Job 15

1 Toen antwoordde Elifaz, de Themaniet, en zeide:

2 Zal een wijs man winderige wetenschap voor antwoord geven, en zal hij zijn buik vullen met oostenwind?

3 Bestraffende door woorden, die niet baten, en door redenen, met dewelke hij geen voordeel doet?

4 Ja, gij vernietigt de vreze, en neemt het gebed voor het aangezicht Gods weg.

5 Want uw mond leert uw ongerechtigheid, en gij hebt de tong der arglistigen verkoren.

6 Uw mond verdoemt u, en niet ik; en uw lippen getuigen tegen u.

7 Zijt gij de eerste een mens geboren? Of zijt gij voor de heuvelen voortgebracht?

8 Hebt gij den verborgen raad Gods gehoord, en hebt gij de wijsheid naar u getrokken?

9 Wat weet gij, dat wij niet weten? Wat verstaat gij, dat bij ons niet is?

10 Onder ons is ook een grijze, ja, een stokoude, meerder van dagen dan uw vader.

11 Zijn de vertroostingen Gods u te klein, en schuilt er enige zaak bij u?

12 Waarom rukt uw hart u weg, en waarom wenken uw ogen?

13 Dat gij uw geest keert tegen God, en zulke redenen uit uw mond laat uitgaan.

14 Wat is de mens, dat hij zuiver zou zijn, en die geboren is van een vrouw, dat hij rechtvaardig zou zijn?

15 Zie, op Zijn heiligen zou Hij niet vertrouwen, en de hemelen zijn niet zuiver in Zijn ogen.

16 Hoeveel te meer is een man gruwelijk en stinkende, die het onrecht indrinkt als water?

17 Ik zal u wijzen, hoor mij aan, en hetgeen ik gezien heb, dat zal ik vertellen;

18 Hetwelk de wijzen verkondigd hebben, en men voor hun vaderen niet verborgen heeft;

19 Denwelken alleen het land gegeven was, en door welker midden niemand vreemds doorging.

20 Te allen dage doet de goddeloze zichzelven weedom aan; en weinige jaren in getal zijn voor den tiran weggelegd.

21 Het geluid der verschrikkingen is in zijn oren; in den vrede zelven komt de verwoester hem over.

22 Hij gelooft niet uit de duisternis weder te keren, maar dat hij beloerd wordt ten zwaarde.

23 Hij zwerft heen en weder om brood, waar het zijn mag; hij weet, dat bij zijn hand gereed is de dag der duisternis.

24 Angst en benauwdheid verschrikken hem; zij overweldigt hem, gelijk een koning, bereid ten strijde.

25 Want hij strekt tegen God zijn hand uit, en tegen den Almachtige stelt hij zich geweldiglijk aan.

26 Hij loopt tegen Hem aan met den hals, met zijn dikke, hoog verhevene schilden.

27 Omdat hij zijn aangezicht met zijn vet bedekt heeft, en rimpelen gemaakt om de weekdarmen;

28 En heeft bewoond verdelgde steden, en huizen, die men niet bewoonde, die gereed waren tot steen hopen te worden.

29 Hij zal niet rijk worden, en zijn vermogen zal niet bestaan; en hun volmaaktheid zal zich niet uitbreiden op de aarde.

30 Hij zal van de duisternis niet ontwijken, de vlam zal zijn scheut verdrogen; hij zal wijken door het geblaas zijns monds.

31 Hij betrouwe niet op ijdelheid, waardoor hij verleid wordt; want ijdelheid zal zijn vergelding wezen.

32 Als zijn dag nog niet is, zal hij vervuld worden; want zijn tak zal niet groenen.

33 Men zal zijn onrijpe druiven afrukken, als van een wijnstok, en zijn bloeisel afwerpen, als van een olijfboom.

34 Want de vergadering der huichelaren wordt eenzaam, en het vuur verteert de tenten der geschenken.

35 Zijn ontvangen moeite, en baren ijdelheid, en hun buik richt bedrog aan.

Job 15 Commentary

Chapter 15

Eliphaz reproves Job. (1-16) The unquietness of wicked men. (17-35)

Verses 1-16 Eliphaz begins a second attack upon Job, instead of being softened by his complaints. He unjustly charges Job with casting off the fear of God, and all regard to him, and restraining prayer. See in what religion is summed up, fearing God, and praying to him; the former the most needful principle, the latter the most needful practice. Eliphaz charges Job with self-conceit. He charges him with contempt of the counsels and comforts given him by his friends. We are apt to think that which we ourselves say is important, when others, with reason, think little of it. He charges him with opposition to God. Eliphaz ought not to have put harsh constructions upon the words of one well known for piety, and now in temptation. It is plain that these disputants were deeply convinced of the doctrine of original sin, and the total depravity of human nature. Shall we not admire the patience of God in bearing with us? and still more his love to us in the redemption of Christ Jesus his beloved Son?

Verses 17-35 Eliphaz maintains that the wicked are certainly miserable: whence he would infer, that the miserable are certainly wicked, and therefore Job was so. But because many of God's people have prospered in this world, it does not therefore follow that those who are crossed and made poor, as Job, are not God's people. Eliphaz shows also that wicked people, particularly oppressors, are subject to continual terror, live very uncomfortably, and perish very miserably. Will the prosperity of presumptuous sinners end miserably as here described? Then let the mischiefs which befal others, be our warnings. Though no chastening for the present seemeth to be joyous, but grievous, nevertheless, afterward it yieldeth the peaceable fruits of righteousness to them that are exercised thereby. No calamity, no trouble, however heavy, however severe, can rob a follower of the Lord of his favour. What shall separate him from the love of Christ?

Chapter Summary

INTRODUCTION TO JOB 15

Job's three friends having in their turns attacked him, and he having given answer respectively to them, Eliphaz, who began the attack, first enters the debate with him again, and proceeds upon the same plan as before, and endeavours to defend his former sentiments, falling upon Job with greater vehemence and severity; he charges him with vanity, imprudence, and unprofitableness in his talk, and acting a part unbecoming his character as a wise man; yea, with impiety and a neglect of religion, or at least as a discourager of it by his words and doctrines, of which his mouth and lips were witnesses against him, Job 15:1-6; he charges him with arrogance and a high conceit of himself, as if he was the first man that was made, nay, as if he was the eternal wisdom of God, and had been in his council; and, to check his vanity, retorts his own words upon him, or however the sense of them, Job 15:7-10; and also with slighting the consolations of God; upon which he warmly expostulates with him, Job 15:11-13; and in order to convince him of his self-righteousness, which he thought he was full of, he argues from the angels, the heavens, and the general case of man, Job 15:14-16; and then he declares from his own knowledge, and from the relation of wise and ancient men in former times, who made it their observation, that wicked men are afflicted all their days, attended with terror and despair, and liable to various calamities, Job 15:17-24; the reasons of which are their insolence to God, and hostilities committed against him, which they are encouraged in by their prosperous circumstances, Job 15:25-27; notwithstanding all, their estates, riches, and wealth, will come to nothing, Job 15:28-30; and the chapter is closed with an exhortation to such, not to feed themselves up with vain hopes, or trust in uncertain riches, since their destruction would be sure, sudden, and terrible, Job 15:31-35.