Lukas 24

1 En op den eersten dag der week, zeer vroeg in den morgenstond, gingen zij naar het graf, dragende de specerijen, die zij bereid hadden, en sommigen met haar.

2 En zij vonden den steen afgewenteld van het graf.

3 En ingegaan zijnde, vonden zij het lichaam van den Heere Jezus niet.

4 En het geschiedde, als zij daarover twijfelmoedig waren, zie, twee mannen stonden bij haar in blinkende klederen.

5 En als zij zeer bevreesd werden, en het aangezicht naar de aarde neigden, zeiden zij tot haar: Wat zoekt gij den Levende bij de doden?

6 Hij is hier niet, maar Hij is opgestaan. Gedenkt, hoe Hij tot u gesproken heeft, als Hij nog in Galilea was,

7 Zeggende: De Zoon des mensen moet overgeleverd worden in de handen der zondige mensen, en gekruisigd worden, en ten derden dage wederopstaan.

8 En zij werden indachtig Zijner woorden.

9 En wedergekeerd zijnde van het graf, boodschapten zij al deze dingen aan de elven, en aan al de anderen.

10 En deze waren Maria Magdalena, en Johanna, en Maria, de moeder van Jakobus, en de andere met haar, die dit tot de apostelen zeiden.

11 En haar woorden schenen voor hen als ijdel geklap, en zij geloofden haar niet.

12 Doch Petrus opstaande, liep tot het graf, en nederbukkende, zag hij de linnen doeken, liggende alleen, en ging weg, zich verwonderende bij zichzelven van hetgeen geschied was.

13 En zie, twee van hen gingen op denzelfden dag naar een vlek, dat zestig stadien van Jeruzalem was, welks naam was Emmaus;

14 En zij spraken samen onder elkander van al deze dingen, die er gebeurd waren.

15 En het geschiedde, terwijl zij samen spraken, en elkander ondervraagden, dat Jezus Zelf bij hen kwam, en met hen ging.

16 En hun ogen werden gehouden, dat zij Hem niet kenden.

17 En Hij zeide tot hen: Wat redenen zijn dit, die gij, wandelende, onder elkander verhandelt, en waarom ziet gij droevig?

18 En de een, wiens naam was Kleopas, antwoordende, zeide tot Hem: Zijt Gij alleen een vreemdeling te Jeruzalem, en weet niet de dingen, die dezer dagen daarin geschied zijn?

19 En Hij zeide tot hen: Welke? En zij zeiden tot Hem: De dingen aangaande Jezus den Nazarener, Welke een Profeet was, krachtig in werken en woorden, voor God en al het volk.

20 En hoe onze overpriesters en oversten Denzelven overgeleverd hebben tot het oordeel des doods, en Hem gekruisigd hebben.

21 En wij hoopten, dat Hij was Degene, Die Israel verlossen zou. Doch ook, benevens dit alles, is het heden de derde dag, van dat deze dingen geschied zijn.

22 Maar ook sommige vrouwen uit ons hebben ons ontsteld, die vroeg in den morgenstond aan het graf geweest zijn;

23 En Zijn lichaam niet vindende, kwamen zij en zeiden, dat zij ook een gezicht van engelen gezien hadden, die zeggen, dat Hij leeft.

24 En sommigen dergenen, die met ons zijn, gingen heen tot het graf, en bevonden het alzo, gelijk ook de vrouwen gezegd hadden; maar Hem zagen zij niet.

25 En Hij zeide tot hen: O onverstandigen en tragen van hart, om te geloven al hetgeen de profeten gesproken hebben!

26 Moest de Christus niet deze dingen lijden, en alzo in Zijn heerlijkheid ingaan?

27 En begonnen hebbende van Mozes en van al de profeten, legde Hij hun uit, in al de Schriften, hetgeen van Hem geschreven was.

28 En zij kwamen nabij het vlek, daar zij naar toegingen; en Hij hield Zich, alsof Hij verder gaan zou.

29 En zij dwongen Hem, zeggende: Blijf met ons; want het is bij den avond, en de dag is gedaald. En Hij ging in, om met hen te blijven.

30 En het geschiedde, als Hij met hen aanzat, nam Hij het brood, en zegende het, en als Hij het gebroken had, gaf Hij het hun.

31 En hun ogen werden geopend, en zij kenden Hem; en Hij kwam weg uit hun gezicht.

32 En zij zeiden tot elkander: Was ons hart niet brandende in ons, als Hij tot ons sprak op den weg, en als Hij ons de Schriften opende?

33 En zij, opstaande ter zelfder ure, keerden weder naar Jeruzalem, en vonden de elven samenvergaderd, en die met hen waren;

34 Welke zeiden: De Heere is waarlijk opgestaan, en is van Simon gezien.

35 En zij vertelden, hetgeen op den weg geschied was, en hoe Hij hun bekend was geworden in het breken des broods.

36 En als zij van deze dingen spraken, stond Jezus Zelf in het midden van hen, en zeide tot hen: Vrede zij ulieden!

37 En zij verschrikt en zeer bevreesd geworden zijnde, meenden, dat zij een geest zagen.

38 En Hij zeide tot hen: Wat zijt gij ontroerd, en waarom klimmen zulke overleggingen in uw harten?

39 Ziet Mijn handen en Mijn voeten; want Ik ben het Zelf; tast Mij aan, en ziet; want een geest heeft geen vlees en benen, gelijk gij ziet, dat Ik heb.

40 En als Hij dit zeide, toonde Hij hun de handen en de voeten.

41 En toen zij het van blijdschap nog niet geloofden, en zich verwonderden, zeide Hij tot hen: Hebt gij hier iets om te eten?

42 En zij gaven Hem een stuk van een gebraden vis, en van honigraten.

43 En Hij nam het, en at het voor hun ogen.

44 En Hij zeide tot hen: Dit zijn de woorden, die Ik tot u sprak, als Ik nog met u was, namelijk dat het alles moest vervuld worden, wat van Mij geschreven is in de Wet van Mozes, en de Profeten, en Psalmen.

45 Toen opende Hij hun verstand, opdat zij de Schriften verstonden.

46 En zeide tot hen: Alzo is er geschreven, en alzo moest de Christus lijden, en van de doden opstaan ten derden dage.

47 En in Zijn Naam gepredikt worden bekering en vergeving der zonden, onder alle volken, beginnende van Jeruzalem.

48 En gij zijt getuigen van deze dingen.

49 En ziet, Ik zende de belofte Mijns Vaders op u; maar blijft gij in de stad Jeruzalem, totdat gij zult aangedaan zijn met kracht uit de hoogte.

50 En Hij leidde hen buiten tot aan Bethanie, en Zijn handen opheffende, zegende Hij hen.

51 En het geschiedde, als Hij hen zegende, dat Hij van hen scheidde, en werd opgenomen in den hemel.

52 En zij aanbaden Hem, en keerden weder naar Jeruzalem met grote blijdschap.

53 En zij waren allen tijd in den tempel, lovende en dankende God. Amen.

Lukas 24 Commentary

Chapter 24

The resurrection of Christ. (1-12) He appears to two disciples on the way to Emmaus. (13-27) And makes himself known to them. (28-35) Christ appears to the other disciples. (36-49) His ascension. (50-53)

Verses 1-12 See the affection and respect the women showed to Christ, after he was dead and buried. Observe their surprise when they found the stone rolled away, and the grave empty. Christians often perplex themselves about that with which they should comfort and encourage themselves. They look rather to find their Master in his grave-clothes, than angels in their shining garments. The angels assure them that he is risen from the dead; is risen by his own power. These angels from heaven bring not any new gospel, but remind the women of Christ's words, and teach them how to apply them. We may wonder that these disciples, who believed Jesus to be the Son of God and the true Messiah, who had been so often told that he must die, and rise again, and then enter into his glory, who had seen him more than once raise the dead, yet should be so backward to believe his raising himself. But all our mistakes in religion spring from ignorance or forgetfulness of the words Christ has spoken. Peter now ran to the sepulchre, who so lately ran from his Master. He was amazed. There are many things puzzling and perplexing to us, which would be plain and profitable, if we rightly understood the words of Christ.

Verses 13-27 This appearance of Jesus to the two disciples going to Emmaus, happened the same day that he rose from the dead. It well becomes the disciples of Christ to talk together of his death and resurrection; thus they may improve one another's knowledge, refresh one another's memory, and stir up each other's devout affections. And where but two together are well employed in work of that kind, he will come to them, and make a third. Those who seek Christ, shall find him: he will manifest himself to those that inquire after him; and give knowledge to those who use the helps for knowledge which they have. No matter how it was, but so it was, they did not know him; he so ordering it, that they might the more freely discourse with him. Christ's disciples are often sad and sorrowful, even when they have reason to rejoice; but through the weakness of their faith, they cannot take the comfort offered to them. Though Christ is entered into his state of exaltation, yet he notices the sorrows of his disciples, and is afflicted in their afflictions. Those are strangers in Jerusalem, that know not of the death and sufferings of Jesus. Those who have the knowledge of Christ crucified, should seek to spread that knowledge. Our Lord Jesus reproved them for the weakness of their faith in the Scriptures of the Old Testament. Did we know more of the Divine counsels as far as they are made known in the Scriptures, we should not be subject to the perplexities we often entangle ourselves in. He shows them that the sufferings of Christ were really the appointed way to his glory; but the cross of Christ was that to which they could not reconcile themselves. Beginning at Moses, the first inspired writer of the Old Testament, Jesus expounded to them the things concerning himself. There are many passages throughout all the Scriptures concerning Christ, which it is of great advantage to put together. We cannot go far in any part, but we meet with something that has reference to Christ, some prophecy, some promise, some prayer, some type or other. A golden thread of gospel grace runs through the whole web of the Old Testament. Christ is the best expositor of Scripture; and even after his resurrection, he led people to know the mystery concerning himself, not by advancing new notions, but by showing how the Scripture was fulfilled, and turning them to the earnest study of it.

Verses 28-35 If we would have Christ dwell with us, we must be earnest with him. Those that have experienced the pleasure and profit of communion with him, cannot but desire more of his company. He took bread, and blessed it, and brake, and gave to them. This he did with his usual authority and affection, with the same manner, perhaps with the same words. He here teaches us to crave a blessing on every meal. See how Christ by his Spirit and grace makes himself known to the souls of his people. He opens the Scriptures to them. He meets them at his table, in the ordinance of the Lord's supper; is known to them in breaking of bread. But the work is completed by the opening of the eyes of their mind; yet it is but short views we have of Christ in this world, but when we enter heaven, we shall see him for ever. They had found the preaching powerful, even when they knew not the preacher. Those Scriptures which speak of Christ, will warm the hearts of his true disciples. That is likely to do most good, which affects us with the love of Jesus in dying for us. It is the duty of those to whom he has shown himself, to let others know what he has done for their souls. It is of great use for the disciples of Christ to compare their experiences, and tell them to each other.

Verses 36-49 Jesus appeared in a miraculous manner, assuring the disciples of his peace, though they had so lately forsaken him, and promising spiritual peace with every blessing. Many troublesome thoughts which disquiet our minds, rise from mistakes concerning Christ. All the troublesome thoughts which rise in our hearts at any time, are known to the Lord Jesus, and are displeasing to him. He spake with them on their unreasonable unbelief. Nothing had passed but what was foretold by the prophets, and necessary for the salvation of sinners. And now all men should be taught the nature and necessity of repentance, in order to the forgiveness of their sins. And these blessings were to be sought for, by faith in the name of Jesus. Christ by his Spirit works on the minds of men. Even good men need to have their understandings opened. But that we may have right thoughts of Christ, there needs no more than to be made to understand the Scriptures.

Verses 50-53 Christ ascended from Bethany, near the Mount of Olives. There was the garden in which his sufferings began; there he was in his agony. Those that would go to heaven, must ascend thither from the house of sufferings and sorrows. The disciples did not see him rise out of the grave; his resurrection could be proved by their seeing him alive afterwards: but they saw him ascend into heaven; they could not otherwise have a proof of his ascension. He lifted up his hands, and blessed them. He did not go away in displeasure, but in love, he left a blessing behind him. As he arose, so he ascended, by his own power. They worshipped him. This fresh display of Christ's glory drew from them fresh acknowledgments. They returned to Jerusalem with great joy. The glory of Christ is the joy of all true believers, even while they are here in this world. While waiting for God's promises, we must go forth to meet them with our praises. And nothing better prepares the mind for receiving the Holy Ghost. Fears are silenced, sorrows sweetened and allayed, and hopes kept up. And this is the ground of a Christian's boldness at the throne of grace; yea, the Father's throne is the throne of grace to us, because it is also the throne of our Mediator, Jesus Christ. Let us rely on his promises, and plead them. Let us attend his ordinances, praise and bless God for his mercies, set our affections on things above, and expect the Redeemer's return to complete our happiness. Amen. Even so, Lord Jesus, come quickly.