Genesis 42

1 Toen Jakob zag, dat er koren in Egypte was, zo zeide Jakob tot zijn zonen: Waarom ziet gij op elkander?

2 Voorts zeide hij: Ziet, ik heb gehoord, dat er koren in Egypte is; trekt daarhenen af, en koopt ons koren van daar, opdat wij leven en niet sterven.

3 Toen togen Jozefs tien broederen af, om koren uit Egypte te kopen.

4 Doch Benjamin, Jozefs broeder, zond Jakob niet met zijn broederen; want hij zeide: Opdat hem niet misschien het verderf ontmoete!

5 Alzo kwamen Israels zonen om te kopen onder degenen, die daar kwamen; want de honger was in het land Kanaan.

6 Jozef nu was regent over dat land; hij verkocht aan al het volk des lands; en Jozefs broederen kwamen, en bogen zich voor hem, met de aangezichten ter aarde.

7 Als Jozef zijn broederen zag, zo kende hij hen; maar hij hield zich vreemd jegens hen, en sprak hard met hen, en zeide tot hen: Van waar komt gij? En zij zeiden: Uit het land Kanaan; om spijze te kopen.

8 Jozef dan kende zijn broederen; maar zij kenden hem niet.

9 Toen gedacht Jozef aan de dromen, die hij van hen gedroomd had; en hij zeide tot hen: Gij zijt verspieders, gij zijt gekomen om te bezichtigen, waar het land bloot is.

10 En zij zeiden tot hem: Neen, mijn heer! maar uw knechten zijn gekomen, om spijze te kopen.

11 Wij allen zijn eens mans zonen; wij zijn vroom; uw knechten zijn geen verspieders.

12 En hij zeide tot hen: Neen, maar gij zijt gekomen, om te bezichtigen, waar het land bloot is.

13 En zij zeiden: Wij, uw knechten, waren twaalf gebroeders, eens mans zonen, in het land Kanaan; en zie, de kleinste is heden bij onzen vader; doch de een is niet meer.

14 Toen zeide Jozef tot hen: Dat is het, wat ik tot u gesproken heb, zeggende: Gij zijt verspieders!

15 Hierin zult gij beproefd worden: zo waarlijk als Farao leeft! indien gij van hier zult uitgaan, tenzij dan, wanneer uw kleinste broeder herwaarts zal gekomen zijn!

16 Zendt een uit u, die uw broeder hale; maar weest gijlieden gevangen, en uw woorden zullen beproefd worden, of de waarheid bij u zij; en indien niet, zo waarlijk als Farao leeft, zo zijt gij verspieders!

17 En hij zette hen samen drie dagen in bewaring.

18 En ten derden dage zeide Jozef tot hen: Doet dit, zo zult gij leven; ik vrees God.

19 Zo gij vroom zijt, zo zij een uwer broederen gebonden in het huis uwer bewaring; en gaat gij heen, brengt het koren voor den honger uwer huizen.

20 En brengt uw kleinsten broeder tot mij, zo zullen uw woorden waargemaakt worden; en gij zult niet sterven. En zij deden alzo.

21 Toen zeiden zij de een tot den ander: Voorwaar, wij zijn schuldig aan onzen broeder, wiens benauwdheid der ziele wij zagen, toen hij ons om genade bad; maar wij hoorden niet! daarom komt deze benauwdheid over ons.

22 En Ruben antwoordde hun, zeggende: Heb ik het tot u niet gezegd, toen ik zeide: Zondigt niet aan dezen jongeling! maar gij hoordet niet; en ook zijn bloed, ziet, het wordt gezocht!

23 En zij wisten niet, dat het Jozef hoorde; want daar was een taalman tussen hen.

24 Toen wendde hij zich om, van hen af, en weende; daarna keerde hij weder tot hen, en sprak tot hen, en nam Simeon van hen, en bond hem voor hun ogen.

25 En Jozef gebood, dat men hun zakken met koren vullen zou, en dat men hun geld wederkeerde, een iegelijk in zijn zak, en dat men hun teerkost gave tot den weg; en men deed hun alzo.

26 En zij laadden hun koren op hun ezels, en togen van daar.

27 Toen een zijn zak opendeed, om zijn ezel voeder te geven in de herberg, zo zag hij zijn geld; want ziet, het was in den mond van zijn zak.

28 En hij zeide tot zijn broederen: Mijn geld is wedergekeerd; daartoe ook, ziet, het is in mijn zak! Toen ontging hun het hart, en zij verschrikten, de een tot den ander zeggende: Wat is dit, dat ons God gedaan heeft?

29 En zij kwamen in het land Kanaan, tot Jakob, hun vader; en zij gaven hem te kennen al hun wedervaren, zeggende:

30 Die man, de heer van dat land, heeft hard met ons gesproken; en hij heeft ons gehouden voor verspieders des lands.

31 Maar wij zeiden tot hem: Wij zijn vroom; wij zijn geen verspieders.

32 Wij waren twaalf gebroeders, zonen van onzen vader; de een is niet meer, en de kleinste is heden bij onzen vader in het land Kanaan.

33 En die man, de heer van dat land, zeide tot ons: Hieraan zal ik bekennen, dat gijlieden vroom zijt; laat een uwer broederen bij mij, en neemt voor den honger uwer huizen, en trekt heen.

34 En brengt uw kleinsten broeder tot mij; zo zal ik weten, dat gij geen verspieders zijt, maar dat gij vroom zijt; uw broeder zal ik u wedergeven, en gij zult in dit land handelen.

35 En het geschiedde, als zij hun zakken ledigden, ziet, zo had een iegelijk den bundel zijns gelds in zijn zak; en zij zagen de bundelen huns gelds, zij en hun vader, en zij waren bevreesd.

36 Toen zeide Jakob, hun vader, tot hen: Gij berooft mij van kinderen! Jozef is er niet, en Simeon is er niet; nu zult gij Benjamin wegnemen! al deze dingen zijn tegen mij!

37 Toen sprak Ruben tot zijn vader, zeggende: Dood twee mijner zonen, zo ik hem tot u niet wederbreng; geef hem in mijn hand, en ik zal hem weder tot u brengen!

38 Maar hij zeide: Mijn zoon zal met ulieden niet aftrekken; want zijn broeder is dood, en hij is alleen overgebleven; zo hem een verderf ontmoette op den weg, dien gij zult gaan, zo zoudt gij mijn grauwe haren met droefenis ten grave doen nederdalen.

Genesis 42 Commentary

Chapter 42

Jacob sends ten sons to buy corn. (1-6) Joseph's treatment of his brethren. (7-20) Their remorse, Simeon detained. (21-24) The rest return with corn. (25-28) Jacob refuses to send Benjamin to Egypt. (29-38)

Verses 1-6 Jacob saw the corn his neighbours had bought in Egypt, and brought home. It is a spur to exertion to see others supplied. Shall others get food for their souls, and shall we starve while it is to be had? Having discovered where help is to be had, we should apply for it without delay, without shrinking from labour, or grudging expense, especially as regards our never-dying souls. There is provision in Christ; but we must come to him, and seek it from him.

Verses 7-20 Joseph was hard upon his brethren, not from a spirit of revenge, but to bring them to repentance. Not seeing his brother Benjamin, he suspected that they had made away with him, and he gave them occasion to speak of their father and brother. God, in his providence, sometimes seems harsh with those he loves, and speaks roughly to those for whom yet he has great mercy in store. Joseph settled at last, that one of them should be left, and the rest go home and fetch Benjamin. It was a very encouraging word he said to them, "I fear God;" as if he had said, You may be assured I will do you no wrong; I dare not, for I know there is one higher than I. With those that fear God, we may expect fair dealing.

Verses 21-24 The office of conscience is to bring to mind things long since said and done. When the guilt of this sin of Joseph's brethren was fresh, they made light of it, and sat down to eat bread; but now, long afterward, their consciences accused them of it. See the good of afflictions; they often prove the happy means of awakening conscience, and bringing sin to our remembrance. Also, the evil of guilt as to our brethren. Conscience now reproached them for it. Whenever we think we have wrong done us, we ought to remember the wrong we have done to others. Reuben alone remembered with comfort, that he had done what he could to prevent the mischief. When we share with others in their sufferings, it will be a comfort if we have the testimony of our consciences for us, that we did not share in their evil deeds, but in our places witnessed against them. Joseph retired to weep. Though his reason directed that he should still carry himself as a stranger, because they were not as yet humbled enough, yet natural affection could not but work.

Verses 25-28 The brethren came for corn, and corn they had: not only so, but every man had his money given back. Thus Christ, like Joseph, gives out supplies without money and without price. The poorest are invited to buy. But guilty consciences are apt to take good providences in a bad sense; to put wrong meanings even upon things that make for them.

Verses 29-38 Here is the report Jacob's sons made to their father. It troubled the good man. Even the bundles of money Joseph returned, in kindness, to his father, frightened him. He laid the fault upon his sons; knowing them, he feared they had provoked the Egyptians, and wrongfully brought home their money. Jacob plainly distrusted his sons, remembering that he never saw Joseph since he had been with them. It is bad with a family, when children behave so ill that their parents know not how to trust them. Jacob gives up Joseph for gone, and Simeon and Benjamin as in danger; and concludes, All these things are against me. It proved otherwise, that all these things were for him, were working together for his good, and the good of his family. We often think that to be against us, which is really for us. We are afflicted in body, estate, name, and in our relations; and think all these things are against us, whereas they are really working for us a weight of glory. Thus does the Lord Jesus conceal himself and his favour, thus he rebukes and chastens those for whom he has purposes of love. By sharp corrections and humbling convictions he will break the stoutness and mar the pride of the heart, and bring to true repentance. Yet before sinners fully know him, or taste that he is gracious, he consults their good, and sustains their souls, to wait for him. May we do thus, never yielding to discouragement, determining to seek no other refuge, and humbling ourselves more and more under his mighty hand. In due time he will answer our petitions, and do for us more than we can expect.

Chapter Summary

INTRODUCTION TO GENESIS 42

This chapter relates how that Jacob having heard there was corn in Egypt, sent all his sons but Benjamin thither to buy corn, Ge 42:1-5; and coming before Joseph, they bowed to him, and he knowing them, though they knew not him, spoke roughly to them, and charged them with being spies, Ge 42:6-9; they in their defence urged that they were the sons of one man in Canaan, with whom their youngest brother was left, on which Joseph ordered them to send for him, to prove them true men, Ge 42:10-16; and put them all into prison for three days, and then released them, and sent them away to fetch their brother, Ge 42:17-20; this brought to mind their treatment of Joseph, and they confessed their guilt to each other, which Joseph heard, and greatly affected him, they supposing he understood them not, and before he dismissed them bound Simeon before their eyes, whom he retained till they returned, Ge 42:21-24; then he ordered his servants to fill their sacks with corn, and put each man's money in his sack, which one of them on the road found, opening his sack for provender, filled them all with great surprise and fear, Ge 42:25-28; upon their return to Jacob they related all that had befallen them, and particularly that the governor insisted on having Benjamin brought to him, Ge 42:29-34; their sacks being opened, all their money was found in them, which greatly distressed them and Jacob also, who was very unwilling to let Benjamin go, though Reuben offered his two sons as pledges for him, and himself to be a surety, Ge 42:35-38.