Prediker 7

1 Beter is een goede naam, dan goede olie, en de dag des doods, dan de dag dat iemand geboren wordt.

2 Het is beter te gaan in het klaaghuis, dan te gaan in het huis des maaltijds; want in hetzelve is het einde aller mensen, en de levende legt het in zijn hart.

3 Het treuren is beter dan het lachen; want door de droefheid des aangezichts wordt het hart gebeterd.

4 Het hart der wijzen is in het klaaghuis; maar het hart der zotten in het huis der vreugde.

5 Het is beter te horen het bestraffen des wijzen, dan dat iemand hore het gezang der dwazen.

6 Want gelijk het geluid der doornen onder een pot is, alzo is het lachen eens zots. Dit is ook ijdelheid.

7 Voorwaar, de onderdrukking zou wel een wijze dol maken; en het geschenk verderft het hart.

8 Het einde van een ding is beter dan zijn begin; de lankmoedige is beter dan de hoogmoedige.

9 Zijt niet haastig in uw geest om te toornen; want de toorn rust in den boezem der dwazen.

10 Zeg niet: Wat is er, dat de vorige dagen beter geweest zijn, dan deze? Want gij zoudt naar zulks niet uit wijsheid vragen.

11 De wijsheid is goed met een erfdeel; en degenen, die de zon aanschouwen, hebben voordeel daarvan.

12 Want de wijsheid is tot een schaduw, en het geld is tot een schaduw; maar de uitnemendheid der wetenschap is, dat de wijsheid haar bezitters het leven geeft.

13 Aanmerk het werk Gods; want wie kan recht maken, dat Hij krom gemaakt heeft?

14 Geniet het goede ten dage des voorspoeds, maar ten dage des tegenspoeds, zie toe; want God maakt ook den een tegenover den ander, ter oorzake dat de mens niet zou vinden iets, dat na hem zal zijn.

15 Dit alles heb ik gezien in de dagen mijner ijdelheid; er is een rechtvaardige, die in zijn gerechtigheid omkomt; daarentegen is er een goddeloze, die in zijn boosheid zijn dagen verlengt.

16 Wees niet al te rechtvaardig, noch houd uzelven al te wijs; waarom zoudt gij verwoesting over u brengen?

17 Wees niet al te goddeloos, noch wees al te dwaas; waarom zoudt gij sterven buiten uw tijd?

18 Het is goed, dat gij daaraan vasthoudt, en trek ook uw hand van dit niet af; want die God vreest, dien ontgaat dat al.

19 De wijsheid versterkt den wijze meer dan tien heerschappers, die in een stad zijn.

20 Voorwaar, er is geen mens rechtvaardig op aarde, die goed doet, en niet zondigt.

21 Geef ook uw hart niet tot alle woorden, die men spreekt, opdat gij niet hoort, dat uw knecht u vloekt.

22 Want uw hart heeft ook veelmalen bekend, dat gij ook anderen gevloekt hebt.

23 Dit alles heb ik met wijsheid verzocht; ik zeide: Ik zal wijsheid bekomen, maar zij was nog verre van mij.

24 Hetgeen verre af is, en zeer diep, wie zal dat vinden?

25 Ik keerde mij om, en mijn hart, om te weten, en om na te sporen, en te zoeken wijsheid en een sluitrede; en om te weten de goddeloosheid der zotheid, en de dwaasheid der onzinnigheden.

26 En ik vond een bitterder ding, dan de dood: een vrouw, welker hart netten en garen, en haar handen banden zijn; wie goed is voor Gods aangezicht, zal van haar ontkomen; daarentegen de zondaar zal van haar gevangen worden.

27 Ziet, dit heb ik gevonden, zegt de prediker, het ene bij het andere, om de sluitrede te vinden;

28 Dewelke mijn ziel nog zoekt, maar ik heb haar niet gevonden: een man uit duizend heb ik gevonden; maar een vrouw onder die allen heb ik niet gevonden.

29 Alleenlijk ziet, dit heb ik gevonden, dat God den mens recht gemaakt heeft, maar zij hebben veel vonden gezocht.

Prediker 7 Commentary

Chapter 7

The benefit of a good name; of death above life; of sorrow above vain mirth. (1-6) Concerning oppression, anger, and discontent. (7-10) Advantages of wisdom. (11-22) Experience of the evil of sin. (23-29)

Verses 1-6 Reputation for piety and honesty is more desirable than all the wealth and pleasure in this world. It will do more good to go to a funeral than to a feast. We may lawfully go to both, as there is occasion; our Saviour both feasted at the wedding of his friend in Cana, and wept at the grave of his friend in Bethany. But, considering how apt we are to be vain and indulge the flesh, it is best to go to the house of mourning, to learn the end of man as to this world. Seriousness is better than mirth and jollity. That is best for us which is best for our souls, though it be unpleasing to sense. It is better to have our corruptions mortified by the rebuke of the wise, than to have them gratified by the song of fools. The laughter of a fool is soon gone, the end of his mirth is heaviness.

Verses 7-10 The event of our trials and difficulties is often better than at first we thought. Surely it is better to be patient in spirit, than to be proud and hasty. Be not soon angry, nor quick in resenting an affront. Be not long angry; though anger may come into the bosom of a wise man, it passes through it as a way-faring man; it dwells only in the bosom of fools. It is folly to cry out upon the badness of our times, when we have more reason to cry out for the badness of our own hearts; and even in these times we enjoy many mercies. It is folly to cry up the goodness of former times; as if former ages had not the like things to complain of that we have: this arises from discontent, and aptness to quarrel with God himself.

Verses 11-22 Wisdom is as good as an inheritance, yea better. It shelters from the storms and scorching heat of trouble. Wealth will not lengthen out the natural life; but true wisdom will give spiritual life, and strengthen men for services under their sufferings. Let us look upon the disposal of our condition as the work of God, and at last all will appear to have been for the best. In acts of righteousness, be not carried into heats or passions, no, not by a zeal for God. Be not conceited of thine own abilities; nor find fault with every thing, nor busy thyself in other men's matters. Many who will not be wrought upon by the fear of God, and the dread of hell, will avoid sins which ruin their health and estate, and expose to public justice. But those that truly fear God, have but one end to serve, therefore act steadily. If we say we have not sinned, we deceive ourselves. Every true believer is ready to say, God be merciful to me a sinner. Forget not at the same time, that personal righteousness, walking in newness of life, is the only real evidence of an interest by faith in the righteousness of the Redeemer. Wisdom teaches us not to be quick in resenting affronts. Be not desirous to know what people say; if they speak well of thee, it will feed thy pride, if ill, it will stir up thy passion. See that thou approve thyself to God and thine own conscience, and then heed not what men say of thee; it is easier to pass by twenty affronts than to avenge one. When any harm is done to us, examine whether we have not done as bad to others.

Verses 23-29 Solomon, in his search into the nature and reason of things, had been miserably deluded. But he here speaks with godly sorrow. He alone who constantly aims to please God, can expect to escape; the careless sinner probably will fall to rise no more. He now discovered more than ever the evil of the great sin of which he had been guilty, the loving many strange women, ( 1 Kings ) found. How was he likely to find such a one among those he had collected? If any of them had been well disposed, their situation would tend to render them all nearly of the same character. He here warns others against the sins into which he had been betrayed. Many a godly man can with thankfulness acknowledge that he has found a prudent, virtuous woman in the wife of his bosom; but those men who have gone in Solomon's track, cannot expect to find one. He traces up all the streams of actual transgression to the fountain. It is clear that man is corrupted and revolted, and not as he was made. It is lamentable that man, whom God made upright, has found out so many ways to render himself wicked and miserable. Let us bless Him for Jesus Christ, and seek his grace, that we may be numbered with his chosen people.

Chapter Summary

INTRODUCTION TO ECCLESIASTES 7

The wise man having exposed the many vanities to which men are subject in this life, and showed that there is no real happiness in all outward enjoyments under the sun; proceeds to observe what are remedies against them, of which he had interspersed some few hints before, as the fear and worship of God, and the free and, moderate use of the creatures; and here suggests more, and such as will protect from them, or support under them, or teach and instruct how to behave while attended with them, and to direct to what are proper and necessary in the pursuit of true and real happiness; such as care of a good name and reputation, Ec 7:1; frequent meditation on mortality, Ec 7:2-4; listening to the rebukes of the wise, which are preferable to the songs and mirth of fools, Ec 7:5,6; avoiding oppression and bribery, which are very pernicious, Ec 7:7; patience under provocations, and present bad times, as thought to be, Ec 7:8-10; a pursuit of that wisdom and knowledge which has life annexed to it, Ec 7:11,12; submission to the will of God, and contentment in every state, Ec 7:13,14; shunning extremes in righteousness and sin, the best antidote against which is the fear of God, Ec 7:15-18; such wisdom as not to be offended with everything that is done, or word that is spoken, considering the imperfection of the best of men, the weakness of others, and our own, Ec 7:19-22; and then the wise man acknowledges the imperfection of his own wisdom and knowledge, notwithstanding the pains he had taken, Ec 7:23-25; and laments his sin and folly in being drawn aside by women, Ec 7:26-28; and opens the cause of the depravity of human nature, removes it from God, who made man upright, and ascribes it to man, the inventor of evil things, Ec 7:29.