Jeremia 2

1 En des HEEREN woord geschiedde tot mij, zeggende:

2 Ga en roep voor de oren van Jeruzalem, zeggende: Zo zegt de HEERE: Ik gedenk der weldadigheid uwer jeugd, der liefde uwer ondertrouw, toen gij Mij nawandeldet in de woestijn, in onbezaaid land.

3 Israel was den HEERE een heiligheid, de eerstelingen Zijner inkomste; allen, die hem opaten, werden voor schuldig gehouden; kwaad kwam hun over, spreekt de HEERE.

4 Hoort des HEEREN woord, gij huis van Jakob, en alle geslachten van het huis Israels!

5 Zo zegt de HEERE: Wat voor onrecht hebben uw vaders aan Mij gevonden, dat zij verre van Mij geweken zijn, en hebben de ijdelheid nagewandeld, en zij zijn ijdel geworden?

6 En zeiden niet: Waar is de HEERE, Die ons opvoerde uit Egypteland, Die ons leidde in de woestijn, in een land van wildernissen en kuilen, in een land van dorheid en schaduw des doods, in een land, waar niemand doorging, en waar geen mens woonde?

7 En Ik bracht u in een vruchtbaar land, om de vrucht van hetzelve en het goede er van te eten; maar toen gij daarin kwaamt, verontreinigdet gij Mijn land, en steldet Mijn erfenis tot een gruwel.

8 De priesters zeiden niet: Waar is de HEERE? en die de wet handelden, kenden Mij niet; en de herders overtraden tegen Mij; en de profeten profeteerden door Baal, en wandelden naar dingen, die geen nut doen.

9 Daarom zal Ik nog met ulieden twisten, spreekt de HEERE; ja, met uw kindskinderen zal Ik twisten.

10 Want, gaat over in de eilanden der Chitteers, en ziet toe, en zendt naar Kedar, en merkt er wel op; en ziet, of diesgelijks geschied zij?

11 Heeft ook een volk de goden veranderd, hoewel dezelve geen goden zijn? Nochtans heeft Mijn volk zijn Eer veranderd in hetgeen geen nut doet.

12 Ontzet u hierover, gij hemelen, en zijt verschrikt, wordt zeer woest, spreekt de HEERE.

13 Want Mijn volk heeft twee boosheden begaan; Mij, den Springader des levenden waters, hebben zij verlaten, om zichzelven bakken uit te houwen, gebroken bakken, die geen water houden.

14 Is dan Israel een knecht, of is hij een ingeborene des huizes? Waarom is hij dan ten roof geworden?

15 De jonge leeuwen hebben over hem gebruld, zij hebben hun stem verheven; en zij hebben zijn land gezet in verwoesting; zijn steden zijn verbrand, dat er niemand in woont.

16 Ook hebben u de kinderen van Nof en Tachpanhes den schedel afgeweid.

17 Doet gij dit niet zelven, doordien gij den HEERE, uw God, verlaat, ten tijde als Hij u op den weg leidt?

18 En nu, wat hebt gij te doen met den weg van Egypte, om de wateren van Sihor te drinken? En wat hebt gij te doen met den weg van Assur, om de wateren der rivier te drinken?

19 Uw boosheid zal u kastijden, en uw afkeringen zullen u straffen; weet dan en ziet, dat het kwaad en bitter is, dat gij den HEERE, uw God, verlaat, en Mijn vreze niet bij u is, spreekt de Heere, de HEERE der heirscharen.

20 Als Ik van ouds uw juk verbroken, en uw banden verscheurd had, zo zeidet gij: Ik zal niet dienen; maar op allen hogen heuvel en onder allen groenen boom loopt gij om, hoererende.

21 Ik had u toch geplant, een edelen wijnstok, een geheel getrouw zaad; hoe zijt gij Mij dan veranderd in verbasterde ranken van een vreemden wijnstok?

22 Want, al wiest gij u met salpeter, en naamt u veel zeep, zo is toch uw ongerechtigheid voor Mijn aangezicht getekend, spreekt de Heere HEERE.

23 Hoe zegt gij: Ik ben niet verontreinigd, ik heb de Baals niet nagewandeld? Zie uw weg in het dal, ken, wat gij gedaan hebt, gij lichte, snelle kemelin, die haar wegen verdraait!

24 Zij is een woudezelin, gewend in de woestijn, naar den lust harer ziel schept zij den wind, wie zou haar ontmoeting afkeren? Allen, die haar zoeken, zullen niet moede worden, in haar maand zullen zij haar vinden.

25 Bedwing uw voet van ontschoeiing, en uw keel van dorst; maar gij zegt: Het is buiten hoop; neen, want ik heb de vreemden lief, en die zal ik nawandelen!

26 Gelijk een dief beschaamd wordt, wanneer hij gevonden wordt, alzo zijn die van het huis Israels beschaamd; zij, hun koningen, hun vorsten, en hun priesters, en hun profeten;

27 Die tot een hout zeggen: Gij zijt mijn vader; en tot een steen: Gij hebt mij gegenereerd; want zij keren Mij den nek toe, en niet het aangezicht; maar ten tijde huns kwaads zeggen zij: Sta op en verlos ons.

28 Waar zijn dan uw goden, die gij u gemaakt hebt? Laat ze opstaan, of zij u ten tijde uws kwaads zullen verlossen; want naar het getal uwer steden zijn uw goden, o Juda!

29 Waarom twist gij tegen Mij? Gij hebt allen tegen Mij overtreden, spreekt de HEERE.

30 Tevergeefs heb Ik uw kinderen geslagen; zij hebben de tucht niet aangenomen; ulieder zwaard heeft uw profeten verteerd, als een verdorven leeuw.

31 O geslacht, aanmerkt toch gijlieden des HEEREN woord! Ben Ik Israel een woestijn geweest, of een land der uiterste donkerheid? Waarom zegt dan Mijn volk: Wij zijn heren, wij zullen niet meer tot U komen?

32 Vergeet ook een jonkvrouw haar versiersel, of een bruid haar bindselen? Nochtans heeft Mijn volk Mij vergeten, dagen zonder getal.

33 Wat maakt gij uw weg goed, daar gij boelering zoekt? Waarom gij ook de booste hoeren uw wegen geleerd hebt.

34 Ja, het bloed van de zielen der onschuldige nooddruftigen is in uw zomen gevonden; Ik heb dat niet met opgraven gevonden, maar aan alle die.

35 Nog zegt gij: Zeker, ik ben onschuldig; Zijn toorn is immers van mij afgekeerd. Ziet, Ik zal met u rechten, omdat gij zegt: Ik heb niet gezondigd.

36 Wat reist gij veel uit, veranderende uw weg? Gij zult ook van Egypte beschaamd worden, gelijk als gij van Assur beschaamd zijt.

37 Gij zult ook van hier uitgaan met uw handen op uw hoofd; want de HEERE heeft al uw vertrouwen verworpen, zodat gij daarmede niet zult gedijen.

Jeremia 2 Commentary

Chapter 2

God expostulates with his people. (1-8) Their revolt beyond example. (9-13) Guilt the cause of sufferings. (14-19) The sins of Judah. (20-28) Their false confidence. (29-37)

Verses 1-8 Those who begin well, but do not persevere, will justly be upbraided with their hopeful and promising beginnings. Those who desert religion, commonly oppose it more than those who never knew it. For this they could have no excuse. God's spiritual Israel must own their obligations to him for safe conduct through the wilderness of this world, so dangerous to the soul. Alas, that many, who once appeared devoted to the Lord, so live that their professions aggravate their crimes! Let us be careful that we do not lose in zeal and fervency, as we gain knowledge.

Verses 9-13 Before God punishes sinners, he pleads with them, to bring them to repentance. He pleads with us, what we should plead with ourselves. Be afraid to think of the wrath and curse which will be the portion of those who throw themselves out of God's grace and favour. Grace in Christ is compared to water from a fountain, it being cooling and refreshing, cleansing and making fruitful: to living water, because it quickens dead sinners, revives drooping saints, supports and maintains spiritual life, and issues in eternal life, and is ever-flowing. To forsake this Fountain is the first evil; this is done when the people of God neglect his word and ordinances. They hewed them out broken cisterns, that could hold no water. Such are the world, and the things in it; such are the inventions of men when followed and depended on. Let us, with purpose of heart, cleave to the Lord only; whither else shall we go? How prone are we to forego the consolations of the Holy Spirit, for the worthless joys of the enthusiast and hypocrite!

Verses 14-19 Is Israel a servant? No, they are the seed of Abraham. We may apply this spiritually: Is the soul of man a slave? No, it is not; but has sold its own liberty, and enslaved itself to divers lusts and passions. The Assyrian princes, like lions, prevailed against Israel. People from Egypt destroyed their glory and strength. They brought these calamities on themselves by departing from the Lord. The use and application of this is, Repent of thy sin, that thy correction may not be thy ruin. What has a Christian to do in the ways of forbidden pleasure or vain sinful mirth, or with the pursuits of covetousness and ambition?

Verses 20-28 Notwithstanding all their advantages, Israel had become like the wild vine that bears poisonous fruit. Men are often as much under the power of their unbridled desires and their sinful lusts, as the brute beasts. But the Lord here warns them not to weary themselves in pursuits which could only bring distress and misery. As we must not despair of the mercy of God, but believe that to be sufficient for the pardon of our sins, so neither must we despair of the grace of God, but believe that it is able to subdue our corruptions, though ever so strong.

Verses 29-37 The nation had not been wrought upon by the judgements of God, but sought to justify themselves. The world is, to those who make it their home and their portion, a wilderness and a land of darkness; but those who dwell in God, have the lines fallen to them in pleasant places. Here is the language of presumptuous sinners. The Jews had long thrown off serious thoughts of God. How many days of our lives pass without suitable remembrance of him! The Lord was displeased with their confidences, and would not prosper them therein. Men employ all their ingenuity, but cannot find happiness in the way of sin, or excuse for it. They may shift from one sin to another, but none ever hardened himself against God, or turned from him, and prospered.

Chapter Summary

INTRODUCTION TO JEREMIAH 2

This chapter contains the prophet's message from the Lord to the people of the Jews; in which they are reminded of their former favours, in order to aggravate their sins and transgressions they were chargeable with; to show their ingratitude and unkindness, and to bring them to a conviction and acknowledgment of their iniquities, without which punishment would be inflicted on them. The preface to this message is in Jer 2:1,2, and the discourse begins with an account of their former state and condition when they came out of Egypt; what kindness was shown them by the Lord, and what was returned to him by them; what they were to him, and how much regarded by him, Jer 2:2,3 and so far were they from being injured by him, that might cause them to depart from him, which they are desired to give attention to, that they were followed with various instances of goodness, which are particularly enumerated; and yet no notice was taken of them, neither by people, priests, pastors, and prophets, who were guilty of the grossest ignorance and wickedness, Jer 2:4-8, wherefore the Lord determines to plead with them and theirs; and charges them with such idolatry as was not to be found among the Gentiles, Jer 1:9-11 the heavens are called upon to be astonished at it; and the reason given for it, the ingratitude and folly of this people, Jer 2:12,13 in order to reclaim them, the Lord by the prophet proceeds to observe to them the corrections and chastisement they had already endured, being brought into bondage, their land wasted, cities burnt, and their glory taken from them; all which were owing to their revoltings and backslidings, and by which they might see what an evil and bitter thing sin is in its effects, Jer 2:14-19 and again reminds them of former favours; how that he loosed them from their yoke and bonds, when they promised to transgress no more, and yet did more and more; how he had raised them from a right seed, and planted them a noble vine, and yet they were sadly degenerated, and were guilty of such crimes as were not to be removed by anything done by them, Jer 2:20-22, and notwithstanding all this, they had the impudence to deny that they were tainted with idolatry, when they had been so guilty of it in the valley of Hinnom, and elsewhere; and were comparable to the lustful dromedary and wild ass, and so fond of strange gods, that they thirsted after them, and were resolved to follow them, Jer 2:23-25 and yet the time would come when all ranks of men among them would be ashamed of their worship of stocks and stones, and in the time of their trouble call upon the Lord to save them, when they would be sent to their gods, who were as numerous as their cities, Jer 2:26-28 wherefore it was in vain to plead their innocence, when they were all so guilty, and had received correction without amendment, and had even slain the prophets of the Lord, Jer 2:29,30 and then the Lord again upbraids them with their ingratitude to him, who had been so good and kind to them; with their forgetfulness of him, illustrated by a maid's not forgetting her ornaments, and a bride her attire; with their artful methods to entice others to idolatry, and with their shedding of innocent blood; and yet, after all this, they asserted their innocence, and affirmed they had never sinned, Jer 2:31-35, for all which sentence is pronounced against them, and punishment is threatened them, Jer 2:36,37.