whatever judgments are brought upon sinners, it shall go well with the people of God.

Verses 44-47 Here is the solemn delivery of this song to Israel, with a charge to mind all the good words Moses had said unto them. It is not a trifle, but a matter of life and death: mind it, and you are made for ever; neglect it, and you are for ever undone. Oh that men were fully persuaded that religion is their life, even the life of their souls!

Verses 48-52 Now Moses had done his work, why should he desire to live a day longer? God reminds him of the sin of which he had been guilty, for which he was kept from entering Canaan. It is good for the best of men to die repenting the infirmities of which they are conscious. But those may die with comfort and ease, whenever God calls for them, notwithstanding the sins they remember against themselves, who have a believing prospect, and a well-grounded hope of eternal life beyond death.

Chapter Summary

INTRODUCTION TO DEUTERONOMY 32

This chapter contains the song mentioned and referred to in the former, the preface to it, De 32:1-3; the character of the divine and illustrious Person it chiefly respects, De 32:4; the ingratitude of the people of the Jews to him, who were a crooked and perverse generation, aggravated by his having bought, made, and established them, De 32:5,6; and which is further aggravated by various instances of divine goodness to them, first in providing and reserving a suitable country for them, at the time of the division of the earth to the sons of men, with the reason of it, De 32:7-9; then by what the Lord did for them in the wilderness, De 32:10-12; after that in the land of Canaan, where they enjoyed plenty of all good things, and in the possession of which they were, when the illustrious Person described appeared among them, De 32:13,14; and then the sin of ingratitude to him, before hinted at, is fully expressed, namely, lightly esteeming the rock of salvation, the Messiah, De 32:15; nor could they stop here, but proceed to more ungodliness, setting up other messiahs and saviours, which were an abomination to the Lord, De 32:16; continuing sacrifices when they should not, which were therefore reckoned no other than sacrifices to demons, and especially the setting up of their new idol, their own righteousness, was highly provoking; and by all this they clearly showed they had forgot the rock, the Saviour, De 32:17,18; wherefore, for the rejection of the Messiah and the, persecution of his followers, they would be abhorred of God, De 32:19; who would show his resentment by the rejection of them, by the calling of the Gentiles, and by bringing the nation of the Romans upon them, De 32:20,21; whereby utter ruin and destruction in all its shapes would be brought upon them, De 32:22-25; and, were it not for the insolence of their adversaries, would be entirely destroyed, being such a foolish and unwise people, which appears by not observing what the enemies of the Messiah themselves allow, that there is no rock like him, whom they despised, De 32:26-31; which enemies are described, and the vengeance reserved for them pointed out, De 32:32-35; and the song closed with promises of grace and mercy to the Lord's people, and wrath and ruin to his and their enemies, on which account all are called upon to rejoice in the latter day, De 32:36-43; and this song being delivered by Moses, the people of Israel are exhorted seriously to attend to it, it being of the utmost importance to them, De 32:44-47; and the chapter is concluded with a relation of Moses being ordered to go up to Mount Nebo and die, with the reason of it, De 32:48-52.