Psalmen 107

1 Looft den HEERE, want Hij is goed; want Zijn goedertierenheid is in der eeuwigheid.

2 Dat zulks de bevrijden des HEEREN zeggen, die Hij van de hand der wederpartijders bevrijd heeft.

3 En die Hij uit de landen verzameld heeft, van het oosten en van het westen, van het noorden en van de zee.

4 Die in de woestijn dwaalden, in een weg der wildernis, die geen stad ter woning vonden;

5 Zij waren hongerig, ook dorstig; hun ziel was in hen overstelpt.

6 Doch roepende tot den HEERE in de benauwdheid, die zij hadden, heeft Hij hen gered uit hun angsten;

7 En Hij leidde hen op een rechten weg, om te gaan tot een stad ter woning.

8 Laat hen voor den HEERE Zijn goedertierenheid loven, en Zijn wonderwerken voor de kinderen der mensen.

9 Want Hij heeft de dorstige ziel verzadigd, en de hongerige ziel met goed vervuld;

10 Die in duisternis en de schaduw des doods zaten, gebonden met verdrukking en ijzer;

11 Omdat zij wederspannig waren geweest tegen Gods geboden, en den raad des Allerhoogsten onwaardiglijk verworpen hadden.

12 Waarom Hij hun het hart door zwarigheid vernederd heeft; zij zijn gestruikeld, en er was geen helper.

13 Doch roepende tot den HEERE in de benauwdheid, die zij hadden, verloste Hij hen uit hun angsten.

14 Hij voerde hen uit de duisternis en de schaduw des doods, en Hij brak hun banden.

15 Laat hen voor den HEERE Zijn goedertierenheid loven, en Zijn wonderwerken voor de kinderen der mensen;

16 Want Hij heeft de koperen deuren gebroken, en de ijzeren grendelen in stukken gehouwen.

17 De zotten worden om den weg hunner overtreding, en om hun ongerechtigheden geplaagd;

18 Hun ziel gruwelde van alle spijze, en zij waren tot aan de poorten des doods gekomen.

19 Doch roepende tot den HEERE in de benauwdheid, die zij hadden, verloste Hij hen uit hun angsten.

20 Hij zond Zijn woord uit, en heelde hen, en rukte hen uit hun kuilen.

21 Laat hen voor den HEERE Zijn goedertierenheid loven, en Zijn wonderwerken voor de kinderen der mensen.

22 En dat zij lofofferen offeren, en met gejuich Zijn werken vertellen.

23 Die met schepen ter zee afvaren, handel doende op grote wateren;

24 Die zien de werken des HEEREN, en Zijn wonderwerken in de diepte.

25 Als Hij spreekt, zo doet Hij een stormwind opstaan, die haar golven omhoog verheft.

26 Zij rijzen op naar den hemel; zij dalen neder tot in de afgronden; hun ziel versmelt van angst.

27 Zij dansen en waggelen als een dronken man, en al hun wijsheid wordt verslonden.

28 Doch roepende tot den HEERE in de benauwdheid, die zij hadden, zo voerde Hij hen uit hun angsten.

29 Hij doet de storm stilstaan, zodat hun golven stilzwijgen.

30 Dan zijn zij verblijd, omdat zij gestild zijn, en dat Hij hen tot de haven hunner begeerte geleid heeft.

31 Laat hen voor den HEERE Zijn goedertierenheid loven, en Zijn wonderwerken voor de kinderen der mensen.

32 En Hem verhogen in de gemeente des volks, en in het gestoelte der oudsten Hem roemen.

33 Hij stelt de rivieren tot een woestijn, en watertochten tot dorstig land.

34 Het vruchtbaar land tot zouten grond, om de boosheid dergenen, die daarin wonen.

35 Hij stelt de woestijn tot een waterpoel, en het dorre land tot watertochten.

36 En Hij doet de hongerigen aldaar wonen, en zij stichten een stad ter woning;

37 En bezaaien akkers, en planten wijngaarden, die inkomende vrucht voortbrengen.

38 En Hij zegent hen, zodat zij zeer vermenigvuldigen, en hun vee vermindert Hij niet.

39 Daarna verminderen zij, en komen ten onder, door verdrukking, kwaad en droefenis.

40 Hij stort verachting uit over de prinsen, en doet hen dwalen in het woeste, waar geen weg is.

41 Maar Hij brengt den nooddruftige uit de verdrukking in een hoog vertrek, en maakt de huisgezinnen als kudden.

42 De oprechten zien het, en zijn verblijd, maar alle ongerechtigheid stopt haar mond.

43 Wie is wijs? Die neme deze dingen waar; en dat zij verstandelijk letten op de goedertierenheden des HEEREN.

Psalmen 107 Commentary

Chapter 107

God's providential care of the children of men in distresses, in banishment, and dispersion. (1-9) In captivity. (10-16) In sickness. (17-22) Danger at sea.(23-32) God's hand is to be seen by his own people. (33-43)

Verses 1-9 In these verses there is reference to the deliverance from Egypt, and perhaps that from Babylon: but the circumstances of travellers in those countries are also noted. It is scarcely possible to conceive the horrors suffered by the hapless traveller, when crossing the trackless sands, exposed to the burning rays of the sum. The words describe their case whom the Lord has redeemed from the bondage of Satan; who pass through the world as a dangerous and dreary wilderness, often ready to faint through troubles, fears, and temptations. Those who hunger and thirst after righteousness, after God, and communion with him, shall be filled with the goodness of his house, both in grace and glory.

Verses 10-16 This description of prisoners and captives intimates that they are desolate and sorrowful. In the eastern prisons the captives were and are treated with much severity. Afflicting providences must be improved as humbling providences; and we lose the benefit, if our hearts are unhumbled and unbroken under them. This is a shadow of the sinner's deliverance from a far worse confinement. The awakened sinner discovers his guilt and misery. Having struggled in vain for deliverance, he finds there is no help for him but in the mercy and grace of God. His sin is forgiven by a merciful God, and his pardon is accompanied by deliverance from the power of sin and Satan, and by the sanctifying and comforting influences of God the Holy Spirit.

Verses 17-22 If we knew no sin, we should know no sickness. Sinners are fools. They hurt their bodily health by intemperance, and endanger their lives by indulging their appetites. This their way is their folly. The weakness of the body is the effect of sickness. It is by the power and mercy of God that we are recovered from sickness, and it is our duty to be thankful. All Christ's miraculous cures were emblems of his healing diseases of the soul. It is also to be applied to the spiritual cures which the Spirit of grace works. He sends his word, and heals souls; convinces, converts them, makes them holy, and all by the word. Even in common cases of recovery from sickness, God in his providence speaks, and it is done; by his word and Spirit the soul is restored to health and holiness.

Verses 23-32 Let those who go to sea, consider and adore the Lord. Mariners have their business upon the tempestuous ocean, and there witness deliverances of which others cannot form an idea. How seasonable it is at such a time to pray! This may remind us of the terrors and distress of conscience many experience, and of those deep scenes of trouble which many pass through, in their Christian course. Yet, in answer to their cries, the Lord turns their storm into a calm, and causes their trials to end in gladness.

Verses 33-43 What surprising changes are often made in the affairs of men! Let the present desolate state of Judea, and of other countries, explain this. If we look abroad in the world, we see many greatly increase, whose beginning was small. We see many who have thus suddenly risen, as suddenly brought to nothing. Worldly wealth is uncertain; often those who are filled with it, ere they are aware, lose it again. God has many ways of making men poor. The righteous shall rejoice. It shall fully convince all those who deny the Divine Providence. When sinners see how justly God takes away the gifts they have abused, they will not have a word to say. It is of great use to us to be fully assured of God's goodness, and duly affected with it. It is our wisdom to mind our duty, and to refer our comfort to him. A truly wise person will treasure in his heart this delightful psalm. From it, he will fully understand the weakness and wretchedness of man, and the power and loving-kindness of God, not for our merit, but for his mercy's sake.

Chapter Summary

INTRODUCTION TO PSALM 107

This psalm, from its style, and from its connection with the preceding psalms, seems to have been written by David. The two foregoing psalms respect the children of Israel; this is generally thought to concern all mankind, and its view to assert a general providence which attends all, in whatsoever condition and circumstance; and to encourage men in their distresses to cry unto the Lord. According to Kimchi, Aben Ezra, and others, four sorts of persons are mentioned, travellers through a wilderness, prisoners, sick persons, and such who use the seas; to which some add a fifth, husbandmen; these are instanced in, not to the exclusion of others, but from them it may be concluded that whatsoever state or condition persons may be in, they are known and taken notice of by the Lord, and are relieved by him when they call upon him. Some restrain the whole to the Israelites, as the Targum, R. Obadiah, Arama, and others, where they make any application; and others apply the psalm to New Testament times; and indeed, though the literal sense should be attended unto and preserved, yet it seems to be applicable to spiritual persons and things. The title of it in the Syriac version is pretty remarkable,

``it is said concerning Joab and Abiah the sons of Samuel, who recited the commandments of the Lord. God gathered the Jews out of captivity, and brought them out from Babylon. Also the only begotten Son of God, Jesus Christ, gathered the Gentiles from the four corners of the world, by preaching to baptism.''