Psalmen 18

1 Voor den opperzangmeester, een psalm van David, de knecht des HEEREN, die de woorden dezes lieds tot den HEERE gesproken heeft, ten dage, als de HEERE hem gered had uit de hand van al zijn vijanden, en uit de hand van Saul.

2 Hij zeide dan: Ik zal U hartelijk liefhebben, HEERE, mijn Sterkte!

3 De HEERE is mijn Steenrots, en mijn Burg, en mijn Uithelper; mijn God, mijn Rots, op Welken ik betrouw; mijn Schild, en de Hoorn mijns heils, mijn Hoog Vertrek.

4 Ik riep den HEERE aan, Die te prijzen is, en werd verlost van mijn vijanden.

5 Banden des doods hadden mij omvangen, en beken Belials verschrikten mij.

6 Banden der hel omringden mij, strikken des doods bejegenden mij.

7 Als mij bange was, riep ik den HEERE aan, en riep tot mijn God; Hij hoorde mijn stem uit Zijn paleis, en mijn geroep voor Zijn aangezicht kwam in Zijn oren.

8 Toen daverde en beefde de aarde, en de gronden der bergen beroerden zich en daverden, omdat Hij ontstoken was.

9 Rook ging op van Zijn neus, en een vuur uit Zijn mond verteerde; kolen werden daarvan aangestoken.

10 En Hij boog den hemel, en daalde neder, en donkerheid was onder Zijn voeten.

11 En Hij voer op een cherub, en vloog; ja, Hij vloog snellijk op de vleugelen des winds.

12 Duisternis zette Hij tot Zijn verberging; rondom Hem was Zijn tent, duisterheid der wateren, wolken des hemels.

13 Van den glans, die voor Hem was, dreven Zijn wolken daarhenen, hagel en vurige kolen.

14 En de HEERE donderde in den hemel, en de Allerhoogste gaf Zijn stem, hagel en vurige kolen.

15 En Hij zond Zijn pijlen uit, en verstrooide ze; en Hij vermenigvuldigde de bliksemen, en verschrikte ze.

16 En de diepe kolken der wateren werden gezien, en de gronden der wereld werden ontdekt, van Uw schelden, o HEERE! van het geblaas des winds van Uw neus.

17 Hij zond van de hoogte, Hij nam mij, Hij trok mij op uit grote wateren.

18 Hij verloste mij van mijn sterken vijand, en van mijn haters, omdat zij machtiger waren dan ik.

19 Zij hadden mij bejegend ten dage mijns ongevals; maar de HEERE was mij tot een Steunsel.

20 En Hij voerde mij uit in de ruimte, Hij rukte mij uit, want Hij had lust aan mij.

21 De HEERE vergold mij naar mijn gerechtigheid, Hij gaf mij weder naar de reinigheid mijner handen.

22 Want ik heb des HEEREN wegen gehouden, en ben van mijn God niet goddelooslijk afgegaan.

23 Want al Zijn rechten waren voor mij, en Zijn inzettingen deed ik niet van mij weg.

24 Maar ik was oprecht bij Hem, en ik wachtte mij voor mijn ongerechtigheid.

25 Zo gaf mij de HEERE weder naar mijn gerechtigheid, naar de reinigheid mijner handen, voor Zijn ogen.

26 Bij den goedertierene houdt Gij U goedertieren, bij den oprechten man houdt Gij U oprecht.

27 Bij den reine houdt Gij U rein, maar bij den verkeerde bewijst Gij U een Worstelaar.

28 Want Gij verlost het bedrukte volk, maar de hoge ogen vernedert Gij.

29 Want Gij doet mijn lamp lichten; de HEERE, mijn God, doet mijn duisternis opklaren.

30 Want met U loop ik door een bende, en met mijn God spring ik over een muur.

31 Gods weg is volmaakt; de rede des HEEREN is doorlouterd; Hij is een Schild allen, die op Hem betrouwen.

32 Want wie is God, behalve de HEERE? En wie is een Rotssteen, dan alleen onze God?

33 Het is God, Die mij met kracht omgordt; en Hij heeft mijn weg volkomen gemaakt.

34 Hij maakt mijn voeten gelijk als der hinden, en Hij stelt mij op mijn hoogten.

35 Hij leert mijn handen ten strijde, zodat een stalen boog met mijn armen verbroken is.

36 Ook hebt Gij mij het schild Uws heils gegeven, en Uw rechterhand heeft mij ondersteund, en Uw zachtmoedigheid heeft mij groot gemaakt.

37 Gij hebt mijn voetstap ruim gemaakt onder mij, en mijn enkelen hebben niet gewankeld.

38 Ik vervolgde mijn vijanden, en trof hen aan; en ik keerde niet weder, totdat ik hen verdaan had.

39 Ik doorstak hen, dat zij niet weder konden opstaan; zij vielen onder mijn voeten.

40 Want Gij omgorddet mij met kracht ten strijde; Gij deedt onder mij nederbukken, die tegen mij opstonden.

41 En Gij gaaft mij den nek mijner vijanden, en mijn haters, die vernielde ik.

42 Zij riepen, maar er was geen verlosser; tot den HEERE, maar Hij antwoordde hun niet.

43 Toen vergruisde ik hen als stof voor den wind; ik ruimde hen weg als slijk der straten.

44 Gij hebt mij uitgeholpen van de twisten des volks; Gij hebt mij gesteld tot een hoofd der heidenen; het volk, dat ik niet kende, heeft mij gediend.

45 Zo haast als hun oor van mij hoorde, hebben zij mij gehoorzaamd; vreemden hebben zich mij geveinsdelijk onderworpen.

46 Vreemden zijn vervallen, en hebben gesidderd uit hun sloten.

47 De HEERE leeft, en geloofd zij mijn Rotssteen, en verhoogd zij de God mijns heils!

48 De God, Die mij volkomen wraak geeft, en de volken onder mij brengt;

49 Die mij uithelpt van mijn vijanden; ja, Gij verhoogt mij boven degenen, die tegen mij opstaan; Gij redt mij van den man des gewelds.

50 Daarom zal ik U, o HEERE! loven onder de heidenen; en Uw Naam zal ik psalmzingen; [ (Psalms 18:51) Die de verlossingen Zijns konings groot maakt, en goedertierenheid doet aan Zijn gezalfde, aan David en aan zijn zaad tot in eeuwigheid. ]

Psalmen 18 Commentary

Chapter 18

David rejoices in the deliverances God wrought for him. (1-19) He takes the comfort of his integrity, which God had cleared up. (20-28) He gives to God the glory of all his mighty deeds. (29-50)

Verses 1-19 The first words, "I will love thee, O Lord, my strength," are the scope and contents of the psalm. Those that truly love God, may triumph in him as their Rock and Refuge, and may with confidence call upon him. It is good for us to observe all the circumstances of a mercy which magnify the power of God and his goodness to us in it. David was a praying man, and God was found a prayer-hearing God. If we pray as he did, we shall speed as he did. God's manifestation of his presence is very fully described, ver. ( 7-15 ) . Little appeared of man, but much of God, in these deliverances. It is not possible to apply to the history of the son of Jesse those awful, majestic, and stupendous words which are used through this description of the Divine manifestation. Every part of so solemn a scene of terrors tells us, a greater than David is here. God will not only deliver his people out of their troubles in due time, but he will bear them up under their troubles in the mean time. Can we meditate on ver. 18, without directing one thought to Gethsemane and Calvary? Can we forget that it was in the hour of Christ's deepest calamity, when Judas betrayed, when his friends forsook, when the multitude derided him, and the smiles of his Father's love were withheld, that the powers of darkness prevented him? The sorrows of death surrounded him, in his distress he prayed, ( Hebrews 5:7 ) . God made the earth to shake and tremble, and the rocks to cleave, and brought him out, in his resurrection, because he delighted in him and in his undertaking.

Verses 20-28 Those that forsake the ways of the Lord, depart from their God. But though conscious to ourselves of many a false step, let there not be a wicked departure from our God. David kept his eye upon the rule of God's commands. Constant care to keep from that sin, whatever it be, which most easily besets us, proves that we are upright before God. Those who show mercy to others, even they need mercy. Those who are faithful to God, shall find him all that to them which he has promised to be. The words of the Lord are pure words, very sure to be depended on, and very sweet to be delighted in. Those who resist God, and walk contrary to him, shall find that he will walk contrary to them, ( Leviticus 26:21-24 ) . The gracious recompence of which David spoke, may generally be expected by those who act from right motives. Hence he speaks comfort to the humble, and terror to the proud; "Thou wilt bring down high looks." And he speaks encouragement to himself; "Thou wilt light my candle:" thou wilt revive and comfort my sorrowful spirit; thou wilt guide my way, that I may avoid the snares laid for me. Thou wilt light my candle to work by, and give me an opportunity of serving thee. Let those that walk in darkness, and labour under discouragements, take courage; God himself will be a Light to them.

Verses 29-50 When we praise for one mercy, we must observe the many more, with which we have been compassed all our days. Many things had contributed to David's advancement, and he owns the hand of God in them all, to teach us to do likewise. In verse Verse 32 , and the following verses, are the gifts of God to the spiritual warrior, whereby he is prepared for the contest, after the example of his victorious Leader. Learn that we must seek release being made through Christ, shall be rejected. In David the type, we behold out of trouble through Christ. The prayer put up, without reconciliation Jesus our Redeemer, conflicting with enemies, compassed with sorrows and with floods of ungodly men, enduring not only the pains of death, but the wrath of God for us; yet calling upon the Father with strong cries and tears; rescued from the grave; proceeding to reconcile, or to put under his feet all other enemies, till death, the last enemy, shall be destroyed. We should love the Lord, our Strength, and our Salvation; we should call on him in every trouble, and praise him for every deliverance; we should aim to walk with him in all righteousness and true holiness, keeping from sin. If we belong to him, he conquers and reigns for us, and we shall conquer and reign through him, and partake of the mercy of our anointed King, which is promised to all his seed for evermore. Amen.

Chapter Summary

To the chief Musician, [a Psalm] of David. This is the same with that in 2 Samuel 22:1, with some variations, omissions, and alterations:

the servant of the Lord; not only by creation, nor merely by regeneration, but by office, as king of Israel, being put into it by the Lord, and acting in it in submission and obedience to him; just as the apostles under the New Testament, on account of their office, so style themselves in their epistles:

who spake unto the Lord the words of this song; that is, who delivered and sung this song in so many express words, in public, before all the congregation of Israel, to the honour and glory of God:

in the day [that] the Lord delivered him from the hand of all his enemies, and from the hand of Saul, Not that this psalm was composed and sung the selfsame day that David was delivered from Saul, and set upon the throne; for it seems to have been written in his old age, at the close of his days; for immediately after it, in the second book of Samuel, it follows, "now these be the last words of David," 2 Samuel 23:1: but the sense is, that whereas David had many enemies, and particularly Saul, who was his greatest enemy, the Lord delivered him from them all, and especially from him, from him first, and then from all the rest; which when he reflected upon in his last days, he sat down and wrote this psalm, and then sung it in public, having delivered it into the hands of the chief musician for that purpose. There are two passages cited out of it in the New Testament, and applied to Christ; Psalm 18:2, in Hebrews 2:13, and Psalm 18:49 in Romans 15:9; and there are many things in it that very well agree with him; he is eminently the "servant" of the Lord as Mediator; he was encompassed with the snares and sorrows of death and hell, and with the floods of ungodly men, when in the garden and on the cross God was his helper and deliverer, as man; and he was victorious over all enemies, sin, Satan, the world, death and hell; as the subject of this psalm is all along represented: and to Christ it does most properly belong to be the head of the Heathen, whose voluntary subjects the Gentiles are said to be, Psalm 18:43; and which is expressed in much the same language as the like things are in Isaiah 55:4; which is a clear and undoubted prophecy of the Messiah; to which may be added, that the Lord's Anointed, the King Messiah, and who is also called David, is expressly mentioned in Psalm 18:50; and which is applied to the Messiah by the Jews {q} as Psalm 18:32 is paraphrased of him by the Targum on it;

and he said; the following words:

{q} Echa Rabbati, fol. 50. 2. & Midrash Tillim in Tzeror Hammor, fol. 47. 3.