Genesis 43

1 De honger nu werd zwaar in dat land;

2 Zo geschiedde het, als zij den leeftocht, dien zij uit Egypte gebracht hadden, opgegeten hadden, dat hun vader tot hen zeide: Keert wederom, koopt ons een weinig spijze.

3 Toen sprak Juda tot hem, zeggende: Die man heeft ons op het hoogste betuigd, zeggende: Gij zult mijn aangezicht niet zien, tenzij dat uw broeder met u is.

4 Indien gij onzen broeder met ons zendt, wij zullen aftrekken, en u spijze kopen;

5 Maar indien gij hem niet zendt, wij zullen niet aftrekken; want die man heeft tot ons gezegd: Gij zult mijn aangezicht niet zien, tenzij dat uw broeder met u is.

6 En Israel zeide: Waarom hebt gij zo kwalijk aan mij gedaan, dat gij dien man te kennen gaaft, of gij nog een broeder hadt?

7 En zij zeiden: Die man vraagde zeer nauw naar ons, en naar onze maagschap, zeggende: Leeft uw vader nog; hebt gij nog een broeder? Zo gaven wij het hem te kennen, volgens diezelfde woorden; hebben wij juist geweten, dat hij zeggen zou: Brengt uw broeder af?

8 Toen zeide Juda tot Israel, zijn vader: Zend den jongeling met mij, zo zullen wij ons opmaken en reizen, opdat wij leven en niet sterven, noch wij, noch gij, noch onze kinderkens.

9 Ik zal borg voor hem zijn; van mijn hand zult gij hem eisen; indien ik hem tot u niet breng en hem voor uw aangezicht stel, zo zal ik alle dagen tegen u gezondigd hebben!

10 Want hadden wij niet gezuimd, voorwaar, wij waren alreeds tweemaal wedergekomen.

11 Toen zeide Israel, hun vader, tot hen: Is het nu alzo, zo doet dit; neemt van het loffelijkste dezes lands in uwe vaten, en brengt dien man een geschenk henen af: een weinig balsem, en een weinig honig, specerijen en mirre, terpentijnnoten en amandelen.

12 En neemt dubbel geld in uw hand; en brengt het geld, hetwelk in den mond uwer zakken wedergekeerd is, weder in uw hand; misschien is het een feil.

13 Neemt ook uw broeder mede, en maakt u op, keert weder tot dien man.

14 En God, de Almachtige, geve u barmhartigheid voor het aangezicht van dien man, dat hij uw anderen broeder en Benjamin met u late gaan! En mij aangaande, als ik van kinderen beroofd ben, zo ben ik beroofd!

15 En die mannen namen dat geschenk, en namen dubbel geld in hun hand, en Benjamin; en zij maakten zich op, en togen af naar Egypte, en zij stonden voor Jozefs aangezicht.

16 Als Jozef Benjamin met hen zag, zo zeide hij tot dengene, die over zijn huis was: Breng deze mannen naar het huis toe, en slacht slachtvee, en maak het gereed; want deze mannen zullen te middag met mij eten.

17 De man nu deed, gelijk Jozef gezegd had; en de man bracht deze mannen in het huis van Jozef.

18 Toen vreesden deze mannen, omdat zij in het huis van Jozef gebracht werden, en zeiden: Ter oorzake van het geld, dat in het begin in onze zakken wedergekeerd is, worden wij ingebracht, opdat hij ons overrompele en ons overvalle, en ons tot slaven neme, met onze ezelen.

19 Daarom naderden zij tot dien man, die over het huis van Jozef was, en zij spraken tot hem aan de deur van het huis.

20 En zij zeiden: Och, mijn heer! wij waren in het begin gewisselijk afgekomen, om spijze te kopen.

21 Het is nu geschied, als wij in de herberg gekomen waren, en wij onze zakken opendeden, zie, zo was ieders mans geld in den mond van zijn zak, ons geld in zijn gewicht; en wij hebben hetzelve wedergebracht in onze hand.

22 Wij hebben ook ander geld in onze hand afgebracht, om spijze te kopen; wij weten niet, wie ons geld in onze zakken gelegd heeft.

23 En hij zeide: Vrede zij ulieden, vreest niet! Uw God en de God uws vaders heeft u een schat in uw zakken gegeven; uw geld is tot mij gekomen. En hij bracht Simeon tot hen uit.

24 Daarna bracht de man deze mannen in het huis van Jozef, en hij gaf water; en zij wiesen hun voeten; hij gaf ook aan hun ezelen voeder.

25 En zij bereidden het geschenk, totdat Jozef kwam op den middag; want zij hadden gehoord, dat zij aldaar brood eten zouden.

26 Als nu Jozef te huis gekomen was, zo brachten zij hem het geschenk, hetwelk in hun hand was, in het huis, en zij bogen zich voor hem ter aarde.

27 En hij vraagde hun naar hun welstand, en zeide: Is het wel met uw vader, den oude, waarvan gij zeidet? Leeft hij nog?

28 En zij zeiden: Het is wel met uw knecht, onzen vader, hij leeft nog; en zij neigden het hoofd en bogen zich neder.

29 En hij hief zijn ogen op, en zag Benjamin, zijn broeder, den zoon zijner moeder, en zeide: Is dit uw kleinste broeder, waarvan gij tot mij zeidet? Daarna zeide hij: Mijn zoon! God zij u genadig!

30 En Jozef haastte zich; want zijn ingewand ontstak jegens zijn broeder, en hij zocht te wenen; en hij ging in een kamer, en weende aldaar.

31 Daarna wies hij zijn aangezicht en kwam uit; en hij bedwong zichzelven, en zeide: Zet brood op.

32 En zij richtten voor hem aan in het bijzonder, en voor hen in het bijzonder; en voor de Egyptenaren, die met hem aten, in het bijzonder; want de Egyptenaars mogen geen brood eten met de Hebreen, dewijl zulks den Egyptenaren een gruwel is.

33 En zij aten voor zijn aangezicht, de eerstgeborene naar zijn eerstgeboorte, en de jongere naar zijn jonkheid; dies verwonderden zich de mannen onder elkander.

34 En hij langde hun van de gerechten, die voor hem waren; maar Benjamins gerecht was vijfmaal groter, dan de gerechten van hen allen. En zij dronken, en zij werden dronken met hem.

Genesis 43 Commentary

Chapter 43

Jacob is persuaded to send Benjamin into Egypt. (1-14) Joseph's reception of his brethren, their fears. (15-25) Joseph makes a feast for his brethren. (26-34)

Verses 1-14 Jacob urges his sons to go and buy a little food; now, in time of dearth, a little must suffice. Judah urges that Benjamin should go with them. It is not against the honour and duty children owe their parents, humbly to advise them, and when needful, to reason with them. Jacob saw the necessity of the case, and yielded. His prudence and justice appeared in three things. 1. He sent back the money they had found in the sack. Honesty obliges us to restore not only that which comes to us by our own fault, but that which comes to us by the mistakes of others. Though we get it by oversight, if we keep it when the oversight is discovered, it is kept by deceit. 2. He sent as much again as they took the time before; the price of corn might be risen, or they might have to pay a ransom for Simeon. 3. He sent a present of such things as the land afforded, and as were scarce in Egypt, balm, and honey, &c. Providence dispenses not its gifts to all alike. But honey and spice will never make up the want of bread-corn. The famine was sore in Canaan, yet they had balm and myrrh, &c. We may live well enough upon plain food, without dainties; but we cannot live upon dainties without plain food. Let us thank God that what is most needful and useful, generally is most cheap and common. Though men value very highly their gold and silver, and the luxuries which are counted the best fruits of every land, yet in a time of famine they willingly barter them for bread. And how little will earthly good things stand us in stead in the day of wrath! How ready should we be to renounce them all, as loss, for the excellency of the knowledge of Jesus Christ! Our way to prevail with man is by first prevailing with the Lord in fervent prayer. But, Thy will be done, should close every petition for the mercies of this life, or against the afflictions of this life.

Verses 15-25 Jacob's sons went down the second time into Egypt to buy corn. If we should ever know what a famine of the word means, let us not think it much to travel as far for spiritual food, as they did for bodily food. Joseph's steward had orders from his master to take them to his house. Even this frightened them. Those that are guilty make the worst of every thing. But the steward encouraged them. It appears, from what he said, that by his good master he was brought to the knowledge of the true God, the God of the Hebrews. Religious servants should take all fit occasions to speak of God and his providence, with reverence and seriousness.

Verses 26-34 Observe the great respect Joseph's brethren paid to him. Thus were Joseph's dreams more and more fulfilled. Joseph showed great kindness to them. He treated them nobly; but see here the early distance between Jews and gentiles. In a day of famine, it is enough to be fed; but they were feasted. Their cares and fears were now over, and they ate their bread with joy, reckoning they were upon good terms with the lord of the land. If God accept our works, our present, we have reason to be cheerful. Joseph showed special regard for Benjamin, that he might try whether his brethren would envy him. It must be our rule, to be content with what we have, and not to grieve at what others have. Thus Jesus shows those whom he loves, more and more of their need. He makes them see that he is their only refuge from destruction. He overcomes their unwillingness, and brings them to himself. Then, as he sees good, he gives them some taste of his love, and welcomes them to the provisions of his house, as an earnest of what he further intends for them.

Chapter Summary

INTRODUCTION TO GENESIS 43

This chapter informs us how that the famine continued in the land of Canaan, and the corn that Jacob's family had from Egypt being consumed, Jacob pressed his sons to go down for more, which they refused to do, unless Benjamin was sent with them, for whose safety Judah offered to become a surety, Ge 43:1-10; Jacob with reluctance was prevailed upon to let him go, and dismissed them with a present to the governor of Egypt, and with double money to buy corn with, and with his blessing upon them, Ge 43:11-14; upon which they set out for Egypt; and when they came into the presence of Joseph, he seeing Benjamin with them, ordered his steward to have them to his house, and get dinner ready, it being his pleasure that they should dine with him that day, Ge 43:15-17; this threw them into a fright, supposing they were going to be called to an account for the money they found in their sacks; wherefore they related to the steward very particularly the whole of that affair, who bid them not be uneasy, for he had had their money; and as a proof that things would go well with them, brought Simeon out to them, and treated them very kindly and gently, Ge 43:18-24; and having got their present ready against Joseph came home, they delivered it to him with great veneration and submission; who asked of the welfare of their father, and whether that was not their younger brother they spoke of, the sight of whom so affected him, that he was obliged in haste to retire to his chamber, and weep, Ge 43:25-30; and having washed his face, and composed himself, he returned and ordered dinner to be brought, which was set on different tables, one for himself and the Egyptians, and the other for his brethren, whom he placed according to their age, to their great surprise; and sent them messes from his table to each, and to Benjamin five times more than the rest, and they were so liberally entertained, that they became cheerful and merry, Ge 43:31-34.