Spreuken 7

1 Mijn zoon, bewaar mijn redenen, en leg mijn geboden bij u weg.

2 Bewaar mijn geboden, en leef, en mijn wet als den appel uwer ogen.

3 Bind ze aan uw vingeren, schrijf ze op de tafels uws harten.

4 Zeg tot de wijsheid: Gij zijt mijn zuster; en heet het verstand uw bloedvriend;

5 Opdat zij u bewaren voor een vreemde vrouw, voor de onbekende, die met haar redenen vleit.

6 Want door het venster van mijn huis, door mijn tralie keek ik uit;

7 En ik zag onder de slechten; ik merkte onder de jonge gezellen een verstandelozen jongeling;

8 Voorbijgaande op de straat, nevens haar hoek, en hij trad op den weg van haar huis.

9 In de schemering, in den avond des daags, in den zwarten nacht en de donkerheid;

10 En ziet, een vrouw ontmoette hem in hoerenversiersel, en met het hart op haar hoede;

11 Deze was woelachtig en wederstrevig, haar voeten bleven in haar huis niet;

12 Nu buiten, dan op de straten zijnde, en bij alle hoeken loerende;

13 En zij greep hem aan, en kuste hem; zij sterkte haar aangezicht, en zeide tot hem:

14 Dankoffers zijn bij mij, ik heb heden mijn geloften betaald;

15 Daarom ben ik uitgegaan u tegemoet, om uw aangezicht naarstiglijk te zoeken, en ik heb u gevonden.

16 Ik heb mijn bedstede met tapijtsieraad toegemaakt, met uitgehouwen werken, met fijn linnen van Egypte;

17 Ik heb mijn leger met mirre, aloe en kaneel welriekende gemaakt;

18 Kom, laat ons dronken worden van minnen tot den morgen toe; laat ons ons vrolijk maken in grote liefde.

19 Want de man is niet in zijn huis, hij is een verren weg getogen;

20 Hij heeft een bundel gelds in zijn hand genomen; ten bestemden dage zal hij naar zijn huis komen.

21 Zij bewoog hem door de veelheid van haar onderricht, zij dreef hem aan door het gevlei harer lippen.

22 Hij ging haar straks achterna, gelijk een os ter slachting gaat, en gelijk een dwaas tot de tuchtiging der boeien.

23 Totdat hem de pijl zijn lever doorsneed; gelijk een vogel zich haast naar den strik, en niet weet, dat dezelve tegen zijn leven is.

24 Nu dan, kinderen, hoort naar mij, en luistert naar de redenen mijns monds.

25 Laat uw hart tot haar wegen niet wijken, dwaalt niet op haar paden.

26 Want zij heeft veel gewonden nedergeveld, en al haar gedoden zijn machtig vele.

27 Haar huis zijn wegen des grafs, dalende naar de binnenkameren des doods.

Spreuken 7 Commentary

Chapter 7

Invitations to learn wisdom. (1-5) The arts of seducers, with warnings against them. (6-27)

Verses 1-5 We must lay up God's commandments safely. Not only, Keep them, and you shall live; but, Keep them as those that cannot live without them. Those that blame strict and careful walking as needless and too precise, consider not that the law is to be kept as the apple of the eye; indeed the law in the heart is the eye of the soul. Let the word of God dwell in us, and so be written where it will be always at hand to be read. Thus we shall be kept from the fatal effects of our own passions, and the snares of Satan. Let God's word confirm our dread of sin, and resolutions against it.

Verses 6-27 Here is an affecting example of the danger of youthful lusts. It is a history or a parable of the most instructive kind. Will any one dare to venture on temptations that lead to impurity, after Solomon has set before his eyes in so lively and plain a manner, the danger of even going near them? Then is he as the man who would dance on the edge of a lofty rock, when he has just seen another fall headlong from the same place. The misery of self-ruined sinners began in disregard to God's blessed commands. We ought daily to pray that we may be kept from running into temptation, else we invite the enemies of our souls to spread snares for us. Ever avoid the neighbourhood of vice. Beware of sins which are said to be pleasant sins. They are the more dangerous, because they most easily gain the heart, and close it against repentance. Do nothing till thou hast well considered the end of it. Were a man to live as long as Methuselah, and to spend all his days in the highest delights sin can offer, one hour of the anguish and tribulation that must follow, would far outweigh them.

Chapter Summary

INTRODUCTION TO PROVERBS 7

The sum of this chapter is to exhort men to attend to the doctrines and precepts of Wisdom, in order to avoid the adulterous woman; the exhortation to keep them with care, affection, and delight, in order to answer the end, is in Pr 7:1-5. A story is told, of Solomon's own knowledge, of a young man ensnared and ruined by a lewd woman; it begins Pr 7:6. The young man is described as foolish, and as throwing himself in the way of temptation, Pr 7:7-9; the harlot that met him is described by her attire, her subtlety, her voice, her inconstancy, her impudence, and pretensions to piety, Pr 7:10-14. The arguments she made use of to prevail upon him to go with her are taken partly from the elegance of her bed, the softness of it, and its sweet perfume, and satiety of love to be enjoyed in it, Pr 7:15-18; and partly from the absence of her husband, who was gone a long journey, and had made provision for it for a certain time, Pr 7:19,20. By which arguments she prevailed upon him to his utter ruin: which is illustrated by the similes of an ox going to the slaughter, a fool to the stocks, and a bird to the snare, Pr 7:21-23. And the chapter is concluded with an exhortation to hearken to the words of Wisdom, and to avoid the ways and paths of the harlot, by which many and mighty persons have been ruined; they being the direct road to hell and death, Pr 7:24-27.